2020-09-19 16:27:15
Με την αγάπη για τα παιδιά να κυριαρχεί στη ζωή της και τον δυναμισμό που τη διακατέχει, η Ελένη Λουκά είναι η πρώτη στην Κύπρο, με σύνδρομο down, που ακολούθησε πιστά το όνειρό της και το υλοποίησε.
Φοίτησε στο Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο και σήμερα είναι και επίσημα πτυχιούχος νηπιαγωγός. Τώρα, ετοιμάζεται ν’ ανοίξει νέα κεφάλαια στη ζωή της και να κάνει σχέδια για νέα «ταξίδια»!
Ετοιμαζόμουν για μέρες για τη συνάντησή μου με την Ελένη. Σκέψεις διάφορες στο μυαλό μου για το τι θα μπορούσα να τη ρωτήσω. Τι θα έπρεπε να γνωρίζω για τα άτομα με σύνδρομο down; Πώς θα μπορούσα να προσεγγίσω καλύτερα το θέμα μέσω των ερωτήσεών μου; Σκεφτόμουν πώς θα μπορούσε η ίδια να αντεπεξέλθει μέσα σε μια τάξη νηπιαγωγείου.
Όταν με υποδέχτηκε στο σπίτι της και μου έδωσε το χέρι της για να συστηθούμε, κάθε έγνοια... είχε πλέον διαλυθεί! Ένα πλατύ, ζεστό χαμόγελο και ένα «χαίρω πολύ» ήταν αρκετά για να καταλάβω τον συνδυασμό της αγάπης και της θέλησης για ζωή και εξέλιξη, στοιχεία τα οποία τη βοήθησαν να πετύχει μέχρι στιγμής πολλά, με αργά αλλά πολύ στέρεα βήματα.
«Παιδάκι μην κλαίς» η πρώτη σπίθα Την πρώτη μέρα της φοίτησης στο νηπιαγωγείο η Ελένη προσαρμόστηκε σχετικά γρήγορα. Πλησίασε όμως ένα άλλο παιδάκι που έκλαιγε συνεχώς για να το παρηγορήσει! Του είπε «παιδάκι μην κλαις» κι αυτό σταμάτησε. Της άρεσε και τη χαροποίησε που η «παρέμβασή» της είχε αποτέλεσμα. Κι εκεί άναψε η πρώτη σπίθα η οποία διαρκεί μέχρι και σήμερα! Να μπορέσει να προσφέρει μέσα από το επάγγελμα της εκπαιδευτικού!
Αγάπησε πολύ τα παιδιά κι έτσι με το πέρασμα των χρόνων αποφάσισε να διοχετεύσει όλη αυτή την αγάπη και τον ενθουσιασμό στις σπουδές για την εκπαίδευσή τους! Παρά το γεγονός ότι μετά την αποφοίτησή της από το σχολείο υπήρχαν οι εναλλακτικές να εργαστεί στην οικογενειακή επιχείρηση, εντούτοις, η ίδια παρέμεινε προσηλωμένη στον αρχικό της στόχο. Να γίνει εκπαιδευτικός και να δώσει όσα έχει μέσα στην ψυχή της στα παιδιά.
Τα σχολικά χρόνια
Παρόλο που η Ελένη είχε τη δυνατότητα να έχει προσωπικό συνοδό κατά τη διάρκεια της σχολικής της ζωής, εντούτοις, επέλεξε να σταθεί στα δικά της πόδια και να προχωρήσει μόνη της, να παλέψει και να βγει δυνατότερη. Σε κάθε στάδιο της εκπαίδευσής της είχε την τύχη να συναντήσει δασκάλους, καθηγητές και συμμαθητές, που στην πορεία έγιναν πολύ καλοί φίλοι, να την υποστηρίζουν και να την οδηγήσουν να κατακτήσει έναν-έναν τους στόχους της. Κυρίως της έδωσαν τη δυνατότητα να δείξει όσα έχει μέσα της και να προσπαθήσει για να γίνει ο δυναμικός άνθρωπος που είναι σήμερα! Πάντα θυμάται τη σχολική της ζωή με τα ομορφότερα συναισθήματα και κρατά ένα σημαντικό κομμάτι στην καρδιά της από εκείνα τα χρόνια.
