2020-04-12 18:12:24
Είναι αναμενόμενο ότι σε περιόδους κρίσης πρέπει να ξεροσταλιάζουμε σε κάθε είδους ουρές. Εάν τώρα το θέμα θα μας απασχολήσει στη σημερινή μας ανάρτηση δεν είναι τόσο
λόγω αντικειμένου, όσο λόγω του τρόπου με τον οποίον οι πρόγονοί μας τα έβλεπαν όλα αυτά.... Σημειώστε ότι είμαστε στο 1917, μεσούντως του Α Παγκοσμίου Πολέμου.
«Είχε ποτέ ο άνθρωπος ουράν; Ουδέν δύναται να μας πληροφορήση η ανθρωπολογία. Εγώ αφ΄ ότου είδα ανθρώπους συνωστιζομένους εις ταμεία θεάτρων δια να αγοράσουν εισιτήρια, ήρχισα να υποπτεύομαι ότι οι άνθρωποι κυρίως είναι ουρά, πλην των τσαμπατζήδων, αν και βάζουν την ουράν των όπου εισιτήριον Τελευταίως όμως αι υπόνοιαί μου περί ουράς των ανθρώπων έγιναν πεποιθήσεις. Τι είμεθα πλέον εις τας Αθήνας παρά ουρά; Διά να πάρωμεν ψωμί κάμνομεν ουράν, δια να αγοράσωμεν ψάρια, κρέας, τυρί, λάδι, εληές, ρύζι, πατάτα, οινόπνευμα, κάρβουνα, καυσόξυλα γινόμεθα ουρά (σ.σ. Είχε μάλιστα επιβληθή και δελτίου άρτου και τροφίμων). Οποία ουρανία κατάστασις!
Ότι δε ουράν είχον πάντοτε οι αντρειωμένοι, κατά τον λαϊκόν θρύλον, αποδεικνύεται και εκ της ανδρείας, την οποίαν δεικνύουν οι προμηθευόμενοι κατ΄αυτόν τον τρόπον τα τρόφιμά των. Πράγματι χρειάζεται να έχη κανείς χαλύβδινα νεύρα, σιδηρούς βραχίονας, πόδας από τσιμέντο, υπομονήν και αντοχήν βράχου εις τας μεγαλειτέρας τρικυμίας, αλλά και πονηρίαν αλεπούς δια να δυνηθή να πάρη μισήν οκά ψάρια.
Καθώς κατακουράζεται κανείς από την ορθοστασίαν, τον συνωστισμόν και εκνευρίζεται από την αναμονήν των μακρών ωρών εις τας ευώδεις ταύτας συγκεντρώσεις παθαίνει παραισθήσεις... Η ανάγκη της κοιλίας μας οδηγεί και βλέπομεν εμπρός μας όχι πλέον άτομα αλλά αγέλην. Και ένας άκακος καθηγητής της φιλοσοφίας, όστις εξύμνησε ενδεχομένως την ατομικήν δύναμιν εις τον ανθρώπινον πολιτισμόν, αφομοιώνεται με το πεινών πλήθος και γίνεται συνταγματικός κοινοβουλευτικός πολίτης, αγοραστής της ουράς!
Πρέπει να πικραθώμεν δια το αξιοθρήνητον θέαμα της τόσον καλλιεργηθείσης και εξυμνηθείσης ανθρωπίνης αξιοπρεπείας; Τι το όφελος; ¨Όχι θλιβεροί μου άνθρωποι, τελεσιδίκως, μίαν στιγμήν εις την κρισιμωτέραν, την τραγικωτέραν ώραν μας γινόμεθα ότι είμεθα: ουρά.
Το πλήθος έχει μίαν ιδιαιτέραν χαιρεκακίαν εις τοιαύτας ώρας, βλέπον μαζί του και όσους συνήθισε να τους βλέπη χωριστούς. Όστις δεν είδε την προστυχιάν του εις τοιαύτας ώρας, την φιλέκδικον διαγωγήν του, όστις δεν ήκουσε την σκληράν ειρωνείαν του, την βάναυσον και άσεμνον έκφρασίν του προς εκείνους, τους οποίους βλέπει διά πρώτην φοράν να συναγελάζωνται μαζί του, να γίνωνται επί τέλους ουρά, ενώ ηθέλησαν να είναι κεφαλή, δεν εγνώρισε κάτι περισσότερον την ανθρωπίνην ψυχήν, το χάος αυτό των αντιθέσεων και αντιφάσεων.
Και δεν λείπει σχεδόν ποτέ μέσα εις τον συνωστισμόν της ουράς το σατανικόν χαμίνιον, το οποίον είναι το μόνον που ζητεί να φαιδρύνη την σκληράν εκείνην τραγωδίαν. Καθώς το πατούν, διαμαρτύρεται το ξυπόλητον με την ιδίαν του φρασεολογίαν: «Προσοχή, κύριοι, μου λερώνετε τα σκαρπίνια μου!».
