2020-03-21 17:28:33
Ένα από τα σοβαρότερα που θα πρέπη να προσέξης, ιδίως ως αρχάριος, είναι το θέμα των ξένων. Εκτός που θα πρέπη να τους αποφεύγης, αλλά και το κελί σου ακόμη να ζητήσης με ταπείνωση από τον Γέροντα σου να είναι μακριά και από τον ξενώνα, για να μπορέσης να ξεχάσης τον κόσμο με όλα τα κοσμικά.
Εάν ήταν δε δυνατόν, να σε φύτευε ο Γέροντας σου μεταξύ προχωρημένων Πατέρων, για να έβλεπες μία συνέχεια αγίων αγωνιστών. Διότι, όσο θα σε βοηθήση το καλό παράδειγμα, δεν θα σε βοηθήσουν τα διαβάσματα τα πολλά που θα κάνης.
Πρέπει να ξέρουμε ότι ο αρχάριος (ο νέος) είναι σαν το μαγνητόφωνο και μπορεί να ξεσηκώση και το κακό και το καλό στο καθαρό του μυαλό. Ο αρχάριος επίσης μοιάζει και με την φωτογραφική μηχανή και αποτυπώνει ό,τι εικόνα ιδή. Εάν είναι κακή, ο εχθρός θα του παίξη στον ύπνο έργο ακατάλληλο και θα τον μολύνη λόγω της ηλικίας του.
Γι’ αυτό φρόντισε να βρίσκεσαι μακριά από ξένους και ξενώνες, μέχρι να ξεχάσης τα του κόσμου, και αλλάξη ο κόσμος σου από την πνευματική αλλοίωση του θείου έρωτος που θα ανάψη στην καρδιά σου, και θα καίγεται μετά ό,τι σκουπίδι (λογισμό κακό) σου πετάξη το ταγκαλάκι.
Πρόσεξε μη σε ξεγελάση ο λογισμός σου, ενώ είσαι αρχάριος, να έρχεσαι σ’ επαφή με τους ξένους, δήθεν για να βοηθήσης, διότι αυτό φανερώνει αρρώστια. Εάν βλέπης στον εαυτό σου ακόμη και αρετή, πρέπει να ξέρης ότι και αυτή η αρετή σου είναι γεμάτη από κοσμικές τοξίνες. Γι’ αυτό απόφευγε τους ξένους, για να αποτοξινωθής πρώτα.
Εάν και καμιά φορά νιώθης λίγη γλυκύτητα, μη νομίσης ότι από τους μεγάλους σου αγώνες το κέρδισες, διότι αυτό είναι μια σοκολάτα στο μικρό παιδί από τον Καλό Πατέρα, για να σε γλυκάνη να εργασθής και να τρέφεσαι από το Παραδεισένιο Ζαχαροπλαστείο που σου έδειξε. Όπως και αργότερα που δεν θα σου δίνη δωράκια αλλά όλη την δωρεά Του της μεγάλης και συνεχούς γλυκύτητος, και πάλι μη σου πη ο λογισμός σου ότι είναι από τα έργα σου αλλά του Θεού. Τα έργα μας ήταν οι αμαρτίες και η μεγάλη μας αχαριστία στον ευεργέτη μας Χριστό. Φυσικά, ανάλογες αμαρτίες και ανάλογη αχαριστία όλοι οι άνθρωποι έχουμε, και στο εξής θα πρέπη από ευγνωμοσύνη να Του προσφέρουμε τουλάχιστον την μετάνοια μας και να μην αποχωριστούμε από τον Χριστό.
Είναι πολύ βαρύ, νομίζω, μετά απ’ όλη την θυσία που έκανε ο Χριστός για μας, να καταλήξουμε πάλι στην κόλαση και να Τον ξαναλυπήσουμε. Γι’ αυτό, αυτό που θα ας συγκρατή από την αμαρτία, για να μην πάμε στην κόλαση, καλά θα ήταν να μην είναι η φωτιά της κολάσεως, που μας τρομάζει, αλλά το πολύ φιλότιμο και η πολλή αγάπη προς τον ευεργέτη μας Χριστό (η φλογερή αγάπη). Με λίγα λόγια, από φιλότιμο δεν θα πρέπη να πάμε στην κόλαση, για να μη λυπήσουμε τον Χριστό.
