2012-06-22 01:54:39
Του Ι. Κ. Πρετεντέρη
Ανάμεσα στις παιδαριώδεις προπαγανδιστικές μπροσούρες που έγραφε ο Λένιν υπάρχει και μία που φέρει τον χορευτικό τίτλο «Ενα βήμα μπροστά, δύο βήματα πίσω».
Αν δεν απατώμαι, την κυκλοφόρησε το 1904 και έβριζε τους μενσεβίκους ή κάποιους άλλους που είχαν την απερισκεψία να διαφωνούν για κάποιο θέμα μαζί του.
Χαίρομαι που μετά από εκατόν τόσα χρόνια η μέθοδος Λένιν εξακολουθεί να ευδοκιμεί στην ελληνική πολιτική σκηνή. Διότι, αν κατάλαβα καλά, η συγκρότηση της νέας κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας έγινε περίπου στον ίδιο ρυθμό: «δύο βήματα μπροστά, ένα πίσω».
Και δεν εννοώ μόνο τη ΝΔ που ακόμη δεν έχει αποφασίσει αν φτιάχνει απλώς μια κυβέρνηση Δεξιάς light ή μια κανονική κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας.
Ούτε εννοώ το παραζαλισμένο ΠαΣοΚ που άλλαξε τέσσερις θέσεις σε τρεις ημέρες και τα έβαλε με όλους, προτού καταφέρει να τσακωθεί και με τον εαυτό του για τη συμμετοχή στην κυβέρνηση.
Εννοώ και τη ΔΗΜΑΡ που, αν κατάλαβα καλά, δεν υποστηρίζει την κυβέρνηση σέρνοντας μόνο τα πόδια αλλά και ολόκληρη την ψυχή της.
Θα πρέπει να προκύπτει από κάποιο παλαιό αριστερό σύνδρομο: μόλις βλέπουν κυβέρνηση παθαίνουν ναυτία. Και ίσως γι' αυτό άλλωστε η Αριστερά είναι ο μοναδικός πολιτικός χώρος όπου ο προσδιορισμός «αντιεξουσιαστής» εκλαμβάνεται περίπου ως αρετή!
[Ολα αυτά, βεβαίως, όταν κυβερνούν με άλλους. Διότι όταν κυβερνούν μόνοι τους δεν συνηθίζουν να αφήνουν κανέναν άλλον να το κουβεντιάζει - το συνιστούσε άλλωστε ενθέρμως και ο Λένιν...]
Τώρα που αποκτήσαμε κυβέρνηση, θα μου πείτε, τέλος καλό και όλα καλά. Δεν είναι στιγμές για γκρίνια.
Σωστό. Θα ήθελα όμως να υπενθυμίσω στους πρωταγωνιστές της συμφωνίας το αυτονόητο: ή θα πετύχουν όλοι μαζί με την κυβέρνηση που έφτιαξαν ή θα αποτύχουν όλοι μαζί.
Ούτως Ή άλλως, είναι η τελευταία ευκαιρία και των τριών. Την επόμενη φορά δεν θα υπάρξουν ούτε ναυαγοί ούτε επιζώντες.
Και αν ορισμένοι τρέφουν την κουτοπόνηρη ψευδαίσθηση ότι θα ασκήσουν «ολίγη διακυβέρνηση», άρα θα καταβάλουν και «ολίγο κόστος», δεν έχουν παρά να ρωτήσουν τον Σαμαρά που πλήρωσε κι έμαθε.
Τον Νοέμβριο μπήκε με μισό πόδι και μισή καρδιά σε μια μισή κυβέρνηση. Και τον Μάιο του επόμενου έτους ο ελληνικός λαός τον αντάμειψε ακριβώς με το μισό ποσοστό!
Υπό αυτή την έννοια, λοιπόν, καλά τα έλεγε ο Λένιν, αλλά δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι η μέθοδός του μπορεί να ταιριάξει παντού.
Ακόμη περισσότερο όταν το «δύο μπροστά, ένα πίσω» θυμίζει λιγότερο μέθοδο αποτελεσματικής διακυβέρνησης και περισσότερο φιγούρα τού... τάνγκο!
