2020-05-19 15:57:30
Μπήκε στη Βουλή με 1 στρέμμα και τώρα έχει 28 ακίνητα - Πώς πούλησε τον Φώτη Κουβέλη και τη ΔΗΜΑΡ και έγινε ο μόνιμος και πλουσιότερος ευρωβουλευτής της Αριστεράς - Σάλος στο Twitter για την ενοικίαση διαμερισμάτων σε ΜΚΟ για μετανάστες
Ανάμεσα στις προτομές των «πατέρων» της ανανεωτικής Αριστεράς μετά τη Μεταπολίτευση, ο σημερινός αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Δημήτρης Παπαδημούλης θα κέρδιζε σχεδόν χωρίς αντίπαλο μια θέση στο αντίστοιχο με εκείνο του όρους Ράσμορ μνημείο στην Ελλάδα.
Ακόμη και αν «η μόνη στιγμή που ο Λεωνίδας (σ.σ.: Κύρκος) τον πριμοδότησε» ήταν το 1988, στην περίοδο του «κοινού πορίσματος» της τετραμελούς επιτροπής ΕΑΡ-ΚΚΕ, πολιτικό γεγονός που έθεσε τα ιδρυτικά θεμέλια του Συνασπισμού, ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ πετυχαίνει έκτοτε με περισσή δεξιοτεχνία να εναρμονιστεί με το τρέχον κάθε φορά ηγετικό περιβάλλον.
Διαθέτει, όπως συνομολογούν φίλοι και εχθροί, μια μοναδική ικανότητα να εξασφαλίζει για τον εαυτό του τις καλύτερες δυνατές συνθήκες κομματικής επιβίωσης. Και κυρίως της προσωπικής ευδαιμονίας.
Παρών αδιάλειπτα σε ένα πολιτικό συνεχές δεκαετιών, ο επί σειρά ετών ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ καταφέρνει κάθε φορά να περάσει στην επόμενη πίστα παρά τα εμπόδια, επιδεικνύοντας μια αξιοσημείωτη προσαρμοστικότητα απέναντι σε πρόσωπα, κόμματα και καταστάσεις. Η εσωκομματική αντίρρηση, μάλιστα, για τα «golden boys» της ελληνικής Αριστεράς, που εξασφαλίζουν κάθε φορά μια έδρα (στη Βουλή ή στην Ευρωβουλή), διαγράφοντας μια άνετη τροχιά ζωής, ακολουθεί τον προσωπικό βηματισμό του ευρωβουλευτή.
Σε βαθμό που όποιος από τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ παρεκκλίνει να τον επικαλείται ως παράδειγμα για την «Αριστερά του χαβιαριού». Από το κοινό πόρισμα άλλωστε του 1988, όπου ο Δημήτρης Παπαδημούλης μετρά την πρώτη προσωπική του καταγραφή στο πάνθεον της ελληνικής Αριστεράς μέχρι και σήμερα, μεσολάβησαν 32 ολόκληρα χρόνια, όσα ακριβώς και οι εγγραφές ακινήτων που φιγουράρουν στις σελίδες του «πόθεν έσχες» του.
Μιλάμε για χρόνια στα οποία πέτυχε να ζήσει όσο λίγοι το «ελληνικό όνειρο», προσθέτοντας αντί για κάποιο ταπεινό παράσημο κοινωνικών αγώνων, ένα ακίνητο τον χρόνο και καταθέσεις εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ στους τραπεζικούς του λογαριασμούς.
Ρουά ματ στη δημοτικότητα
Με καταγωγή από την Ηπειρο, παιδί οικογένειας βιοπαλαιστών στην Αθήνα, ο Δημήτρης Παπαδημούλης τοποθετεί κάθε φορά το πιόνι του στην καλύτερη δυνατή θέση στην πολιτική σκακιέρα, αποφεύγοντας ταυτόχρονα να έλκει τα φώτα της δημοσιότητας γύρω από τον τρόπο ζωής του.
Mεθοδικός και διαρκώς σε εγρήγορση, αναζητά με όρους ψυχρού υπολογισμού άλλοτε τη χαραμάδα και άλλοτε το ανοιχτό παράθυρο, για να ανέβει ακόμη ψηλότερα στην κομματική ιεραρχία. Ερμηνεύοντας την πολιτική ισχύ με όρους δημοτικότητας, δεν διστάζει να καταλάβει θέσεις-κλειδιά για ταχεία κομματική ανάδειξη, όπως αυτή του εκπροσώπου Τύπου του Συνασπισμού, πολλαπλασιάζοντας με ευκολία την προσωπική του απήχηση τόσο στην κοινωνική βάση όσο και σε δομημένους κομματικούς, αλλά και επικοινωνιακούς μηχανισμούς.