Θα πρέπη λοιπόν, αδελφέ μου, να προσέξουμε να μην αποχωρισθούμε ποτέ από τον Χριστό και να έχουμε τακτική επαφή δια της προσευχής· και η προσοχή καλό είναι να προπορεύεται και της προσευχής, για να μη γίνη καθώς ο Δαβίδ αναφέρει: Και η προσευχή αυτού γενέσθω εις αμαρτίαν.
Πρόσεξε και όταν βρίσκεσαι σε ώρα προσευχής, αλλά περισσότερο πριν την προσευχή, από συνομιλίες στο διακόνημα σου περιττές, και έτσι θα προσεύχεσαι αργότερα απερίσπαστος και ατραυμάτιστος, διότι τα πολλά λόγια και πολλές παρεξηγήσεις δημιουργούν. Εάν θέλης να μιλάς, ο Χριστός με χαρά θέλει να Του μιλούν τα παιδιά Του. Μην αναπαύεσαι ούτε και σε πνευματικές συζητήσεις, όταν δεν υπάρχη Αγιότητα, διότι από πνευματικά θα αρχίσουν και στην καταλαλιά θα τελειώσουν. Εάν οι άλλοι συζητάνε ή κατακρίνουν κ.λπ., αυτό εσένα δεν πρέπει να σε ενδιαφέρη αλλά οι δικές σου αμαρτίες, και να ζητάς το έλεος του Θεού δια της αδιαλείπτου σου συνομιλίας Κύριε Ιησού Χριστέ Πάντα να έχης όλο καλούς λογισμούς για όλους, διότι, και να κατακρίνουν οι άλλοι κ.λπ., ίσως να μην έχουν άλλες αμαρτίες παρά αυτές, και έτσι θα γίνουν αιτία αυτές οι καταλαλιές τους να ταπεινωθούν και να κλάψουν στον Θεό και να ενωθούν μαζί Του· ενώ εμείς, αδελφέ μου, έχουμε πολλές αμαρτίες, και μας φτάνει αυτό το υλικό, για να κλάψουμε.
Καλά είναι, όσο μπορείς, να τις αποφεύγης αυτές τις συγκεντρώσεις, όπως επίσης την περιέργεια, διότι μαζεύουμε σαβούρα λογισμών και μετά κουραζόμαστε πολύ για να την διώξουμε. Πάντα να φέρουμε καλούς λογισμούς και να μη δεχώμαστε πονηρά τηλεγραφήματα, εάν θέλουμε να καθαρίση η καρδιά μας, και να μετατραπούν οι πονηρές μηχανές του εργοστασίου μας (της καρδιάς) σε αγαθές μηχανές. Τότε πια το χρυσάφι θα το κάνη Άγια Ποτήρια, τις σπασμένες καμπάνες Πολυελαίους, ακόμη και τα πεταγμένα παλιόχαρτα θα τα κάνη καθαρές χαρτοπετσέτες. Όταν όμως η καρδιά είναι πονηρή, και το καλό χρυσάφι θα το θεωρή μπρούντζο και θα το κάνη και αυτό ή σφαίρες ή κανόνια. Γι’ αυτό η καρδιά θα πρέπη να καθαρίση με το να φέρουμε όλο καλούς λογισμούς για όλους και με το να μη δεχώμαστε τα τηλεγραφήματα του πονηρού, διότι εκ της καρδίας εξέρχονται όλα τα κακά, και πάλι εκ του περισσεύματος της καρδίας λαλεί το στόμα.
