2020-05-02 10:28:19
Οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα συνεχίζουν τη δράση τους κατά του COVID-19 - "Ένα από τα πράγματα που με έχουν επηρεάσει περισσότερο σε αυτή την πρωτοφανή πραγματικότητα που βιώνουμε είναι η μοναξιά των ασθενών".
Η Κατρίν Ζίμερμαν είναι νοσηλεύτρια με 10ετή εμπειρία συμμετοχής σε αποστολές ανθρωπιστικής βοήθειας στην Αφρική, την Κεντρική Αμερική και την Ευρώπη. Σήμερα εργάζεται με τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα και μοιράζεται σκέψεις και συναισθήμτα με αφορμή όσα ζει στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της Γενεύης, όπου συντονίζει τη μονάδα εντατικής φροντίδας ασθενών της νόσου COVID-19.
Όταν φτάνω για τη βραδινή μου βάρδια, μαθαίνω σε ποιο τμήμα θα βρίσκομαι τις επόμενες 12 ώρες. Η συνάντηση εκείνων που αρχίζουν και εκείνων που τελειώνουν τη βάρδια τους είναι εντυπωσιακή, καθώς είμαστε πάρα πολλοί! Στην είσοδο του χώρου προετοιμασίας μας, είναι ώρα να διαλέξω και να βάλω τη στολή μου για το βράδυ
. Το μέγεθος ποικίλλει, όχι όμως τα χρώματα: μόνο μπλε και λευκό! Μόλις μπαίνουμε σε χώρους, όπου διασωληνώνονται ασθενείς, βάζουμε τις μάσκες FFP2 (υψηλής προστασίας), που μοιάζουν με ράμφος πάπιας. Φοράμε και στους διαδρόμους μάσκες, συμβατικές, για να προστατευόμαστε. Μετά από δυόμισι εβδομάδες στο τμήμα περίθαλψης περιστατικών του νέου κορωνοϊού, πέρασα ένα βράδυ σε μια Μονάδα Εντατικής Θεραπείας (ΜΕΘ) για ασθενείς χωρίς COVID-19, ντυμένη κανονικά με απλή χειρουργική μάσκα. Ήταν πολύ παράξενο να είμαι χωρίς όλο τον εξοπλισμό, αισθανόμουν σχεδόν γυμνή!
"Η μικρή συμβολή μου"
Όταν κηρύχθηκε η πανδημία και άρχισαν να νοσηλεύονται ασθενείς με COVID-19 στην Ελβετία, δεν μπορούσα να με φανταστώ να εργάζομαι από το σπίτι, ιδίως όταν είχα την ευκαιρία να βοηθήσω τις ομάδες των νοσοκομείων. Παρόλο που δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα συμμετείχα στην αντιμετώπιση μιας επιδημίας τέτοιας κλίμακας στην Ευρώπη, χαίρομαι που μπορώ να συμβάλω από τη δική μου πλευρά σε αυτή την απίστευτη κινητοποίηση. Στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της Γενεύης, οι ΜΕΘ είναι διάσπαρτες σε διάφορα κτίρια. Τα χειρουργεία, οι θάλαμοι ανάρρωσης, οι θάλαμοι μεσαίας φροντίδας και άλλοι χώροι έχουν διατεθεί πλέον για τη νοσηλεία των ασθενών με COVID-19.
Τις πρώτες δύο εβδομάδες, φρόντιζα αρκετούς ασθενείς, κάτω των 55 ετών, πολλοί από τους οποίους κατάφεραν να αποσωληνωθούν και μεταφέρθηκαν επάνω, στον όροφο συνεχιζόμενης φροντίδας. Κάποιοι πήραν εξιτήριο λίγες μέρες μετά. Αυτά τα θετικά νέα μάς δίνουν δύναμη. Την ίδια στιγμή είναι συνταρακτικό να βλέπεις τόσους πολλούς ανθρώπους διασωληνωμένους που συχνά τοποθετούνται σε μπρούμυτη στάση για να διευκολύνεται η αναπνοή τους.