Από το 1976, όταν σε ηλικία 18 ετών έγινε μέλος του Προεδρείου του Κ.Σ. της ΕΦΕΕ, μέχρι τον «Ρήγα Φεραίο» (όπου συνδέεται με τη σύζυγό του Νάντια Σουμπασάκη), το ΚΚΕ εσωτερικού και την ΕΑΡ, η δίψα του αντιπροέδρου του Ε.Κ. για περισσότερη ανέλιξη μοιάζει ακόρεστη.
Ανέλιξη πάντως που ακόμη και οι άσπονδοι εχθροί του παραδέχονται ότι συνοδεύει ο προσωπικός μόχθος. Η έμφυτη, επικοινωνιακή του δεινότητα (τόσο παρεμβατική που οι εσωκομματικοί του αντίπαλοι δεν διστάζουν να τον αποκαλούν «Αδωνι του ΣΥΡΙΖΑ»), το ισχυρό κοινωνικό του ένστικτο, το οποίο του επιτρέπει κάθε φορά να συγχρονιστεί τέλεια με την κοινή λογική (και όχι απαραίτητα με την κεντρική γραμμή του κόμματος), αλλά και την εργατικότητά του υπήρξαν τα κύρια εργαλεία αναρρίχησης του κ. Παπαδημούλη, ο οποίος αποδείχτηκε μετρ της επιβίωσης διαχρονικά στις εσωκομματικές ταλαντώσεις του τεταμένου σχοινιού της ελληνικής Αριστεράς.
Βρυξέλλες über alles
Οι προσωπικές του αυτές ικανότητες τον τοποθέτησαν γρήγορα στο κλαμπ των πρωτοκλασάτων στελεχών του Συνασπισμού, διεκδικώντας ρόλο και χώρο και στις εσωκομματικές διεργασίες.
Παρότι στην κεντρική πολιτική σκηνή ο Δημήτρης Παπαδημούλης εισήλθε επισήμως το 2004, έχοντας εργαστεί μετά τις σπουδές του στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο ως πολιτικός μηχανικός στην Αθήνα, τα πρώτα χρόνια της επαγγελματικής του δραστηριότητας, στα οποία ειδικεύτηκε στον «Επιχειρησιακό σχεδιασμό και τη διαχείριση Ευρωπαϊκών Προγραμμάτων», ιχνηλάτησε μάλλον τον μελλοντικό δρόμο προς τις Βρυξέλλες.
Κάτοικος Ψυχικού, λόγω εντοπιότητας της συζύγου του, η οποία είχε στην περιοχή πολυετή αυτοδιοικητική δράση, χωρίς όμως να καταφέρει να εκλεγεί δήμαρχος αν και το επεδίωξε επανειλημμένα, ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ οικοδομεί χρόνο με τον χρόνο τη δημόσια εικόνα του με απαράμιλλο επαγγελματισμό, αξιοποιώντας κάθε τεχνικό πόρο και κανάλι επικοινωνίας.
Με εκατοντάδες συνεντεύξεις ανά την Ελλάδα και την Ευρώπη, βροχή σχολίων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και αμέτρητες ώρες τηλεοπτικού αέρα, ο κ. Παπαδημούλης χτίζει βαθμηδόν και... χειροποίητα την πολιτική του παρουσία. Παρουσία η οποία εναρμονίζεται με τη μετριοπάθεια της πλειοψηφίας της ελληνικής κοινωνίας και τον ανταμείβει με εκατοντάδες χιλιάδες σταυρούς στην κάλπη και συνακόλουθα στις πλέον ζηλευτές θέσεις «καριέρας», θέσεις με αυξημένες αποδοχές και αποκλειστικά προνόμια, όπως αυτές του Ευρωκοινοβουλίου.
Είναι, αν όχι το πρώτο, σίγουρα ένα από τα πρώτα στελέχη της παραδοσιακής Αριστεράς που απέκτησαν την... αστική συνήθεια να τυπώνουν προσωπικό προεκλογικό φυλλάδιο, προκαλώντας τη μήνη «συντρόφων» με πούρα αριστερή προσήλωση.
