2020-09-04 19:41:22
Επὶ τῇ ἱερᾷ μνήμῃ τοῦ μαρτυρίου αὐτοῦ (5η Σεπτεμβρίου 1648)
Ο ΑΓΙΟΣ ᾿Αθανάσιος γεννήθηκε στὴν σημερινὴ πρωτεύουσα τῆς Λιθουανίας, τὴν Βίλνα, τὸ 1596, τὸν ἴδιο χρόνο ποὺ ἔγινε στὸ Μπρὲστ-Λιτὸβσκ ἡ ψευδοένωσις μεταξὺ τῆς παπικῆς Ρώμης καὶ ὡρισμένων Ρώσων ἐπισκόπων.
Υἱὸς εὐγενοῦς στὴν καταγωγὴ Λιθουανοῦ, ἀρκετὰ πτωχοῦ παρὰ ταῦτα, ἔλαβε εὐρεῖα καὶ σπάνια μόρφωσι γιὰ τὴν ἐποχή του. ῏Ηταν κάτοχος πολλῶν ξένων καὶ ἀρχαίων γλωσσῶν καὶ βαθὺς γνώστης τόσο τῶν Πατέρων τῆς ᾿Εκκλησίας, ὅσο καὶ τῶν φιλοσόφων καὶ θεολόγων τῆς Δύσεως.
Γιὰ λίγα χρόνια ὁ ῞Αγιος ἐργαζόταν ὡς οἰκοδιδάσκαλος, ὥσπου τὸ 1627 ἐκάρη Μοναχὸς στὴν Μονὴ τοῦ Χουτίν, κοντὰ στὴν ῎Ορσα τῆς Λευκορωσίας, τὸ προπύργιο αὐτὸ τῆς ᾿Ορθοδοξίας, ποὺ ἔμεινε ἀπείρακτο ἀπὸ τὶς πολωνικὲς δυνάμεις κατοχῆς καὶ διεδραμάτισε σπουδαῖο ρόλο στὸ νὰ ἀντισταθῆ ὁ ὀρθόδοξος λαὸς κατὰ τῆς ρωμαιοκαθολικῆς προπαγάνδας.
᾿Εν συνεχείᾳ, ὁ ᾿Αθανάσιος συμπλήρωσε τὴν μοναχική του κατάρτισι καὶ σὲ ἄλλα ὀνομαστὰ Μοναστήρια. ῞Οταν χειροτονήθηκε ῾Ιερεύς, ὁ Μητροπολίτης Κιέβου Πέτρος Μογίλας (1596-1647) τοῦ ἀνέθεσε τὴν ἀνακαίνισι τῆς Μονῆς τοῦ Κουπυάτιτσκ.
Μετὰ ἀπὸ θεία ἀποκάλυψι, ἔκανε ἕνα ἐπικίνδυνο ταξίδι στὴν Μόσχα, διασχίζοντας ἐδάφη κατεχόμενα ἀπὸ Πολωνούς, μὲ σκοπὸ νὰ ἐκθέση στὸν Τσάρο τὴν κακὴ στάσι τῶν τοπικῶν ἀρχῶν ἔναντι τῶν ᾿Ορθοδόξων στὶς βορειοδυτικὲς περιοχὲς τῆς Ρωσίας καὶ ἐπίσης νὰ ζητήση συνδρομὴ γιὰ τὴν ἀνακαίνισι τῆς Μονῆς του.
Μὲ τὴν βοήθεια τῆς Παναγίας, ἐπέτυχε στὴν ἀποστολή του καὶ ἄρχισε τὶς ἐργασίες. Δύο χρόνια ὅμως ἀργότερα ἀναγκάσθηκε νὰ τὶς ἐγκαταλείψη, διότι ἐξελέγη ῾Ηγούμενος τῆς Μονῆς τοῦ ῾Οσίου Συμεὼν τοῦ Στυλίτου στὸ Μπρέστ-Λιτόβσκ. ᾿Απὸ τότε ἀποδύθηκε σὲ νέο καὶ ἀκαταπόνητο ἀγῶνα ἐναντίον τῆς Οὐνίας, τοῦ προσηλυτιστικοῦ αὐτοῦ τρόπου τῶν Λατίνων ποὺ εἶναι συγκεκαλυμμένος μὲ ὀρθόδοξα λειτουργικὰ τυπικὰ καὶ συνήθειες.
