2012-06-21 08:24:33
του Γ. Π. Μαλούχου
Είναι μια ενδιαφέρουσα σύμπτωση για τη νέα κυβέρνηση που αναμένεται να ορκιστεί και μπορεί να τη βοηθήσει να αποφύγει ένα μέγα κίνδυνο: ο εκλογικός θρίαμβος του Ανδρέα Παπανδρέου το 1981, με τον οποίο εγκαινιάστηκε η δεύτερη περίοδος της Μεταπολίτευσης (η πρώτη φάση της ίδιας ιστορικής περιόδου, από το 1974 μέχρι το 1981 δεν μπορεί να ομαδοποιηθεί με τη δεύτερη, είναι κάτι εντελώς διαφορετικό), είχε επισφραγιστεί με ένα ποσοστό της τάξεως περίπου του 48% του εκλογικού σώματος. Δηλαδή, ανεπαίσθητα λιγότερο από όσο συγκεντρώνουν σήμερα μαζί η Ν.Δ., το ΠαΣοΚ και η Δημοκρατική Αριστερά!... Η σύμπτωση αυτή έχει μια χρησιμότητα: μπορεί να μας θυμίζει ότι το γεγονός ότι έχουμε τρία κόμματα δεν μπορεί να αναιρεί το άλλο υπέρτερο για την πορεία της χώρας γεγονός ότι όπως και τότε, έτσι και σήμερα, έχουμε μια κυβέρνηση του 48% με ευρεία κοινοβουλευτική στήριξη. Η κυβέρνηση έχει ισχυρή πλειοψηφία και ισχυρή εντολή.
Η νέα κυβέρνηση δεν είναι ούτε υπηρεσιακή, ούτε περιορισμένων αρμοδιοτήτων, ούτε μεταβατική, ούτε τίποτα από όλα αυτά. Είναι μια πλήρης κυβέρνηση ισχυρής πλειοψηφίας που έχει την εντολή ακριβώς να κυβερνήσει τη χώρα χωρίς θεματικές εξαιρέσεις, χωρίς «γκρίζες ζώνες», χωρίς αδιέξοδα που θα προκύπτουν από την τρικομματική σύνθεσή της – έτσι κι αλλιώς, υπεραρκετά θα είναι τα αντικειμενικά αδιέξοδα που καλείται να αντιμετωπίσει. Και δεν πρέπει όλη την ώρα να ρωτάει τι κάνουν οι άλλες κοινοβουλευτικές δυνάμεις, τάση που, τουλάχιστον το ΠαΣοΚ έχει ήδη υπεραναπτύξει. Πρέπει να κοιτάει τι θα κάνει η ίδια. Η αντιπολίτευση να κάνει τη δουλειά της, η κυβέρνηση τη δική της, και όλοι θα κριθούν ξανά όταν έρθει η ώρα.
Όλα αυτά, σημαίνουν και το εξής: ότι ναι μεν στη βάση της υπάρχει μια καταρχήν συμφωνία, αλλά καλό θα είναι να έχουν όλοι κατά νου ότι αυτή δεν μπορεί να ανταποκριθεί στο εύρος, στη συνθετότητα, αλλά και στο επείγον των προβλημάτων: είναι ίσως καλή σαν βάση, αλλά θα είναι απολύτως καταστροφική ως… «ευαγγέλιο», για δύο λόγους: πρώτον, επειδή δεν μπορεί να περιλάβει τα πάντα, ίσως ούτε καν αρκετά από αυτά που θα έχει η κυβέρνηση να αντιμετωπίσει και, δεύτερον, πολύ σημαντικό, επειδή η χώρα δεν μπορεί να εγκλωβιστεί σε μια λογική που θέλει την κυβέρνηση να «απαντά» στην πραγματικότητα: αν θελήσει να κάνει πραγματικά καλά τη δουλειά της, πολλές φορές, θα χρειαστεί να δημιουργήσει την πραγματικότητα, ειδικά υπό συνθήκες κρίσεως και μάλιστα πολλαπλής.