Προσωπικοί στόχοι
Εκλεγμένος ευρωβουλευτής της Αριστεράς ήδη από το 2004 και όντας από τους πιο αναγνωρίσιμους εκπροσώπους του πολιτικού του χώρου, ο κ. Παπαδημούλης δεν παρασύρθηκε ποτέ από τον πειρασμό ενός υπουργικού κοστουμιού (ούτε στην «πρώτη φορά Αριστερά») ή της συμμετοχής του στην κούρσα για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, επιβεβαιώνοντας κάθε φορά απέναντι σε κομματικούς του συντρόφους και πολιτικούς παρατηρητές την απόλυτη προσήλωσή του στις προσωπικές του και μόνο προτεραιότητες.
Ακόμη και όταν η εκλογή της Ρένας Δούρου στην Περιφέρεια Αττικής το 2014 ή η παραίτηση του Νίκου Κοτζιά το 2018 από την κυβέρνηση Τσίπρα τού άνοιξαν διάπλατα τον δρόμο για το υπουργείο Εξωτερικών (με την Κουμουνδούρου να ενισχύει τις σχετικές διαρροές), ο ίδιος παρέμεινε απαρέγκλιτα προσηλωμένος στις Βρυξέλλες μέχρι και την τελευταία εκλογική αναμέτρηση (του Ιουνίου του 2019), διεκδικώντας τον τίτλο του μακροβιότερου ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ και συνακόλουθα του ενός από τους πλέον εύπορους πολιτικούς της ριζοσπαστικής Αριστεράς.
Η τριβή του εξάλλου με τις πολιτικές «αστικές συνήθειες» δεν περιορίστηκε στα όρια της βελγικής πρωτεύουσας ή στα βόρεια προάστια των Αθηνών, αλλά εκδηλώθηκε κατά καιρούς και στις εσωκομματικές διαδικασίες, αφού η άρτια οργάνωση του πολιτικού του γραφείου ή τα ατομικά του εκλογικά φυλλάδια προκαλούσαν δυσανεξία στη «συλλογικότητα» της Κουμουνδούρου.
«Ερχομαι τον Ιούλιο»
Αποφεύγοντας γωνίες και ανεδαφικές συγκρούσεις, η πρώτη σημαντική αιχμή της πολιτικής διαδρομής του Δημήτρη Παπαδημούλη ήρθε το καλοκαίρι του 2010, όταν επήλθε οριστικά η ρήξη μεταξύ της ανανεωτικής πτέρυγας και των «προεδρικών» του ΣΥΝ, με πρωταγωνιστές τον Αλέξη Τσίπρα και τον Φώτη Κουβέλη.
Ενα χρόνο νωρίτερα, στο εσωκομματικό δημοψήφισμα του κόμματος για την κατάρτιση της ευρωλίστας, ο Δημήτρης Παπαδημούλης ήρθε δεύτερος, πίσω από τον Νίκο Χουντή, αλλά τελικά βρέθηκε τρίτος, όταν η ηγεσία του κόμματος «κάρφωσε» στη δεύτερη θέση την Ελένη Σωτηρίου, ως μια ύστατη προσπάθεια να προσελκύσει διάφορα γκρουπούσκουλα της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Παρά την υποβάθμιση της ανανεωτικής πτέρυγας στο πρόσωπό του, ο κ. Παπαδημούλης δεν ακολούθησε την πόρτα της εξόδου από τον Συνασπισμό, η οποία ακόμη τον... περιμένει.
Συμμετέχοντας σε όλες τις παρασκηνιακές ζυμώσεις, αλλά και στην τελική συζήτηση εκείνο το πρωί του Σαββάτου, το καλοκαίρι του 2010, στο ξενοδοχείο «Novotel», στην πλατεία Κοτζιά, ο Δημήτρης Παπαδημούλης μειοψήφησε μεν ανάμεσα στα 305 στελέχη της ανανεωτικής πτέρυγας, τονίζοντας ότι «δεν ήταν ασφαλής η δυνατότητα κοινοβουλευτικής παρουσίας του σχήματος», διαβεβαιώνοντας την ίδια ώρα και σε όλους τους τόνους τους τότε συντρόφους του, και ειδικά τους Φώτη Κουβέλη, Νίκο Τσούκαλη, Γρηγόρη Ψαριανό και Θανάση Λέβεντη, ότι «έρχομαι τον Ιούλιο» σε συνέχεια της διάσπασης, ώστε να ξανασυναντηθούν όλοι μαζί υπό νέα κομματική σκέπη, αυτή της ΔΗΜ.ΑΡ.