Όταν λοιπόν ο άνθρωπος πάψη να σκέφτεται και να ενεργή κακά, τότε τον πλησιάζει η καλοσύνη του Θεού, και έρχεται η παιδική πια αθωότητα μέσα στην πνευματική ωριμότητα με την διάκριση του Θεού, και γνωρίζει πια καρδιές ανθρώπων και δεν βγάζει ανθρώπινα συμπεράσματα. Το σπουδαιότερο δε τότε είναι που, ενώ διακρίνει τον Άγιο από τον εγκληματία, θεωρεί όμως καλύτερο από τον εαυτό του και τον εγκληματία και τον αγαπάει με πόνο και εύχεται για την σωτηρία του αδελφού του. Εύχεται και για την μετάνοια του, με τον λογισμό ότι ίσως θα μπορούσε να κάνη περισσότερα κακουργήματα, αλλά αγωνίστηκε και περιορίστηκε σε λιγότερα. Λαμβάνει δε υπόψη του τις συνθήκες που μεγάλωσε, τα κληρονομικά και όλες τις κακές αφορμές που του είχαν δοθή, τα οποία θα τα λάβη όλα υπόψη Του ο Δίκαιος Θεός. Παράλληλα, ελέγχει τον εαυτό του, που ίσως δεν ανταποκρίθηκε στις καλές αφορμές που του είχαν δοθή, τα οποία θα τα λάβη όλα υπόψη Του ο Δίκαιος Θεός. Παράλληλα, ελέγχει τον εαυτό του, που ίσως δεν ανταποκρίθηκε στις καλές και πολλές ευκαιρίες που του έδωσε ο Θεός, και ταπεινά και με πόνο προσεύχεται, και ο Καλός Θεός βοηθάει και τον εγκληματία και τον ελεεί· παράλληλα διπλασιάζει την Χάρη Του στον ευγνώμονα δούλο Του – ευ, δούλε αγαθέ …
Δυστυχώς, μερικοί από μας, για να μην τα βλέπουμε τα πράγματα με το θεϊκό μάτι, κάνουμε και τους εαυτούς μας δυστυχισμένους και γυμνούς από χαρίσματα, και στενοχωρούμε και τον Θεό με την δυστυχία μας και Τον φέρουμε σε δύσκολη θέση. Δηλαδή, εάν μας δώση κανένα χάρισμα, ένα και ένα θα υπερηφανευτούμε, και το κακό είναι που θα πληγώνουμε και άλλες ψυχές με την υπερήφανη συμπεριφορά μας. Εάν δεν μας δώση, μας βλέπει στην δυστυχία μας και σαν καλός Πατέρας πονάει, γιατί έχει άφθονα πλούτη για να μας δωρίση.
Τι καλά είναι, όταν γνωρίσουμε τον εαυτό μας! Τότε θα μας γίνη η ταπείνωση πια κατάσταση, και ο Θεός θα μας καλοαποκαταστήση με τις θείες Του δωρεές! Τότε πια θα πάψουν να λειτουργούν και οι [//59] Πνευματικοί νόμοι – ο υψών εαυτόν ταπεινωθήσεται – διότι θα βαδίζουμε όλο χαμηλά και δεν θα πέφτουμε και θα δεχώμαστε συνέχεια την Χάρη του Θεού, η οποία δίνεται υποχρεωτικά στους ταπεινούς.
ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ
ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΙΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΕΚΔΟΣΗ Ι. ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΥ
«ΕΥΑΓΓ. ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ», ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
paraklisi
Εάν ήταν δε δυνατόν, να σε φύτευε ο Γέροντας σου μεταξύ προχωρημένων Πατέρων, για να έβλεπες μία συνέχεια αγίων αγωνιστών. Διότι, όσο θα σε βοηθήση το καλό παράδειγμα, δεν θα σε βοηθήσουν τα διαβάσματα τα πολλά που θα κάνης.
Πρέπει να ξέρουμε ότι ο αρχάριος (ο νέος) είναι σαν το μαγνητόφωνο και μπορεί να ξεσηκώση και το κακό και το καλό στο καθαρό του μυαλό. Ο αρχάριος επίσης μοιάζει και με την φωτογραφική μηχανή και αποτυπώνει ό,τι εικόνα ιδή. Εάν είναι κακή, ο εχθρός θα του παίξη στον ύπνο έργο ακατάλληλο και θα τον μολύνη λόγω της ηλικίας του.
Γι’ αυτό φρόντισε να βρίσκεσαι μακριά από ξένους και ξενώνες, μέχρι να ξεχάσης τα του κόσμου, και αλλάξη ο κόσμος σου από την πνευματική αλλοίωση του θείου έρωτος που θα ανάψη στην καρδιά σου, και θα καίγεται μετά ό,τι σκουπίδι (λογισμό κακό) σου πετάξη το ταγκαλάκι.
Πρόσεξε μη σε ξεγελάση ο λογισμός σου, ενώ είσαι αρχάριος, να έρχεσαι σ’ επαφή με τους ξένους, δήθεν για να βοηθήσης, διότι αυτό φανερώνει αρρώστια. Εάν βλέπης στον εαυτό σου ακόμη και αρετή, πρέπει να ξέρης ότι και αυτή η αρετή σου είναι γεμάτη από κοσμικές τοξίνες. Γι’ αυτό απόφευγε τους ξένους, για να αποτοξινωθής πρώτα.
