2020-07-25 12:26:03
Ο άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης (1866-1958)
Έζησε στη γη ένας άνθρωπος, άνδρας με άσβεστη πνευματική δίψα, που λεγόταν Συμεών. Προσευχόταν για πολύν καιρό με ασταμάτητο θρήνο: «Ἑλέησόν με!». Αλλά ο Θεός δεν τον άκουγε.
Πέρασαν μήνες και μήνες με τέτοια προσευχή και οι δυνάμεις της ψυχής του εξαντλήθηκαν. Έφθασε μέχρι την απόγνωση και φώναξε: «Είσαι αδυσώπητος!» (=αλύπητος). Και όταν με αυτές τις λέξεις ράγισε κάτι μέσα στη συντετριμμένη από την απόγνωση ψυχή του, είδε ξαφνικά τον ζώντα Χριστό.
Πυρ γέμισε την καρδιά του και όλο του το σώμα με τέτοια δύναμη, που, αν κρατούσε ακόμη μια στιγμή η όραση, θα πέθαινε. Από τότε δεν μπορούσε πια να λησμονήσει το ανείπωτα πράο, το απέραντα αγαπητικό, το χαρούμενο και γεμάτο από υπερνοητή ειρήνη βλέμμα του Χριστού. Και στα επόμενα χρόνια της μακράς ζωής του μαρτυρούσε ακούραστα ότι «ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστίν», αγάπη άπειρή, που ξεπερνά κάθε νου.[1]
Ο γιατρός Αντώνιος Μπλουμ (μετέπειτα Ορθόδοξος επίσκοπος στην Αγγλία)
Ως νέος, ήταν σκληροπυρηνικός άθεος. Βασανιζόταν όμως έντονα από την απουσία νοήματος στη ζωή. Αποφάσισε λοιπόν να ερευνήσει αν υπήρχε νόημα στη ζωή και, αν σε ένα χρόνο διαπιστώσει ότι δεν υπάρχει νόημα, να αυτοκτονήσει. Μια μέρα, παρακινημένος από φίλο του, παρακολούθησε την αι. ενός Ρώσου ορθόδοξου ιερέα. Αυτά που άκουσε τον εξόργισαν τόσο, ώστε, γυρίζοντας σπίτι, πήρε την Καινή Διαθήκη της μητέρας του, για να δει αν το Ευαγγέλιο υποστηρίζει αυτά που είπε ο ιερέας στην ομιλία του. Λίγη ώρα αργότερα, είχε την αίσθηση ότι Κάποιος καθόταν, αόρατος, απέναντί του – και ότι Αυτός ο «κάποιος» ήταν ο Χριστός.
Ο Γκλεμπ Ποντμοσένσκι (μετέπειτα π. Γερμανός, ιδρυτής της Αδελφότητας του Αγίου Γερμανού της Αλάσκας – Καλιφόρνια)
«Επιθυμούσα τη ζωή αλλά έπρεπε να ξέρω γιατί. Να ζω απλώς και μόνον επειδή γεννήθηκα, για να υποφέρω αναίτια και να πεθάνω; Εγώ δεν ζήτησα να γεννηθώ! θελα πραγματικά να ζήσω, αλλά είχα ήδη προχωρήσει πιο πέρα από μια κατάσταση απελπισίας, όπου τα πάντα μοιάζουν αφόρητα απεχθή και μια δαιμονική ενέργεια πλήρους αδιαφορίας κυριεύει ολόκληρο το είναι του ανθρώπου αφαιρώντας κάθε φυσικό φόβο. Αυτή η κατάσταση μπορεί να ονομαστεί “βουβός τρόμος”. Έχοντας λοιπόν περάσει ο ίδιος από μια τέτοια εμπειρία, γνωρίζω τι περνούν στις μέρες μας οι νέοι με αυτοκτονικές τάσεις. Υπήρξα κι εγώ ένας απ’ αυτούς. Ήμουν μόλις δεκαοκτώ-δεκαεννιά χρονών».