Δεν αποκλείστηκε ποτέ από καμία εκπαιδευτική διαδικασία, αφού εντάχθηκε και κατάφερε να σταθεί σε γενικές τάξεις και να προσφέρει με τις δικές της δυνατότητες! Το ίδιο θα ήθελε να γίνεται με όλα τα παιδιά που μπορούν να το πράξουν και τους αρμόδιους να αξιοποιούν τις δυνατότητές τους με κάθε τρόπο.
Το ταξίδι στο Πανεπιστήμιο
Γελά στο άκουσμα της ερώτησής μου για το τέλος της ακαδημαϊκής της ζωής! Και τώρα, της λέω, Πανεπιστήμιο τέλος; Από τώρα αναζήτηση για τη συνέχεια της πορείας; Ναι! Ξεκάθαρα και απλά! Είναι η πρώτη φοιτήτρια με σύνδρομο down που ολοκλήρωσε τις σπουδές της και αυτό έχει ταυτόχρονα τη δυσκολία του αλλά και την ομορφιά του. Την ενισχύει με ακόμα περισσότερο πείσμα να συνεχίσει και να κατακτήσει κι άλλους στόχους! Nα δώσει ακόμη μεγαλύτερη ώθηση και σε άλλα πρόσωπα με αναπηρίες να διεκδικήσουν τη φωνή και την αξιοπρέπεια που τους ανήκει.
Στο Πανεπιστήμιο, έμαθε πολλά. Λάτρεψε τη θεωρία. Ιδιαίτερα όμως την ψυχολογία γιατί της έδωσε εκείνα τα εργαλεία να καταλάβει όσα νιώθει για τα παιδιά. Άλλωστε ήταν πολύ συνειδητή επιλογή να σπουδάσει νηπιαγωγός για να προσφέρει στα παιδιά. Γιατί τα παιδιά είναι το αύριο του τόπου μας.
Παράλληλα, αναπόσπαστο κομμάτι των σπουδών της ήταν και η σχολική εμπειρία η οποία έδωσε στην Ελένη την ευκαιρία να ζήσει τη διδασκαλία στην πράξη. Μια διαδικασία που θεωρείται εύκολη, αλλά στην πράξη είναι δύσκολη. «Τουλάχιστον μέχρι να καταφέρεις να κερδίσεις τους μαθητές και να τους έχεις όλους μαζί. Ωστόσο τα παιδιά έχουν μέσα τους την ενσυναίσθηση. Καταφέρνουν να μπαίνουν στη θέση του άλλου και να καταλαβαίνουν ποιος τους αγαπά αληθινά», μας ομολογεί.
Δεν δίστασε ποτέ να «τσαλακώσει» την εικόνα της, να κάτσει στο πάτωμα μαζί με τα παιδιά, να παίξει, να χορέψει και να τραγουδήσει, να ζωγραφίσει, γι’ αυτό και πολλές φορές τα ίδια τα παιδιά νόμιζαν πως... πρόκειται για συμμαθήτριά τους! Και αυτό από μόνο του ερχόνταν να προστεθεί στα θετικά χαρακτηριστικά της Ελένης ως προς την προσέγγισή της με τα παιδιά! Η ίδια αναγνωρίζει τις δυσκολίες που έχει, αφού χρειάζεται ακόμα καθοδήγηση. Ωστόσο μπορούν να αξιοποιηθούν οι δεξιότητές της ως εκπαιδευτικού, διότι η μέχρι στιγμής εμπειρία έδειξε πως μπορεί πολύ εύκολα να νιώσει τα παιδιά, να τα προσεγγίσει και να γίνει ένα μαζί τους και να τους δώσει αφιδώλευτα όλα όσα έχει μάθει αλλά και όλα όσα νιώθει μέσα της!