Εάν και καμιά φορά νιώθης λίγη γλυκύτητα, μη νομίσης ότι από τους μεγάλους σου αγώνες το κέρδισες, διότι αυτό είναι μια σοκολάτα στο μικρό παιδί από τον Καλό Πατέρα, για να σε γλυκάνη να εργασθής και να τρέφεσαι από το Παραδεισένιο Ζαχαροπλαστείο που σου έδειξε. Όπως και αργότερα που δεν θα σου δίνη δωράκια αλλά όλη την δωρεά Του της μεγάλης και συνεχούς γλυκύτητος, και πάλι μη σου πη ο λογισμός σου ότι είναι από τα έργα σου αλλά του Θεού. Τα έργα μας ήταν οι αμαρτίες και η μεγάλη μας αχαριστία στον ευεργέτη μας Χριστό. Φυσικά, ανάλογες αμαρτίες και ανάλογη αχαριστία όλοι οι άνθρωποι έχουμε, και στο εξής θα πρέπη από ευγνωμοσύνη να Του προσφέρουμε τουλάχιστον την μετάνοια μας και να μην αποχωριστούμε από τον Χριστό.
Είναι πολύ βαρύ, νομίζω, μετά απ’ όλη την θυσία που έκανε ο Χριστός για μας, να καταλήξουμε πάλι στην κόλαση και να Τον ξαναλυπήσουμε. Γι’ αυτό, αυτό που θα ας συγκρατή από την αμαρτία, για να μην πάμε στην κόλαση, καλά θα ήταν να μην είναι η φωτιά της κολάσεως, που μας τρομάζει, αλλά το πολύ φιλότιμο και η πολλή αγάπη προς τον ευεργέτη μας Χριστό (η φλογερή αγάπη). Με λίγα λόγια, από φιλότιμο δεν θα πρέπη να πάμε στην κόλαση, για να μη λυπήσουμε τον Χριστό.
Θα πρέπη λοιπόν, αδελφέ μου, να προσέξουμε να μην αποχωρισθούμε ποτέ από τον Χριστό και να έχουμε τακτική επαφή δια της προσευχής· και η προσοχή καλό είναι να προπορεύεται και της προσευχής, για να μη γίνη καθώς ο Δαβίδ αναφέρει: Και η προσευχή αυτού γενέσθω εις αμαρτίαν.
Πρόσεξε και όταν βρίσκεσαι σε ώρα προσευχής, αλλά περισσότερο πριν την προσευχή, από συνομιλίες στο διακόνημα σου περιττές, και έτσι θα προσεύχεσαι αργότερα απερίσπαστος και ατραυμάτιστος, διότι τα πολλά λόγια και πολλές παρεξηγήσεις δημιουργούν. Εάν θέλης να μιλάς, ο Χριστός με χαρά θέλει να Του μιλούν τα παιδιά Του. Μην αναπαύεσαι ούτε και σε πνευματικές συζητήσεις, όταν δεν υπάρχη Αγιότητα, διότι από πνευματικά θα αρχίσουν και στην καταλαλιά θα τελειώσουν. Εάν οι άλλοι συζητάνε ή κατακρίνουν κ.λπ., αυτό εσένα δεν πρέπει να σε ενδιαφέρη αλλά οι δικές σου αμαρτίες, και να ζητάς το έλεος του Θεού δια της αδιαλείπτου σου συνομιλίας Κύριε Ιησού Χριστέ Πάντα να έχης όλο καλούς λογισμούς για όλους, διότι, και να κατακρίνουν οι άλλοι κ.λπ., ίσως να μην έχουν άλλες αμαρτίες παρά αυτές, και έτσι θα γίνουν αιτία αυτές οι καταλαλιές τους να ταπεινωθούν και να κλάψουν στον Θεό και να ενωθούν μαζί Του· ενώ εμείς, αδελφέ μου, έχουμε πολλές αμαρτίες, και μας φτάνει αυτό το υλικό, για να κλάψουμε.