᾿Επὶ ὀκτὼ χρόνια, ὁ ῞Αγιος μὲ τὴν προσευχή, τὸ κήρυγμα καὶ τὰ συγγράμματά του στηλίτευε καὶ ἀπέρριπτε τὴν ψευδοένωσι τῆς Μπρέστ, ἐπανέφερε δὲ τοὺς πλανηθέντας στὴν ποίμνη τοῦ Χριστοῦ.
Οἱ Πολωνοὶ στρατιῶτες καὶ ἔποικοι βασάνιζαν τοὺς ᾿Ορθοδόξους πληθυσμοὺς τῶν κατεχομένων περιοχῶν μὲ βαρβαρικὴ ὠμότητα, ἀλλὰ καὶ οἱ ᾿Ιησουῖτες ἱεραπόστολοι δὲν ἐδίσταζαν νὰ χρησιμοποιήσουν τὶς πιὸ ἀπάνθρωπες μεθόδους, προκειμένου νὰ στερεώσουν τὴν ἰδική τους πίστι στὴν Μικρορωσία.
῾Ο ῞Αγιος ἀποφάσισε νὰ μεταβῆ στὸν βασιλέα τῆς Πολωνίας Βλαδίσλαο Δʹ (1632-1648), γιὰ νὰ μεσολαβήση, ὥστε οἱ ᾿Ορθόδοξοι νὰ ἔχουν πιὸ ἀνθρώπινη μεταχείρισι. ῾Ο βασιλεὺς κάμφθηκε ἀπὸ τὴν παράκλησί του καὶ μὲ διάταγμα ἔθετε τέρμα σὲ αὐτὲς τὶς καταχρήσεις τῆς ἐξουσίας, ἀλλὰ οἱ δημόσιοι λειτουργοί του δὲν τὸ ἐφήρμοσαν.
Στὴν Βαρσοβία ἡ κατάστασις τῶν ᾿Ορθοδόξων ἦταν ἀκόμη χειρότερη. Σὲ ἑορτάσιμες ἡμέρες οἱ Πολωνοὶ καὶ οἱ Οὐνῖτες ἔβαζαν φωτιὰ σὲ ὀρθόδοξες ἐκκλησίες γεμᾶτες πιστούς, ὅπως καὶ ἄλλοτε κατὰ τὴν ἐποχὴ τῶν μεγάλων διωγμῶν.
Μόνος στὸν ἀγῶνα, μὲ μόνη παρηγοριὰ τὴν Παναγία, ὁ ᾿Αθανάσιος συνέχισε τὶς προσπάθειές του.
Τὸ 1643, ὕστερα ἀπὸ μία νέα θεία ἀποκάλυψι, κατέφυγε γιὰ δεύτερη φορὰ στὸ Συμβούλιο ᾿Επικρατείας τῆς Πολωνίας. ᾿Ενῶ κέρδισε τὴν προστασία τοῦ κράτους ὑπὲρ τοῦ ὀρθοδόξου ποιμνίου του, ὡρισμένοι ὀρθόδοξοι γαιοκτήμονες, φοβούμενοι μήπως ζημιωθοῦν τὰ συμφέροντά τους, διέδωσαν ὅτι ἦταν τρελλὸς καὶ κατώρθωσαν νὰ τοῦ ἀφαιρεθῆ τὸ ἀξίωμα, νὰ καθαιρεθῆ ἀπὸ τὴν ἱερωσύνη καὶ νὰ σταλῆ στὸ Κίεβο γιὰ ἐξέτασι.
Παρὰ τὶς κακόβουλες προσπάθειές τους, ὁ ῞Αγιος δικαιώθηκε καὶ ἐπέστρεψε ὡς ῾Ηγούμενος στὸ Μοναστήρι του, ἀλλὰ δὲν ἔμεινε ἢσυχος γιὰ πολύ· σύντομα ξανάρχισαν οἱ διωγμοὶ κατὰ τῶν ᾿Ορθοδόξων.
᾿Ενῶ ἑτοίμαζε μία ἀναφορὰ πρὸς τὸν βασιλέα τῆς Πολωνίας, συνελήφθη καὶ φυλακίσθηκε προτοῦ νὰ τὴν ὁλοκληρώση καὶ ἀφέθηκε ἐλεύθερος ὕστερα ἀπὸ τρία χρόνια.