Η Ελένη, κατά τη διάρκεια των σπουδών της, βραβεύτηκε από το περιοδικό Madame Figaro «Πρωτείον Ζωής» εις μνήμην Άντη Χατζηκωστή. Μια ιδιαίτερα σημαντική επιβράβευση των προσπαθειών της και μια ευκαιρία να δώσει ένα δυνατό μήνυμα προς την κοινωνία! Μετά τη βράβευσή της διάφοροι οργανισμοί και επιχειρήσεις πρόσφεραν ευκαιρίες εργοδότησης στην Ελένη, με την ίδια να επιλέγει να εργαστεί σε καλοκαιρινό σχολείο το οποίο διοργάνωσε το περσινό καλοκαίρι ο παιχνιδότοπος Play4Kids στη Λευκωσία! Όταν αναφέρεται σε αυτή την εμπειρία της, πάντα σε πρώτο πλάνο βάζει τα παιδιά και όσα όμορφα έζησε μαζί τους!
Πλέον, έχει ολοκληρώσει και το τελευταίο μάθημα για την απόκτηση του πτυχίου της και σκοπεύει να εγγραφεί στους καταλόγους των διορισίμων εκπαιδευτικών. Φύσει ανήσυχο πνεύμα, προς το παρόν, κάνει μια μικρή ανάπαυλα και σχεδιάζει το μέλλον της βλέποντας τις επιλογές που έχει μπροστά της! Μας αποκαλύπτει ότι γράφει τις δικές της ιστορίες και παραμύθια για παιδιά... τις οποίες ενδεχομένως τα επόμενα χρόνια, γιατί όχι, να τις συναντήσετε και στα βιβλιοπωλεία!
Όπως το ουράνιο τόξο έτσι και οι άνθρωποι...
Η Ελένη εξηγεί τη διαφορετικότητα, στους μεγάλους και στα παιδιά, με τον ίδιο τρόπο: Όπως το ουράνιο τόξο έχει διαφορετικά χρώματα, έτσι και οι άνθρωποι μεταξύ τους είναι διαφορετικοί και έχουν ξεχωριστά χαρίσματα. Έχουν ομοιότητες, έχουν διαφορές. Δημιουργούν ομορφιά ως ένα σώμα.
Όπως τα λουλούδια με την ποικιλία και τη διαφορετικότητά τους ομορφαίνουν τη φύση, έχουν διαφορετικό χρώμα, ύψος, μέγεθος, δημιουργούν και κάνουν μεταξύ τους ομορφότερη τη ζωή μας, έτσι και οι άνθρωποι με τη διαφορετικότητά τους ομορφαίνουν τη ζωή μας και την κάνουν πιο ενδιαφέρουσα.
Όπως οι νότες ενός πιάνου διαφέρουν μεταξύ τους και όλες μαζί δημιουργούν ωραίες μελωδίες -αρμονικές! Χωρίς τη διαφορετικότητα η ζωή μας θα ήταν ανιαρή. Έτσι και η διαφορετικότητα στους ανθρώπους δημιουργεί μιαν αρμονία.
Συνοδοιπόροι και συμπαραστάτες οι γονείς
Tην καμαρώνουν για το πείσμα της και τον δυναμισμό της και στέκονται στο πλευρό της σε κάθε βήμα να τη στηρίξουν όποτε χρειαστεί! Ο Μιχάλης και η Ξένια Λουκά, οι γονείς της Ελένης, είναι οι πιο πιστοί συνοδοιπόροι της, αφού από την πρώτη στιγμή πίστεψαν, ενίσχυσαν τις δυνατότητές της και την «έσπρωξαν» προς τα μπρος για να παλέψει για την κατάκτηση όλων όσων η ίδια επιθυμούσε.
Όταν ήρθε στη ζωή τους, η Ελένη αποτέλεσε και την αρχή της δραστηριοποίησής τους σε διάφορους οργανισμούς, συνδέσμους γονέων ατόμων με αναπηρίες κτλ, ως μια ευκαιρία για να ενημερωθούν και να διεκδικήσουν ζητήματα που αφορούσαν στην ευημερία αλλά και την εκπαίδευση.
