2012-06-22 19:58:09
Γράφει ο Τάκης Καραγιάννης
Υπάρχουν δύο ειδών άνθρωποι, αυτοί που αποδίδουν καλά κάτω από το άγχος και αυτοί που λυγίζουν και δεν μπορούν να λειτουργήσουν. Δεν υπάρχει γκρι σε αυτό το δίπολο άσπρου-μαύρου. Ή θα παίρνεις κίνητρο και θα πεισμώνεις ή θα αποσυντονίζεσαι και η διαύγεια θα δίνει τη θέση της στη θολούρα. Υπάρχει, όμως, μία περίπτωση το άγχος δεν.... τρώει τα σωθικά, απλά αλλάζει μορφή. Είναι όταν ακούς στο όνομα Δαυίδ και αντίπαλος στο όνομα Γολιάθ, όταν είσαι η εθνική Ελλάδας και αντιμετωπίζεις την αντίστοιχη της Γερμανίας.
Τα όσα ακολούθησαν την οριστικοποίηση του ζευγαριού τα ξέρετε, τα θυμάστε. Είναι πιθανό να συμμετείχατε και εσείς σε αυτά, να γράψατε κάποιο σχόλιο στο ίντερνετ για «διπλά ή τίποτα», να κάνατε πλάκα με τους φίλους σας για τη Μέρκελ. Κάποια στιγμή θα εκνευριστήκατε με τα δημοσιεύματα του γερμανικού Τύπου. Αναμενόμενο, δεν έχουν υπάρξει πολλές φορές που η συγκυρία να είναι τέτοια ώστε όλα τα φώτα να είναι στραμμένα σε μία κόντρα, στην οποία να συμμετέχει η εθνική μας ομάδα στο ποδόσφαιρο. Δεν έχουμε συνηθίσει στη διαχείριση μιας τέτοιας κατάστασης. Ωστόσο, όλα αυτά είναι για λαϊκή κατανάλωση, για τον Κώστα από τη Δραπετσώνα και τον Μάρκους από το Ανόβερο.
Οι Έλληνες διεθνείς ζήτησαν να μείνει η πολιτική έξω από το ποδόσφαιρο. Λογικό, όσο βάρος και να νιώθεις από τον λαό που περιμένει μια νίκη, το μυαλό δεν φεύγει εύκολα από το αγωνιστικό κομμάτι. Προέχει η επιβίωση στα 90 λεπτά. Ασυναίσθητα, ξεχνάς τι μπορεί να σκέφτονται οι γονείς σου, η γυναίκα σου, εάν η αδερφή σου θέλει να πανηγυρίσει με ένα γκολ σου. Κοιτάς πως θα περιορίσεις τον Γκόμες και τον Οζίλ. Το άγχος μετατρέπεται σε ένστικτο επιβίωσης και σε αγωνιστικό πάθος. Το ίδιο, όμως, ισχύει και για τους Γερμανούς. Η αγωνία δίνει τη θέση της στην προσμονή για νίκη απέναντι σε έναν υποδεέστερο αντίπαλο.
Μην έχετε στο νου σας ότι το κλίμα που δημιουργείται από τα Μέσα των δύο χωρών αγγίζει τους παίκτες. Όχι, απαραίτητα, γιατί είναι επαγγελματίες ή γιατί δεν αφουγκράζονται την κοινή γνώμη, αλλά γιατί πολύ απλά είναι 90 λεπτά, είναι μέρος της καθημερινότητας και του επαγγέλματος που ασκούν επί χρόνια. Είμαστε χειρότερη ομάδα από τη Γερμανία, ίσως η πιο αδύναμη από τις οχτώ των προημιτελικών. Στις περισσότερες στατιστικές κατηγορίες είμαστε τελευταίοι και η ποδοσφαιρική λογική δείχνει ήττα. Η σημερινή μέρα είναι μια από αυτές που τις περιμένεις καιρό, που τις ζεις στον απόλυτο βαθμό και που το κάθε δευτερόλεπτο το νιώθεις στα κύτταρά σου. Το στοίχημα δεν αφορά τα παιδιά στην Πολωνία, ξέρουν να διαχειριστούν την κατάσταση. Αφορά εμάς και την υστερία που θα μας πιάσει, ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Αυτό πρέπει να είναι το άγχος μας.