Τὸ 1648 ὁ διωγμὸς συνεχίσθηκε σφοδρότερος. ῏Ηταν τόσο αἱματηρός, ὥστε ὁ λαὸς τῆς Μικρορωσίας ἐξεγέρθηκε καὶ ἀπαίτησε τὴν ἀποχώρησι τῶν πολωνολιθουανικῶν δυνάμεων καὶ τὴν ἀπόδοσι τῶν ρωσικῶν ἐδαφῶν στὸν Τσάρο. Οἱ πολωνικὲς ἀρχὲς συνέλαβαν ἀμέσως τοὺς ἀρχηγοὺς τοῦ κινήματος καὶ τοὺς ἐπιφανεστέρους ἐκκλησιαστικοὺς ἡγέτες.
῾Ο ᾿Αθανάσιος φυλακίσθηκε καί, παρὰ τὶς παντὸς εἴδους σωματικὲς καὶ ἠθικὲς κακώσεις ποὺ ὑπέστη, τόσο ἐκ μέρους τῶν δεσμοφυλάκων, ὅσο καὶ τῶν ρωμαιοκαθολικῶν ἐκκλησιαστικῶν ἀρχῶν, συνέχισε νὰ ἐλέγχη τοὺς Οὐνῖτες καὶ νὰ ἀναθεματίζη τὴν ἕνωσι.
Τὸν ἐβασάνισαν, βάζοντας στὸ σῶμα του ἀναμμένα κάρβουνα, τὸν ἔγδαραν καὶ τὸν ἔκαψαν ζωντανό. ᾿Επειδὴ ἀκόμη ἀνέπνεε, τὸν τουφέκισαν· νεκρὸ τὸν ἀποκεφάλισαν καὶ ἔρριξαν τὸ σῶμα του σὲ ἕνα λάκκο.
Τὸ τίμιο Λείψανό του βρέθηκε ἀργότερα ἄφθαρτο καὶ μέχρι σήμερα ἐπιτελεῖ θαύματα.
Νέος Συναξαριστὴς τῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας, ὑπὸ ῾Ιερομονάχου Μακαρίου Σιμωνοπετρίτου, τ. Αʹ, Σεπτέμβριος, σελ. 62-64, ἐκδόσεις ᾿Ορμύλια 2001.
paraklisi
Ο ΑΓΙΟΣ ᾿Αθανάσιος γεννήθηκε στὴν σημερινὴ πρωτεύουσα τῆς Λιθουανίας, τὴν Βίλνα, τὸ 1596, τὸν ἴδιο χρόνο ποὺ ἔγινε στὸ Μπρὲστ-Λιτὸβσκ ἡ ψευδοένωσις μεταξὺ τῆς παπικῆς Ρώμης καὶ ὡρισμένων Ρώσων ἐπισκόπων.
Υἱὸς εὐγενοῦς στὴν καταγωγὴ Λιθουανοῦ, ἀρκετὰ πτωχοῦ παρὰ ταῦτα, ἔλαβε εὐρεῖα καὶ σπάνια μόρφωσι γιὰ τὴν ἐποχή του. ῏Ηταν κάτοχος πολλῶν ξένων καὶ ἀρχαίων γλωσσῶν καὶ βαθὺς γνώστης τόσο τῶν Πατέρων τῆς ᾿Εκκλησίας, ὅσο καὶ τῶν φιλοσόφων καὶ θεολόγων τῆς Δύσεως.
Γιὰ λίγα χρόνια ὁ ῞Αγιος ἐργαζόταν ὡς οἰκοδιδάσκαλος, ὥσπου τὸ 1627 ἐκάρη Μοναχὸς στὴν Μονὴ τοῦ Χουτίν, κοντὰ στὴν ῎Ορσα τῆς Λευκορωσίας, τὸ προπύργιο αὐτὸ τῆς ᾿Ορθοδοξίας, ποὺ ἔμεινε ἀπείρακτο ἀπὸ τὶς πολωνικὲς δυνάμεις κατοχῆς καὶ διεδραμάτισε σπουδαῖο ρόλο στὸ νὰ ἀντισταθῆ ὁ ὀρθόδοξος λαὸς κατὰ τῆς ρωμαιοκαθολικῆς προπαγάνδας.