Όπως ανέφερε στον «Φ» ο πατέρας της Ελένης, όταν άρχισε να συζητείται η εισαγωγή της νομοθεσίας για την Ειδική Εκπαίδευση στην Κύπρο ουσιαστικά, προηγουμένως, δεν υπήρχε τίποτα. Με τον Νόμο και τους Κανονισμούς 1999-2001 περί Ειδικής Αγωγής και Εκπαίδευσης, έγινε η αρχή για την εισαγωγή νομοθεσίας και κανονισμών μετά από διαβούλευση και εκτενή συζήτηση στη Βουλή. Παλαιότερα, τα άτομα με αναπηρίες είχαν πρόσβαση στην εκπαίδευση μέχρι το δημοτικό σχολείο και απ’ κεί και πέρα δεν υπήρχε οποιασδήποτε άλλης μορφής εκπαίδευση πέρα από τα διάφορα κέντρα. Με την εισαγωγή της νομοθεσίας παιδιά με αναπηρίες άρχισαν να εντάσσονται στα σχολεία με κάποια στήριξη εκεί και όπου χρειαζόταν. Σήμερα η υφιστάμενη νομοθεσία συζητείται ξανά για τον εκσυγχρονισμό της.
Είκοσι έξι χρόνια μετά την άφιξη της Ελένης στη ζωή τους,οι γονείς της αναγνωρίζουν πως σε κοινωνικό επίπεδο άλλαξαν πολλά. «Μπήκαμε νέοι, βγαίνουμε γέροι παρόλο που νιώθουμε νέοι», αναφέρει χαριτολογώντας ο πατέρας της. Οι οικογένειες των ατόμων με αναπηρίες σήμερα διεκδικούν με διαφορετικούς τρόπους όσα ανήκουν στα παιδιά τους.
Η Πολιτεία αργεί, αλλά, θέλει, δεν θέλει, θα προσαρμοστεί. Πάντα όμως χρειάζεται σπρώξιμο και αυτό επιτυγχάνεται μέσω των κανονισμών και των οδηγιών της ΕΕ αλλά και τη σύμβαση του ΟΗΕ για τα δικαιώματα των ατόμων παιδιών με αναπηρίες, με τις οποίες θα πρέπει να προσαρμοστεί και η Κυπριακή Δημοκρατία. Ιδιαίτερα σημαντικός σε αυτή την κατεύθυνση είναι και ο ρόλος των συνδέσμων και των ομοσπονδιών γονέων, της ΚΥΣΟΑ (Κυπριακής Συνομοσπονδίας Οργανώσεων Αναπήρων) και της ΕΠΑΝΑ (Επιτροπής Προστασίας Ατόμων με Νοητική Αναπηρία) και άλλων οργανώσεων, οι οποίες αποτελούν και τον επίσημο συνομιλητή του κράτους. Τα εργαλεία υπάρχουν και εναπόκειται στο ίδιο το κράτος τι θα εφαρμόσει το κάθε κράτος.
«Φιλική» χώρα η Κύπρος για τα άτομα με αναπηρίες
Μέσα από την προσωπική τους εμπειρία, οι γονείς της Ελένης θεωρούν πως η χώρα μας είναι σε πολύ μεγάλο βαθμό φιλική ως προς τα άτομα με αναπηρίες. Σαφώς όμως δέχονται και τον αντίλογο ότι δεν είμαστε φιλική χώρα για να ζήσουν, να εργαστούν και να δημιουργήσουν τα άτομα με αναπηρίες. Ωστόσο, υπογραμμίζουν πως ο Κύπριος έχει μέσα του τον ανθρωπισμό και την ενσυναίσθηση για να αποδεχτεί. Δεν έχει την ψυχρή λογική άλλων ευρωπαϊκών κρατών. Η ένταξη των παιδιών με αναπηρίες στην εκπαίδευση και στο σχολικό περιβάλλον δημιούργησε διαφορετικές προοπτικές ως προς την αποδοχή τους.
Το παράδειγμα της Ελένης θα μπορούσε να τεθεί σε εφαρμογή διαχρονικά για όλα τα άτομα με αναπηρίες, ως προς το θέμα της αποδοχής αλλά και της ένταξης των ατόμων με σύνδρομο Down στην κοινωνία. Μακροπρόθεσμα, όσα πιο πολλά χρήματα ξοδέψει η Πολιτεία στην εκπαίδευση αλλά και στην καλλιέργεια των δεξιοτήτων τους, καθιστώντας τα περισσότερο ανεξάρτητα, τόσα άλλα θα εξοικονομήσει στο μέλλον από επιδόματα διαμονής και συντήρησής τους.
