2012-06-22 20:39:04
Όλοι γνωρίζαμε για τα παιδιά των φαναριών, θυμάμαι μαθήτρια ακόμα, εκδρομή στην Αθήνα, ο δάσκαλος μας σαν «αξιοθέατο», σαν κάτι τόσο μακριά από εμάς μας, μας είπε να... κοιτάξουμε όλοι έξω από τα παράθυρα του πούλμαν, λέγοντας: «Αυτά είναι τα παιδιά των φαναριών που ακούτε στην τηλεόραση».
Τα τελευταία χρόνια όμως, το φαινόμενο «παιδιά των φαναριών» έφτασε για τους ευνόητους λόγους, τους οποίους δεν θα μπω στη διαδικασία να τους αναλύσω, όλοι τους γνωρίζουμε και στον Βόλο.
Τον τελευταίο χρόνο δε, σπάνια βρίσκεις κεντρικό φανάρι του Βόλου χωρίς κάποιον άνθρωπο να σου απλώνει το χέρι. Μπορεί να είναι μικρό παιδί, μπορεί και ηλικιωμένος, παλιότερα αλλοδαπός,, τώρα και αρκετοί Έλληνες, όλων των ηλικιών, κυρίως από αυτούς που ανήκουν στους νεόπτωχους και στον Βόλο, δεν έχουμε παράπονο, είμαστε η πόλη των νεόπτωχων!
Είμαστε μια πόλη…. μια πόλη γεμάτη «διόδια»!
Συνήθως παρατηρούμε πως ο καθένας έχει το δικό του φανάρι, τον δικό του χώρο, σπάνια βλέπουμε διαφορετικά πρόσωπα στα ίδια φανάρια.
Κάποιοι από αυτούς καθαρίζουν αυτοκίνητα, κάποιοι άλλοι πουλάν χαρτομάντιλα κάποιοι άλλοι απλώνουν απλά το χέρι… ευχόμενοι πως δεν θα το πάρουν πίσω άδειο!
Αυτό που σε σκοτώνει, είναι πως ακόμα και όταν τους αρνείσαι, φεύγουν ευγενικά, χαμογελώντας και με μια γλυκιά κουβέντα στο στόμα… είναι βέβαια και άλλοι που ίσως σε ειρωνευτούν, που ίσως γίνουν αδιάκριτοι, αλλά έχουν την απολυτή δικαιολογία…. ζουν ένα δράμα, περιμένουν από εσένα να ζήσουν και εσύ τους γυρνάς την πλάτη.
Κάθε φορά που συναντάς λοιπόν τέτοιους ανθρώπους στα φανάρια αναρωτιέσαι αν πρέπει ή όχι να τους βοηθήσεις: « Μήπως τελικά φταίω εγώ που συνεχίζεται αυτή η κατάσταση, μήπως φταίω εγώ που τους εκμεταλλεύονται, μήπως να σταματήσω να δίνω για να σταματήσει όλο αυτό; Μήπως γίνομαι συνένοχος;».
Εκεί πραγματικά που σου κόβεται η ανάσα, είναι όταν συναντάς αναπήρους με καροτσάκια, συνήθως στα φανάρια των Αθηνών μπορείς να συναντήσεις αρκετούς από αυτούς… σου κόβεται η ανάσα όταν τους βλέπεις να κάνουν μανούβρες στο οδόστρωμα.
Αυτοί οι άνθρωποι κινδυνεύουν!
Κανείς δεν θα ξεχάσει εκείνον τον ταλαίπωρο επαίτη που έχασε φέτος τον χειμώνα την ζωή του, ζητιανεύοντας, στα φανάρια της λεωφόρου Αθηνών.
Βλέπει λοιπόν κανείς, πως οι αρμόδιες υπηρεσίες αδιαφορούν για την σωματική ακεραιότητα αυτών των ανθρώπων, που είναι απλά θύματα της ίδιας τους της ζωής.
Δεν είναι μόνο αυτό όμως, αν δεν υπήρχαν αυτόπτες μάρτυρες στο δυστύχημα που συνέβη στη λεωφόρο Αθηνών στον Βόλο φέτος τον χειμώνα, ώστε να πιστοποιήσουν, πως το λάθος ήταν του επαίτη και όχι του οδηγού, τότε σας ρωτώ τι θα είχε γίνει με τη ζωή αυτού του οδηγού; Θα έτρεχε στα Δικαστήρια; Θα αθωωνόταν ή όχι; Μήπως έκανε και μερικά χρόνια φυλακή;
Βλέποντας τα περιπολικά να σταματούν σε αυτά τα φανάρια, πάντα περίμενα μια κίνηση τους…μετά τον θάνατο του ηλικιωμένου επαίτη στον Βόλο περίμενα κάποιες κινήσεις και από τον Δήμο Βόλου…ΤΊΠΟΤΑ!
Η μόνη μου ελπίδα….ο καύσωνας!
