2020-05-23 15:02:13
Ένας άνθρωπος που αδιαφορεί για το δικό του συμφέρον και για την δικήν του υγεία, πως θα ενδιαφερθεί για το συμφέρον και την υγεία των ομοίων του;
«Κάποτε, ο διάσημος στην εποχή του δημοσιογράφος Κουσουλάκος, συνδιευθυντής του ¨ΣΚΡΙΠ¨, απεφάσισε να μεγαλώση το σχήμα της εφημερίδος του, ελπίζων ότι θα μεγαλώση συγχρόνως και η κυκλοφορία της, η οποία δεν πήγαινε διόλου καλά.
Η εφημερίς πράγματι εξεδόθη σε ένα σχήμα πελώριο για την εποχή της, αλλά η κυκλοφορία έμενε η ίδια και οι δύο διευθυνταί, οι οποίοι είχαν υποβληθή σε πρόσθετα έξοδα, ευρίσκοντο στα πρόθυρα της χρεωκοπίας.
Μίαν ημέραν που εκάθηντο μαζύ σε ένα ζαχαροπλαστείο της πλατείας του Συντάγματος, ο Κουσουλάκος είδε την μεγάλη εφημερίδα του να σκεπάζη ένα πελώριο ταψί μπακλαβά περί το οποίον εβομβούσαν η μύγες δίχως όμως να μπορούν να περάσουν μέσα στο γλύκυσμα, διότι η μεγάλη εφημερίδα εσκέπαζε τελείως το ταψί.
Και ο Κουσουλάκος είπε μελαγχολικά στον συνεταίρο του:
-Από τότε που μεγαλώσαμε το σχήμα της εφημερίδος μας, ούτε εμείς τρώμε, αλλ΄ούτε και η μύγες Ευτυχέστεροι οι σημερινοί ζαχαροπλάσται από τον μακαρίτην δημοσιογράφον, βλέπουν τις μύγες και τα κουνούπια και τις κατσαρίδες να νέμωνται ανενόχλητες τα γλυκύσματά των και να τρυπώνουν σε κάθε ντουλάπα σαν τζαμπατζήδες εφωδιασμένοι με επίσημον ατέλειαν.
Γιατί να τα εμποδίζουν τα αθώα έντομα; Μήπως ζημιώνουν τα εμπορικά των συμφέροντα; Ένα ελάχιστον ποσοστόν γλυκού που θα λείπη από μίαν πάστα ή από ένα κανταΐφι, δεν ελαττώνει διόλου την τιμήν των γλυκυσμάτων, ούτε τον σερμαγιά του καταστήματος.
Αλλά και οι πελάται την ίδιαν σκέψιν κάμουν. Και, έτσι, καταστηματάρχαι και πελάται, εν αγαστή ζωοφιλία, συνεννοούνται θαυμάσια...
Ύστερα το Κράτος ξοδεύει εκατομμύρια, μετακαλεί ξένους υγιεινολόγους τους οποίους πληρώνει ηγεμονικά, λαμβάνει μέτρα, διεξάγει πολέμους κατά των κουνουπιών κλπ. Και το αποτέλεσμα; Το αποτέλεσμα είναι ότι διαβάζουμε σήμερα μακροσκελή άρθρα στον Τύπο γραμμένα από ειδικούς, οι οποίοι επιχειρούν ν΄αποδείξουν ότι ¨απέτυχεν ο ανθελονοσιακός αγών¨και τα τοιαύτα...
Μα το Κράτος θα έπρεπε, πριν από κάθε άλλον αγώνα κατά των αλόγων ζώων, ν΄αναλάβη να διαφωτίση τα λογικά όντα ποίον είναι το συμφέρον των, το ιδικόν των, αλλά και των ομοίων των. Διότι, ένας άνθρωπος που αδιαφορεί για το δικό του συμφέρον και για την δικήν του υγείαν, πως θα ενδιαφερθή για το συμφέρον και την υγείαν των ομοίων του;
Και σχετικώς μ΄αυτό, άλλη ιστορία αυθεντικώτατη, διότι την αφηγήθη προχθές ο ίδιος ο παθών.
Ένας κύριος πήγε στο σπίτι του να του ζητήση μίαν χάριν. Ώρα ακατάλληλη, πρωινή, τα παιδιά μόλις έφυγαν για το σχολείο, το σπίτι δεν είναι ακόμη τακτοποιημένο, αλλ΄ο οικοδεσπότης δεν συνηθίζει να κλείνη την πόρτα του στους επισκέπτας του, προπάντων σε όσους έρχονται να ζητήσουν κάτι.
Δέχεται τον επισκέπτην του, τον ακούει διά μακρών, του υπόσχεται το ζητούμενον και του εκφράζει, μάλιστα την απορίαν πως δεν ήρθε εγκαιρότερα να τον ιδή.
-Δεν ευκαίρισα, του απαντα ο επισκέπτης, διότι έχω βάσανα αυτές τις ημέρες. Έχω τα παιδιά μου άρρωστα με σκαρλατίνα.