Μυρτώ Ζουμίδου
philenews.com
Φοίτησε στο Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο και σήμερα είναι και επίσημα πτυχιούχος νηπιαγωγός. Τώρα, ετοιμάζεται ν’ ανοίξει νέα κεφάλαια στη ζωή της και να κάνει σχέδια για νέα «ταξίδια»!
Ετοιμαζόμουν για μέρες για τη συνάντησή μου με την Ελένη. Σκέψεις διάφορες στο μυαλό μου για το τι θα μπορούσα να τη ρωτήσω. Τι θα έπρεπε να γνωρίζω για τα άτομα με σύνδρομο down; Πώς θα μπορούσα να προσεγγίσω καλύτερα το θέμα μέσω των ερωτήσεών μου; Σκεφτόμουν πώς θα μπορούσε η ίδια να αντεπεξέλθει μέσα σε μια τάξη νηπιαγωγείου.
Όταν με υποδέχτηκε στο σπίτι της και μου έδωσε το χέρι της για να συστηθούμε, κάθε έγνοια... είχε πλέον διαλυθεί! Ένα πλατύ, ζεστό χαμόγελο και ένα «χαίρω πολύ» ήταν αρκετά για να καταλάβω τον συνδυασμό της αγάπης και της θέλησης για ζωή και εξέλιξη, στοιχεία τα οποία τη βοήθησαν να πετύχει μέχρι στιγμής πολλά, με αργά αλλά πολύ στέρεα βήματα.
«Παιδάκι μην κλαίς» η πρώτη σπίθα Την πρώτη μέρα της φοίτησης στο νηπιαγωγείο η Ελένη προσαρμόστηκε σχετικά γρήγορα. Πλησίασε όμως ένα άλλο παιδάκι που έκλαιγε συνεχώς για να το παρηγορήσει! Του είπε «παιδάκι μην κλαις» κι αυτό σταμάτησε. Της άρεσε και τη χαροποίησε που η «παρέμβασή» της είχε αποτέλεσμα. Κι εκεί άναψε η πρώτη σπίθα η οποία διαρκεί μέχρι και σήμερα! Να μπορέσει να προσφέρει μέσα από το επάγγελμα της εκπαιδευτικού!
Αγάπησε πολύ τα παιδιά κι έτσι με το πέρασμα των χρόνων αποφάσισε να διοχετεύσει όλη αυτή την αγάπη και τον ενθουσιασμό στις σπουδές για την εκπαίδευσή τους! Παρά το γεγονός ότι μετά την αποφοίτησή της από το σχολείο υπήρχαν οι εναλλακτικές να εργαστεί στην οικογενειακή επιχείρηση, εντούτοις, η ίδια παρέμεινε προσηλωμένη στον αρχικό της στόχο. Να γίνει εκπαιδευτικός και να δώσει όσα έχει μέσα στην ψυχή της στα παιδιά.
Τα σχολικά χρόνια
Παρόλο που η Ελένη είχε τη δυνατότητα να έχει προσωπικό συνοδό κατά τη διάρκεια της σχολικής της ζωής, εντούτοις, επέλεξε να σταθεί στα δικά της πόδια και να προχωρήσει μόνη της, να παλέψει και να βγει δυνατότερη. Σε κάθε στάδιο της εκπαίδευσής της είχε την τύχη να συναντήσει δασκάλους, καθηγητές και συμμαθητές, που στην πορεία έγιναν πολύ καλοί φίλοι, να την υποστηρίζουν και να την οδηγήσουν να κατακτήσει έναν-έναν τους στόχους της. Κυρίως της έδωσαν τη δυνατότητα να δείξει όσα έχει μέσα της και να προσπαθήσει για να γίνει ο δυναμικός άνθρωπος που είναι σήμερα! Πάντα θυμάται τη σχολική της ζωή με τα ομορφότερα συναισθήματα και κρατά ένα σημαντικό κομμάτι στην καρδιά της από εκείνα τα χρόνια.
