2020-04-02 11:44:20
Η πρώτη γνωριμία μαζί του ήταν όταν ήμουν παιδάκι των κατηχητικών και πηγαίναμε εκδρομή στο Μοναστήρι του Οσίου.
Όσοι γνωρίζετε, από τις Ροβιές ανεβαίναμε στο Μοναστήρι με τα πόδια.
Και καθώς εμείς τραγουδούσαμε και ψάλλαμε στο δρόμο πλησιάζοντας, είδα για πρώτη φορά έναν άνθρωπο που δεν ήξερες αν πατούσε στη γη ή αν πετούσε ή αν πατούσε στις μύτες των ποδιών του, μια λιπόσαρκη μορφή, να έρχεται και να μας υποδέχεται λέγοντας «εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου».
Ήταν η πρώτη σφραγίδα της αγίας μορφής του στην παιδική τότε ψυχή μου. Μια άλλη πληροφορία ήρθε για αυτόν τον άνθρωπο του Θεού στα μαθητικά μας χρόνια όταν πληροφορηθήκαμε ότι ο π. Ιάκωβος θα έκανε μια πολύ σημαντική και πολύ κρίσιμη για την υγεία του εγχείριση.
Βέβαια εκεί ακριβώς ακούσαμε πολλά. Θα τα δείτε σε λίγο.
Όταν με τη Χάρη του Θεού χειροτονήθηκα στον Όσιο Ιωάννη τον Ρώσο, στις 30 Σεπτεμβρίου, διάκονος – στη 1 Νοεμβρίου πού είναι η εορτή του Οσίου Δαβίδ – σκέφτηκα να πάω στο Μοναστήρι.
Πρώτη φορά πήγαινα. Πήρα ένα ταξί. Και ο οδηγός του ταξί μού έδωσε την πρώτη πληροφορία: «Α, στον Όσιο Δαβίδ». «Τι σημαίνει αυτό;» του λέω. Μου είπε μια δική του περιπέτεια στην αρχή με τον Όσιο Δαβίδ και μετά μου είπε το εξής:
«Κάποια μέρα», μου λέει, «αρρώστησε το παιδί τής τάδε από το Μαντούδι», εκεί που εγώ υπηρέτησα 25 χρόνια, «και με πήρε για να πάμε πάνω να διαβάσουμε τα ρουχαλάκια του. Λίγο μετά το ασκητήρι του Αγίου και λίγο πριν το Μοναστήρι, το αυτοκίνητο κόλλησε και αποφασίσαμε να πάμε με τα πόδια. Μια απόσταση 10 λεπτών. Μόλις αρχίσαμε να ανεβαίνουμε μια ανηφορίτσα, βλέπουμε τον Άγιο, τον π. Ιάκωβο, να καεβαίνει πάνω στο μουλάρι.
Πήγαμε να τον χαιρετίσουμε και εκείνος έβαλε το χέρι του στο στόμα και μας είπε: “Μη μιλάτε. Έχω τα Άγια, τη Θεία Κοινωνία. Πηγαίνω στα Δαμιά να κοινωνήσω έναν ετοιμοθάνατο”. Σταθήκαμε στην άκρη, σταυροκοπηθήκαμε και μόλις πέρασε προχωρήσαμε.
Σε 10 λεπτά ήμασταν στο Μοναστήρι.
Χαιρετίσαμε τους άλλους δύο πατέρες που ήταν τότε, πήγαμε να ανάψουμε ένα κεράκι και να περιμένουμε. Αλλά εκεί που ανάβαμε το κεράκι στην Εκκλησία, ανοίγει η πόρτα του Ιερού και βγαίνει ο π. Ιάκωβος.
Πέρασε μπροστά μας, μας χαιρέτισε. Εγώ έμεινα. Πήγε να φύγει και τρέχω από πίσω του. Γέροντα συγγνώμη. “Ορίστε παιδί μου”. Δε σε είδαμε προηγουμένως; “Ναι, παιδί μου”. Δεν πήγαινες στα Δαμιά να κοινωνήσεις έναν ετοιμοθάνατο; “Ναι, παιδί μου”. Πήγες; Τον κοινώνησες; “Ναι, παιδί μου”.
Ε, πώς γύρισες τόσο γρήγορα; “Αυτά παιδί μου είναι του Θεού πράγματα”. Είπε κι έφυγε». Ήταν πριν καν τον συναντήσω, η πρώτη γνωριμία.
Όταν βέβαια έφτασα στο Μοναστήρι έγινε μια μικρή μάχη ανάμεσά μας. Εγώ πήγα να φιλήσω το χέρι του κι εκείνος τραβούσε το δικό μου. Και μάλιστα απόρησα πού βρήκε τόση δύναμη. «Εγώ παιδί μου», έλεγε, «έμαθα από τους γονείς μου να σέβομαι τους ιερείς».