Εκτός από την αποστροφή περί Ιουλίου, η οποία έγινε viral τότε στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ της ανανεωτικής Αριστεράς, η κριτική του Δημήτρη Παπαδημούλη από το βήμα του συνεδρίου του Συνασπισμού, το καλοκαίρι του 2010, στον 85χρονο τότε Λεωνίδα Κύρκο, άφησε άφωνους όσους έζησαν τη «γενναιοδωρία του Λεωνίδα» προς το νεαρό τότε στέλεχος, στην περίπτωση του «κοινού πορίσματος» του 1988 που άνοιξε τον δρόμο για να βαδίσουν από κοινού το ΚΚΕ και η ΕΑΡ, διακόπτοντας προσωρινά τον διχασμό της κομμουνιστικής Αριστεράς που μετρούσε ήδη μια εικοσαετία.
Μένοντας αμετακίνητος, παρ’ όλα αυτά, στις γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ, ο κ. Παπαδημούλης επανεκλέγεται βουλευτής του κόμματος το 2009 και το 2012 και ξανανοίγει πανιά το 2014 για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, μέλος του οποίου παραμένει ως σήμερα.
Παράλληλα, με τη σχεδόν μόνιμη εγκατάστασή του στις Βρυξέλλες, ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ προχωρά στη συγκρότηση της «Πλατφόρμας 2010», συγκεντρώνοντας τους εναπομείναντες ανανεωτικούς στην Κουμουνδούρου (Ρένα Δούρου, Κώστας Ζαχαριάδης, Κώστας Πουλάκης, Χρήστος Στάικος, Γιάννης Μπαλάφας), τάση η οποία γρήγορα διαλύθηκε στα εξ ων συνετέθη, με τα κορυφαία στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να ομνύουν στη σιωπή γύρω από την «υπόθεση Παπαδημούλη».
Ηδη τα πρώτα κύματα κομματικής δυσφορίας για τις επταψήφιες καταθέσεις του κ. Παπαδημούλη είχαν διαφανεί στην ατμόσφαιρα της Κουμουνδούρου από τη δημοσιοποίηση του «πόθεν έσχες» του 2017, με πολλούς συντρόφους του να δηλώνουν χαμηλόφωνα «ζαλισμένοι» από τα αστρονομικά ποσά.
Ως απόνερα και του ζουμερού «πόθεν έσχες» ερμηνεύτηκαν και τα συμπτώματα χαλαρής στήριξής του από την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές του 2019 και παρά τη μέγγενη του σταυρού προτίμησης.
Το κοινό μυστικό της εκλογικής προώθησης από την κορυφή του κόμματος πρωτίστως έτερων στελεχών (και όχι του κ. Παπαδημούλη) μοιράζονταν πολλοί εκ των πρωτοκλασάτων του κόμματος, με τον μπαρουτοκαπνισμένο ευρωβουλευτή να έχει από καιρό διεισδύσει σε οργανωτικούς βραχίονες της Κουμουνδούρου, εξασφαλίζοντας τελικά την επανεκλογή του για την επόμενη πενταετία.
Η σιωπή της Κουμουνδούρου για τα τρία καρότσια
Ο Δημήτρης Παπαδημούλης δεν φάνηκε να πτοείται ούτε από την εκκωφαντική σιωπή του επικοινωνιακού μηχανισμού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, όταν συνελήφθη από τον φωτογραφικό φακό να γεμίζει αφειδώς τα καρότσια στο σούπερ μάρκετ, επιστρατεύοντας και την προσωπική του φρουρά, μεσούσης της καραντίνας και παρά τον κατ’ οίκον περιορισμό που είχε επιβληθεί σε όσους κατέφταναν στην Ελλάδα από το εξωτερικό, χωρίς να εξαιρούνται αναγκαστικά και ηθικά και οι επιβάτες πτήσεων από τις Βρυξέλλες προς την Αθήνα, όπως ο ίδιος.