Δεν αποκλείστηκε ποτέ από καμία εκπαιδευτική διαδικασία, αφού εντάχθηκε και κατάφερε να σταθεί σε γενικές τάξεις και να προσφέρει με τις δικές της δυνατότητες! Το ίδιο θα ήθελε να γίνεται με όλα τα παιδιά που μπορούν να το πράξουν και τους αρμόδιους να αξιοποιούν τις δυνατότητές τους με κάθε τρόπο.
Το ταξίδι στο Πανεπιστήμιο
Γελά στο άκουσμα της ερώτησής μου για το τέλος της ακαδημαϊκής της ζωής! Και τώρα, της λέω, Πανεπιστήμιο τέλος; Από τώρα αναζήτηση για τη συνέχεια της πορείας; Ναι! Ξεκάθαρα και απλά! Είναι η πρώτη φοιτήτρια με σύνδρομο down που ολοκλήρωσε τις σπουδές της και αυτό έχει ταυτόχρονα τη δυσκολία του αλλά και την ομορφιά του. Την ενισχύει με ακόμα περισσότερο πείσμα να συνεχίσει και να κατακτήσει κι άλλους στόχους! Nα δώσει ακόμη μεγαλύτερη ώθηση και σε άλλα πρόσωπα με αναπηρίες να διεκδικήσουν τη φωνή και την αξιοπρέπεια που τους ανήκει.
Στο Πανεπιστήμιο, έμαθε πολλά. Λάτρεψε τη θεωρία. Ιδιαίτερα όμως την ψυχολογία γιατί της έδωσε εκείνα τα εργαλεία να καταλάβει όσα νιώθει για τα παιδιά. Άλλωστε ήταν πολύ συνειδητή επιλογή να σπουδάσει νηπιαγωγός για να προσφέρει στα παιδιά. Γιατί τα παιδιά είναι το αύριο του τόπου μας.
Παράλληλα, αναπόσπαστο κομμάτι των σπουδών της ήταν και η σχολική εμπειρία η οποία έδωσε στην Ελένη την ευκαιρία να ζήσει τη διδασκαλία στην πράξη. Μια διαδικασία που θεωρείται εύκολη, αλλά στην πράξη είναι δύσκολη. «Τουλάχιστον μέχρι να καταφέρεις να κερδίσεις τους μαθητές και να τους έχεις όλους μαζί. Ωστόσο τα παιδιά έχουν μέσα τους την ενσυναίσθηση. Καταφέρνουν να μπαίνουν στη θέση του άλλου και να καταλαβαίνουν ποιος τους αγαπά αληθινά», μας ομολογεί.
Δεν δίστασε ποτέ να «τσαλακώσει» την εικόνα της, να κάτσει στο πάτωμα μαζί με τα παιδιά, να παίξει, να χορέψει και να τραγουδήσει, να ζωγραφίσει, γι’ αυτό και πολλές φορές τα ίδια τα παιδιά νόμιζαν πως... πρόκειται για συμμαθήτριά τους! Και αυτό από μόνο του ερχόνταν να προστεθεί στα θετικά χαρακτηριστικά της Ελένης ως προς την προσέγγισή της με τα παιδιά! Η ίδια αναγνωρίζει τις δυσκολίες που έχει, αφού χρειάζεται ακόμα καθοδήγηση. Ωστόσο μπορούν να αξιοποιηθούν οι δεξιότητές της ως εκπαιδευτικού, διότι η μέχρι στιγμής εμπειρία έδειξε πως μπορεί πολύ εύκολα να νιώσει τα παιδιά, να τα προσεγγίσει και να γίνει ένα μαζί τους και να τους δώσει αφιδώλευτα όλα όσα έχει μάθει αλλά και όλα όσα νιώθει μέσα της!
Η Ελένη, κατά τη διάρκεια των σπουδών της, βραβεύτηκε από το περιοδικό Madame Figaro «Πρωτείον Ζωής» εις μνήμην Άντη Χατζηκωστή. Μια ιδιαίτερα σημαντική επιβράβευση των προσπαθειών της και μια ευκαιρία να δώσει ένα δυνατό μήνυμα προς την κοινωνία! Μετά τη βράβευσή της διάφοροι οργανισμοί και επιχειρήσεις πρόσφεραν ευκαιρίες εργοδότησης στην Ελένη, με την ίδια να επιλέγει να εργαστεί σε καλοκαιρινό σχολείο το οποίο διοργάνωσε το περσινό καλοκαίρι ο παιχνιδότοπος Play4Kids στη Λευκωσία! Όταν αναφέρεται σε αυτή την εμπειρία της, πάντα σε πρώτο πλάνο βάζει τα παιδιά και όσα όμορφα έζησε μαζί τους!
