2020-03-19 02:03:48
Πολλά μικρά παιδιά, ιδίως όταν δεν έχουν μεγαλύτερα αδέλφια να τους λένε απαιτητικά
«Αυτό είναι δικό μου!» έχουν εξίσου ασαφή άποψη για τα ιδιοκτησιακά δικαιώματα όσο και για την αλήθεια. Η ψυχολόγος Penelope Leach μας εξηγεί πώς να διασαφηνίσουμε σε ένα παιδί το τι είναι δικό του και τι όχι Στο πλαίσιο της οικογένειας υπάρχουν πολλά πράγματα που ανήκουν σε όλους, κάποια άλλα που ανήκουν σε συγκεκριμένους ανθρώπους αλλά μπορούμε να τα δανειστούμε ελεύθερα και ορισμένα που είναι προσωπικά αντικείμενα και τα χρησιμοποιεί μόνο ο κάτοχός τους.
Εκτός της οικογένειας , τα πράγματα περιπλέκονται ακόμη περισσότερο. Μπορείς να κρατήσεις τη μπαλίτσα που βρήκες στο πάρκο μέσα στους θάμνους, αλλά αν βρεις ένα πορτοφόλι δεν μπορείς να το κρατήσεις. Μπορείς να πάρεις στο σπίτι, τη χειροτεχνία που έφτιαξες στο σχολείο, αλλά όχι την πλαστελίνη. Ο κόσμος μπορεί να παίρνει διαφημιστικά φυλλάδια από τα μαγαζιά αλλά δεν μπορεί να παίρνει αναψυκτικά χωρίς να τα πληρώσει.
Όσο το παιδί δεν είναι σε θέση να τα καταλάβει όλα αυτά, είναι άσκοπο το να ανάγετε σε ηθικό ζήτημα το ότι μαζεύει πράγματα που το γοήτευσαν. Δεν έχετε όμως και την πολυτέλεια να το αντιμετωπίσετε εντελώς αδιάφορα, διότι ακόμη κι αν είναι μόνο τριών ή τεσσάρων ετών, κάποιοι άλλοι άνθρωποι μπορεί να χαρακτηρίσουν ένα λάθος «κλεψιά» και να το κάνουν ολόκληρο θέμα.
Μία χρήσιμη μέθοδος είναι να διαχωρίσετε το ζήτημα της ηθικής αρχής από τις περιπλοκές της καθημερινής συμπεριφοράς. Συζητήστε το πρώτο και ορίστε μερικούς κατευθυντήριους κανόνες για το δεύτερο, όπως: «Να μην παίρνεις τίποτα από τα ξένα σπίτια χωρίς να ρωτήσεις», «Όταν βρίσκεις κάτι, να ρωτάς έναν μεγάλο αν μπορείς να το κρατήσεις. Να μην παίρνεις τίποτα από τα μαγαζιά παρά μόνο αν σου δώσει την άδεια ένας μεγάλος».
Προσπαθήστε να μην δίνετε ιδιαίτερη ηθική αξία στα χρήματα. Αν το παιδί σας πάρει χρήματα από την τσάντα σας, σταθείτε λίγο να αναρωτηθείτε τι θα λέγατε αν είχε πάρει ένα κραγιόν, και μετά πείτε του το ίδιο για τα χρήματα. Για τα μικρά παιδιά είναι και τα δύο το ίδιο πράγμα: θησαυρός. Ξέρουν βέβαια ότι τα χρήματα έχουν μεγάλη αξία, διότι σας ακούνε να το λέτε και βλέπουν ότι τα ανταλλάσσετε με ωραία πράγματα, αλλά για τα παιδιά τα χρήματα είναι σαν τις μάρκες που βάζετε στα παιχνίδια του λούνα παρκ. Τα μικρά παιδιά δεν μπορούν να αντιληφθούν την έννοια των χρημάτων!
Αν ένα παιδί συμπεριφέρεται σαν την κίσσα, μαζεύοντας σε ένα συρτάρι χρήματα που δεν σκέφτεται ποτέ να χρησιμοποιήσει και ξένα υπάρχοντα που στην πραγματικότητα δεν τα χρειάζεται, μπορεί να έχει συναισθηματικά προβλήματα. Ενδεχομένως, συμβολικά, να προσπαθεί να πάρει κάτι που αισθάνεται ότι στερείται. Προφανώς του λείπουν η αγάπη και η επιδοκιμασία.
