2020-07-15 16:34:22
ΜΙΑ ΣΚΕΨΗ ΜΑΣ ΣΤΑ ΘΥΜΑΤΑ. Η ΜΝΗΜΗ ΕΙΝΑΙ ΖΩΗ!
Πιστεύω ότι αυτό είναι το πιό φριχτό «έγκλημα κατά της ανθρωπότητας» που έγινε στην Ελλάδα, και όχι μόνον είναι άγνωστο στη συντριπτική πλειοψηφία του Ελληνικού λαού σήμερα, αλλά ήταν άγνωστο και στους συγχρόνους του, τότε που έγινε.
Το έγκλημα της Πηγάδας του Μελιγαλά -η σφαγή μεταξύ 1200 – 1700 αμάχων πολιτών και αιχμαλώτων οπλιτών του Τάγματος Ασφαλείας- κράτησε 4 εικοσιτετράωρα! Η σφαγή εκατοντάδων αμάχων στην Τρύπα, στο Κακοβούνι του Φενεού, στην ορεινή Κορινθία, κράτησε μερικούς μήνες. Οι σφαγές ήταν ατομικές στην αρχή και κατά αραιά διαστήματα, άρχισαν να πυκνώνουν την άνοιξη του 1944, μέχρι που έγιναν καθημερινές και ομαδικές, έως και 30- 40 ατόμων σε μία ημέρα τον Ιούνιο και τον Ιούλιο του 1944. Τις τελευταίες 5 ημέρες υπολογίζεται ότι εσφάγησαν 182 άνθρωποι!
Η τελευταία ημέρα σφαγής ήταν η 18-η Ιουλίου 1944, αληθινά πολυαίμακτη και ιδιαίτερα φρικτή, αφού πολλοί ρίχτηκαν στην Τρύπα ζωντανοί, με μόνο κάποιοες μαχαιριές στην πλάτη ή στον λεμό, με αποτέλεσμα να καλούν αργότερα, όταν συνήλθαν, σε βοήθεια
. Εκείνη την ημέρα πλησίαζαν στο Φενεό Γερμανοί, και οι φρουροί άδειασαν το στρατόπεδο κρατουμένων στο Μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου, από όπου προέρχονταν τα θύματα στην Τρύπα. Έσφαξαν όσους πρόλαβαν και τους άλλους τους απομάκρυναν.
Σε λίγες ημέρες, όταν έφυγαν οι Γερμανοί, οι κρατούμενοι που ήταν ζωντανοί επέστρεψαν στο μοναστήρι και προστέθηκαν και νέοι μέχρι τον Σεπτέμβριο του 1944. Όμως, η αλλαγή φρουράρχου στο στρατόπεδο, μαζί με την απασχόλιση του κυρίως υπευθύνου των ομαδικών σφαγών, του Θεοδώρου Ζέγκου, με άλλα θέματα, περιόρισαν στο ελάχιστο τις σφαγές στην Τρύπα.
Η σφαγή των θυμάτων ήταν η τελευταία πράξη του δράματος που ξεκινούσε με τη σύλληψή τους στα σπίτια τους, το πλιάτσικο των σπιτιών τους, και πορεία συνήθως με δεμένα χέρια μέχρι το Μοναστήρι. Φυλάκιση εκεί σε ένα στενό χώρο χωρίς τροφή και νερό, βασανιστήρια στους άνδρες, συνήθως άγριος ξυλοδαρμός και φάλαγγα στα πόδια, βιασμός των περισσοτέρων κοριτσιών και γυναικών, και στο τέλος πορεία ξυπόλητοι και με τα χέρια δεμένα μέχρι την Τρύπα για σφαγή και πέταγμα της σορού ή του απλά τραυματισμένου στην Τρύπα.
