2020-07-04 20:04:37
Γράφει ο π. Ηλίας Μάκος
Όταν μιλάμε για μαρτύρια Αγίων, ο νους μας πηγαίνει σε διάφορων ειδών βασανιστήρια. Αλλά, πραγματικά, τα βασανιστήρια, που έκαναν στον άγιο Θεόδωρο, Επίσκοπο Κυρήνης (ήταν ελληνική αποικία) της Λιβύης, του οποίου η μνήμη του εορτάζεται στις 4 Ιουλίου, ήταν τραγικά.
Μετά από καταγγελία του ίδιου του γιού του (τα πρωτοχριστιανικά χρόνια οι Επίσκοποι ήταν έγγαμοι), ότι αντέγραφε και μοίραζε ιερά βιβλία, κλήθηκε να αρνηθεί την πίστη του.
Είπε ένα μεγάλο και δυνατό όχι και με θάρρος αντιμετώπισε ότι ακολούθησε. Τον σταύρωσαν, του έξυσαν τις πληγές με δέρματα και του έκοψαν τη γλώσσα.
Αιμόφυρτο τον "πέταξαν" στη φυλακή, όπου άφησε την τελευταία του πνοή. Μαζί του μαρτύρησαν και πολλοί Χριστιανοί, που τον ακολούθησαν Αναμφισβήτητα το μαρτύριο του αγίου Θεοδώρου, Επισκόπου Κυρήνης, είναι μια μαρτυρία στις ημέρες μας.
Καθώς αντιμετωπίζουμε οι άνθρωποι στην καθημερινότητά μας, στο ανηφορικό μονοπάτι της ζωής μας, από διάφορες αιτίες, πολλά εμπόδια, πολλές θλίψεις και πίκρες, γεμίζουμε από απαισιοδοξία και φὀβο και κλονιζόμαστε.
Ο άγιος Θεόδωρος, που αντιμετώπισε πολύ χειρότερες καταστάσεις, ανταπεξήλθε. Και δεν γόγγυσε, γιατί ήταν οπλιμένος μ' ένα εφόδιο, που λείπει στις μέρες μας.
Το θάρρος. Όχι απλά ως φυσικό προτέρημα, αλλά ως δώρο και χάρισμα του Θεού. Ως καρπός της ακλόνητης πίστης στον αληθινό Θεό.
Από το θάρρος αντλούσε υπομονή και ενώ δοκιμαζόταν και υπέφερε, εσωτερικά έμενε γαλήνιος και ατάραχος. Και χαιρόταν, όπως όλοι οι Άγιοι, την ώρα της δοκιμασίας.
Χαιρόταν τη χαρά του Χριστού. Μια χαρά, που απαραίτητη προϋπόθεσή της είναι η συμμετοχή στα παθήματα του Χριστού.
Είχε η ψυχή του αφοβία. Είχε σταθερό φρόνημα μπροστά στον κίνδυνο. Δεν είχε σύγχυση και αβεβαιότητα, γιατί ήξερε καλά, προς τα που ήθελε να πορευτεί.
Να, λοιπόν, τι μας χρειάζεται: Θάρρος. Τόλμη στους κινδύνους. Αντίσταση στις δυσκολίες. Αντοχή στις δοκιμασίες. Κουράγιο στις δυσχέρειες.
Το θάρρος του αγίου Θεοδώρου, Επισκόπου Κυρήνης, έχουμε ανάγκη. Όχι το θράσος και την αναίδεια των βασανιστών του. Είναι άλλο πράγμα το θάρρος και άλλο πράγμα η θρασύτητα, ο κομπασμός, η ύβρη.
Σ' αυτόν τον κόσμο, δεν υπάρχει άνθρωπος που να μη πόνεσε. Ούτε αληθινός Χριστιανός, που να μην πέρασε από το καμίνι των πειρασμών. Αυτός είναι ο κλήρος του ανθρώπου, αλλά και το τίμημα της ευσέβειας.
Ή θα νικήσουμε, όπως ο άγιος Θεόδωρος, ή θα νικηθούμε. Νικάμε όταν είμαστε θαρραλέοι. Νικιόμαστε όταν αποθαρρρυνθούμε.
Ποτέ ας μη χάνουμε το θάρρος μας. Ποτέ ας μην απελπιζόμαστε. Ποτέ παραπόδας τα όπλα του πνευματικού αγώνα...
