2020-08-23 21:30:49
Πέρασαν σαράντα έξη (46) χρόνια από την άνανδρη εκτέλεση με τρεις σφαίρες της 17χρονης Αντρούλας Χριστοδούλου από την Ταύρου της Αμμοχώστου.
Ήταν πρωί της Πέμπτης 22 Αυγούστου του 1974, όταν οι Τούρκοι Στρατιώτες που εμφανίστηκαν και το προηγούμενο βράδυ στην εγκλωβισμένη Ταύρου, αφού έσπασε η γραμμή της Μιας Μηλιάς, ξαναμπήκαν στο χωριό για πλιάτσικο και βιασμούς. Έτσι γίνεται ο άνθρωπος (κτήνος), όταν λείπει ο φόβος του Θεού. Αυτά έκαναν οι πάνοπλοι Τούρκοι του Ετζεβίτ χωρίς ντροπή, δείχνοντας τον πολιτισμό των Μογγόλων σ’ όλο τον κόσμο.
Με προτεταμένα τα όπλα πυροβολούν, σπάζουν πόρτες σπιτιών, βεβηλώνουν εκκλησίες, χτυπούν αλύπητα γέρους, αρπάζουν κοπέλες και τις βιάζουν. Η κυρά – Ελένη Χριστοδούλου, μάνα δέκα (10) παιδιών, χήρα γιατί έχασε τον Κυρ-Γιάννη τον προηγούμενο Μάιο, με τους τρεις μεγαλύτερους γιους της Στρατιώτες στην Εθνική Φρουρά, προσπαθούσε να προστατέψει τις πέντε θυγατέρες της και τα δύο μικρότερα αγόρια της.
Σπρώχνουν την μάνα τα τρία ένοπλα καθάρματα που μπήκαν στο σπίτι της και ανέβηκαν στο ανώγι γαζώνοντας τα πάντα γύρω τους με τα όπλα και προσπαθούν ν’ αρπάξουν τις τρεις μεγαλύτερες κόρες. Η μάνα κρατά στην αγκαλιά και τα τρία της κορίτσια. Την μεγάλη την χτυπούν στο πρόσωπο με τον υποκόπανο. Η μικρότερη έβαλε τα κλάματα. Την Αντρούλα την τραβούν με βία απ’ την αγκαλιά της μάνας και τη ρίχνουν κάτω.
“Τούτον το πράγμα δεν το δέχομαι, τούτον το πράγμα δεν το μπορώ, προτιμώ να πεθάνω μάνα μου, αδελφές μου, βοηθάτε με” ούρλιαζε το 17χρονο κορίτσι και ξέφυγε απ΄τα βρωμερά χέρια των Τούρκων. Κι’ αυτοί, που δεν φοβήθηκαν Θεό, την έριξαν κάτω με τρεις σφαίρες στον κρόταφο. Ζεστό το νεανικό αίμα της Αντρούλας κύλησε στο πάτωμα σφραγίζοντας την ανέγγιχτη τιμή της.
Βιάστηκαν να θάψουν το άψυχο σώμα της Αντρούλας οι Τούρκοι, σε μέρος άγνωστο.
Έφυγε η μάνα απ’ τη ζωή με το παράπονο πως δεν αξιώθηκε να φιλήσει τον τάφο της κόρης της και να της ανάψει το καντήλι. Τ’ αδέλφια ακόμα καρτερούν κι’ ελπίζουν να βρουν κάποτε τα αγιασμένα λείψανα της αδελφής τους. Έδωσαν το όνομά της στα παιδιά τους και γέμισε το σπιτικό τους Αντρούλες.
«…ύλατον όντας κοπεί καβάτζιν τριγύρω του πετάσσονται τριακόσια παραπούλια”
Η μνήμη όπου και να την αγγίξεις, πονάει... "
Πηγή: ΕΠΕΤΕΙΑΚΑ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ
Αφήγηση: Αντγος ε.α Νικόλαος Φωτιάδης. Επίτιμος Υδκτής Δ’ ΣΣ και τ. Πρόεδρος ΕΑΑΣ Ξάνθης.
