Κατά τον 16ο αιώνα, η Ιταλία δεν αποτελούσε όπως σήμερα ένα ενιαίο και μεγάλο κράτος. Ήταν διηρημένη σε πολλά μικρά κρατίδια, από τα οποία τα ισχυρότερα ήταν δύο: της Νάπολης και της Φλωρεντίας.
Στη Φλωρεντία, ύστερα από μακρούς και αιματηρούς εμφύλιους πολέμους, που αποδεκάτισαν την αριστοκρατία της, βασίλευε τον καιρό εκείνο ο περίφημος Οίκος των Μεδίκων, ένας από τους ενδοξότερους βασιλικούς οίκους που γνώρισε ποτέ η Ιστορία.
Ο Αλέξανδρος των Μεδίκων, ο Βασιλιάς της πανέμορφης Φλωρεντίας, έμεινε περίφημος για τα ανομήματα και τα εγκλήματα που διέπραξε. Ήταν τυραννικότατος και η κυβέρνησή του στάθηκε ένα διαρκές μαρτύριο για τους υπηκόους του.
Αλέξανδρος των Μεδίκων, Δούκας της Φλωρεντίας (22/07/1510 – 06/01/1537)Πολλοί αριστοκρατικοί οίκοι της Φλωρεντίας ορκίστηκαν να εξαφανίσουν από προσώπου γης αυτόν τον φριχτό τύραννο και πλήθος συνωμοσίες οργανώθηκαν εις βάρος του, αλλά όλες απέτυχαν. Και ο σκληρόκαρδος Αλέξανδρος των Μεδίκων συνέχιζε να κυβερνά απτόητος…
Εκείνο, όμως, που δεν είναι γνωστό είναι ότι τα περισσότερα εγκλήματα και η μεγαλύτερη τυραννία εκ μέρους του Αλεξάνδρου οφείλονταν σε έναν κακό δαίμονα, τον οποίο ο Βασιλιάς είχε διαρκώς κοντά του, σ’ ένα μυστηριώδες και σατανικό πρόσωπο, έναν αλλόκοτο και ειδεχθή άνθρωπο, τον οποίο οι χρονογράφοι της εποχής εκείνης ανέφεραν με έκδηλη φρίκη και αποτροπιασμό. Αυτός ο μυστηριώδης άντρας ήταν ο Λορέντζο Σοντερίνι, ο οποίος ήταν ευρέως γνωστός ως Λορεντσίνο των Μεδίκων.
Λορέντζο Σοντερίνι (23/03/1514 – 26/02/1548)Ο Λορεντσίνο, λοιπόν, ήταν νόθος γιος του Πέτρου Φραγκίσκου των Μεδίκων και μιας καλλονής του απλού λαού, της Μαρίας Σοντερίνι, η οποία είχε πέσει θύμα των ένοχων παθών και των ακόλαστων ορέξεων του σπουδαίου αυτού άρχοντα. Η Μαρία ανέθρεψε τον Λορεντσίνο της με μεγάλη αφοσίωση. Η πληγωμένη της καρδιά έγινε πηγή αστείρευτης στοργής για το μικρό αγόρι της, που ήταν και η μόνη παρηγοριά της.
Δεν έζησε, όμως, πολύ καιρό για να χαρεί το παιδί της. Πέθανε από ντροπή και από θλίψη. Τότε, ένας γηραλέος ευγενής, ο Φίλιππος Στρότσι, ο οποίος είχε προστατεύσει την εγκαταλελειμμένη Μαρία, πήρε στο σπίτι του τον Λορεντσίνο, όταν ήταν δέκα ετών.
Φίλιππος Στρότσι (04/01/1489 – 18/12/1538)Ο Στρότσι δεν είχε ούτε γυναίκα ούτε παιδιά. Την ανατροφή του μικρού ανέλαβε μια γριά υπηρέτρια που είχε στο αρχοντικό του, ενώ ένας μοναχός επιφορτίστηκε με το καθήκον να του μάθει γράμματα. Όταν ο γηραιός ευγενής πέθανε, ύστερα από εννέα χρόνια, ο Λορεντσίνο έγινε κληρονόμος του και ρίχτηκε αμέσως στην παράφορη, ξέφρενη και ανεξέλεγκτη ζωή του.
Ο νέος αυτός είχε έναν αλλόκοτο χαρακτήρα. Θα μπορούσε κανείς να τον χαρακτηρίσει ημιπαράφρονα. Ήταν μια ερμαφρόδιτη φύση. Είχε την τόλμη και τη σκληρότητα ενός βάρβαρου άντρα, αλλά συνάμα και την αδυναμία, τη ντελικάτη λεπτότητα και την εκλεπτυσμένη ταπεινοσύνη μιας γυναίκας.