Παρά τη θύελλα στον Τύπο, ούτε μία λέξη δεν αφιέρωσε προς ενίσχυση του αντιπροέδρου του Ε.Κ. η «Αυγή», υιοθετώντας δηλαδή την κεντρική στάση του κόμματος απέναντι στο ζήτημα.
anatakti
Ανάμεσα στις προτομές των «πατέρων» της ανανεωτικής Αριστεράς μετά τη Μεταπολίτευση, ο σημερινός αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Δημήτρης Παπαδημούλης θα κέρδιζε σχεδόν χωρίς αντίπαλο μια θέση στο αντίστοιχο με εκείνο του όρους Ράσμορ μνημείο στην Ελλάδα.
Ακόμη και αν «η μόνη στιγμή που ο Λεωνίδας (σ.σ.: Κύρκος) τον πριμοδότησε» ήταν το 1988, στην περίοδο του «κοινού πορίσματος» της τετραμελούς επιτροπής ΕΑΡ-ΚΚΕ, πολιτικό γεγονός που έθεσε τα ιδρυτικά θεμέλια του Συνασπισμού, ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ πετυχαίνει έκτοτε με περισσή δεξιοτεχνία να εναρμονιστεί με το τρέχον κάθε φορά ηγετικό περιβάλλον.
Διαθέτει, όπως συνομολογούν φίλοι και εχθροί, μια μοναδική ικανότητα να εξασφαλίζει για τον εαυτό του τις καλύτερες δυνατές συνθήκες κομματικής επιβίωσης. Και κυρίως της προσωπικής ευδαιμονίας.
Παρών αδιάλειπτα σε ένα πολιτικό συνεχές δεκαετιών, ο επί σειρά ετών ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ καταφέρνει κάθε φορά να περάσει στην επόμενη πίστα παρά τα εμπόδια, επιδεικνύοντας μια αξιοσημείωτη προσαρμοστικότητα απέναντι σε πρόσωπα, κόμματα και καταστάσεις. Η εσωκομματική αντίρρηση, μάλιστα, για τα «golden boys» της ελληνικής Αριστεράς, που εξασφαλίζουν κάθε φορά μια έδρα (στη Βουλή ή στην Ευρωβουλή), διαγράφοντας μια άνετη τροχιά ζωής, ακολουθεί τον προσωπικό βηματισμό του ευρωβουλευτή.
Σε βαθμό που όποιος από τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ παρεκκλίνει να τον επικαλείται ως παράδειγμα για την «Αριστερά του χαβιαριού». Από το κοινό πόρισμα άλλωστε του 1988, όπου ο Δημήτρης Παπαδημούλης μετρά την πρώτη προσωπική του καταγραφή στο πάνθεον της ελληνικής Αριστεράς μέχρι και σήμερα, μεσολάβησαν 32 ολόκληρα χρόνια, όσα ακριβώς και οι εγγραφές ακινήτων που φιγουράρουν στις σελίδες του «πόθεν έσχες» του.
Μιλάμε για χρόνια στα οποία πέτυχε να ζήσει όσο λίγοι το «ελληνικό όνειρο», προσθέτοντας αντί για κάποιο ταπεινό παράσημο κοινωνικών αγώνων, ένα ακίνητο τον χρόνο και καταθέσεις εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ στους τραπεζικούς του λογαριασμούς.
Ρουά ματ στη δημοτικότητα
Με καταγωγή από την Ηπειρο, παιδί οικογένειας βιοπαλαιστών στην Αθήνα, ο Δημήτρης Παπαδημούλης τοποθετεί κάθε φορά το πιόνι του στην καλύτερη δυνατή θέση στην πολιτική σκακιέρα, αποφεύγοντας ταυτόχρονα να έλκει τα φώτα της δημοσιότητας γύρω από τον τρόπο ζωής του.
Mεθοδικός και διαρκώς σε εγρήγορση, αναζητά με όρους ψυχρού υπολογισμού άλλοτε τη χαραμάδα και άλλοτε το ανοιχτό παράθυρο, για να ανέβει ακόμη ψηλότερα στην κομματική ιεραρχία. Ερμηνεύοντας την πολιτική ισχύ με όρους δημοτικότητας, δεν διστάζει να καταλάβει θέσεις-κλειδιά για ταχεία κομματική ανάδειξη, όπως αυτή του εκπροσώπου Τύπου του Συνασπισμού, πολλαπλασιάζοντας με ευκολία την προσωπική του απήχηση τόσο στην κοινωνική βάση όσο και σε δομημένους κομματικούς, αλλά και επικοινωνιακούς μηχανισμούς.
