2020-02-26 09:01:15
Του Πάσχου Μανδραβέλη
Υπάρχει μια απορία. Πότε προλαβαίνει να δουλεύει στο υπουργείο του ο κ. Δημήτρης Στρατούλης; Ολημερίς κι ολονυχτίς συνεντευξιάζεται, αφενός δίνοντας εγγυήσεις που δεν μπορεί να κρατήσει («Η νέα κυβέρνηση... έχει διασφαλίσει μέχρι το τελευταίο ευρώ της σύνταξης του κάθε συνταξιούχου... και για τις επόμενες χρονιές», Mega, 29.1.2015) και αφετέρου εξαπολύοντας απειλές, ως μεγαλοοφειλέτης που πρέπει να φοβάται ο υπόλοιπος κόσμος: «Ο δανειστής έχει το πάνω χέρι άμα ο οφειλέτης τού χρωστά λίγα χρήματα. Αμα του χρωστάς πολλά –που εμείς χρωστάμε 327 εκατομμύρια– το πάνω χέρι στη συγκεκριμένη περίπτωση το έχουμε εμείς... Επομένως, δεν βιαζόμαστε μόνο εμείς να κλείσει μια επωφελής συμφωνία, πρέπει να βιάζονται λογικά και οι δανειστές της χώρας» (Παραπολιτικά, 24.12.2015).
Βεβαίως, όλα τα παραπάνω βρίσκονται στον στερέωμα της μπαρούφας, εκεί όπου ίπταται τρεις μήνες τώρα η κυβέρνηση
. Τα 327 δισ. (και ουχί εκατομμύρια) που χρωστά η χώρα μας είναι πολλά για εμάς, αλλά πολύ λίγα για τους άλλους. Αν εξαιρέσουμε κάποιες χώρες που είναι πιο φτωχές από την Ελλάδα (αλλά υποχρεούνται λόγω της «κακής Ευρωζώνης» να μας δανείζουν) και οι οποίες πραγματικά θα κλάψουν τα λεφτά τους, το ελληνικό χρέος δεν είναι παρά σταγόνα στον ωκεανό του παγκόσμιου χρέους. Οπως είχε πει και σε μια συνέντευξή του ο κ. Αλέξης Τσίπρας, το συνολικό χρέος της Ελλάδας είναι μόνο το 3% του συνολικού χρέους της Ευρωζώνης. Δηλαδή: τι είναι ο κάβουρας τι είναι το ζουμί του· ακόμη και οι τράπεζες υπολογίζουν μεγαλύτερες επισφάλειες από αυτό. Για να αποκτήσει μια ιδέα ο πρώην συνδικαλιστής του ΟΤΕ πόσο μεγάλο είναι το ανάστημα της χώρας και πόση η σκιά της, πρέπει να μάθει ότι τα ταμειακά διαθέσιμα μιας μόνο εταιρείας (της Apple εν προκειμένω) είναι περί τα 180 δισ. δολάρια, δηλαδή όσο το μισό μας χρέος. Από στενή οικονομική σκοπιά η στάση του κ. Στρατούλη ακούγεται σαν το ανέκδοτο με τα μυρμήγκια που αποφάσισαν να κάνουν πόλεμο στον ελέφαντα, και όταν ένα από αυτά κατάφερε να ανεβεί στον λαιμό του παχύδερμου, τα υπόλοιπα φώναζαν εν χορώ «πνίξ’ τον, πνίξ’ τον».
Αυτό βεβαίως δεν σημαίνει ότι μια ελληνική χρεοκοπία (που θα είναι καταστροφική για τη χώρα μας και ειδικά για τις πιο ευάλωτες ομάδες της) θα είναι ένα αδιάφορο συμβάν για την Ευρώπη και την παγκόσμια οικονομία. Κατ’ αρχάς, μια χρεοκοπία μέλους της Ευρωζώνης οδηγεί σε αχαρτογράφητα νερά που όλοι φοβούνται. Το βάρος της χώρας μας στο διεθνές οικονομικό σύστημα δεν είναι τα 327 δισ. με τα οποία κάνει τον καμπόσο στον δημόσιο διάλογο ο κ. Στρατούλης, αλλά το γεγονός ότι πιο σοφές πολιτικές ηγεσίες από τον ίδιο οδήγησαν τη χώρα στον σκληρό πυρήνα του ανεπτυγμένου κόσμου, έτσι ώστε μια ελληνική χρεοκοπία (πιθανώς) να μετρήσει.