Kafeneio
Υπάρχουν δύο ειδών άνθρωποι, αυτοί που αποδίδουν καλά κάτω από το άγχος και αυτοί που λυγίζουν και δεν μπορούν να λειτουργήσουν. Δεν υπάρχει γκρι σε αυτό το δίπολο άσπρου-μαύρου. Ή θα παίρνεις κίνητρο και θα πεισμώνεις ή θα αποσυντονίζεσαι και η διαύγεια θα δίνει τη θέση της στη θολούρα. Υπάρχει, όμως, μία περίπτωση το άγχος δεν.... τρώει τα σωθικά, απλά αλλάζει μορφή. Είναι όταν ακούς στο όνομα Δαυίδ και αντίπαλος στο όνομα Γολιάθ, όταν είσαι η εθνική Ελλάδας και αντιμετωπίζεις την αντίστοιχη της Γερμανίας.
Τα όσα ακολούθησαν την οριστικοποίηση του ζευγαριού τα ξέρετε, τα θυμάστε. Είναι πιθανό να συμμετείχατε και εσείς σε αυτά, να γράψατε κάποιο σχόλιο στο ίντερνετ για «διπλά ή τίποτα», να κάνατε πλάκα με τους φίλους σας για τη Μέρκελ. Κάποια στιγμή θα εκνευριστήκατε με τα δημοσιεύματα του γερμανικού Τύπου. Αναμενόμενο, δεν έχουν υπάρξει πολλές φορές που η συγκυρία να είναι τέτοια ώστε όλα τα φώτα να είναι στραμμένα σε μία κόντρα, στην οποία να συμμετέχει η εθνική μας ομάδα στο ποδόσφαιρο. Δεν έχουμε συνηθίσει στη διαχείριση μιας τέτοιας κατάστασης. Ωστόσο, όλα αυτά είναι για λαϊκή κατανάλωση, για τον Κώστα από τη Δραπετσώνα και τον Μάρκους από το Ανόβερο.
Οι Έλληνες διεθνείς ζήτησαν να μείνει η πολιτική έξω από το ποδόσφαιρο. Λογικό, όσο βάρος και να νιώθεις από τον λαό που περιμένει μια νίκη, το μυαλό δεν φεύγει εύκολα από το αγωνιστικό κομμάτι. Προέχει η επιβίωση στα 90 λεπτά. Ασυναίσθητα, ξεχνάς τι μπορεί να σκέφτονται οι γονείς σου, η γυναίκα σου, εάν η αδερφή σου θέλει να πανηγυρίσει με ένα γκολ σου. Κοιτάς πως θα περιορίσεις τον Γκόμες και τον Οζίλ. Το άγχος μετατρέπεται σε ένστικτο επιβίωσης και σε αγωνιστικό πάθος. Το ίδιο, όμως, ισχύει και για τους Γερμανούς. Η αγωνία δίνει τη θέση της στην προσμονή για νίκη απέναντι σε έναν υποδεέστερο αντίπαλο.
Μην έχετε στο νου σας ότι το κλίμα που δημιουργείται από τα Μέσα των δύο χωρών αγγίζει τους παίκτες. Όχι, απαραίτητα, γιατί είναι επαγγελματίες ή γιατί δεν αφουγκράζονται την κοινή γνώμη, αλλά γιατί πολύ απλά είναι 90 λεπτά, είναι μέρος της καθημερινότητας και του επαγγέλματος που ασκούν επί χρόνια. Είμαστε χειρότερη ομάδα από τη Γερμανία, ίσως η πιο αδύναμη από τις οχτώ των προημιτελικών. Στις περισσότερες στατιστικές κατηγορίες είμαστε τελευταίοι και η ποδοσφαιρική λογική δείχνει ήττα. Η σημερινή μέρα είναι μια από αυτές που τις περιμένεις καιρό, που τις ζεις στον απόλυτο βαθμό και που το κάθε δευτερόλεπτο το νιώθεις στα κύτταρά σου. Το στοίχημα δεν αφορά τα παιδιά στην Πολωνία, ξέρουν να διαχειριστούν την κατάσταση. Αφορά εμάς και την υστερία που θα μας πιάσει, ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Αυτό πρέπει να είναι το άγχος μας.
Kafeneio
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Από εβδομάδα τα "ραβασάκια"
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