Ήταν, επομένως, ένα παράξενο μείγμα σαρκασμού και ανησυχίας, αμφιβολίας και ασέβειας, ταπεινότητας και κομπορρημοσύνης. Χάιδευε όλον τον κόσμο, αλλά δεν αγαπούσε κανέναν. Δεν εκτιμούσε άνθρωπο και όμως, αφοσιωνόταν σαν υποτακτική σκλάβα. Ήταν ένα από τα πλάσματα εκείνα που η φύση δημιουργεί σε περιόδους εκφυλισμού και διαφθοράς.
Η μορφή του καθρέφτιζε όλες αυτές τις παράδοξες αντιθέσεις της ψυχής του. Ποτέ κανείς δεν τον είδε με το ίδιο πάντοτε πρόσωπο. Συνήθως είχε κάτι το τόσο θηλυπρεπές στη φυσιογνωμία του, ώστε οι φίλοι του έπαψαν να τον φωνάζουν Λορέντζο και άρχισαν να τον αποκαλούν χαϊδευτικά Λορεντσίνο. Κι έτσι έμεινε στην Ιστορία, ως Λορεντσίνο των Μεδίκων.
Συνήθως είχε κάτι το τόσο θηλυπρεπές στη φυσιογνωμία του, ώστε οι φίλοι του έπαψαν να τον φωνάζουν Λορέντζο και άρχισαν να τον αποκαλούν χαϊδευτικά Λορεντσίνο…Πολύ συχνά, το ωραίο του πρόσωπο έπαιρνε μια τόσο άτεγκτη και διαβολική έκφραση, ώστε μπορούσε να τρομάξει και τον πιο ψύχραιμο άνθρωπο. Τέτοιος ήταν ο Λορέντζο Σοντερίνι…
Το πώς κατόρθωσε να γνωριστεί και να συνδεθεί τόσο στενά με τον Βασιλιά της Φλωρεντίας, τον Αλέξανδρο των Μεδίκων, παραμένει άγνωστο. Κάποιο τυχαίο περιστατικό έρχεται καμιά φορά να γίνει η αφορμή για τα σπουδαιότερα γεγονότα. Από τη στιγμή που γνωρίστηκαν οι δυο τους, ο Αλέξανδρος δεν είχε πλέον άλλους φίλους. Ο Λορεντσίνο ήταν τα πάντα γι’ αυτόν. Ήταν ο γελωτοποιός του, ο αυλοκόλακάς του, ο υπηρέτης του, ο κατάσκοπός του, ο επιστήθιος φίλος του και κάτι περισσότερο ακόμη από φίλος του…
Πριν, όμως, από τον Αλέξανδρο των Μεδίκων, ο Λορεντσίνο είχε μια άλλη βαρυσήμαντη γνωριμία, τον Πάπα της Ρώμης Κλήμη τον Ζ’. Η αγάπη που αισθανόταν γι’ αυτόν ο Πάπας ήταν μεγάλη και οι περιποιήσεις που του έκανε ήταν ακόμα μεγαλύτερες.
Πάπας Κλήμης Ζ΄ (26/05/1478 – 25/09/1534)Μα, τι συνέβαινε μέσα στην ψυχή αυτού του περίφημου γόη; Όσο πιο πολύ τον αγαπούσε ο εκάστοτε προστάτης του, τόσο πιο πολύ άναβε μέσα του το μίσος γι’ αυτόν. Τρεις φορές ο Λορεντσίνο αποπειράθηκε να δολοφονήσει τον Πάπα και τις τρεις φορές ο Πάπας Κλήμης τον συγχώρησε. Στο τέλος, ο Λορεντσίνο τον εγκατέλειψε, αποφασισμένος, όμως, να του κάνει οπωσδήποτε κακό!
Τότε γνωρίστηκε με τον Βασιλιά της Φλωρεντίας. Εκείνη την περίοδο, ο Αλέξανδρος είχε έναν αφοσιωμένο φίλο, έναν νεαρό ευπατρίδη, ο οποίος πολλές φορές απέδειξε ότι θα πρόσφερε ευχαρίστως τη ζωή του για τον Βασιλιά του. Τρεις μήνες, όμως, από την ημέρα που ο Λορεντσίνο εγκαταστάθηκε στο παλάτι των Μεδίκων, ο ευπατρίδης αυτός καταδικάστηκε σε θάνατο από τον Αλέξανδρο.