«Γέροντα εγώ είμαι διάκονος, εσείς είστε ιερεύς». «Εγώ παιδί μου έμαθα..». Δε γινόταν αλλιώς. Μου φίλησε το χέρι, του φίλησα το χέρι. «Τώρα είσαι καλός Μοναχός που έκανες υπακοή», μου είπε.
Από τότε αρχίζει μία γνωριμία που κράτησε 20 ολόκληρα χρόνια. Μια διαρκής εμπειρία από τη ζωή αυτού του ανθρώπου του Θεού που κινείτο ανάμεσα στους ανθρώπους σαν ένας όντως άνθρωπος του Θεού, σαν ένας άγγελος που κυκλοφορούσε ανάμεσα μας.
Βέβαια εγώ έγινα Μοναχός στον Άγιο Γεώργιο τον Αρμά, όταν Ηγούμενος ήταν ο μακαριστός Γέροντας π. Γεώργιος Καψάνης.
Ξεκινήσαμε να πάμε μαζί όλοι να πάρουμε την ευχή του και κάποια στιγμή ο π. Γεώργιος τον παρακάλεσε: «Γέροντα, ελάτε στο Μοναστήρι μας, να μας ευλογήσετε» και ο Γέροντας τον κοίταξε και του είπε: «Πατέρα μου, εγώ είμαι ένα ψόφιο σκυλί. Τι να΄ρθώ να κάνω; Να σας μολύνω τον αέρα;»
Ο τρόπος που το έλεγε, ο τρόπος που μιλούσε, ένιωθες ότι δεν ήταν λόγια αυτά, αλλά ήταν αυτό που ένιωθε για τον εαυτό του.
Πραγματικά σε συνέτριβε η ταπείνωση αυτού του ανθρώπου. Στις τέσσερις λέξεις οι τρεις ήταν «με συγχωρείτε», «με συγχωρείτε», «με συγχωρείτε». Έτσι λοιπόν, μάθαμε, μας εξήγησε, πώς ξεκίνησε, πώς πήγε στο Μοναστήρι.
(Τμήμα της εισήγησης του Μακαριστού Μητροπολίτου Σισανίου και Σιατίστης κυρού Παύλου, στην Ημερίδα προς τιμήν του Αγίου Ιακώβου Τσαλίκη, που έγινε στην Θεσσαλονίκη).
Πηγή: ΑΓΙΟΣ ΙΑΚΩΒΟΣ ΤΣΑΛΙΚΗΣ
paraklisi
Όσοι γνωρίζετε, από τις Ροβιές ανεβαίναμε στο Μοναστήρι με τα πόδια.
Και καθώς εμείς τραγουδούσαμε και ψάλλαμε στο δρόμο πλησιάζοντας, είδα για πρώτη φορά έναν άνθρωπο που δεν ήξερες αν πατούσε στη γη ή αν πετούσε ή αν πατούσε στις μύτες των ποδιών του, μια λιπόσαρκη μορφή, να έρχεται και να μας υποδέχεται λέγοντας «εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου».
Ήταν η πρώτη σφραγίδα της αγίας μορφής του στην παιδική τότε ψυχή μου. Μια άλλη πληροφορία ήρθε για αυτόν τον άνθρωπο του Θεού στα μαθητικά μας χρόνια όταν πληροφορηθήκαμε ότι ο π. Ιάκωβος θα έκανε μια πολύ σημαντική και πολύ κρίσιμη για την υγεία του εγχείριση.
Βέβαια εκεί ακριβώς ακούσαμε πολλά. Θα τα δείτε σε λίγο.
Όταν με τη Χάρη του Θεού χειροτονήθηκα στον Όσιο Ιωάννη τον Ρώσο, στις 30 Σεπτεμβρίου, διάκονος – στη 1 Νοεμβρίου πού είναι η εορτή του Οσίου Δαβίδ – σκέφτηκα να πάω στο Μοναστήρι.
Πρώτη φορά πήγαινα. Πήρα ένα ταξί. Και ο οδηγός του ταξί μού έδωσε την πρώτη πληροφορία: «Α, στον Όσιο Δαβίδ». «Τι σημαίνει αυτό;» του λέω. Μου είπε μια δική του περιπέτεια στην αρχή με τον Όσιο Δαβίδ και μετά μου είπε το εξής:
«Κάποια μέρα», μου λέει, «αρρώστησε το παιδί τής τάδε από το Μαντούδι», εκεί που εγώ υπηρέτησα 25 χρόνια, «και με πήρε για να πάμε πάνω να διαβάσουμε τα ρουχαλάκια του. Λίγο μετά το ασκητήρι του Αγίου και λίγο πριν το Μοναστήρι, το αυτοκίνητο κόλλησε και αποφασίσαμε να πάμε με τα πόδια. Μια απόσταση 10 λεπτών. Μόλις αρχίσαμε να ανεβαίνουμε μια ανηφορίτσα, βλέπουμε τον Άγιο, τον π. Ιάκωβο, να καεβαίνει πάνω στο μουλάρι.