Το ερώτημα παραμένει γιατί το φρικιαστικό αυτό έγκλημα μπήκε αμέσως στο περιθώριο και έμεινε μόνο σε μερικούς από τους συγγενείς των θυμάτων να τους θυμούνται μια φορά τον χρόνο όσοι βέβαια είχαν συγγενείς, και όσοι από τους συγγενείς έμαθαν που μαρτύρησαν οι δικοί τους, και όσοι από αυτούς μπορούσαν να επισκέπτονται το μοναστήρι και την Τρύπα. Γιατί η εκκλησία εγκατέλειψε το ιστορικό μοναστήρι στην τύχη του; Αφού μαζί με τους λαϊκούς που μαρτύρησαν- από νήπια μέχρι γυναίκες και άνδρες, περασμένα τα 80- μαρτύρησαν και οι περισσότεροι (6 ή 7) μοναχοί του μοναστηριού!
Τα τραγικά συμβάντα, και ειδικά τους φυσικούς αυτουργούς των σφαγών -21 εν όλω άτομα που μπόρεσα να ταυτοποιήσω από τους μόνιμους σφαγείς- και τους ηθικούς υπεύθυνους που έδιναν τις εντολές και την έγκριση, με ονόματα και την τύχη τους, περιγράφονται στο «ΑΘΩΩΝ ΑΙΜΑ, «Ελεύθερος Μωριάς» 1943-44», Τόμος Β΄.
Τελειώνω εδώ με ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο:
«Αὐτό πού ἐκπλήσσει, εἰδικά γιά τό Στρατόπεδο στόν Φενεό, εἶναι ἡ σφαγή τόσων παιδιῶν, ἀγοριῶν καί κοριτσιῶν κάτω τῶν 16 ἐτῶν, μέχρι καί μωρῶν. Γιατί ἄραγε; Ἀπό ποῦ πήγαζε τόσο μῖσος; Ἡ ὁμάδα ὅμως πού ὑπέφερε περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλη, ἦταν οἱ γυναῖκες. Γιατί στίς περισσότερες περιπτώσεις, εἶδαν καί τό μαρτύριο τῶν παιδιῶν τους, ἐκτός ἀπό τῶν συζύγων ἤ γονέων τους. Ἀκόμη χειρότερα, ἕνα πολύ μεγάλο ποσοστό τῶν γυναικῶν θυμάτων ὑπέφεραν καί τήν ταπείνωση καί τή βία τοῦ βιασμοῦ πρίν τή σφαγή τους.
Γυναῖκες τῆς βιοπάλης, δουλεῦτρες τῆς γῆς, μάνες τῆς στοργῆς, Ἑλληνίδες τῆς ὑπαίθρου, ψυχές λευκές σάν τά χιόνια τοῦ Χελμοῦ καί τῆς Ζήρειας, ὑβρίσθηκαν, κτυπήθηκαν, προσβλήθηκαν, βιάσθηκαν ἐμπρός στά μάτια γονέων, συζύγων καί παιδιῶν, ἀπό ἀνθρώπινα μηδενικά. Ἀνθρώπους ποταπούς, ἄξεστα ὄργανα τοῦ Κομμουνιστικοῦ Κόμματος, πού γιά λίγη δοτή δύναμη συναγωνίζονταν ποιός θά προκαλέσει μεγαλύτερα πόνο στά ἀνυπεράσπιστα θύματά του. Τήν ἴδια ὥρα πού τά στελέχη τοῦ ΕΑΜ/ΕΛΑΣ/ΚΚΕ ἔστρεφαν ἀλλοῦ τά μάτια! Γιατί ὁ Θόδωρος Ζέγκος μπορεῖ νά ἔδινε τίς ὑψηλές ἐντολές, ἀλλά μέχρι νά φτάσει ἡ μάνα ἤ τό νεαρό κορίτσι στήν Τρῦπα στό Κακοβούνι τῆς Ντουρντουβάνας, πολλοί ἄλλοι συμφωνοῦσαν, ἀδιαφοροῦσαν γιά τήν τύχη τῶν ἀθώων, ἐφάρμοζαν μέ κυνικότητα καί σκληρότητα τίς ἐντολές, ἤ ἐκμεταλλεύονταν τά ὑποψήφια θύματα.»