Η μητέρα του νέου, μια ευγενέστατη κυρία, για να σώσει το παιδί της, πήγε κι έπεσε κλαίγοντας στα πόδια του τυχοδιώκτη αυλοκόλακα. Ο Λορεντσίνο τη σήκωσε, της φίλησε το χέρι και με σπαραγμένη την καρδιά της είπε:
-Κυρία, έχετε εμπιστοσύνη σε μένα. Ο γιος σας θα σωθεί!
Μα, την άλλη μέρα, ο ευπατρίδης οδηγήθηκε στον δήμιο, ο οποίος τον αποκεφάλισε. Ο Λορεντσίνο ήταν ο αισθαντικότερος και ο σκληρότερος άνθρωπος συγχρόνως!
Ο Αλέξανδρος ήταν ο μόνος Βασιλιάς της Ιταλίας που υποστήριζε την εποχή εκείνη τον Πάπα Κλήμη. Ένα χρόνο μετά τη γνωριμία του με τον Λορεντσίνο, όμως, έγινε ο ασπονδότερος εχθρός του. Και έτσι, ο Κλήμης καθαιρέθηκε, για να δει να κάθεται στην Αγία Έδρα ένας από τους πιο μισητούς εχθρούς του, ο οποίος έγινε ο επόμενος Πάπας, με το όνομα Παύλος ο Γ’.
Πάπας Παύλος Γ΄ (29/02/1468 – 10/11/1549)Μολαταύτα, ο Λορεντσίνο παρέλαβε κατόπιν κοντά του τον έκπτωτο και εγκαταλελειμμένο Κλήμη και τον περιποιούνταν σαν πατέρα του. Όταν πέθανε, του έκανε μια μεγαλοπρεπή κηδεία και ολόκληρη η Φλωρεντία τον πένθησε επί τρεις ημέρες, κατά διαταγή του Αλεξάνδρου.
Εν τούτοις, ο Βασιλιάς της Φλωρεντίας ήταν ένας γενναιότατος και δεινότατος πολεμιστής. Είχε τόσα τραύματα στο σώμα του, όσες ήταν και οι μάχες που είχε κερδίσει. Από τότε, όμως, που συνδέθηκε στενά με τον ραδιούργο Λορέντζο Σοντερίνι, μεταμορφώθηκε σε μια τρυφηλή οντότητα, που λάτρευε τη χλιδή και την πολυτέλεια.
Τον έβλεπε κανείς να μένει ώρες ολόκληρες ξαπλωμένος αυτάρεσκα και ηδονικά σ’ ένα ανάκλιντρο, πάνω σε αφράτα μαξιλάρια. Δεν έπιανε πια σπαθί στα χέρια του και έλεγε, χαϊδεύοντας τα ξανθά μαλλιά του φίλου του:
-Τι φριχτή ζωή είχα ζήσει μέχρι σήμερα, αγαπητέ μου!
Κοντά του, καθισμένος στα γόνατά του, ο Λορεντσίνο έπαιζε στα τρυφερά του δάχτυλα ένα κομψό αραβικό μαχαιράκι. Ο Αλέξανδρος δεν τον αποκαλούσε πια Λορεντσίνο, αλλά ένα ακόμα πιο γλυκό υποκοριστικό, δηλαδή Λορεντσινάκιο!
Τον καιρό εκείνο, μια μεγάλη συνωμοσία οργανώθηκε από τους γόνους των αριστοκρατικών οικογενειών της Φλωρεντίας εναντίον του Βασιλιά Αλεξάνδρου, καθώς είχαν μπουχτίσει από την ανομία του και σκληρότητά του.
Η συνωμοσία, όμως, αποκαλύφθηκε χάρις στον Λορέντζο και έδωσε την ευκαιρία στο τέρας αυτό να ικανοποιήσει όλα τα άγρια και απάνθρωπα ένστικτά του. Οι φυλακές ξεχείλισαν από ευγενείς και εκατοντάδες αριστοκράτες οδηγήθηκαν στον δήμιο, για να καρατομηθούν. Ολόκληρη η Φλωρεντία βυθίστηκε στο πένθος.
Μέσα σ’ αυτό το φοβερό αιματοκύλισμα, γεννήθηκε για πρώτη φορά στην καρδιά του δολοπλόκου και τυχοδιώκτη Λορέντζο ένα τρυφερό αίσθημα, καθώς αγάπησε την κόρη ενός γηραιού αριστοκράτη.