-Και τολμάς να μπαίνης στο σπίτι μου. έτσι ξέγνοιαστα, ενώ ξέρεις ότι έχω κ΄εγώ παιδιά;
Ο επισκέπτης κόκκαλο!...
Μία αθώα επίσκεψις... Σπουδαίο πράγμα! Άλλως τε, ο σκοπός μας είναι να τελειώσουμε την δουλίτσα μας... Μα αν βλάψουμε εκείνον του οποίου ήρθαμε να ζητήσουμε την συνδρομή, αν του μολύνουμε τα παιδιά, τι σημασία έχει;»
(Μακεδονικά Νέα, 1931, ¨Ξένιος¨)
Και κάτι ακόμα για την επιστροφή στην κανονικότητα:
Ένας παλιός μου δάσκαλος, που τυχαία περιστατικά τον είχαν απομακρύνει από το σχολείο, ξαναρχίζοντας τα μαθήματά του, ύστερα από δύο χρόνια, μπήκε στην παράδοση με την παλιά στερεότυπη φράση του:
-Λοιπόν, κύριοι, που εμείναμε στο προηγούμενο μάθημα;
Αλλά ποιό μάθημα; Από τους παλιούς μαθητές κανένας δεν μπορούσε να θυμηθεί ποιό ήτανε το τελευταίο μάθημα που είχε ακούσει από τον αγαπημένο δάσκαλο, και από τους νέους, που είχαν προστεθεί στο μεταξύ, κανένας δεν είχε την πιο παραμικρή ιδέα για ένα μάθημα που δεν είχε ακούσει ποτέ του.
Απλούστατα, ο καλός άνθρωπος μιλούσε από κεκτημένη ταχύτητα και επαγγελματική συνήθεια. Και δεν μπορούσε να τον αδικήσει κανείς. Είχε βρεθεί, ύστερα από δύο χρόνια, στο ίδιο περιβάλλον, στην ίδια ατμόσφαιρα, και στο ίδιο τραπέζι ακόμα που είχε κάνει το τελευταίο του μάθημα. Και είχε, για μια στιγμή, την εντύπωση πως το συνεχίζει.
-Λοιπόν, κυρίες κύριοι, ας αναρωτηθούμε και εμείς που εμείναμε στο προηγούμενο μάθημα της ζωής μας, και ας την συνεχίσουμε όπως ξέρουμε και έχουμε μάθει, αλλά σίγουρα και με κάποιες μικρές αλλαγές!
Θωμάς Σιταράς, Συγγραφέας-Αθηναιογράφος, (FB:Σιταράς Θωμάς)
anatakti
«Κάποτε, ο διάσημος στην εποχή του δημοσιογράφος Κουσουλάκος, συνδιευθυντής του ¨ΣΚΡΙΠ¨, απεφάσισε να μεγαλώση το σχήμα της εφημερίδος του, ελπίζων ότι θα μεγαλώση συγχρόνως και η κυκλοφορία της, η οποία δεν πήγαινε διόλου καλά.
Η εφημερίς πράγματι εξεδόθη σε ένα σχήμα πελώριο για την εποχή της, αλλά η κυκλοφορία έμενε η ίδια και οι δύο διευθυνταί, οι οποίοι είχαν υποβληθή σε πρόσθετα έξοδα, ευρίσκοντο στα πρόθυρα της χρεωκοπίας.
Μίαν ημέραν που εκάθηντο μαζύ σε ένα ζαχαροπλαστείο της πλατείας του Συντάγματος, ο Κουσουλάκος είδε την μεγάλη εφημερίδα του να σκεπάζη ένα πελώριο ταψί μπακλαβά περί το οποίον εβομβούσαν η μύγες δίχως όμως να μπορούν να περάσουν μέσα στο γλύκυσμα, διότι η μεγάλη εφημερίδα εσκέπαζε τελείως το ταψί.
Και ο Κουσουλάκος είπε μελαγχολικά στον συνεταίρο του:
-Από τότε που μεγαλώσαμε το σχήμα της εφημερίδος μας, ούτε εμείς τρώμε, αλλ΄ούτε και η μύγες Ευτυχέστεροι οι σημερινοί ζαχαροπλάσται από τον μακαρίτην δημοσιογράφον, βλέπουν τις μύγες και τα κουνούπια και τις κατσαρίδες να νέμωνται ανενόχλητες τα γλυκύσματά των και να τρυπώνουν σε κάθε ντουλάπα σαν τζαμπατζήδες εφωδιασμένοι με επίσημον ατέλειαν.
Γιατί να τα εμποδίζουν τα αθώα έντομα; Μήπως ζημιώνουν τα εμπορικά των συμφέροντα; Ένα ελάχιστον ποσοστόν γλυκού που θα λείπη από μίαν πάστα ή από ένα κανταΐφι, δεν ελαττώνει διόλου την τιμήν των γλυκυσμάτων, ούτε τον σερμαγιά του καταστήματος.