Πλέον, έχει ολοκληρώσει και το τελευταίο μάθημα για την απόκτηση του πτυχίου της και σκοπεύει να εγγραφεί στους καταλόγους των διορισίμων εκπαιδευτικών. Φύσει ανήσυχο πνεύμα, προς το παρόν, κάνει μια μικρή ανάπαυλα και σχεδιάζει το μέλλον της βλέποντας τις επιλογές που έχει μπροστά της! Μας αποκαλύπτει ότι γράφει τις δικές της ιστορίες και παραμύθια για παιδιά... τις οποίες ενδεχομένως τα επόμενα χρόνια, γιατί όχι, να τις συναντήσετε και στα βιβλιοπωλεία!
Όπως το ουράνιο τόξο έτσι και οι άνθρωποι...
Η Ελένη εξηγεί τη διαφορετικότητα, στους μεγάλους και στα παιδιά, με τον ίδιο τρόπο: Όπως το ουράνιο τόξο έχει διαφορετικά χρώματα, έτσι και οι άνθρωποι μεταξύ τους είναι διαφορετικοί και έχουν ξεχωριστά χαρίσματα. Έχουν ομοιότητες, έχουν διαφορές. Δημιουργούν ομορφιά ως ένα σώμα.
Όπως τα λουλούδια με την ποικιλία και τη διαφορετικότητά τους ομορφαίνουν τη φύση, έχουν διαφορετικό χρώμα, ύψος, μέγεθος, δημιουργούν και κάνουν μεταξύ τους ομορφότερη τη ζωή μας, έτσι και οι άνθρωποι με τη διαφορετικότητά τους ομορφαίνουν τη ζωή μας και την κάνουν πιο ενδιαφέρουσα.
Όπως οι νότες ενός πιάνου διαφέρουν μεταξύ τους και όλες μαζί δημιουργούν ωραίες μελωδίες -αρμονικές! Χωρίς τη διαφορετικότητα η ζωή μας θα ήταν ανιαρή. Έτσι και η διαφορετικότητα στους ανθρώπους δημιουργεί μιαν αρμονία.
Συνοδοιπόροι και συμπαραστάτες οι γονείς
Tην καμαρώνουν για το πείσμα της και τον δυναμισμό της και στέκονται στο πλευρό της σε κάθε βήμα να τη στηρίξουν όποτε χρειαστεί! Ο Μιχάλης και η Ξένια Λουκά, οι γονείς της Ελένης, είναι οι πιο πιστοί συνοδοιπόροι της, αφού από την πρώτη στιγμή πίστεψαν, ενίσχυσαν τις δυνατότητές της και την «έσπρωξαν» προς τα μπρος για να παλέψει για την κατάκτηση όλων όσων η ίδια επιθυμούσε.
Όταν ήρθε στη ζωή τους, η Ελένη αποτέλεσε και την αρχή της δραστηριοποίησής τους σε διάφορους οργανισμούς, συνδέσμους γονέων ατόμων με αναπηρίες κτλ, ως μια ευκαιρία για να ενημερωθούν και να διεκδικήσουν ζητήματα που αφορούσαν στην ευημερία αλλά και την εκπαίδευση.
Όπως ανέφερε στον «Φ» ο πατέρας της Ελένης, όταν άρχισε να συζητείται η εισαγωγή της νομοθεσίας για την Ειδική Εκπαίδευση στην Κύπρο ουσιαστικά, προηγουμένως, δεν υπήρχε τίποτα. Με τον Νόμο και τους Κανονισμούς 1999-2001 περί Ειδικής Αγωγής και Εκπαίδευσης, έγινε η αρχή για την εισαγωγή νομοθεσίας και κανονισμών μετά από διαβούλευση και εκτενή συζήτηση στη Βουλή. Παλαιότερα, τα άτομα με αναπηρίες είχαν πρόσβαση στην εκπαίδευση μέχρι το δημοτικό σχολείο και απ’ κεί και πέρα δεν υπήρχε οποιασδήποτε άλλης μορφής εκπαίδευση πέρα από τα διάφορα κέντρα. Με την εισαγωγή της νομοθεσίας παιδιά με αναπηρίες άρχισαν να εντάσσονται στα σχολεία με κάποια στήριξη εκεί και όπου χρειαζόταν. Σήμερα η υφιστάμενη νομοθεσία συζητείται ξανά για τον εκσυγχρονισμό της.