Από το 1976, όταν σε ηλικία 18 ετών έγινε μέλος του Προεδρείου του Κ.Σ. της ΕΦΕΕ, μέχρι τον «Ρήγα Φεραίο» (όπου συνδέεται με τη σύζυγό του Νάντια Σουμπασάκη), το ΚΚΕ εσωτερικού και την ΕΑΡ, η δίψα του αντιπροέδρου του Ε.Κ. για περισσότερη ανέλιξη μοιάζει ακόρεστη.
Ανέλιξη πάντως που ακόμη και οι άσπονδοι εχθροί του παραδέχονται ότι συνοδεύει ο προσωπικός μόχθος. Η έμφυτη, επικοινωνιακή του δεινότητα (τόσο παρεμβατική που οι εσωκομματικοί του αντίπαλοι δεν διστάζουν να τον αποκαλούν «Αδωνι του ΣΥΡΙΖΑ»), το ισχυρό κοινωνικό του ένστικτο, το οποίο του επιτρέπει κάθε φορά να συγχρονιστεί τέλεια με την κοινή λογική (και όχι απαραίτητα με την κεντρική γραμμή του κόμματος), αλλά και την εργατικότητά του υπήρξαν τα κύρια εργαλεία αναρρίχησης του κ. Παπαδημούλη, ο οποίος αποδείχτηκε μετρ της επιβίωσης διαχρονικά στις εσωκομματικές ταλαντώσεις του τεταμένου σχοινιού της ελληνικής Αριστεράς.
Βρυξέλλες über alles
Οι προσωπικές του αυτές ικανότητες τον τοποθέτησαν γρήγορα στο κλαμπ των πρωτοκλασάτων στελεχών του Συνασπισμού, διεκδικώντας ρόλο και χώρο και στις εσωκομματικές διεργασίες.
Παρότι στην κεντρική πολιτική σκηνή ο Δημήτρης Παπαδημούλης εισήλθε επισήμως το 2004, έχοντας εργαστεί μετά τις σπουδές του στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο ως πολιτικός μηχανικός στην Αθήνα, τα πρώτα χρόνια της επαγγελματικής του δραστηριότητας, στα οποία ειδικεύτηκε στον «Επιχειρησιακό σχεδιασμό και τη διαχείριση Ευρωπαϊκών Προγραμμάτων», ιχνηλάτησε μάλλον τον μελλοντικό δρόμο προς τις Βρυξέλλες.
Κάτοικος Ψυχικού, λόγω εντοπιότητας της συζύγου του, η οποία είχε στην περιοχή πολυετή αυτοδιοικητική δράση, χωρίς όμως να καταφέρει να εκλεγεί δήμαρχος αν και το επεδίωξε επανειλημμένα, ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ οικοδομεί χρόνο με τον χρόνο τη δημόσια εικόνα του με απαράμιλλο επαγγελματισμό, αξιοποιώντας κάθε τεχνικό πόρο και κανάλι επικοινωνίας.
Με εκατοντάδες συνεντεύξεις ανά την Ελλάδα και την Ευρώπη, βροχή σχολίων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και αμέτρητες ώρες τηλεοπτικού αέρα, ο κ. Παπαδημούλης χτίζει βαθμηδόν και... χειροποίητα την πολιτική του παρουσία. Παρουσία η οποία εναρμονίζεται με τη μετριοπάθεια της πλειοψηφίας της ελληνικής κοινωνίας και τον ανταμείβει με εκατοντάδες χιλιάδες σταυρούς στην κάλπη και συνακόλουθα στις πλέον ζηλευτές θέσεις «καριέρας», θέσεις με αυξημένες αποδοχές και αποκλειστικά προνόμια, όπως αυτές του Ευρωκοινοβουλίου.
Είναι, αν όχι το πρώτο, σίγουρα ένα από τα πρώτα στελέχη της παραδοσιακής Αριστεράς που απέκτησαν την... αστική συνήθεια να τυπώνουν προσωπικό προεκλογικό φυλλάδιο, προκαλώντας τη μήνη «συντρόφων» με πούρα αριστερή προσήλωση.