Ιωάννης Μπουγάς
proskynitis
Πιστεύω ότι αυτό είναι το πιό φριχτό «έγκλημα κατά της ανθρωπότητας» που έγινε στην Ελλάδα, και όχι μόνον είναι άγνωστο στη συντριπτική πλειοψηφία του Ελληνικού λαού σήμερα, αλλά ήταν άγνωστο και στους συγχρόνους του, τότε που έγινε.
Το έγκλημα της Πηγάδας του Μελιγαλά -η σφαγή μεταξύ 1200 – 1700 αμάχων πολιτών και αιχμαλώτων οπλιτών του Τάγματος Ασφαλείας- κράτησε 4 εικοσιτετράωρα! Η σφαγή εκατοντάδων αμάχων στην Τρύπα, στο Κακοβούνι του Φενεού, στην ορεινή Κορινθία, κράτησε μερικούς μήνες. Οι σφαγές ήταν ατομικές στην αρχή και κατά αραιά διαστήματα, άρχισαν να πυκνώνουν την άνοιξη του 1944, μέχρι που έγιναν καθημερινές και ομαδικές, έως και 30- 40 ατόμων σε μία ημέρα τον Ιούνιο και τον Ιούλιο του 1944. Τις τελευταίες 5 ημέρες υπολογίζεται ότι εσφάγησαν 182 άνθρωποι!
Η τελευταία ημέρα σφαγής ήταν η 18-η Ιουλίου 1944, αληθινά πολυαίμακτη και ιδιαίτερα φρικτή, αφού πολλοί ρίχτηκαν στην Τρύπα ζωντανοί, με μόνο κάποιοες μαχαιριές στην πλάτη ή στον λεμό, με αποτέλεσμα να καλούν αργότερα, όταν συνήλθαν, σε βοήθεια
Σε λίγες ημέρες, όταν έφυγαν οι Γερμανοί, οι κρατούμενοι που ήταν ζωντανοί επέστρεψαν στο μοναστήρι και προστέθηκαν και νέοι μέχρι τον Σεπτέμβριο του 1944. Όμως, η αλλαγή φρουράρχου στο στρατόπεδο, μαζί με την απασχόλιση του κυρίως υπευθύνου των ομαδικών σφαγών, του Θεοδώρου Ζέγκου, με άλλα θέματα, περιόρισαν στο ελάχιστο τις σφαγές στην Τρύπα.
Η σφαγή των θυμάτων ήταν η τελευταία πράξη του δράματος που ξεκινούσε με τη σύλληψή τους στα σπίτια τους, το πλιάτσικο των σπιτιών τους, και πορεία συνήθως με δεμένα χέρια μέχρι το Μοναστήρι. Φυλάκιση εκεί σε ένα στενό χώρο χωρίς τροφή και νερό, βασανιστήρια στους άνδρες, συνήθως άγριος ξυλοδαρμός και φάλαγγα στα πόδια, βιασμός των περισσοτέρων κοριτσιών και γυναικών, και στο τέλος πορεία ξυπόλητοι και με τα χέρια δεμένα μέχρι την Τρύπα για σφαγή και πέταγμα της σορού ή του απλά τραυματισμένου στην Τρύπα.
Το ερώτημα παραμένει γιατί το φρικιαστικό αυτό έγκλημα μπήκε αμέσως στο περιθώριο και έμεινε μόνο σε μερικούς από τους συγγενείς των θυμάτων να τους θυμούνται μια φορά τον χρόνο όσοι βέβαια είχαν συγγενείς, και όσοι από τους συγγενείς έμαθαν που μαρτύρησαν οι δικοί τους, και όσοι από αυτούς μπορούσαν να επισκέπτονται το μοναστήρι και την Τρύπα. Γιατί η εκκλησία εγκατέλειψε το ιστορικό μοναστήρι στην τύχη του; Αφού μαζί με τους λαϊκούς που μαρτύρησαν- από νήπια μέχρι γυναίκες και άνδρες, περασμένα τα 80- μαρτύρησαν και οι περισσότεροι (6 ή 7) μοναχοί του μοναστηριού!