Είκοσι έξι χρόνια μετά την άφιξη της Ελένης στη ζωή τους,οι γονείς της αναγνωρίζουν πως σε κοινωνικό επίπεδο άλλαξαν πολλά. «Μπήκαμε νέοι, βγαίνουμε γέροι παρόλο που νιώθουμε νέοι», αναφέρει χαριτολογώντας ο πατέρας της. Οι οικογένειες των ατόμων με αναπηρίες σήμερα διεκδικούν με διαφορετικούς τρόπους όσα ανήκουν στα παιδιά τους.
Η Πολιτεία αργεί, αλλά, θέλει, δεν θέλει, θα προσαρμοστεί. Πάντα όμως χρειάζεται σπρώξιμο και αυτό επιτυγχάνεται μέσω των κανονισμών και των οδηγιών της ΕΕ αλλά και τη σύμβαση του ΟΗΕ για τα δικαιώματα των ατόμων παιδιών με αναπηρίες, με τις οποίες θα πρέπει να προσαρμοστεί και η Κυπριακή Δημοκρατία. Ιδιαίτερα σημαντικός σε αυτή την κατεύθυνση είναι και ο ρόλος των συνδέσμων και των ομοσπονδιών γονέων, της ΚΥΣΟΑ (Κυπριακής Συνομοσπονδίας Οργανώσεων Αναπήρων) και της ΕΠΑΝΑ (Επιτροπής Προστασίας Ατόμων με Νοητική Αναπηρία) και άλλων οργανώσεων, οι οποίες αποτελούν και τον επίσημο συνομιλητή του κράτους. Τα εργαλεία υπάρχουν και εναπόκειται στο ίδιο το κράτος τι θα εφαρμόσει το κάθε κράτος.
«Φιλική» χώρα η Κύπρος για τα άτομα με αναπηρίες
Μέσα από την προσωπική τους εμπειρία, οι γονείς της Ελένης θεωρούν πως η χώρα μας είναι σε πολύ μεγάλο βαθμό φιλική ως προς τα άτομα με αναπηρίες. Σαφώς όμως δέχονται και τον αντίλογο ότι δεν είμαστε φιλική χώρα για να ζήσουν, να εργαστούν και να δημιουργήσουν τα άτομα με αναπηρίες. Ωστόσο, υπογραμμίζουν πως ο Κύπριος έχει μέσα του τον ανθρωπισμό και την ενσυναίσθηση για να αποδεχτεί. Δεν έχει την ψυχρή λογική άλλων ευρωπαϊκών κρατών. Η ένταξη των παιδιών με αναπηρίες στην εκπαίδευση και στο σχολικό περιβάλλον δημιούργησε διαφορετικές προοπτικές ως προς την αποδοχή τους.
Το παράδειγμα της Ελένης θα μπορούσε να τεθεί σε εφαρμογή διαχρονικά για όλα τα άτομα με αναπηρίες, ως προς το θέμα της αποδοχής αλλά και της ένταξης των ατόμων με σύνδρομο Down στην κοινωνία. Μακροπρόθεσμα, όσα πιο πολλά χρήματα ξοδέψει η Πολιτεία στην εκπαίδευση αλλά και στην καλλιέργεια των δεξιοτήτων τους, καθιστώντας τα περισσότερο ανεξάρτητα, τόσα άλλα θα εξοικονομήσει στο μέλλον από επιδόματα διαμονής και συντήρησής τους.
Μυρτώ Ζουμίδου
philenews.com
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Με μάσκες στο Δελτίο Ειδήσεων οι καλεσμένοι
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