Προσωπικοί στόχοι
Εκλεγμένος ευρωβουλευτής της Αριστεράς ήδη από το 2004 και όντας από τους πιο αναγνωρίσιμους εκπροσώπους του πολιτικού του χώρου, ο κ. Παπαδημούλης δεν παρασύρθηκε ποτέ από τον πειρασμό ενός υπουργικού κοστουμιού (ούτε στην «πρώτη φορά Αριστερά») ή της συμμετοχής του στην κούρσα για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, επιβεβαιώνοντας κάθε φορά απέναντι σε κομματικούς του συντρόφους και πολιτικούς παρατηρητές την απόλυτη προσήλωσή του στις προσωπικές του και μόνο προτεραιότητες.
Ακόμη και όταν η εκλογή της Ρένας Δούρου στην Περιφέρεια Αττικής το 2014 ή η παραίτηση του Νίκου Κοτζιά το 2018 από την κυβέρνηση Τσίπρα τού άνοιξαν διάπλατα τον δρόμο για το υπουργείο Εξωτερικών (με την Κουμουνδούρου να ενισχύει τις σχετικές διαρροές), ο ίδιος παρέμεινε απαρέγκλιτα προσηλωμένος στις Βρυξέλλες μέχρι και την τελευταία εκλογική αναμέτρηση (του Ιουνίου του 2019), διεκδικώντας τον τίτλο του μακροβιότερου ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ και συνακόλουθα του ενός από τους πλέον εύπορους πολιτικούς της ριζοσπαστικής Αριστεράς.
Η τριβή του εξάλλου με τις πολιτικές «αστικές συνήθειες» δεν περιορίστηκε στα όρια της βελγικής πρωτεύουσας ή στα βόρεια προάστια των Αθηνών, αλλά εκδηλώθηκε κατά καιρούς και στις εσωκομματικές διαδικασίες, αφού η άρτια οργάνωση του πολιτικού του γραφείου ή τα ατομικά του εκλογικά φυλλάδια προκαλούσαν δυσανεξία στη «συλλογικότητα» της Κουμουνδούρου.
«Ερχομαι τον Ιούλιο»
Αποφεύγοντας γωνίες και ανεδαφικές συγκρούσεις, η πρώτη σημαντική αιχμή της πολιτικής διαδρομής του Δημήτρη Παπαδημούλη ήρθε το καλοκαίρι του 2010, όταν επήλθε οριστικά η ρήξη μεταξύ της ανανεωτικής πτέρυγας και των «προεδρικών» του ΣΥΝ, με πρωταγωνιστές τον Αλέξη Τσίπρα και τον Φώτη Κουβέλη.
Ενα χρόνο νωρίτερα, στο εσωκομματικό δημοψήφισμα του κόμματος για την κατάρτιση της ευρωλίστας, ο Δημήτρης Παπαδημούλης ήρθε δεύτερος, πίσω από τον Νίκο Χουντή, αλλά τελικά βρέθηκε τρίτος, όταν η ηγεσία του κόμματος «κάρφωσε» στη δεύτερη θέση την Ελένη Σωτηρίου, ως μια ύστατη προσπάθεια να προσελκύσει διάφορα γκρουπούσκουλα της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Παρά την υποβάθμιση της ανανεωτικής πτέρυγας στο πρόσωπό του, ο κ. Παπαδημούλης δεν ακολούθησε την πόρτα της εξόδου από τον Συνασπισμό, η οποία ακόμη τον... περιμένει.
Συμμετέχοντας σε όλες τις παρασκηνιακές ζυμώσεις, αλλά και στην τελική συζήτηση εκείνο το πρωί του Σαββάτου, το καλοκαίρι του 2010, στο ξενοδοχείο «Novotel», στην πλατεία Κοτζιά, ο Δημήτρης Παπαδημούλης μειοψήφησε μεν ανάμεσα στα 305 στελέχη της ανανεωτικής πτέρυγας, τονίζοντας ότι «δεν ήταν ασφαλής η δυνατότητα κοινοβουλευτικής παρουσίας του σχήματος», διαβεβαιώνοντας την ίδια ώρα και σε όλους τους τόνους τους τότε συντρόφους του, και ειδικά τους Φώτη Κουβέλη, Νίκο Τσούκαλη, Γρηγόρη Ψαριανό και Θανάση Λέβεντη, ότι «έρχομαι τον Ιούλιο» σε συνέχεια της διάσπασης, ώστε να ξανασυναντηθούν όλοι μαζί υπό νέα κομματική σκέπη, αυτή της ΔΗΜ.ΑΡ.