Μόνον η χάρη του Θεού μπορούσε να γλιτώσει τον Γκλεμπ από μια τέτοια κατάσταση. Στεκόταν σε μια γέφυρα στη Βοστόνη και σκεπτόταν ν’ αυτοκτονήσει, όταν, αίφνης, του ήρθε σαν αστραπή μια ανάμνηση από πολλές έγχρωμες φωτογραφίες ενός Αγίου που γνώριζε από παιδί – του αγίου Σεργίου του Ραντονέζ. Ο Ρώσος αυτός ασκητής του 14ου αιώνα είχε ζήσει όπως ακριβώς ο άνθρωπος είναι προορισμένος να ζει: μαζί με τον Θεό στην αγκαλιά της φύσης. Ο λογισμός ψιθύρισε στον Γκλεμπ: «Δώσε μια ευκαιρία. Δες αν μια τέτοια γνήσια ζωή αγνότητας, μακριά από τον κόσμο και σε ενότητα με τη φύση, είναι μια πραγματικότητα. Αν δεν είναι, αν όλα τούτα είναι απλώς η ψευδαίσθηση ενός ονειροπόλου, ένα παραμύθι, ένα “όπιο του λαού”, τότε μόνο αφαίρεσε τη ζωή σου…».[2]
Ο Ευγένιος Ρόουζ (μετέπειτα π. Σεραφείμ. Ρόους (1931-1982), συνιδρυτής της Αδελφότητας του Αγίου Γερμανού της Αλάσκας)
Όπως και πολλοί άλλοι νέοι της εποχής του, άρχισε να ζει στο κλίμα του ηδονισμού και της σεξουαλικής ανηθικότητας. […] Ο Ευγένιος προκαλούσε το Θεό, όπως είχε κάνει και στην κορυφή του βουνού Μπάλντυ – αυτή τη φορά, αψηφώντας τους νόμους Του. […] Όπως ο ίδιος ανέφερε αργότερα, αυτή ήταν η πιο σκοτεινή και η πιο δυστυχισμένη περίοδος της ζωής του. Οι απαγορευμένες πράξεις τον αηδίαζαν, ακόμα και τη στιγμή που τις έκανε. Κατόπιν, επέσπευδαν την εμφάνιση μέσα του μακροχρόνιων περιόδων κατάθλιψης. […]
Όμως ακόμα και στα πιο άγρια μεθύσια του, ο Θεός, τον οποίο είχε απορρίψει ως «αφηρημένη έννοια», δεν τον άφηνε ήσυχο. Σε ένα γράμμα του προς κάποιο φίλο στην Πομόνα, γραμμένο σε κατάσταση μέθης, εξαπέλυε λόγια κακόβουλου, δαιμονικού παλληκαρισμού και στη συνέχεια κατέληγε με το ερώτημα: «Ξέρεις για ποιο λόγο είμαι στο Σαν Φρανσίσκο; Επειδή θέλω να μάθω ποιος είμαι και ποιος είναι ο Θεός. Εσύ θέλεις να τα μάθεις αυτά; Για μένα, αυτά είναι τα μόνα πράγματα που με νοιάζει γα μάθω».[3]
Ιδιαίτερα ταλαντούχος, διδάκτορας των ανατολικών γλωσσών στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας, ο Ευγένιος εγκατέλειψε την προοπτική να γίνει καθηγητής πανεπιστημίου, απογοητευμένος από τη διαφθορά και την υποκρισία που είδε στους πανεπιστημιακούς κύκλους. Μελέτησε την κινέζικη σοφία, ασχολήθηκε με το βουδισμό ζεν, όταν όμως ανακάλυψε την Ορθοδοξία «ένιωσε» ότι «βρήκε την πατρίδα». Μετά από βαθιά μελέτη, έγινε Ορθόδοξος, αργότερα μόνασε στα δάση της Καλιφόρνιας με τον π. Γερμανό και εξελίχθηκε σε έναν από τους σημαντικότερους Ορθόδοξους διδασκάλους στον δυτικό κόσμο.
Οι παραπάνω τέσσερις ιστορίες πάλης με τον εαυτό και τον Θεό ανιχνεύτηκαν από μελέτη μου στο διαδίκτυο και φέρουν την επιμέλεια του κ. Θ. Ι. Ρηγινιώτη. Θέλησα να τις παραθέσω για τρεις σημαντικούς λόγους:
α) Για να φανερωθεί ότι η σχέση με τον ζώντα Θεό είναι μια πάλη. Ένας αγώνας, που σίγουρα είναι όμορφος και άξιος, αλλά συγχρόνως επίπονος και πολλές φορές οριακός, στο μεταίχμιο του μηδενός της ύπαρξης. Ας μην μας διαφεύγει αυτό που λέει ο Καζαντζάκης, ότι πολλές φορές για να φτάσεις στον παράδεισο πρέπει να πάρεις φόρα από τον πάτο της κόλασης. Κι αυτό είναι μια μεγάλη αλήθεια που γνωρίζουν οι έμπειροι της πνευματικής αναζήτησης. Οπότε, η συνάντησή μας με τον Χριστό δεν είναι μια απλή θρησκευτική υπόθεση, που πολλές φορές χρησιμοποιείται για να ενισχύσει τον αστικό μας μύθο ή το θρησκευτικό κοινωνικό μας προφίλ. Όχι. είναι κάτι βαθύτερο, γι’ αυτό και απείρως συγκλονιστικότερο.