᾿Εν συνεχείᾳ, ὁ ᾿Αθανάσιος συμπλήρωσε τὴν μοναχική του κατάρτισι καὶ σὲ ἄλλα ὀνομαστὰ Μοναστήρια. ῞Οταν χειροτονήθηκε ῾Ιερεύς, ὁ Μητροπολίτης Κιέβου Πέτρος Μογίλας (1596-1647) τοῦ ἀνέθεσε τὴν ἀνακαίνισι τῆς Μονῆς τοῦ Κουπυάτιτσκ.
Μετὰ ἀπὸ θεία ἀποκάλυψι, ἔκανε ἕνα ἐπικίνδυνο ταξίδι στὴν Μόσχα, διασχίζοντας ἐδάφη κατεχόμενα ἀπὸ Πολωνούς, μὲ σκοπὸ νὰ ἐκθέση στὸν Τσάρο τὴν κακὴ στάσι τῶν τοπικῶν ἀρχῶν ἔναντι τῶν ᾿Ορθοδόξων στὶς βορειοδυτικὲς περιοχὲς τῆς Ρωσίας καὶ ἐπίσης νὰ ζητήση συνδρομὴ γιὰ τὴν ἀνακαίνισι τῆς Μονῆς του.
Μὲ τὴν βοήθεια τῆς Παναγίας, ἐπέτυχε στὴν ἀποστολή του καὶ ἄρχισε τὶς ἐργασίες. Δύο χρόνια ὅμως ἀργότερα ἀναγκάσθηκε νὰ τὶς ἐγκαταλείψη, διότι ἐξελέγη ῾Ηγούμενος τῆς Μονῆς τοῦ ῾Οσίου Συμεὼν τοῦ Στυλίτου στὸ Μπρέστ-Λιτόβσκ. ᾿Απὸ τότε ἀποδύθηκε σὲ νέο καὶ ἀκαταπόνητο ἀγῶνα ἐναντίον τῆς Οὐνίας, τοῦ προσηλυτιστικοῦ αὐτοῦ τρόπου τῶν Λατίνων ποὺ εἶναι συγκεκαλυμμένος μὲ ὀρθόδοξα λειτουργικὰ τυπικὰ καὶ συνήθειες.
᾿Επὶ ὀκτὼ χρόνια, ὁ ῞Αγιος μὲ τὴν προσευχή, τὸ κήρυγμα καὶ τὰ συγγράμματά του στηλίτευε καὶ ἀπέρριπτε τὴν ψευδοένωσι τῆς Μπρέστ, ἐπανέφερε δὲ τοὺς πλανηθέντας στὴν ποίμνη τοῦ Χριστοῦ.
Οἱ Πολωνοὶ στρατιῶτες καὶ ἔποικοι βασάνιζαν τοὺς ᾿Ορθοδόξους πληθυσμοὺς τῶν κατεχομένων περιοχῶν μὲ βαρβαρικὴ ὠμότητα, ἀλλὰ καὶ οἱ ᾿Ιησουῖτες ἱεραπόστολοι δὲν ἐδίσταζαν νὰ χρησιμοποιήσουν τὶς πιὸ ἀπάνθρωπες μεθόδους, προκειμένου νὰ στερεώσουν τὴν ἰδική τους πίστι στὴν Μικρορωσία.
῾Ο ῞Αγιος ἀποφάσισε νὰ μεταβῆ στὸν βασιλέα τῆς Πολωνίας Βλαδίσλαο Δʹ (1632-1648), γιὰ νὰ μεσολαβήση, ὥστε οἱ ᾿Ορθόδοξοι νὰ ἔχουν πιὸ ἀνθρώπινη μεταχείρισι. ῾Ο βασιλεὺς κάμφθηκε ἀπὸ τὴν παράκλησί του καὶ μὲ διάταγμα ἔθετε τέρμα σὲ αὐτὲς τὶς καταχρήσεις τῆς ἐξουσίας, ἀλλὰ οἱ δημόσιοι λειτουργοί του δὲν τὸ ἐφήρμοσαν.
Στὴν Βαρσοβία ἡ κατάστασις τῶν ᾿Ορθοδόξων ἦταν ἀκόμη χειρότερη. Σὲ ἑορτάσιμες ἡμέρες οἱ Πολωνοὶ καὶ οἱ Οὐνῖτες ἔβαζαν φωτιὰ σὲ ὀρθόδοξες ἐκκλησίες γεμᾶτες πιστούς, ὅπως καὶ ἄλλοτε κατὰ τὴν ἐποχὴ τῶν μεγάλων διωγμῶν.