Αλλά και οι πελάται την ίδιαν σκέψιν κάμουν. Και, έτσι, καταστηματάρχαι και πελάται, εν αγαστή ζωοφιλία, συνεννοούνται θαυμάσια...
Ύστερα το Κράτος ξοδεύει εκατομμύρια, μετακαλεί ξένους υγιεινολόγους τους οποίους πληρώνει ηγεμονικά, λαμβάνει μέτρα, διεξάγει πολέμους κατά των κουνουπιών κλπ. Και το αποτέλεσμα; Το αποτέλεσμα είναι ότι διαβάζουμε σήμερα μακροσκελή άρθρα στον Τύπο γραμμένα από ειδικούς, οι οποίοι επιχειρούν ν΄αποδείξουν ότι ¨απέτυχεν ο ανθελονοσιακός αγών¨και τα τοιαύτα...
Μα το Κράτος θα έπρεπε, πριν από κάθε άλλον αγώνα κατά των αλόγων ζώων, ν΄αναλάβη να διαφωτίση τα λογικά όντα ποίον είναι το συμφέρον των, το ιδικόν των, αλλά και των ομοίων των. Διότι, ένας άνθρωπος που αδιαφορεί για το δικό του συμφέρον και για την δικήν του υγείαν, πως θα ενδιαφερθή για το συμφέρον και την υγείαν των ομοίων του;
Και σχετικώς μ΄αυτό, άλλη ιστορία αυθεντικώτατη, διότι την αφηγήθη προχθές ο ίδιος ο παθών.
Ένας κύριος πήγε στο σπίτι του να του ζητήση μίαν χάριν. Ώρα ακατάλληλη, πρωινή, τα παιδιά μόλις έφυγαν για το σχολείο, το σπίτι δεν είναι ακόμη τακτοποιημένο, αλλ΄ο οικοδεσπότης δεν συνηθίζει να κλείνη την πόρτα του στους επισκέπτας του, προπάντων σε όσους έρχονται να ζητήσουν κάτι.
Δέχεται τον επισκέπτην του, τον ακούει διά μακρών, του υπόσχεται το ζητούμενον και του εκφράζει, μάλιστα την απορίαν πως δεν ήρθε εγκαιρότερα να τον ιδή.
-Δεν ευκαίρισα, του απαντα ο επισκέπτης, διότι έχω βάσανα αυτές τις ημέρες. Έχω τα παιδιά μου άρρωστα με σκαρλατίνα.
-Και τολμάς να μπαίνης στο σπίτι μου. έτσι ξέγνοιαστα, ενώ ξέρεις ότι έχω κ΄εγώ παιδιά;
Ο επισκέπτης κόκκαλο!...
Μία αθώα επίσκεψις... Σπουδαίο πράγμα! Άλλως τε, ο σκοπός μας είναι να τελειώσουμε την δουλίτσα μας... Μα αν βλάψουμε εκείνον του οποίου ήρθαμε να ζητήσουμε την συνδρομή, αν του μολύνουμε τα παιδιά, τι σημασία έχει;»
(Μακεδονικά Νέα, 1931, ¨Ξένιος¨)
Και κάτι ακόμα για την επιστροφή στην κανονικότητα:
Ένας παλιός μου δάσκαλος, που τυχαία περιστατικά τον είχαν απομακρύνει από το σχολείο, ξαναρχίζοντας τα μαθήματά του, ύστερα από δύο χρόνια, μπήκε στην παράδοση με την παλιά στερεότυπη φράση του:
-Λοιπόν, κύριοι, που εμείναμε στο προηγούμενο μάθημα;
Αλλά ποιό μάθημα; Από τους παλιούς μαθητές κανένας δεν μπορούσε να θυμηθεί ποιό ήτανε το τελευταίο μάθημα που είχε ακούσει από τον αγαπημένο δάσκαλο, και από τους νέους, που είχαν προστεθεί στο μεταξύ, κανένας δεν είχε την πιο παραμικρή ιδέα για ένα μάθημα που δεν είχε ακούσει ποτέ του.
Απλούστατα, ο καλός άνθρωπος μιλούσε από κεκτημένη ταχύτητα και επαγγελματική συνήθεια. Και δεν μπορούσε να τον αδικήσει κανείς. Είχε βρεθεί, ύστερα από δύο χρόνια, στο ίδιο περιβάλλον, στην ίδια ατμόσφαιρα, και στο ίδιο τραπέζι ακόμα που είχε κάνει το τελευταίο του μάθημα. Και είχε, για μια στιγμή, την εντύπωση πως το συνεχίζει.
-Λοιπόν, κυρίες κύριοι, ας αναρωτηθούμε και εμείς που εμείναμε στο προηγούμενο μάθημα της ζωής μας, και ας την συνεχίσουμε όπως ξέρουμε και έχουμε μάθει, αλλά σίγουρα και με κάποιες μικρές αλλαγές!
Θωμάς Σιταράς, Συγγραφέας-Αθηναιογράφος, (FB:Σιταράς Θωμάς)
anatakti
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Survivοr: Θέλουν να βγει με κάθε τρόπο!
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