Αντί λοιπόν να εξοργίζεστε και να το ντροπιάζετε, πρέπει να προσπαθήσετε να του δώσετε αυτό που χρειάζεται. Αν δεν μπορείτε, κι αν οι «κλεψιές» συνεχίζονται, καλό θα ήταν να απευθυνθείτε σε έναν ειδικό προτού το παιδί φτάσει σε ηλικία σχολείου, διότι είναι πολύ πιο εύκολο να αποκτήσει την ταμπέλα του «κλέφτη» παρά να απαλλαγεί από αυτήν…
anatakti
«Αυτό είναι δικό μου!» έχουν εξίσου ασαφή άποψη για τα ιδιοκτησιακά δικαιώματα όσο και για την αλήθεια. Η ψυχολόγος Penelope Leach μας εξηγεί πώς να διασαφηνίσουμε σε ένα παιδί το τι είναι δικό του και τι όχι Στο πλαίσιο της οικογένειας υπάρχουν πολλά πράγματα που ανήκουν σε όλους, κάποια άλλα που ανήκουν σε συγκεκριμένους ανθρώπους αλλά μπορούμε να τα δανειστούμε ελεύθερα και ορισμένα που είναι προσωπικά αντικείμενα και τα χρησιμοποιεί μόνο ο κάτοχός τους.
Εκτός της οικογένειας , τα πράγματα περιπλέκονται ακόμη περισσότερο. Μπορείς να κρατήσεις τη μπαλίτσα που βρήκες στο πάρκο μέσα στους θάμνους, αλλά αν βρεις ένα πορτοφόλι δεν μπορείς να το κρατήσεις. Μπορείς να πάρεις στο σπίτι, τη χειροτεχνία που έφτιαξες στο σχολείο, αλλά όχι την πλαστελίνη. Ο κόσμος μπορεί να παίρνει διαφημιστικά φυλλάδια από τα μαγαζιά αλλά δεν μπορεί να παίρνει αναψυκτικά χωρίς να τα πληρώσει.
Όσο το παιδί δεν είναι σε θέση να τα καταλάβει όλα αυτά, είναι άσκοπο το να ανάγετε σε ηθικό ζήτημα το ότι μαζεύει πράγματα που το γοήτευσαν. Δεν έχετε όμως και την πολυτέλεια να το αντιμετωπίσετε εντελώς αδιάφορα, διότι ακόμη κι αν είναι μόνο τριών ή τεσσάρων ετών, κάποιοι άλλοι άνθρωποι μπορεί να χαρακτηρίσουν ένα λάθος «κλεψιά» και να το κάνουν ολόκληρο θέμα.
Μία χρήσιμη μέθοδος είναι να διαχωρίσετε το ζήτημα της ηθικής αρχής από τις περιπλοκές της καθημερινής συμπεριφοράς. Συζητήστε το πρώτο και ορίστε μερικούς κατευθυντήριους κανόνες για το δεύτερο, όπως: «Να μην παίρνεις τίποτα από τα ξένα σπίτια χωρίς να ρωτήσεις», «Όταν βρίσκεις κάτι, να ρωτάς έναν μεγάλο αν μπορείς να το κρατήσεις. Να μην παίρνεις τίποτα από τα μαγαζιά παρά μόνο αν σου δώσει την άδεια ένας μεγάλος».
Προσπαθήστε να μην δίνετε ιδιαίτερη ηθική αξία στα χρήματα. Αν το παιδί σας πάρει χρήματα από την τσάντα σας, σταθείτε λίγο να αναρωτηθείτε τι θα λέγατε αν είχε πάρει ένα κραγιόν, και μετά πείτε του το ίδιο για τα χρήματα. Για τα μικρά παιδιά είναι και τα δύο το ίδιο πράγμα: θησαυρός. Ξέρουν βέβαια ότι τα χρήματα έχουν μεγάλη αξία, διότι σας ακούνε να το λέτε και βλέπουν ότι τα ανταλλάσσετε με ωραία πράγματα, αλλά για τα παιδιά τα χρήματα είναι σαν τις μάρκες που βάζετε στα παιχνίδια του λούνα παρκ. Τα μικρά παιδιά δεν μπορούν να αντιληφθούν την έννοια των χρημάτων!
Αν ένα παιδί συμπεριφέρεται σαν την κίσσα, μαζεύοντας σε ένα συρτάρι χρήματα που δεν σκέφτεται ποτέ να χρησιμοποιήσει και ξένα υπάρχοντα που στην πραγματικότητα δεν τα χρειάζεται, μπορεί να έχει συναισθηματικά προβλήματα. Ενδεχομένως, συμβολικά, να προσπαθεί να πάρει κάτι που αισθάνεται ότι στερείται. Προφανώς του λείπουν η αγάπη και η επιδοκιμασία.
Αντί λοιπόν να εξοργίζεστε και να το ντροπιάζετε, πρέπει να προσπαθήσετε να του δώσετε αυτό που χρειάζεται. Αν δεν μπορείτε, κι αν οι «κλεψιές» συνεχίζονται, καλό θα ήταν να απευθυνθείτε σε έναν ειδικό προτού το παιδί φτάσει σε ηλικία σχολείου, διότι είναι πολύ πιο εύκολο να αποκτήσει την ταμπέλα του «κλέφτη» παρά να απαλλαγεί από αυτήν…
anatakti
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