πηγη:tanea.gr
Ανάμεσα στις παιδαριώδεις προπαγανδιστικές μπροσούρες που έγραφε ο Λένιν υπάρχει και μία που φέρει τον χορευτικό τίτλο «Ενα βήμα μπροστά, δύο βήματα πίσω».
Αν δεν απατώμαι, την κυκλοφόρησε το 1904 και έβριζε τους μενσεβίκους ή κάποιους άλλους που είχαν την απερισκεψία να διαφωνούν για κάποιο θέμα μαζί του.
Χαίρομαι που μετά από εκατόν τόσα χρόνια η μέθοδος Λένιν εξακολουθεί να ευδοκιμεί στην ελληνική πολιτική σκηνή. Διότι, αν κατάλαβα καλά, η συγκρότηση της νέας κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας έγινε περίπου στον ίδιο ρυθμό: «δύο βήματα μπροστά, ένα πίσω».
Και δεν εννοώ μόνο τη ΝΔ που ακόμη δεν έχει αποφασίσει αν φτιάχνει απλώς μια κυβέρνηση Δεξιάς light ή μια κανονική κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας.
Ούτε εννοώ το παραζαλισμένο ΠαΣοΚ που άλλαξε τέσσερις θέσεις σε τρεις ημέρες και τα έβαλε με όλους, προτού καταφέρει να τσακωθεί και με τον εαυτό του για τη συμμετοχή στην κυβέρνηση.
Εννοώ και τη ΔΗΜΑΡ που, αν κατάλαβα καλά, δεν υποστηρίζει την κυβέρνηση σέρνοντας μόνο τα πόδια αλλά και ολόκληρη την ψυχή της.
Θα πρέπει να προκύπτει από κάποιο παλαιό αριστερό σύνδρομο: μόλις βλέπουν κυβέρνηση παθαίνουν ναυτία. Και ίσως γι' αυτό άλλωστε η Αριστερά είναι ο μοναδικός πολιτικός χώρος όπου ο προσδιορισμός «αντιεξουσιαστής» εκλαμβάνεται περίπου ως αρετή!
[Ολα αυτά, βεβαίως, όταν κυβερνούν με άλλους. Διότι όταν κυβερνούν μόνοι τους δεν συνηθίζουν να αφήνουν κανέναν άλλον να το κουβεντιάζει - το συνιστούσε άλλωστε ενθέρμως και ο Λένιν...]
Τώρα που αποκτήσαμε κυβέρνηση, θα μου πείτε, τέλος καλό και όλα καλά. Δεν είναι στιγμές για γκρίνια.
Σωστό. Θα ήθελα όμως να υπενθυμίσω στους πρωταγωνιστές της συμφωνίας το αυτονόητο: ή θα πετύχουν όλοι μαζί με την κυβέρνηση που έφτιαξαν ή θα αποτύχουν όλοι μαζί.
Ούτως Ή άλλως, είναι η τελευταία ευκαιρία και των τριών. Την επόμενη φορά δεν θα υπάρξουν ούτε ναυαγοί ούτε επιζώντες.
Και αν ορισμένοι τρέφουν την κουτοπόνηρη ψευδαίσθηση ότι θα ασκήσουν «ολίγη διακυβέρνηση», άρα θα καταβάλουν και «ολίγο κόστος», δεν έχουν παρά να ρωτήσουν τον Σαμαρά που πλήρωσε κι έμαθε.
Τον Νοέμβριο μπήκε με μισό πόδι και μισή καρδιά σε μια μισή κυβέρνηση. Και τον Μάιο του επόμενου έτους ο ελληνικός λαός τον αντάμειψε ακριβώς με το μισό ποσοστό!
Υπό αυτή την έννοια, λοιπόν, καλά τα έλεγε ο Λένιν, αλλά δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι η μέθοδός του μπορεί να ταιριάξει παντού.
Ακόμη περισσότερο όταν το «δύο μπροστά, ένα πίσω» θυμίζει λιγότερο μέθοδο αποτελεσματικής διακυβέρνησης και περισσότερο φιγούρα τού... τάνγκο!
πηγη:tanea.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ακόμη πιο «κοινό» το κρυολόγημα
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