Ένα παράδειγμα, μπορεί να είναι αρκετό: τι θα κάνει λχ η Ελλάδα αν προκύψουν διεθνή ζητήματα, όπως είχε λ.χ. συμβεί με τη Λιβύη; Θα κρυφτεί πίσω από το δάχτυλό της, ή θα είναι παρούσα στις εξελίξεις που την αφορούν άλλωστε άμεσα; Ή, πώς θα οργανώσει την ουσιαστική προετοιμασία των συμμαχιών της για την ανακήρυξη της ΑΟΖ, η οποία περιλαμβάνεται στα περίφημα «18 σημεία» του Αντώνη Σαμαρά και με την οποία φαίνεται ότι συμφωνούν και οι άλλοι κυβερνητικοί εταίροι;
Θα είναι πολύ μεγάλο λάθος τέτοια ζητήματα, και άλλα αντίστοιχα ή μη, να μπουν «κάτω από το χαλί» επειδή ενδεχομένως δεν τα γράφει το χαρτί. Η κυβέρνηση, πρέπει να μην εγκλωβιστεί στο ίδιο το πλαίσιό της και να το κοιτάει σα να είναι θρησκευτικό βιβλίο. Πρέπει να είναι σε θέση να ανταποκριθεί στις ανάγκες και να χαράξει δρόμους. Με λίγα λόγια, πρέπει από την πρώτη στιγμή να αντιληφθεί ότι αν και προέρχεται από τρία κόμματα, είναι μία και μόνη κυβέρνηση και μάλιστα ισχυρή: είναι η κυβέρνηση που έχει πίσω της το 48% των ψηφοφόρων των τελευταίων εκλογών. Και ως τέτοια να λειτουργήσει, με αυτοπεποίθηση. Ας κοιτάξει, λοιπόν, να «αντιγράψει» αυτό από το άλλο 48% του 1981. Αλλά προς θεού: αυτό και μόνον αυτό. Γιατί αν αντιγράψει και κάτι από τα υπόλοιπα, σε λίγα χρόνια θα χρειάζονται όχι τρία, αλλά επτά κόμματα γι' αυτό το ποσοστό πηγη:tovima
Είναι μια ενδιαφέρουσα σύμπτωση για τη νέα κυβέρνηση που αναμένεται να ορκιστεί και μπορεί να τη βοηθήσει να αποφύγει ένα μέγα κίνδυνο: ο εκλογικός θρίαμβος του Ανδρέα Παπανδρέου το 1981, με τον οποίο εγκαινιάστηκε η δεύτερη περίοδος της Μεταπολίτευσης (η πρώτη φάση της ίδιας ιστορικής περιόδου, από το 1974 μέχρι το 1981 δεν μπορεί να ομαδοποιηθεί με τη δεύτερη, είναι κάτι εντελώς διαφορετικό), είχε επισφραγιστεί με ένα ποσοστό της τάξεως περίπου του 48% του εκλογικού σώματος. Δηλαδή, ανεπαίσθητα λιγότερο από όσο συγκεντρώνουν σήμερα μαζί η Ν.Δ., το ΠαΣοΚ και η Δημοκρατική Αριστερά!... Η σύμπτωση αυτή έχει μια χρησιμότητα: μπορεί να μας θυμίζει ότι το γεγονός ότι έχουμε τρία κόμματα δεν μπορεί να αναιρεί το άλλο υπέρτερο για την πορεία της χώρας γεγονός ότι όπως και τότε, έτσι και σήμερα, έχουμε μια κυβέρνηση του 48% με ευρεία κοινοβουλευτική στήριξη. Η κυβέρνηση έχει ισχυρή πλειοψηφία και ισχυρή εντολή.