Σήμερα που η θερμοκρασία έφτασε σε αρκετά υψηλό επίπεδο, είδα λιγότερους επαίτες… κάποιοι βέβαια ήταν εκεί και επέμεναν, ίσως έχουν περισσότερες δυνάμεις, ίσως δεν έχουν απλά… άλλη επιλογή!
e-volos.gr
Τα τελευταία χρόνια όμως, το φαινόμενο «παιδιά των φαναριών» έφτασε για τους ευνόητους λόγους, τους οποίους δεν θα μπω στη διαδικασία να τους αναλύσω, όλοι τους γνωρίζουμε και στον Βόλο.
Τον τελευταίο χρόνο δε, σπάνια βρίσκεις κεντρικό φανάρι του Βόλου χωρίς κάποιον άνθρωπο να σου απλώνει το χέρι. Μπορεί να είναι μικρό παιδί, μπορεί και ηλικιωμένος, παλιότερα αλλοδαπός,, τώρα και αρκετοί Έλληνες, όλων των ηλικιών, κυρίως από αυτούς που ανήκουν στους νεόπτωχους και στον Βόλο, δεν έχουμε παράπονο, είμαστε η πόλη των νεόπτωχων!
Είμαστε μια πόλη…. μια πόλη γεμάτη «διόδια»!
Συνήθως παρατηρούμε πως ο καθένας έχει το δικό του φανάρι, τον δικό του χώρο, σπάνια βλέπουμε διαφορετικά πρόσωπα στα ίδια φανάρια.
Κάποιοι από αυτούς καθαρίζουν αυτοκίνητα, κάποιοι άλλοι πουλάν χαρτομάντιλα κάποιοι άλλοι απλώνουν απλά το χέρι… ευχόμενοι πως δεν θα το πάρουν πίσω άδειο!
Αυτό που σε σκοτώνει, είναι πως ακόμα και όταν τους αρνείσαι, φεύγουν ευγενικά, χαμογελώντας και με μια γλυκιά κουβέντα στο στόμα… είναι βέβαια και άλλοι που ίσως σε ειρωνευτούν, που ίσως γίνουν αδιάκριτοι, αλλά έχουν την απολυτή δικαιολογία…. ζουν ένα δράμα, περιμένουν από εσένα να ζήσουν και εσύ τους γυρνάς την πλάτη.
Κάθε φορά που συναντάς λοιπόν τέτοιους ανθρώπους στα φανάρια αναρωτιέσαι αν πρέπει ή όχι να τους βοηθήσεις: « Μήπως τελικά φταίω εγώ που συνεχίζεται αυτή η κατάσταση, μήπως φταίω εγώ που τους εκμεταλλεύονται, μήπως να σταματήσω να δίνω για να σταματήσει όλο αυτό; Μήπως γίνομαι συνένοχος;».
Εκεί πραγματικά που σου κόβεται η ανάσα, είναι όταν συναντάς αναπήρους με καροτσάκια, συνήθως στα φανάρια των Αθηνών μπορείς να συναντήσεις αρκετούς από αυτούς… σου κόβεται η ανάσα όταν τους βλέπεις να κάνουν μανούβρες στο οδόστρωμα.
Αυτοί οι άνθρωποι κινδυνεύουν!
Κανείς δεν θα ξεχάσει εκείνον τον ταλαίπωρο επαίτη που έχασε φέτος τον χειμώνα την ζωή του, ζητιανεύοντας, στα φανάρια της λεωφόρου Αθηνών.
Βλέπει λοιπόν κανείς, πως οι αρμόδιες υπηρεσίες αδιαφορούν για την σωματική ακεραιότητα αυτών των ανθρώπων, που είναι απλά θύματα της ίδιας τους της ζωής.
Δεν είναι μόνο αυτό όμως, αν δεν υπήρχαν αυτόπτες μάρτυρες στο δυστύχημα που συνέβη στη λεωφόρο Αθηνών στον Βόλο φέτος τον χειμώνα, ώστε να πιστοποιήσουν, πως το λάθος ήταν του επαίτη και όχι του οδηγού, τότε σας ρωτώ τι θα είχε γίνει με τη ζωή αυτού του οδηγού; Θα έτρεχε στα Δικαστήρια; Θα αθωωνόταν ή όχι; Μήπως έκανε και μερικά χρόνια φυλακή;
Βλέποντας τα περιπολικά να σταματούν σε αυτά τα φανάρια, πάντα περίμενα μια κίνηση τους…μετά τον θάνατο του ηλικιωμένου επαίτη στον Βόλο περίμενα κάποιες κινήσεις και από τον Δήμο Βόλου…ΤΊΠΟΤΑ!
Η μόνη μου ελπίδα….ο καύσωνας!
Σήμερα που η θερμοκρασία έφτασε σε αρκετά υψηλό επίπεδο, είδα λιγότερους επαίτες… κάποιοι βέβαια ήταν εκεί και επέμεναν, ίσως έχουν περισσότερες δυνάμεις, ίσως δεν έχουν απλά… άλλη επιλογή!
e-volos.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Θεσσαλονίκη: Γυμναστής συνελήφθη για κατοχή παιδικής πορνογραφίας
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