(Η ΠΟΛΙΤΕΙΑ, 1917, «Συμπολίτης»)
Θωμάς Σιταράς, Αθηναιoγράφος- Συγγραφέας, FB: Σιταράς Θωμάς
anatakti
λόγω αντικειμένου, όσο λόγω του τρόπου με τον οποίον οι πρόγονοί μας τα έβλεπαν όλα αυτά.... Σημειώστε ότι είμαστε στο 1917, μεσούντως του Α Παγκοσμίου Πολέμου.
«Είχε ποτέ ο άνθρωπος ουράν; Ουδέν δύναται να μας πληροφορήση η ανθρωπολογία. Εγώ αφ΄ ότου είδα ανθρώπους συνωστιζομένους εις ταμεία θεάτρων δια να αγοράσουν εισιτήρια, ήρχισα να υποπτεύομαι ότι οι άνθρωποι κυρίως είναι ουρά, πλην των τσαμπατζήδων, αν και βάζουν την ουράν των όπου εισιτήριον Τελευταίως όμως αι υπόνοιαί μου περί ουράς των ανθρώπων έγιναν πεποιθήσεις. Τι είμεθα πλέον εις τας Αθήνας παρά ουρά; Διά να πάρωμεν ψωμί κάμνομεν ουράν, δια να αγοράσωμεν ψάρια, κρέας, τυρί, λάδι, εληές, ρύζι, πατάτα, οινόπνευμα, κάρβουνα, καυσόξυλα γινόμεθα ουρά (σ.σ. Είχε μάλιστα επιβληθή και δελτίου άρτου και τροφίμων). Οποία ουρανία κατάστασις!
Ότι δε ουράν είχον πάντοτε οι αντρειωμένοι, κατά τον λαϊκόν θρύλον, αποδεικνύεται και εκ της ανδρείας, την οποίαν δεικνύουν οι προμηθευόμενοι κατ΄αυτόν τον τρόπον τα τρόφιμά των. Πράγματι χρειάζεται να έχη κανείς χαλύβδινα νεύρα, σιδηρούς βραχίονας, πόδας από τσιμέντο, υπομονήν και αντοχήν βράχου εις τας μεγαλειτέρας τρικυμίας, αλλά και πονηρίαν αλεπούς δια να δυνηθή να πάρη μισήν οκά ψάρια.
Καθώς κατακουράζεται κανείς από την ορθοστασίαν, τον συνωστισμόν και εκνευρίζεται από την αναμονήν των μακρών ωρών εις τας ευώδεις ταύτας συγκεντρώσεις παθαίνει παραισθήσεις... Η ανάγκη της κοιλίας μας οδηγεί και βλέπομεν εμπρός μας όχι πλέον άτομα αλλά αγέλην. Και ένας άκακος καθηγητής της φιλοσοφίας, όστις εξύμνησε ενδεχομένως την ατομικήν δύναμιν εις τον ανθρώπινον πολιτισμόν, αφομοιώνεται με το πεινών πλήθος και γίνεται συνταγματικός κοινοβουλευτικός πολίτης, αγοραστής της ουράς!
Πρέπει να πικραθώμεν δια το αξιοθρήνητον θέαμα της τόσον καλλιεργηθείσης και εξυμνηθείσης ανθρωπίνης αξιοπρεπείας; Τι το όφελος; ¨Όχι θλιβεροί μου άνθρωποι, τελεσιδίκως, μίαν στιγμήν εις την κρισιμωτέραν, την τραγικωτέραν ώραν μας γινόμεθα ότι είμεθα: ουρά.
Το πλήθος έχει μίαν ιδιαιτέραν χαιρεκακίαν εις τοιαύτας ώρας, βλέπον μαζί του και όσους συνήθισε να τους βλέπη χωριστούς. Όστις δεν είδε την προστυχιάν του εις τοιαύτας ώρας, την φιλέκδικον διαγωγήν του, όστις δεν ήκουσε την σκληράν ειρωνείαν του, την βάναυσον και άσεμνον έκφρασίν του προς εκείνους, τους οποίους βλέπει διά πρώτην φοράν να συναγελάζωνται μαζί του, να γίνωνται επί τέλους ουρά, ενώ ηθέλησαν να είναι κεφαλή, δεν εγνώρισε κάτι περισσότερον την ανθρωπίνην ψυχήν, το χάος αυτό των αντιθέσεων και αντιφάσεων.
Και δεν λείπει σχεδόν ποτέ μέσα εις τον συνωστισμόν της ουράς το σατανικόν χαμίνιον, το οποίον είναι το μόνον που ζητεί να φαιδρύνη την σκληράν εκείνην τραγωδίαν. Καθώς το πατούν, διαμαρτύρεται το ξυπόλητον με την ιδίαν του φρασεολογίαν: «Προσοχή, κύριοι, μου λερώνετε τα σκαρπίνια μου!».
(Η ΠΟΛΙΤΕΙΑ, 1917, «Συμπολίτης»)
Θωμάς Σιταράς, Αθηναιoγράφος- Συγγραφέας, FB: Σιταράς Θωμάς
anatakti
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