ϐ) Διότι η συνάντηση μας με τον ζώντα Θεό δεν καθορίζεται, ούτε εξαναγκάζεται. Δεν γνωρίζουμε πώς και πότε θα γίνει. Δεν υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος τρόπος που μπορεί να εκβιάσει την παρουσία Του στην ζωή μας. Θα έρθει όταν Εκείνος κρίνει ότι ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για την ψυχή μας. Εκεί θα δοκιμαστεί η πίστη και η αγάπη μας, στην προσμονή του Νυμφίου Χριστού.
γ) Θέλω να αποδομήσω αυτόν τον καταστροφικό μύθο, ότι οι πνευματικοί άνθρωποι και Άγιοι της εκκλησίας μας υπήρξαν άτρωτοι, τέλειοι, ατσαλάκωτοι, ένα είδος υπερήρωα, ότι η πνευματική τους πορεία ήταν εύκολη και ιδανική.
Όχι δεν είναι έτσι. Οι άγιοι και πνευματικοί άνθρωποι, πάλεψαν όσο δε φανταζόμαστε με τον εαυτό τους, τον διάβολο, τον ίδιο τον Θεό. Έφτασαν πολλές φορές στα όρια της απόγνωσης. Φοβήθηκαν και απελπίστηκαν, έπεσαν και σηκώθηκαν, μάτωσαν, πόνεσαν και χάρηκαν.
Στην Ορθόδοξη χριστιανική πνευματικότητα δεν υπάρχει ιδεατός βίος και συνθήκες ζωής. Δεν υπάρχουν τόποι αγιότητας, αλλά τρόποι ζωής. Δεν υπάρχουν υπεράνθρωποι με εξωπραγματικές ιδιότητες, αλλά άνθρωποι με αδυναμίες και δυσκολίες. Με χαρίσματα αλλά και πάθη.
Οι Άγιοι της Εκκλησίας πέρασαν από όλα τα στάδια μιας υγιούς σχέσης με τον Θεό. Από τον έρωτα και την ματαίωση. Από τον ζήλο και την ραθυμία. Από το θάρρος και το φόβο. Έβρισκαν την πίστη και την έχαναν, είχαν μέρες φωτεινές αλλά και απόλυτα σκοτεινές. Αρετές και πάθη, καλά και κακά στοιχεία, όπως ο κάθε άνθρωπος. Άλλοτε ένιωθαν να χαίρονται στον παράδεισο και άλλοτε να καίγονται στην κόλαση.
Ας παύσουμε λοιπόν να πιστεύουμε με απόλυτα ανώριμο τρόπο στην εξιδανίκευση του βίου των Αγίων. Όχι δεν ήταν ιδανικές, ούτε ιδεατές οι συνθήκες ζωής τους, αλλά σίγουρα. σταυρωμένες και αναστημένες συνάμα. Η ομορφιά του βίου τους δεν έγκειται στην απουσία προβλημάτων και δοκιμασιών, αλλά στον πόθο και έρωτά τους για τον Χριστό. Αυτό που τους κρατούσε στον αγώνα τους, ήταν ο πόθος και η αγάπη τους για Εκείνον, καθώς και η ευλογημένη παρουσία Του, που είναι η μόνη παρηγοριά σε ένα κόσμο που δεν μπορεί να βαστάξει και να χωρέσει τον αναστεναγμό μας.
π. Χαράλαμπος Παπαδόπουλος, Ένας Θεός που έπαιζε κρυφτό, 4η εκδ. Αρμός, Αθήνα, 2017
[1] π. Σωφρονίου [Σαχάρωφ], Ο άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης, Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας 2003.
[2] π. Δαμασκηνού [Κρίστενσεν], π. Σεραφείμ Ρόουζ, η ζωή και τα έργα του, τ. Α΄, Μυριόβιβλος 2006, σελ. 293-294.
[3] π. Δαμασκηνού [Κρίστενσεν], ό.π., σελ. 104-105.