Μόνος στὸν ἀγῶνα, μὲ μόνη παρηγοριὰ τὴν Παναγία, ὁ ᾿Αθανάσιος συνέχισε τὶς προσπάθειές του.
Τὸ 1643, ὕστερα ἀπὸ μία νέα θεία ἀποκάλυψι, κατέφυγε γιὰ δεύτερη φορὰ στὸ Συμβούλιο ᾿Επικρατείας τῆς Πολωνίας. ᾿Ενῶ κέρδισε τὴν προστασία τοῦ κράτους ὑπὲρ τοῦ ὀρθοδόξου ποιμνίου του, ὡρισμένοι ὀρθόδοξοι γαιοκτήμονες, φοβούμενοι μήπως ζημιωθοῦν τὰ συμφέροντά τους, διέδωσαν ὅτι ἦταν τρελλὸς καὶ κατώρθωσαν νὰ τοῦ ἀφαιρεθῆ τὸ ἀξίωμα, νὰ καθαιρεθῆ ἀπὸ τὴν ἱερωσύνη καὶ νὰ σταλῆ στὸ Κίεβο γιὰ ἐξέτασι.
Παρὰ τὶς κακόβουλες προσπάθειές τους, ὁ ῞Αγιος δικαιώθηκε καὶ ἐπέστρεψε ὡς ῾Ηγούμενος στὸ Μοναστήρι του, ἀλλὰ δὲν ἔμεινε ἢσυχος γιὰ πολύ· σύντομα ξανάρχισαν οἱ διωγμοὶ κατὰ τῶν ᾿Ορθοδόξων.
᾿Ενῶ ἑτοίμαζε μία ἀναφορὰ πρὸς τὸν βασιλέα τῆς Πολωνίας, συνελήφθη καὶ φυλακίσθηκε προτοῦ νὰ τὴν ὁλοκληρώση καὶ ἀφέθηκε ἐλεύθερος ὕστερα ἀπὸ τρία χρόνια.
Τὸ 1648 ὁ διωγμὸς συνεχίσθηκε σφοδρότερος. ῏Ηταν τόσο αἱματηρός, ὥστε ὁ λαὸς τῆς Μικρορωσίας ἐξεγέρθηκε καὶ ἀπαίτησε τὴν ἀποχώρησι τῶν πολωνολιθουανικῶν δυνάμεων καὶ τὴν ἀπόδοσι τῶν ρωσικῶν ἐδαφῶν στὸν Τσάρο. Οἱ πολωνικὲς ἀρχὲς συνέλαβαν ἀμέσως τοὺς ἀρχηγοὺς τοῦ κινήματος καὶ τοὺς ἐπιφανεστέρους ἐκκλησιαστικοὺς ἡγέτες.
῾Ο ᾿Αθανάσιος φυλακίσθηκε καί, παρὰ τὶς παντὸς εἴδους σωματικὲς καὶ ἠθικὲς κακώσεις ποὺ ὑπέστη, τόσο ἐκ μέρους τῶν δεσμοφυλάκων, ὅσο καὶ τῶν ρωμαιοκαθολικῶν ἐκκλησιαστικῶν ἀρχῶν, συνέχισε νὰ ἐλέγχη τοὺς Οὐνῖτες καὶ νὰ ἀναθεματίζη τὴν ἕνωσι.
Τὸν ἐβασάνισαν, βάζοντας στὸ σῶμα του ἀναμμένα κάρβουνα, τὸν ἔγδαραν καὶ τὸν ἔκαψαν ζωντανό. ᾿Επειδὴ ἀκόμη ἀνέπνεε, τὸν τουφέκισαν· νεκρὸ τὸν ἀποκεφάλισαν καὶ ἔρριξαν τὸ σῶμα του σὲ ἕνα λάκκο.
Τὸ τίμιο Λείψανό του βρέθηκε ἀργότερα ἄφθαρτο καὶ μέχρι σήμερα ἐπιτελεῖ θαύματα.
Νέος Συναξαριστὴς τῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας, ὑπὸ ῾Ιερομονάχου Μακαρίου Σιμωνοπετρίτου, τ. Αʹ, Σεπτέμβριος, σελ. 62-64, ἐκδόσεις ᾿Ορμύλια 2001.
paraklisi
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Φιλιώ Τσινόγλου: Λεπτομέρειες για την επίθεση με βενζίνη
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