Καλά είναι, όσο μπορείς, να τις αποφεύγης αυτές τις συγκεντρώσεις, όπως επίσης την περιέργεια, διότι μαζεύουμε σαβούρα λογισμών και μετά κουραζόμαστε πολύ για να την διώξουμε. Πάντα να φέρουμε καλούς λογισμούς και να μη δεχώμαστε πονηρά τηλεγραφήματα, εάν θέλουμε να καθαρίση η καρδιά μας, και να μετατραπούν οι πονηρές μηχανές του εργοστασίου μας (της καρδιάς) σε αγαθές μηχανές. Τότε πια το χρυσάφι θα το κάνη Άγια Ποτήρια, τις σπασμένες καμπάνες Πολυελαίους, ακόμη και τα πεταγμένα παλιόχαρτα θα τα κάνη καθαρές χαρτοπετσέτες. Όταν όμως η καρδιά είναι πονηρή, και το καλό χρυσάφι θα το θεωρή μπρούντζο και θα το κάνη και αυτό ή σφαίρες ή κανόνια. Γι’ αυτό η καρδιά θα πρέπη να καθαρίση με το να φέρουμε όλο καλούς λογισμούς για όλους και με το να μη δεχώμαστε τα τηλεγραφήματα του πονηρού, διότι εκ της καρδίας εξέρχονται όλα τα κακά, και πάλι εκ του περισσεύματος της καρδίας λαλεί το στόμα.
Όταν λοιπόν ο άνθρωπος πάψη να σκέφτεται και να ενεργή κακά, τότε τον πλησιάζει η καλοσύνη του Θεού, και έρχεται η παιδική πια αθωότητα μέσα στην πνευματική ωριμότητα με την διάκριση του Θεού, και γνωρίζει πια καρδιές ανθρώπων και δεν βγάζει ανθρώπινα συμπεράσματα. Το σπουδαιότερο δε τότε είναι που, ενώ διακρίνει τον Άγιο από τον εγκληματία, θεωρεί όμως καλύτερο από τον εαυτό του και τον εγκληματία και τον αγαπάει με πόνο και εύχεται για την σωτηρία του αδελφού του. Εύχεται και για την μετάνοια του, με τον λογισμό ότι ίσως θα μπορούσε να κάνη περισσότερα κακουργήματα, αλλά αγωνίστηκε και περιορίστηκε σε λιγότερα. Λαμβάνει δε υπόψη του τις συνθήκες που μεγάλωσε, τα κληρονομικά και όλες τις κακές αφορμές που του είχαν δοθή, τα οποία θα τα λάβη όλα υπόψη Του ο Δίκαιος Θεός. Παράλληλα, ελέγχει τον εαυτό του, που ίσως δεν ανταποκρίθηκε στις καλές αφορμές που του είχαν δοθή, τα οποία θα τα λάβη όλα υπόψη Του ο Δίκαιος Θεός. Παράλληλα, ελέγχει τον εαυτό του, που ίσως δεν ανταποκρίθηκε στις καλές και πολλές ευκαιρίες που του έδωσε ο Θεός, και ταπεινά και με πόνο προσεύχεται, και ο Καλός Θεός βοηθάει και τον εγκληματία και τον ελεεί· παράλληλα διπλασιάζει την Χάρη Του στον ευγνώμονα δούλο Του – ευ, δούλε αγαθέ …
Δυστυχώς, μερικοί από μας, για να μην τα βλέπουμε τα πράγματα με το θεϊκό μάτι, κάνουμε και τους εαυτούς μας δυστυχισμένους και γυμνούς από χαρίσματα, και στενοχωρούμε και τον Θεό με την δυστυχία μας και Τον φέρουμε σε δύσκολη θέση. Δηλαδή, εάν μας δώση κανένα χάρισμα, ένα και ένα θα υπερηφανευτούμε, και το κακό είναι που θα πληγώνουμε και άλλες ψυχές με την υπερήφανη συμπεριφορά μας. Εάν δεν μας δώση, μας βλέπει στην δυστυχία μας και σαν καλός Πατέρας πονάει, γιατί έχει άφθονα πλούτη για να μας δωρίση.
Τι καλά είναι, όταν γνωρίσουμε τον εαυτό μας! Τότε θα μας γίνη η ταπείνωση πια κατάσταση, και ο Θεός θα μας καλοαποκαταστήση με τις θείες Του δωρεές! Τότε πια θα πάψουν να λειτουργούν και οι [//59] Πνευματικοί νόμοι – ο υψών εαυτόν ταπεινωθήσεται – διότι θα βαδίζουμε όλο χαμηλά και δεν θα πέφτουμε και θα δεχώμαστε συνέχεια την Χάρη του Θεού, η οποία δίνεται υποχρεωτικά στους ταπεινούς.
ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ
ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΙΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΕΚΔΟΣΗ Ι. ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΥ
«ΕΥΑΓΓ. ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ», ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
paraklisi
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