Πηγή: agiosthomas
paraklisi
Έζησε στη γη ένας άνθρωπος, άνδρας με άσβεστη πνευματική δίψα, που λεγόταν Συμεών. Προσευχόταν για πολύν καιρό με ασταμάτητο θρήνο: «Ἑλέησόν με!». Αλλά ο Θεός δεν τον άκουγε.
Πέρασαν μήνες και μήνες με τέτοια προσευχή και οι δυνάμεις της ψυχής του εξαντλήθηκαν. Έφθασε μέχρι την απόγνωση και φώναξε: «Είσαι αδυσώπητος!» (=αλύπητος). Και όταν με αυτές τις λέξεις ράγισε κάτι μέσα στη συντετριμμένη από την απόγνωση ψυχή του, είδε ξαφνικά τον ζώντα Χριστό.
Πυρ γέμισε την καρδιά του και όλο του το σώμα με τέτοια δύναμη, που, αν κρατούσε ακόμη μια στιγμή η όραση, θα πέθαινε. Από τότε δεν μπορούσε πια να λησμονήσει το ανείπωτα πράο, το απέραντα αγαπητικό, το χαρούμενο και γεμάτο από υπερνοητή ειρήνη βλέμμα του Χριστού. Και στα επόμενα χρόνια της μακράς ζωής του μαρτυρούσε ακούραστα ότι «ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστίν», αγάπη άπειρή, που ξεπερνά κάθε νου.[1]
Ο γιατρός Αντώνιος Μπλουμ (μετέπειτα Ορθόδοξος επίσκοπος στην Αγγλία)
Ως νέος, ήταν σκληροπυρηνικός άθεος. Βασανιζόταν όμως έντονα από την απουσία νοήματος στη ζωή. Αποφάσισε λοιπόν να ερευνήσει αν υπήρχε νόημα στη ζωή και, αν σε ένα χρόνο διαπιστώσει ότι δεν υπάρχει νόημα, να αυτοκτονήσει. Μια μέρα, παρακινημένος από φίλο του, παρακολούθησε την αι. ενός Ρώσου ορθόδοξου ιερέα. Αυτά που άκουσε τον εξόργισαν τόσο, ώστε, γυρίζοντας σπίτι, πήρε την Καινή Διαθήκη της μητέρας του, για να δει αν το Ευαγγέλιο υποστηρίζει αυτά που είπε ο ιερέας στην ομιλία του. Λίγη ώρα αργότερα, είχε την αίσθηση ότι Κάποιος καθόταν, αόρατος, απέναντί του – και ότι Αυτός ο «κάποιος» ήταν ο Χριστός.
Ο Γκλεμπ Ποντμοσένσκι (μετέπειτα π. Γερμανός, ιδρυτής της Αδελφότητας του Αγίου Γερμανού της Αλάσκας – Καλιφόρνια)
«Επιθυμούσα τη ζωή αλλά έπρεπε να ξέρω γιατί. Να ζω απλώς και μόνον επειδή γεννήθηκα, για να υποφέρω αναίτια και να πεθάνω; Εγώ δεν ζήτησα να γεννηθώ! θελα πραγματικά να ζήσω, αλλά είχα ήδη προχωρήσει πιο πέρα από μια κατάσταση απελπισίας, όπου τα πάντα μοιάζουν αφόρητα απεχθή και μια δαιμονική ενέργεια πλήρους αδιαφορίας κυριεύει ολόκληρο το είναι του ανθρώπου αφαιρώντας κάθε φυσικό φόβο. Αυτή η κατάσταση μπορεί να ονομαστεί “βουβός τρόμος”. Έχοντας λοιπόν περάσει ο ίδιος από μια τέτοια εμπειρία, γνωρίζω τι περνούν στις μέρες μας οι νέοι με αυτοκτονικές τάσεις. Υπήρξα κι εγώ ένας απ’ αυτούς. Ήμουν μόλις δεκαοκτώ-δεκαεννιά χρονών».