Πήγαμε να τον χαιρετίσουμε και εκείνος έβαλε το χέρι του στο στόμα και μας είπε: “Μη μιλάτε. Έχω τα Άγια, τη Θεία Κοινωνία. Πηγαίνω στα Δαμιά να κοινωνήσω έναν ετοιμοθάνατο”. Σταθήκαμε στην άκρη, σταυροκοπηθήκαμε και μόλις πέρασε προχωρήσαμε.
Σε 10 λεπτά ήμασταν στο Μοναστήρι.
Χαιρετίσαμε τους άλλους δύο πατέρες που ήταν τότε, πήγαμε να ανάψουμε ένα κεράκι και να περιμένουμε. Αλλά εκεί που ανάβαμε το κεράκι στην Εκκλησία, ανοίγει η πόρτα του Ιερού και βγαίνει ο π. Ιάκωβος.
Πέρασε μπροστά μας, μας χαιρέτισε. Εγώ έμεινα. Πήγε να φύγει και τρέχω από πίσω του. Γέροντα συγγνώμη. “Ορίστε παιδί μου”. Δε σε είδαμε προηγουμένως; “Ναι, παιδί μου”. Δεν πήγαινες στα Δαμιά να κοινωνήσεις έναν ετοιμοθάνατο; “Ναι, παιδί μου”. Πήγες; Τον κοινώνησες; “Ναι, παιδί μου”.
Ε, πώς γύρισες τόσο γρήγορα; “Αυτά παιδί μου είναι του Θεού πράγματα”. Είπε κι έφυγε». Ήταν πριν καν τον συναντήσω, η πρώτη γνωριμία.
Όταν βέβαια έφτασα στο Μοναστήρι έγινε μια μικρή μάχη ανάμεσά μας. Εγώ πήγα να φιλήσω το χέρι του κι εκείνος τραβούσε το δικό μου. Και μάλιστα απόρησα πού βρήκε τόση δύναμη. «Εγώ παιδί μου», έλεγε, «έμαθα από τους γονείς μου να σέβομαι τους ιερείς».
«Γέροντα εγώ είμαι διάκονος, εσείς είστε ιερεύς». «Εγώ παιδί μου έμαθα..». Δε γινόταν αλλιώς. Μου φίλησε το χέρι, του φίλησα το χέρι. «Τώρα είσαι καλός Μοναχός που έκανες υπακοή», μου είπε.
Από τότε αρχίζει μία γνωριμία που κράτησε 20 ολόκληρα χρόνια. Μια διαρκής εμπειρία από τη ζωή αυτού του ανθρώπου του Θεού που κινείτο ανάμεσα στους ανθρώπους σαν ένας όντως άνθρωπος του Θεού, σαν ένας άγγελος που κυκλοφορούσε ανάμεσα μας.
Βέβαια εγώ έγινα Μοναχός στον Άγιο Γεώργιο τον Αρμά, όταν Ηγούμενος ήταν ο μακαριστός Γέροντας π. Γεώργιος Καψάνης.
Ξεκινήσαμε να πάμε μαζί όλοι να πάρουμε την ευχή του και κάποια στιγμή ο π. Γεώργιος τον παρακάλεσε: «Γέροντα, ελάτε στο Μοναστήρι μας, να μας ευλογήσετε» και ο Γέροντας τον κοίταξε και του είπε: «Πατέρα μου, εγώ είμαι ένα ψόφιο σκυλί. Τι να΄ρθώ να κάνω; Να σας μολύνω τον αέρα;»
Ο τρόπος που το έλεγε, ο τρόπος που μιλούσε, ένιωθες ότι δεν ήταν λόγια αυτά, αλλά ήταν αυτό που ένιωθε για τον εαυτό του.
Πραγματικά σε συνέτριβε η ταπείνωση αυτού του ανθρώπου. Στις τέσσερις λέξεις οι τρεις ήταν «με συγχωρείτε», «με συγχωρείτε», «με συγχωρείτε». Έτσι λοιπόν, μάθαμε, μας εξήγησε, πώς ξεκίνησε, πώς πήγε στο Μοναστήρι.
(Τμήμα της εισήγησης του Μακαριστού Μητροπολίτου Σισανίου και Σιατίστης κυρού Παύλου, στην Ημερίδα προς τιμήν του Αγίου Ιακώβου Τσαλίκη, που έγινε στην Θεσσαλονίκη).
Πηγή: ΑΓΙΟΣ ΙΑΚΩΒΟΣ ΤΣΑΛΙΚΗΣ
paraklisi
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Το κυριότερο είναι να μη λέτε ψέματα στον εαυτό σας
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
