Ιστορίες φαντασμάτων στην Ελλάδα – Ο μακάβριος ξένος και ο άγριος Δερβίσης…

Ιστορίες φαντασμάτων στην Ελλάδα υπάρχουν πολλές, ειδικά σε χρόνια παλαιότερα, όπου οι άνθρωποι ήταν άμεσα συνδεδεμένοι με τη Φύση και ήταν ακόμη ανεπηρέαστοι από τα μεγάλα τεχνολογικά επιτεύγματα.

Ο Διευθυντής του “ΜΠΟΥΚΕΤΟΥ”, το οποίο ήταν ένα περιοδικό που άκμασε κατά την περίοδο του Μεσοπολέμου στη χώρα μας, φιλοξενώντας άρθρα, αλλά και ιστορικά και λογοτεχνικά κείμενα των σπουδαιότερων Ελλήνων της εποχής εκείνης, είχε τη δική του ιστορία να αφηγηθεί:

“Στην ιδιαίτερη πατρίδα μου, το καλοκαιρινό μεσημέρι είναι απαίσιο, όπως και τα μεσάνυχτα, άλλωστε. Ο ήλιος φλογίζει τα πάντα. Στους δρόμους δε φαίνεται ψυχή. Τα σπίτια είναι σφαλιστά και επικρατεί νεκρική σιγή. Αερικά τριγυρίζουν τις ώρες αυτές στις στράτες, λένε οι γερόντισσες του τόπου μου.

Ένα τέτοιο μεσημέρι, που ο ήλιος πύρωνε αχόρταγα την πέτρα, κατέβηκε η αδελφή μου σε ένα μικρό υπόγειο κελάρι του σπιτιού για να πάρει κάτι, το οποίο βρισκόταν ακριβώς κάτω από την τραπεζαρία μας.

Δεν πρόφτασε, όμως, να μπει μέσα, γιατί στην είσοδό του ακριβώς είδε να στέκεται ακίνητος ένας ψηλός, άσαρκος και κατάχλομος άνθρωπος με ολόμαυρη φορεσιά, ο οποίος είχε δεμένα τα χέρια του μεταξύ τους με μια μαύρη κορδέλα, όπως γίνεται και στους νεκρούς.

Έντρομη η αδελφή μου έτρεξε επάνω και ειδοποίησε τον πατέρα μου. Αυτός δεν έδωσε και τόση σημασία. Όμως, κατέβηκε στο κελάρι, νομίζοντας πως επρόκειτο για κάποιον κλέφτη.

Όταν, όμως, αντίκρισε και ο ίδιος τον χλομό άνθρωπο με τη μαύρη κορδέλα στα χέρια, που στεκόταν ακίνητος και βλοσυρός, πρόλαβε να κάνει μονάχα τον σταυρό του και ανέβηκε τρέχοντας στο σπίτι.

Αντί να κοιμηθεί ο πατέρας, φανερά αναστατωμένος, κάθισε και παραφύλαξε μπροστά στην πόρτα του υπογείου, καθώς δεν υπήρχε άλλος τρόπος διαφυγής, περιμένοντας καρτερικά να δει από πού θα έφευγε άραγε εκείνος ο μακάβριος ξένος.

Παραφύλαξε και το απόγευμα. Και όταν πια κατέβηκε και πάλι στο κελάρι και ξανακοίταξε, ο χλομός άνθρωπος με τα δεμένα χέρια, είχε απλώς εξαφανιστεί!”

Μια παρόμοια ιστορία είχε να αφηγηθεί και ο Φιλώτας Ιωάννου από τη Θεσσαλονίκη:

“Ήταν γύρω στο 1909. Ζούσαμε στη Θεσσαλονίκη και εκείνη τη χρονιά μετακομίσαμε από την οδό Παλαιολόγου, που μέναμε μέχρι τότε, στην οδό Εγνατίας, στον αριθμό 187.

Το δεύτερο βράδυ της μετακόμισης, ενώ καθόμασταν σ’ ένα δωμάτιο εγώ, η μητέρα μου και οι δύο αδελφές μου, είδαμε ξαφνικά την πόρτα να ανοίγει μόνη της και να παρουσιάζεται εμπρός μας ένας άνθρωπος που φορούσε στο κεφάλι του σαρίκι, με μάτια τόσο αγριεμένα που μας πάγωσαν όλους καθώς τα αντικρίσαμε. Έμοιαζε με Δερβίση.

Καταλάβαμε αμέσως πως επρόκειτο για φάντασμα, γιατί ούτε η εξώπορτα ακούστηκε να ανοίγει, μα ούτε μπήκε κανένας άλλος, καθώς δεν ακούστηκαν ούτε βήματα. Είχαμε κοκαλώσει, η καρδιά μας χτυπούσε δυνατά, η γλώσσα μας δέθηκε.

Η μητέρα μου, μια γυναίκα 75 ετών, πιο ψύχραιμη από εμάς τους υπόλοιπους, έκανε ευθύς τον σταυρό της και επικαλέστηκε τη χάρη της Παναγίας. Μα, τα σταυροκοπήματα και οι δεήσεις εξερέθισαν ακόμα περισσότερο τον μυστηριώδη Δερβίση, γιατί το απαίσιο πρόσωπό του παραμορφώθηκε, γούρλωσε τα φριχτά κι άψυχα μάτια του και άρχισε να τρίζει ανατριχιαστικά τα δόντια του.

Ο τρόμος μας είχε παραλύσει, όταν έξαφνα ένα απότομο φύσημα του ανέμου έσβησε τη φλόγα από το κερί που φώτιζε το δωμάτιο. Κανείς δεν τολμούσε να μετακινηθεί από τη θέση του.

Σε δέκα λεπτά περίπου, ίσως περισσότερο, ίσως λιγότερο, ξεθάρρεψα. Σηκώθηκα όρθιος, βρήκα τα σπίρτα και άναψα και πάλι το κερί. Κοιτάξαμε ολόγυρα, μα δεν είδαμε τίποτε το περίεργο. Το φάντασμα είχε χαθεί. Η πόρτα του δωματίου ήταν σαν πρώτα κλειστή και κανένας μας δε βρήκε το κουράγιο να την ανοίξει. Μείναμε έτσι άγρυπνοι έως το πρωί.

Την επόμενη ημέρα κιόλας, μετά από την επίμονη απαίτηση της μητέρας και των αδελφών μου, εγκαταλείψαμε αμέσως το σπίτι αυτό.

Όπως έμαθα αργότερα, στη θέση του σπιτιού υπήρχε παλαιότερα ένα κακόφημο πανδοχείο, στο οποίο είχαν συμβεί εγκλήματα και δράματα”.

Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “ΜΠΟΥΚΕΤΟ”, στις 02/11/1924…

Let's block ads! (Why?)