Μόνον η χάρη του Θεού μπορούσε να γλιτώσει τον Γκλεμπ από μια τέτοια κατάσταση. Στεκόταν σε μια γέφυρα στη Βοστόνη και σκεπτόταν ν’ αυτοκτονήσει, όταν, αίφνης, του ήρθε σαν αστραπή μια ανάμνηση από πολλές έγχρωμες φωτογραφίες ενός Αγίου που γνώριζε από παιδί – του αγίου Σεργίου του Ραντονέζ. Ο Ρώσος αυτός ασκητής του 14ου αιώνα είχε ζήσει όπως ακριβώς ο άνθρωπος είναι προορισμένος να ζει: μαζί με τον Θεό στην αγκαλιά της φύσης. Ο λογισμός ψιθύρισε στον Γκλεμπ: «Δώσε μια ευκαιρία. Δες αν μια τέτοια γνήσια ζωή αγνότητας, μακριά από τον κόσμο και σε ενότητα με τη φύση, είναι μια πραγματικότητα. Αν δεν είναι, αν όλα τούτα είναι απλώς η ψευδαίσθηση ενός ονειροπόλου, ένα παραμύθι, ένα “όπιο του λαού”, τότε μόνο αφαίρεσε τη ζωή σου…».[2]
Ο Ευγένιος Ρόουζ (μετέπειτα π. Σεραφείμ. Ρόους (1931-1982), συνιδρυτής της Αδελφότητας του Αγίου Γερμανού της Αλάσκας)
Όπως και πολλοί άλλοι νέοι της εποχής του, άρχισε να ζει στο κλίμα του ηδονισμού και της σεξουαλικής ανηθικότητας. […] Ο Ευγένιος προκαλούσε το Θεό, όπως είχε κάνει και στην κορυφή του βουνού Μπάλντυ – αυτή τη φορά, αψηφώντας τους νόμους Του. […] Όπως ο ίδιος ανέφερε αργότερα, αυτή ήταν η πιο σκοτεινή και η πιο δυστυχισμένη περίοδος της ζωής του. Οι απαγορευμένες πράξεις τον αηδίαζαν, ακόμα και τη στιγμή που τις έκανε. Κατόπιν, επέσπευδαν την εμφάνιση μέσα του μακροχρόνιων περιόδων κατάθλιψης. […]
Όμως ακόμα και στα πιο άγρια μεθύσια του, ο Θεός, τον οποίο είχε απορρίψει ως «αφηρημένη έννοια», δεν τον άφηνε ήσυχο. Σε ένα γράμμα του προς κάποιο φίλο στην Πομόνα, γραμμένο σε κατάσταση μέθης, εξαπέλυε λόγια κακόβουλου, δαιμονικού παλληκαρισμού και στη συνέχεια κατέληγε με το ερώτημα: «Ξέρεις για ποιο λόγο είμαι στο Σαν Φρανσίσκο; Επειδή θέλω να μάθω ποιος είμαι και ποιος είναι ο Θεός. Εσύ θέλεις να τα μάθεις αυτά; Για μένα, αυτά είναι τα μόνα πράγματα που με νοιάζει γα μάθω».[3]
Ιδιαίτερα ταλαντούχος, διδάκτορας των ανατολικών γλωσσών στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας, ο Ευγένιος εγκατέλειψε την προοπτική να γίνει καθηγητής πανεπιστημίου, απογοητευμένος από τη διαφθορά και την υποκρισία που είδε στους πανεπιστημιακούς κύκλους. Μελέτησε την κινέζικη σοφία, ασχολήθηκε με το βουδισμό ζεν, όταν όμως ανακάλυψε την Ορθοδοξία «ένιωσε» ότι «βρήκε την πατρίδα». Μετά από βαθιά μελέτη, έγινε Ορθόδοξος, αργότερα μόνασε στα δάση της Καλιφόρνιας με τον π. Γερμανό και εξελίχθηκε σε έναν από τους σημαντικότερους Ορθόδοξους διδασκάλους στον δυτικό κόσμο.
Οι παραπάνω τέσσερις ιστορίες πάλης με τον εαυτό και τον Θεό ανιχνεύτηκαν από μελέτη μου στο διαδίκτυο και φέρουν την επιμέλεια του κ. Θ. Ι. Ρηγινιώτη. Θέλησα να τις παραθέσω για τρεις σημαντικούς λόγους:
α) Για να φανερωθεί ότι η σχέση με τον ζώντα Θεό είναι μια πάλη. Ένας αγώνας, που σίγουρα είναι όμορφος και άξιος, αλλά συγχρόνως επίπονος και πολλές φορές οριακός, στο μεταίχμιο του μηδενός της ύπαρξης. Ας μην μας διαφεύγει αυτό που λέει ο Καζαντζάκης, ότι πολλές φορές για να φτάσεις στον παράδεισο πρέπει να πάρεις φόρα από τον πάτο της κόλασης. Κι αυτό είναι μια μεγάλη αλήθεια που γνωρίζουν οι έμπειροι της πνευματικής αναζήτησης. Οπότε, η συνάντησή μας με τον Χριστό δεν είναι μια απλή θρησκευτική υπόθεση, που πολλές φορές χρησιμοποιείται για να ενισχύσει τον αστικό μας μύθο ή το θρησκευτικό κοινωνικό μας προφίλ. Όχι. είναι κάτι βαθύτερο, γι’ αυτό και απείρως συγκλονιστικότερο.