Εκτός από την αποστροφή περί Ιουλίου, η οποία έγινε viral τότε στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ της ανανεωτικής Αριστεράς, η κριτική του Δημήτρη Παπαδημούλη από το βήμα του συνεδρίου του Συνασπισμού, το καλοκαίρι του 2010, στον 85χρονο τότε Λεωνίδα Κύρκο, άφησε άφωνους όσους έζησαν τη «γενναιοδωρία του Λεωνίδα» προς το νεαρό τότε στέλεχος, στην περίπτωση του «κοινού πορίσματος» του 1988 που άνοιξε τον δρόμο για να βαδίσουν από κοινού το ΚΚΕ και η ΕΑΡ, διακόπτοντας προσωρινά τον διχασμό της κομμουνιστικής Αριστεράς που μετρούσε ήδη μια εικοσαετία.
Μένοντας αμετακίνητος, παρ’ όλα αυτά, στις γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ, ο κ. Παπαδημούλης επανεκλέγεται βουλευτής του κόμματος το 2009 και το 2012 και ξανανοίγει πανιά το 2014 για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, μέλος του οποίου παραμένει ως σήμερα.
Παράλληλα, με τη σχεδόν μόνιμη εγκατάστασή του στις Βρυξέλλες, ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ προχωρά στη συγκρότηση της «Πλατφόρμας 2010», συγκεντρώνοντας τους εναπομείναντες ανανεωτικούς στην Κουμουνδούρου (Ρένα Δούρου, Κώστας Ζαχαριάδης, Κώστας Πουλάκης, Χρήστος Στάικος, Γιάννης Μπαλάφας), τάση η οποία γρήγορα διαλύθηκε στα εξ ων συνετέθη, με τα κορυφαία στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να ομνύουν στη σιωπή γύρω από την «υπόθεση Παπαδημούλη».
Ηδη τα πρώτα κύματα κομματικής δυσφορίας για τις επταψήφιες καταθέσεις του κ. Παπαδημούλη είχαν διαφανεί στην ατμόσφαιρα της Κουμουνδούρου από τη δημοσιοποίηση του «πόθεν έσχες» του 2017, με πολλούς συντρόφους του να δηλώνουν χαμηλόφωνα «ζαλισμένοι» από τα αστρονομικά ποσά.
Ως απόνερα και του ζουμερού «πόθεν έσχες» ερμηνεύτηκαν και τα συμπτώματα χαλαρής στήριξής του από την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές του 2019 και παρά τη μέγγενη του σταυρού προτίμησης.
Το κοινό μυστικό της εκλογικής προώθησης από την κορυφή του κόμματος πρωτίστως έτερων στελεχών (και όχι του κ. Παπαδημούλη) μοιράζονταν πολλοί εκ των πρωτοκλασάτων του κόμματος, με τον μπαρουτοκαπνισμένο ευρωβουλευτή να έχει από καιρό διεισδύσει σε οργανωτικούς βραχίονες της Κουμουνδούρου, εξασφαλίζοντας τελικά την επανεκλογή του για την επόμενη πενταετία.
Η σιωπή της Κουμουνδούρου για τα τρία καρότσια
Ο Δημήτρης Παπαδημούλης δεν φάνηκε να πτοείται ούτε από την εκκωφαντική σιωπή του επικοινωνιακού μηχανισμού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, όταν συνελήφθη από τον φωτογραφικό φακό να γεμίζει αφειδώς τα καρότσια στο σούπερ μάρκετ, επιστρατεύοντας και την προσωπική του φρουρά, μεσούσης της καραντίνας και παρά τον κατ’ οίκον περιορισμό που είχε επιβληθεί σε όσους κατέφταναν στην Ελλάδα από το εξωτερικό, χωρίς να εξαιρούνται αναγκαστικά και ηθικά και οι επιβάτες πτήσεων από τις Βρυξέλλες προς την Αθήνα, όπως ο ίδιος.
Παρά τη θύελλα στον Τύπο, ούτε μία λέξη δεν αφιέρωσε προς ενίσχυση του αντιπροέδρου του Ε.Κ. η «Αυγή», υιοθετώντας δηλαδή την κεντρική στάση του κόμματος απέναντι στο ζήτημα.
anatakti
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Όμορφες εικόνες από χωριά του Ξηρομέρου
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