πηγή
proskynitis
Ήταν πρωί της Πέμπτης 22 Αυγούστου του 1974, όταν οι Τούρκοι Στρατιώτες που εμφανίστηκαν και το προηγούμενο βράδυ στην εγκλωβισμένη Ταύρου, αφού έσπασε η γραμμή της Μιας Μηλιάς, ξαναμπήκαν στο χωριό για πλιάτσικο και βιασμούς. Έτσι γίνεται ο άνθρωπος (κτήνος), όταν λείπει ο φόβος του Θεού. Αυτά έκαναν οι πάνοπλοι Τούρκοι του Ετζεβίτ χωρίς ντροπή, δείχνοντας τον πολιτισμό των Μογγόλων σ’ όλο τον κόσμο.
Με προτεταμένα τα όπλα πυροβολούν, σπάζουν πόρτες σπιτιών, βεβηλώνουν εκκλησίες, χτυπούν αλύπητα γέρους, αρπάζουν κοπέλες και τις βιάζουν. Η κυρά – Ελένη Χριστοδούλου, μάνα δέκα (10) παιδιών, χήρα γιατί έχασε τον Κυρ-Γιάννη τον προηγούμενο Μάιο, με τους τρεις μεγαλύτερους γιους της Στρατιώτες στην Εθνική Φρουρά, προσπαθούσε να προστατέψει τις πέντε θυγατέρες της και τα δύο μικρότερα αγόρια της.
Σπρώχνουν την μάνα τα τρία ένοπλα καθάρματα που μπήκαν στο σπίτι της και ανέβηκαν στο ανώγι γαζώνοντας τα πάντα γύρω τους με τα όπλα και προσπαθούν ν’ αρπάξουν τις τρεις μεγαλύτερες κόρες. Η μάνα κρατά στην αγκαλιά και τα τρία της κορίτσια. Την μεγάλη την χτυπούν στο πρόσωπο με τον υποκόπανο. Η μικρότερη έβαλε τα κλάματα. Την Αντρούλα την τραβούν με βία απ’ την αγκαλιά της μάνας και τη ρίχνουν κάτω.
“Τούτον το πράγμα δεν το δέχομαι, τούτον το πράγμα δεν το μπορώ, προτιμώ να πεθάνω μάνα μου, αδελφές μου, βοηθάτε με” ούρλιαζε το 17χρονο κορίτσι και ξέφυγε απ΄τα βρωμερά χέρια των Τούρκων. Κι’ αυτοί, που δεν φοβήθηκαν Θεό, την έριξαν κάτω με τρεις σφαίρες στον κρόταφο. Ζεστό το νεανικό αίμα της Αντρούλας κύλησε στο πάτωμα σφραγίζοντας την ανέγγιχτη τιμή της.
Βιάστηκαν να θάψουν το άψυχο σώμα της Αντρούλας οι Τούρκοι, σε μέρος άγνωστο.
Έφυγε η μάνα απ’ τη ζωή με το παράπονο πως δεν αξιώθηκε να φιλήσει τον τάφο της κόρης της και να της ανάψει το καντήλι. Τ’ αδέλφια ακόμα καρτερούν κι’ ελπίζουν να βρουν κάποτε τα αγιασμένα λείψανα της αδελφής τους. Έδωσαν το όνομά της στα παιδιά τους και γέμισε το σπιτικό τους Αντρούλες.
«…ύλατον όντας κοπεί καβάτζιν τριγύρω του πετάσσονται τριακόσια παραπούλια”
Η μνήμη όπου και να την αγγίξεις, πονάει... "
Πηγή: ΕΠΕΤΕΙΑΚΑ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ
Αφήγηση: Αντγος ε.α Νικόλαος Φωτιάδης. Επίτιμος Υδκτής Δ’ ΣΣ και τ. Πρόεδρος ΕΑΑΣ Ξάνθης.
πηγή
proskynitis
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