Συνήθως δεν βλέπεις τέτοιον αριθμό σε μια ΜΕΘ. Όταν ήρθα, μας είπαν ότι ανάλογα με την πορεία της κρίσης, μπορεί κάθε νοσηλευτής να είχε έως πέντε διασωληνωμένους ασθενείς. Είχα τρεις στην πρώτη μου βάρδια. Παρά την εμπειρία, είναι στρεσογόνο να βρίσκεσαι μέσα στον θάλαμο μετά από πολλά χρόνια εκτός ΜΕΘ. Ευτυχώς ο αριθμός δεν αυξήθηκε και η κατάσταση βελτιώνεται.
Ένα από τα πράγματα που με έχουν επηρεάσει περισσότερο σε αυτή την πρωτοφανή πραγματικότητα που βιώνουμε είναι η μοναξιά των ασθενών. Οι νοσηλευτές και οι γιατροί είναι ο μόνος σύνδεσμος μεταξύ των ίδιων και των οικογενειών τους. Πριν από λίγες μέρες, ένας από τους ασθενείς που φροντίζω είχε γενέθλια την ίδια μέρα με εμένα. Εγώ μπόρεσα να τα γιορτάσω με την οικογένειά μου έστω και μέσω Skype. Εκείνος πέρασε τα ογδοηκοστά του γενέθλια μόνος. Το ίδιο και η οικογένειά του. Είναι δύσκολο... Αργότερα έμαθα ότι διασωληνώθηκε. Ελπίζω να τα καταφέρει και να ξαναβρεθεί σύντομα με τους δικούς του ανθρώπους!
Ο φόβος της νόσου
Βλέπω ομοιότητες μέσα από την πολυετή εμπειρία μου στο πεδίο όσον αφορά την ανησυχία των ανθρώπων για τη νόσο: πανικός, στρες, δυσκολία προσαρμογής στα νέα δεδομένα είναι τα κυρίαρχα συναισθήματα, ενώ δεν λείπει η ανησυχία των συναδέλφων, όπως και η δική μου.
Παρακολουθώ με αγωνία την πρωτόγνωρη κατάσταση σε άλλες χώρες, όπου οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα παρεμβαίνουμε. Ξέρω ότι οι συνάδελφοί μου στο πεδίο προετοιμάζονται ή συμβάλλουν ήδη στην εφαρμογή μέτρων πρόληψης, ώστε να μην εξαπλωθεί η νόσος και να μην καταρρεύσουν τα συστήματα υγείας που έχουν λιγότερες δυνατότητες από εκείνα της Ευρώπης.
Ωστόσο, θα υπάρξει έλλειψη ανθρώπινου δυναμικού για την περίθαλψη των ασθενών, για να μην μιλήσουμε για την ανάγκη για προσωπικό εξειδικευμένο στην αναζωογόνηση. Δεν θα είναι δυνατή η παροχή του ίδιου επιπέδου φροντίδας, όπως εδώ. Οι περιορισμοί στη μετακίνηση των ανθρώπων και των προμηθειών θα κάνει την ούτως ή άλλως απαιτητική παρέμβαση ακόμη πιο δύσκολη. Ήδη αισθανόμαστε ως έναν βαθμό αδυναμία και περιορισμούς για το τι θα μπορέσουμε να προσφέρουμε, παρόλο που κάνουμε ό,τι μπορούμε για να εφαρμόσουμε τα καλύτερα δυνατά πρωτόκολλα φροντίδας.
Νιώθω σαν να είμαι σε ένα βαθμό σε αποστολή
Το τελευταίο διάστημα ζω έχοντας ως βασική μου έγνοια τη φροντίδα των ασθενών για τους οποίους είμαι υπεύθυνη. Την ίδια στιγμή σκέφτομαι τους συναδέλφους μου που εργάζονται σε περιοχές με πολύ πιο αντίξοες συνθήκες από άποψη υποδομών και πόρων. Ωστόσο, βλέποντας την κατάσταση εδώ, είναι δύσκολο να πω ότι θα πήγαινα να βοηθήσω στην αντιμετώπιση της επιδημίας COVID-19 σε μια άλλη χώρα. Στην Ελβετία, νιώθω λιγάκι σαν να είμαι στο πεδίο, ιδίως όταν οι φίλοι και η οικογένειά μου μού λένε: «Τώρα που δεν είσαι πλέον σε αποστολή σε μια επικίνδυνη χώρα, πρέπει να ασχοληθείς με την επιδημία COVID-19 εδώ!».