Πηγή: romfea
paraklisi
Όταν μιλάμε για μαρτύρια Αγίων, ο νους μας πηγαίνει σε διάφορων ειδών βασανιστήρια. Αλλά, πραγματικά, τα βασανιστήρια, που έκαναν στον άγιο Θεόδωρο, Επίσκοπο Κυρήνης (ήταν ελληνική αποικία) της Λιβύης, του οποίου η μνήμη του εορτάζεται στις 4 Ιουλίου, ήταν τραγικά.
Μετά από καταγγελία του ίδιου του γιού του (τα πρωτοχριστιανικά χρόνια οι Επίσκοποι ήταν έγγαμοι), ότι αντέγραφε και μοίραζε ιερά βιβλία, κλήθηκε να αρνηθεί την πίστη του.
Είπε ένα μεγάλο και δυνατό όχι και με θάρρος αντιμετώπισε ότι ακολούθησε. Τον σταύρωσαν, του έξυσαν τις πληγές με δέρματα και του έκοψαν τη γλώσσα.
Αιμόφυρτο τον "πέταξαν" στη φυλακή, όπου άφησε την τελευταία του πνοή. Μαζί του μαρτύρησαν και πολλοί Χριστιανοί, που τον ακολούθησαν Αναμφισβήτητα το μαρτύριο του αγίου Θεοδώρου, Επισκόπου Κυρήνης, είναι μια μαρτυρία στις ημέρες μας.
Καθώς αντιμετωπίζουμε οι άνθρωποι στην καθημερινότητά μας, στο ανηφορικό μονοπάτι της ζωής μας, από διάφορες αιτίες, πολλά εμπόδια, πολλές θλίψεις και πίκρες, γεμίζουμε από απαισιοδοξία και φὀβο και κλονιζόμαστε.
Ο άγιος Θεόδωρος, που αντιμετώπισε πολύ χειρότερες καταστάσεις, ανταπεξήλθε. Και δεν γόγγυσε, γιατί ήταν οπλιμένος μ' ένα εφόδιο, που λείπει στις μέρες μας.
Το θάρρος. Όχι απλά ως φυσικό προτέρημα, αλλά ως δώρο και χάρισμα του Θεού. Ως καρπός της ακλόνητης πίστης στον αληθινό Θεό.
Από το θάρρος αντλούσε υπομονή και ενώ δοκιμαζόταν και υπέφερε, εσωτερικά έμενε γαλήνιος και ατάραχος. Και χαιρόταν, όπως όλοι οι Άγιοι, την ώρα της δοκιμασίας.
Χαιρόταν τη χαρά του Χριστού. Μια χαρά, που απαραίτητη προϋπόθεσή της είναι η συμμετοχή στα παθήματα του Χριστού.
Είχε η ψυχή του αφοβία. Είχε σταθερό φρόνημα μπροστά στον κίνδυνο. Δεν είχε σύγχυση και αβεβαιότητα, γιατί ήξερε καλά, προς τα που ήθελε να πορευτεί.
Να, λοιπόν, τι μας χρειάζεται: Θάρρος. Τόλμη στους κινδύνους. Αντίσταση στις δυσκολίες. Αντοχή στις δοκιμασίες. Κουράγιο στις δυσχέρειες.
Το θάρρος του αγίου Θεοδώρου, Επισκόπου Κυρήνης, έχουμε ανάγκη. Όχι το θράσος και την αναίδεια των βασανιστών του. Είναι άλλο πράγμα το θάρρος και άλλο πράγμα η θρασύτητα, ο κομπασμός, η ύβρη.
Σ' αυτόν τον κόσμο, δεν υπάρχει άνθρωπος που να μη πόνεσε. Ούτε αληθινός Χριστιανός, που να μην πέρασε από το καμίνι των πειρασμών. Αυτός είναι ο κλήρος του ανθρώπου, αλλά και το τίμημα της ευσέβειας.
Ή θα νικήσουμε, όπως ο άγιος Θεόδωρος, ή θα νικηθούμε. Νικάμε όταν είμαστε θαρραλέοι. Νικιόμαστε όταν αποθαρρρυνθούμε.
Ποτέ ας μη χάνουμε το θάρρος μας. Ποτέ ας μην απελπιζόμαστε. Ποτέ παραπόδας τα όπλα του πνευματικού αγώνα...
Πηγή: romfea
paraklisi
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ο Μπουφόν έγραψε ιστορία στην Ιταλία
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