Τα τραγικά συμβάντα, και ειδικά τους φυσικούς αυτουργούς των σφαγών -21 εν όλω άτομα που μπόρεσα να ταυτοποιήσω από τους μόνιμους σφαγείς- και τους ηθικούς υπεύθυνους που έδιναν τις εντολές και την έγκριση, με ονόματα και την τύχη τους, περιγράφονται στο «ΑΘΩΩΝ ΑΙΜΑ, «Ελεύθερος Μωριάς» 1943-44», Τόμος Β΄.
Τελειώνω εδώ με ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο:
«Αὐτό πού ἐκπλήσσει, εἰδικά γιά τό Στρατόπεδο στόν Φενεό, εἶναι ἡ σφαγή τόσων παιδιῶν, ἀγοριῶν καί κοριτσιῶν κάτω τῶν 16 ἐτῶν, μέχρι καί μωρῶν. Γιατί ἄραγε; Ἀπό ποῦ πήγαζε τόσο μῖσος; Ἡ ὁμάδα ὅμως πού ὑπέφερε περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλη, ἦταν οἱ γυναῖκες. Γιατί στίς περισσότερες περιπτώσεις, εἶδαν καί τό μαρτύριο τῶν παιδιῶν τους, ἐκτός ἀπό τῶν συζύγων ἤ γονέων τους. Ἀκόμη χειρότερα, ἕνα πολύ μεγάλο ποσοστό τῶν γυναικῶν θυμάτων ὑπέφεραν καί τήν ταπείνωση καί τή βία τοῦ βιασμοῦ πρίν τή σφαγή τους.
Γυναῖκες τῆς βιοπάλης, δουλεῦτρες τῆς γῆς, μάνες τῆς στοργῆς, Ἑλληνίδες τῆς ὑπαίθρου, ψυχές λευκές σάν τά χιόνια τοῦ Χελμοῦ καί τῆς Ζήρειας, ὑβρίσθηκαν, κτυπήθηκαν, προσβλήθηκαν, βιάσθηκαν ἐμπρός στά μάτια γονέων, συζύγων καί παιδιῶν, ἀπό ἀνθρώπινα μηδενικά. Ἀνθρώπους ποταπούς, ἄξεστα ὄργανα τοῦ Κομμουνιστικοῦ Κόμματος, πού γιά λίγη δοτή δύναμη συναγωνίζονταν ποιός θά προκαλέσει μεγαλύτερα πόνο στά ἀνυπεράσπιστα θύματά του. Τήν ἴδια ὥρα πού τά στελέχη τοῦ ΕΑΜ/ΕΛΑΣ/ΚΚΕ ἔστρεφαν ἀλλοῦ τά μάτια! Γιατί ὁ Θόδωρος Ζέγκος μπορεῖ νά ἔδινε τίς ὑψηλές ἐντολές, ἀλλά μέχρι νά φτάσει ἡ μάνα ἤ τό νεαρό κορίτσι στήν Τρῦπα στό Κακοβούνι τῆς Ντουρντουβάνας, πολλοί ἄλλοι συμφωνοῦσαν, ἀδιαφοροῦσαν γιά τήν τύχη τῶν ἀθώων, ἐφάρμοζαν μέ κυνικότητα καί σκληρότητα τίς ἐντολές, ἤ ἐκμεταλλεύονταν τά ὑποψήφια θύματα.»
Ιωάννης Μπουγάς
proskynitis
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
«Πόλεμος» στα παρασκήνια… του Alpha
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