ϐ) Διότι η συνάντηση μας με τον ζώντα Θεό δεν καθορίζεται, ούτε εξαναγκάζεται. Δεν γνωρίζουμε πώς και πότε θα γίνει. Δεν υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος τρόπος που μπορεί να εκβιάσει την παρουσία Του στην ζωή μας. Θα έρθει όταν Εκείνος κρίνει ότι ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για την ψυχή μας. Εκεί θα δοκιμαστεί η πίστη και η αγάπη μας, στην προσμονή του Νυμφίου Χριστού.
γ) Θέλω να αποδομήσω αυτόν τον καταστροφικό μύθο, ότι οι πνευματικοί άνθρωποι και Άγιοι της εκκλησίας μας υπήρξαν άτρωτοι, τέλειοι, ατσαλάκωτοι, ένα είδος υπερήρωα, ότι η πνευματική τους πορεία ήταν εύκολη και ιδανική.
Όχι δεν είναι έτσι. Οι άγιοι και πνευματικοί άνθρωποι, πάλεψαν όσο δε φανταζόμαστε με τον εαυτό τους, τον διάβολο, τον ίδιο τον Θεό. Έφτασαν πολλές φορές στα όρια της απόγνωσης. Φοβήθηκαν και απελπίστηκαν, έπεσαν και σηκώθηκαν, μάτωσαν, πόνεσαν και χάρηκαν.
Στην Ορθόδοξη χριστιανική πνευματικότητα δεν υπάρχει ιδεατός βίος και συνθήκες ζωής. Δεν υπάρχουν τόποι αγιότητας, αλλά τρόποι ζωής. Δεν υπάρχουν υπεράνθρωποι με εξωπραγματικές ιδιότητες, αλλά άνθρωποι με αδυναμίες και δυσκολίες. Με χαρίσματα αλλά και πάθη.
Οι Άγιοι της Εκκλησίας πέρασαν από όλα τα στάδια μιας υγιούς σχέσης με τον Θεό. Από τον έρωτα και την ματαίωση. Από τον ζήλο και την ραθυμία. Από το θάρρος και το φόβο. Έβρισκαν την πίστη και την έχαναν, είχαν μέρες φωτεινές αλλά και απόλυτα σκοτεινές. Αρετές και πάθη, καλά και κακά στοιχεία, όπως ο κάθε άνθρωπος. Άλλοτε ένιωθαν να χαίρονται στον παράδεισο και άλλοτε να καίγονται στην κόλαση.
Ας παύσουμε λοιπόν να πιστεύουμε με απόλυτα ανώριμο τρόπο στην εξιδανίκευση του βίου των Αγίων. Όχι δεν ήταν ιδανικές, ούτε ιδεατές οι συνθήκες ζωής τους, αλλά σίγουρα. σταυρωμένες και αναστημένες συνάμα. Η ομορφιά του βίου τους δεν έγκειται στην απουσία προβλημάτων και δοκιμασιών, αλλά στον πόθο και έρωτά τους για τον Χριστό. Αυτό που τους κρατούσε στον αγώνα τους, ήταν ο πόθος και η αγάπη τους για Εκείνον, καθώς και η ευλογημένη παρουσία Του, που είναι η μόνη παρηγοριά σε ένα κόσμο που δεν μπορεί να βαστάξει και να χωρέσει τον αναστεναγμό μας.
π. Χαράλαμπος Παπαδόπουλος, Ένας Θεός που έπαιζε κρυφτό, 4η εκδ. Αρμός, Αθήνα, 2017
[1] π. Σωφρονίου [Σαχάρωφ], Ο άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης, Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας 2003.
[2] π. Δαμασκηνού [Κρίστενσεν], π. Σεραφείμ Ρόουζ, η ζωή και τα έργα του, τ. Α΄, Μυριόβιβλος 2006, σελ. 293-294.
[3] π. Δαμασκηνού [Κρίστενσεν], ό.π., σελ. 104-105.
Πηγή: agiosthomas
paraklisi
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Θαύματα και Θεία Λειτουργία: Ο μέθυσος ιερέας
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