Η νέα κυβέρνηση δεν είναι ούτε υπηρεσιακή, ούτε περιορισμένων αρμοδιοτήτων, ούτε μεταβατική, ούτε τίποτα από όλα αυτά. Είναι μια πλήρης κυβέρνηση ισχυρής πλειοψηφίας που έχει την εντολή ακριβώς να κυβερνήσει τη χώρα χωρίς θεματικές εξαιρέσεις, χωρίς «γκρίζες ζώνες», χωρίς αδιέξοδα που θα προκύπτουν από την τρικομματική σύνθεσή της – έτσι κι αλλιώς, υπεραρκετά θα είναι τα αντικειμενικά αδιέξοδα που καλείται να αντιμετωπίσει. Και δεν πρέπει όλη την ώρα να ρωτάει τι κάνουν οι άλλες κοινοβουλευτικές δυνάμεις, τάση που, τουλάχιστον το ΠαΣοΚ έχει ήδη υπεραναπτύξει. Πρέπει να κοιτάει τι θα κάνει η ίδια. Η αντιπολίτευση να κάνει τη δουλειά της, η κυβέρνηση τη δική της, και όλοι θα κριθούν ξανά όταν έρθει η ώρα.
Όλα αυτά, σημαίνουν και το εξής: ότι ναι μεν στη βάση της υπάρχει μια καταρχήν συμφωνία, αλλά καλό θα είναι να έχουν όλοι κατά νου ότι αυτή δεν μπορεί να ανταποκριθεί στο εύρος, στη συνθετότητα, αλλά και στο επείγον των προβλημάτων: είναι ίσως καλή σαν βάση, αλλά θα είναι απολύτως καταστροφική ως… «ευαγγέλιο», για δύο λόγους: πρώτον, επειδή δεν μπορεί να περιλάβει τα πάντα, ίσως ούτε καν αρκετά από αυτά που θα έχει η κυβέρνηση να αντιμετωπίσει και, δεύτερον, πολύ σημαντικό, επειδή η χώρα δεν μπορεί να εγκλωβιστεί σε μια λογική που θέλει την κυβέρνηση να «απαντά» στην πραγματικότητα: αν θελήσει να κάνει πραγματικά καλά τη δουλειά της, πολλές φορές, θα χρειαστεί να δημιουργήσει την πραγματικότητα, ειδικά υπό συνθήκες κρίσεως και μάλιστα πολλαπλής.
Ένα παράδειγμα, μπορεί να είναι αρκετό: τι θα κάνει λχ η Ελλάδα αν προκύψουν διεθνή ζητήματα, όπως είχε λ.χ. συμβεί με τη Λιβύη; Θα κρυφτεί πίσω από το δάχτυλό της, ή θα είναι παρούσα στις εξελίξεις που την αφορούν άλλωστε άμεσα; Ή, πώς θα οργανώσει την ουσιαστική προετοιμασία των συμμαχιών της για την ανακήρυξη της ΑΟΖ, η οποία περιλαμβάνεται στα περίφημα «18 σημεία» του Αντώνη Σαμαρά και με την οποία φαίνεται ότι συμφωνούν και οι άλλοι κυβερνητικοί εταίροι;
Θα είναι πολύ μεγάλο λάθος τέτοια ζητήματα, και άλλα αντίστοιχα ή μη, να μπουν «κάτω από το χαλί» επειδή ενδεχομένως δεν τα γράφει το χαρτί. Η κυβέρνηση, πρέπει να μην εγκλωβιστεί στο ίδιο το πλαίσιό της και να το κοιτάει σα να είναι θρησκευτικό βιβλίο. Πρέπει να είναι σε θέση να ανταποκριθεί στις ανάγκες και να χαράξει δρόμους. Με λίγα λόγια, πρέπει από την πρώτη στιγμή να αντιληφθεί ότι αν και προέρχεται από τρία κόμματα, είναι μία και μόνη κυβέρνηση και μάλιστα ισχυρή: είναι η κυβέρνηση που έχει πίσω της το 48% των ψηφοφόρων των τελευταίων εκλογών. Και ως τέτοια να λειτουργήσει, με αυτοπεποίθηση. Ας κοιτάξει, λοιπόν, να «αντιγράψει» αυτό από το άλλο 48% του 1981. Αλλά προς θεού: αυτό και μόνον αυτό. Γιατί αν αντιγράψει και κάτι από τα υπόλοιπα, σε λίγα χρόνια θα χρειάζονται όχι τρία, αλλά επτά κόμματα γι' αυτό το ποσοστό πηγη:tovima
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
"Αν βγει θα συλληφθεί"
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
"Η Ευρώπη εμποδίζει την ανάπτυξη"
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