Η αγάπη αυτή φάνηκε πως τον είχε κάνει άλλον άνθρωπο. Άρχισε επιτέλους να εξαφανίζεται από την ψυχή του η βαρβαρότητα και η αγνωμοσύνη. Γλύκανε και ημέρεψε.
Έσωσε από τον θάνατο τον πατέρα και τους συγγενείς της αγαπημένης του, οι οποίοι είχαν θεωρηθεί συνωμότες και έκανε ό,τι μπορούσε για να κατακτήσει την καρδιά της. Και την κατέκτησε. Η ωραία Μόνα ντελ Πάρο, όπως λεγόταν η νέα, τον αγάπησε δυνατά και με πάθος.
Στο μεταξύ, ο Βασιλιάς Αλέξανδρος είχε πλέον μετατραπεί σε έναν παραλυμένο και διεφθαρμένο τύραννο. Είδε τη νεαρή γυναίκα και την πόθησε. Κι όπως πάντα, εμπιστεύθηκε τον βδελυρό του πόθο στον Λορεντσίνο.
Τι να συντελέστηκε άραγε μέσα στην ψυχή του αλλόκοτου εκείνου άντρα; Έτρεξε αμέσως να βρει την αγαπημένη του. Ήταν κάτωχρος και αλλοπαρμένος. Εκείνη τον θώπευε στοργικά και τον ικέτευε να μάθει τι του συνέβαινε. Ο Λορέντζο ξέσπασε σε λυγμούς και δε σταματούσε λεπτό να τη φιλά.
Ξάφνου, σηκώθηκε όρθιος, σκούπισε τα δάκρυά του με αηδία, ενώ στα μάτια του φωτοβόλησε μια λάμψη διαβολική.
-Πάμε τώρα! της είπε με φωνή που δεν έμοιαζε δικιά του.
Την έσυρε στην άμαξά του και την οδήγησε χωρίς χρονοτριβή στο παλάτι. Ο Αλέξανδρος περίμενε με αγωνία. Ο Λορέντζο σήκωσε το παραπέτασμα και έσπρωξε την αγαπημένη του κατευθείαν στην αγκαλιά του έκφυλου Βασιλιά. Γύρισε την πλάτη του και έφυγε αδιάφορα.
Πέρασε κάμποσος καιρός από τότε. Τα πράγματα άλλαξαν. Όπως είχε μισήσει κι άλλοτε τον Πάπα της Ρώμης Κλήμη που τον είχε προστατεύσει, έτσι τώρα ο Λορεντσίνο μίσησε άγρια κι ολοκληρωτικά τον Αλέξανδρο. Και αποφάσισε να τον σκοτώσει. Πράγματι, τον δολοφόνησε στις 6 Ιανουαρίου του 1537, ενώ ο Βασιλιάς Αλέξανδρος ήταν μόλις 26 ετών.
Όπως είχε μισήσει κι άλλοτε τον Πάπα της Ρώμης Κλήμη που τον είχε προστατεύσει, έτσι τώρα ο Λορεντσίνο μίσησε άγρια κι ολοκληρωτικά τον Αλέξανδρο. Και αποφάσισε να τον σκοτώσει. Πράγματι, τον δολοφόνησε στις 6 Ιανουαρίου του 1537, ενώ ο Βασιλιάς Αλέξανδρος ήταν μόλις 26 ετών.Ο σατανικός και μυστηριώδης Λορεντσίνο των Μεδίκων, λίγα χρόνια μετά, βρέθηκε και ο ίδιος δολοφονημένος στη Βενετία, όπου ήταν εξόριστος, μακριά από τον Οίκο των Μεδίκων, διότι τα μέλη του γύρευαν εκδίκηση για τη δολοφονία του Αλεξάνδρου. Αλλά δεν έπαψε ποτέ, μέχρι και την τελευταία μέρα της ζωής του, να είναι αναμεμειγμένος σε κάθε λογής δολοπλοκίες και ευφάνταστες συνωμοσίες.
Η είδηση δημοσιεύθηκε στο περιοδικό “ΜΠΟΥΚΕΤΟ”, στις 08/11/1928…
Το άρθρο, όπως δημοσιεύθηκε στο περιοδικό “ΜΠΟΥΚΕΤΟ”, στις 08/11/1928Μοιραστείτε το άρθρο...
Let's block ads! (Why?)
ΠΗΓΗ
Ο σατανικός και μυστηριώδης Λορεντσίνο των Μεδίκων ΠΕΡΙΕΡΓΑ - STRANGE
periergaa