Ενημερωθείτε και στηρίξτε την επείγουσα δράση των Γιατρών Χωρίς Σύνορα κατά του COVID-19 εδώ
medlabgr
Η Κατρίν Ζίμερμαν είναι νοσηλεύτρια με 10ετή εμπειρία συμμετοχής σε αποστολές ανθρωπιστικής βοήθειας στην Αφρική, την Κεντρική Αμερική και την Ευρώπη. Σήμερα εργάζεται με τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα και μοιράζεται σκέψεις και συναισθήμτα με αφορμή όσα ζει στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της Γενεύης, όπου συντονίζει τη μονάδα εντατικής φροντίδας ασθενών της νόσου COVID-19.
Όταν φτάνω για τη βραδινή μου βάρδια, μαθαίνω σε ποιο τμήμα θα βρίσκομαι τις επόμενες 12 ώρες. Η συνάντηση εκείνων που αρχίζουν και εκείνων που τελειώνουν τη βάρδια τους είναι εντυπωσιακή, καθώς είμαστε πάρα πολλοί! Στην είσοδο του χώρου προετοιμασίας μας, είναι ώρα να διαλέξω και να βάλω τη στολή μου για το βράδυ
"Η μικρή συμβολή μου"
Όταν κηρύχθηκε η πανδημία και άρχισαν να νοσηλεύονται ασθενείς με COVID-19 στην Ελβετία, δεν μπορούσα να με φανταστώ να εργάζομαι από το σπίτι, ιδίως όταν είχα την ευκαιρία να βοηθήσω τις ομάδες των νοσοκομείων. Παρόλο που δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα συμμετείχα στην αντιμετώπιση μιας επιδημίας τέτοιας κλίμακας στην Ευρώπη, χαίρομαι που μπορώ να συμβάλω από τη δική μου πλευρά σε αυτή την απίστευτη κινητοποίηση. Στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της Γενεύης, οι ΜΕΘ είναι διάσπαρτες σε διάφορα κτίρια. Τα χειρουργεία, οι θάλαμοι ανάρρωσης, οι θάλαμοι μεσαίας φροντίδας και άλλοι χώροι έχουν διατεθεί πλέον για τη νοσηλεία των ασθενών με COVID-19.
Τις πρώτες δύο εβδομάδες, φρόντιζα αρκετούς ασθενείς, κάτω των 55 ετών, πολλοί από τους οποίους κατάφεραν να αποσωληνωθούν και μεταφέρθηκαν επάνω, στον όροφο συνεχιζόμενης φροντίδας. Κάποιοι πήραν εξιτήριο λίγες μέρες μετά. Αυτά τα θετικά νέα μάς δίνουν δύναμη. Την ίδια στιγμή είναι συνταρακτικό να βλέπεις τόσους πολλούς ανθρώπους διασωληνωμένους που συχνά τοποθετούνται σε μπρούμυτη στάση για να διευκολύνεται η αναπνοή τους.
Συνήθως δεν βλέπεις τέτοιον αριθμό σε μια ΜΕΘ. Όταν ήρθα, μας είπαν ότι ανάλογα με την πορεία της κρίσης, μπορεί κάθε νοσηλευτής να είχε έως πέντε διασωληνωμένους ασθενείς. Είχα τρεις στην πρώτη μου βάρδια. Παρά την εμπειρία, είναι στρεσογόνο να βρίσκεσαι μέσα στον θάλαμο μετά από πολλά χρόνια εκτός ΜΕΘ. Ευτυχώς ο αριθμός δεν αυξήθηκε και η κατάσταση βελτιώνεται.