Δεύτερον: Μια ελληνική χρεοκοπία αναγκαστικά θα οδηγήσει τη χώρα εκτός Ζώνης Ευρώ, κάτι που επίσης θα είναι ένα ισχυρό (έστω συμβολικό) χτύπημα στην ευρωπαϊκή ιδέα. Και γι’ αυτό επίσης θα πρέπει να ευγνωμονεί τις προηγούμενες κυβερνήσεις ο κ. Στρατούλης, αυτές που με νύχια, δόντια και τεράστιο πολιτικό κόστος κράτησαν τη χώρα στη Ζώνη του Ευρώ. Διότι χάρη στις προηγούμενες πολιτικές ηγεσίες, που έβριζε (και συνεχίζει να βρίζει), μπορεί σήμερα να τριγυρνά στα κανάλια σαν τον γνωστό λαγό του ανεκδότου, που έλεγε και καμιά ανοησία παραπάνω.
Έντυπη έκδοση ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
liberals10
Υπάρχει μια απορία. Πότε προλαβαίνει να δουλεύει στο υπουργείο του ο κ. Δημήτρης Στρατούλης; Ολημερίς κι ολονυχτίς συνεντευξιάζεται, αφενός δίνοντας εγγυήσεις που δεν μπορεί να κρατήσει («Η νέα κυβέρνηση... έχει διασφαλίσει μέχρι το τελευταίο ευρώ της σύνταξης του κάθε συνταξιούχου... και για τις επόμενες χρονιές», Mega, 29.1.2015) και αφετέρου εξαπολύοντας απειλές, ως μεγαλοοφειλέτης που πρέπει να φοβάται ο υπόλοιπος κόσμος: «Ο δανειστής έχει το πάνω χέρι άμα ο οφειλέτης τού χρωστά λίγα χρήματα. Αμα του χρωστάς πολλά –που εμείς χρωστάμε 327 εκατομμύρια– το πάνω χέρι στη συγκεκριμένη περίπτωση το έχουμε εμείς... Επομένως, δεν βιαζόμαστε μόνο εμείς να κλείσει μια επωφελής συμφωνία, πρέπει να βιάζονται λογικά και οι δανειστές της χώρας» (Παραπολιτικά, 24.12.2015).
Βεβαίως, όλα τα παραπάνω βρίσκονται στον στερέωμα της μπαρούφας, εκεί όπου ίπταται τρεις μήνες τώρα η κυβέρνηση
Αυτό βεβαίως δεν σημαίνει ότι μια ελληνική χρεοκοπία (που θα είναι καταστροφική για τη χώρα μας και ειδικά για τις πιο ευάλωτες ομάδες της) θα είναι ένα αδιάφορο συμβάν για την Ευρώπη και την παγκόσμια οικονομία. Κατ’ αρχάς, μια χρεοκοπία μέλους της Ευρωζώνης οδηγεί σε αχαρτογράφητα νερά που όλοι φοβούνται. Το βάρος της χώρας μας στο διεθνές οικονομικό σύστημα δεν είναι τα 327 δισ. με τα οποία κάνει τον καμπόσο στον δημόσιο διάλογο ο κ. Στρατούλης, αλλά το γεγονός ότι πιο σοφές πολιτικές ηγεσίες από τον ίδιο οδήγησαν τη χώρα στον σκληρό πυρήνα του ανεπτυγμένου κόσμου, έτσι ώστε μια ελληνική χρεοκοπία (πιθανώς) να μετρήσει.
Δεύτερον: Μια ελληνική χρεοκοπία αναγκαστικά θα οδηγήσει τη χώρα εκτός Ζώνης Ευρώ, κάτι που επίσης θα είναι ένα ισχυρό (έστω συμβολικό) χτύπημα στην ευρωπαϊκή ιδέα. Και γι’ αυτό επίσης θα πρέπει να ευγνωμονεί τις προηγούμενες κυβερνήσεις ο κ. Στρατούλης, αυτές που με νύχια, δόντια και τεράστιο πολιτικό κόστος κράτησαν τη χώρα στη Ζώνη του Ευρώ. Διότι χάρη στις προηγούμενες πολιτικές ηγεσίες, που έβριζε (και συνεχίζει να βρίζει), μπορεί σήμερα να τριγυρνά στα κανάλια σαν τον γνωστό λαγό του ανεκδότου, που έλεγε και καμιά ανοησία παραπάνω.
Έντυπη έκδοση ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
liberals10
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Καλώς τα τα παιδιά!
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