Ένα από τα πράγματα που με έχουν επηρεάσει περισσότερο σε αυτή την πρωτοφανή πραγματικότητα που βιώνουμε είναι η μοναξιά των ασθενών. Οι νοσηλευτές και οι γιατροί είναι ο μόνος σύνδεσμος μεταξύ των ίδιων και των οικογενειών τους. Πριν από λίγες μέρες, ένας από τους ασθενείς που φροντίζω είχε γενέθλια την ίδια μέρα με εμένα. Εγώ μπόρεσα να τα γιορτάσω με την οικογένειά μου έστω και μέσω Skype. Εκείνος πέρασε τα ογδοηκοστά του γενέθλια μόνος. Το ίδιο και η οικογένειά του. Είναι δύσκολο... Αργότερα έμαθα ότι διασωληνώθηκε. Ελπίζω να τα καταφέρει και να ξαναβρεθεί σύντομα με τους δικούς του ανθρώπους!
Ο φόβος της νόσου
Βλέπω ομοιότητες μέσα από την πολυετή εμπειρία μου στο πεδίο όσον αφορά την ανησυχία των ανθρώπων για τη νόσο: πανικός, στρες, δυσκολία προσαρμογής στα νέα δεδομένα είναι τα κυρίαρχα συναισθήματα, ενώ δεν λείπει η ανησυχία των συναδέλφων, όπως και η δική μου.
Παρακολουθώ με αγωνία την πρωτόγνωρη κατάσταση σε άλλες χώρες, όπου οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα παρεμβαίνουμε. Ξέρω ότι οι συνάδελφοί μου στο πεδίο προετοιμάζονται ή συμβάλλουν ήδη στην εφαρμογή μέτρων πρόληψης, ώστε να μην εξαπλωθεί η νόσος και να μην καταρρεύσουν τα συστήματα υγείας που έχουν λιγότερες δυνατότητες από εκείνα της Ευρώπης.
Ωστόσο, θα υπάρξει έλλειψη ανθρώπινου δυναμικού για την περίθαλψη των ασθενών, για να μην μιλήσουμε για την ανάγκη για προσωπικό εξειδικευμένο στην αναζωογόνηση. Δεν θα είναι δυνατή η παροχή του ίδιου επιπέδου φροντίδας, όπως εδώ. Οι περιορισμοί στη μετακίνηση των ανθρώπων και των προμηθειών θα κάνει την ούτως ή άλλως απαιτητική παρέμβαση ακόμη πιο δύσκολη. Ήδη αισθανόμαστε ως έναν βαθμό αδυναμία και περιορισμούς για το τι θα μπορέσουμε να προσφέρουμε, παρόλο που κάνουμε ό,τι μπορούμε για να εφαρμόσουμε τα καλύτερα δυνατά πρωτόκολλα φροντίδας.
Νιώθω σαν να είμαι σε ένα βαθμό σε αποστολή
Το τελευταίο διάστημα ζω έχοντας ως βασική μου έγνοια τη φροντίδα των ασθενών για τους οποίους είμαι υπεύθυνη. Την ίδια στιγμή σκέφτομαι τους συναδέλφους μου που εργάζονται σε περιοχές με πολύ πιο αντίξοες συνθήκες από άποψη υποδομών και πόρων. Ωστόσο, βλέποντας την κατάσταση εδώ, είναι δύσκολο να πω ότι θα πήγαινα να βοηθήσω στην αντιμετώπιση της επιδημίας COVID-19 σε μια άλλη χώρα. Στην Ελβετία, νιώθω λιγάκι σαν να είμαι στο πεδίο, ιδίως όταν οι φίλοι και η οικογένειά μου μού λένε: «Τώρα που δεν είσαι πλέον σε αποστολή σε μια επικίνδυνη χώρα, πρέπει να ασχοληθείς με την επιδημία COVID-19 εδώ!».
Ενημερωθείτε και στηρίξτε την επείγουσα δράση των Γιατρών Χωρίς Σύνορα κατά του COVID-19 εδώ
medlabgr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Περικοπές στο Masterchef
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
