2020-09-26 14:34:55
Η πολυβραβευμένη και αντισυμβατική ντοκιμαντερίστρια Εύα Στεφανή συνάντησε πριν από σχεδόν 10 χρόνια στην Αχαρνών 104 την Δήμητρα-Έλλη Κανελλοπούλου
Από μακριά μοιάζουν τόσο διαφορετικές. Σχεδόν παράταιρες. Και όμως από κοντά, είναι ξεκάθαρο ότι είναι δύο πολύ καλές φίλες, καθισμένες απέναντί μου στον κήπο του Νομισματικού Μουσείου. Η μία δεν αφήνει το χέρι της άλλης, τα σχεδόν συνωμοτικά βλέμματά τους διασταυρώνονται και με έναν απίθανα δικό τους κώδικα επικοινωνίας, αλληλοσυμπληρώνουν τις φράσεις, χωρίς δεύτερη σκέψη.
«Είμαστε πλέον οικογένεια» λέει συνεσταλμένα η Εύα Στεφανή, η πολυβραβευμένη και αιχμηρή ντοκιμαντερίστρια, εικαστικός, φωτογράφος, συγγραφέας, αναπληρώτρια καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, έχοντας πλάι της τη Δήμητρα - Έλλη Κανελλοπούλου, ιδιοκτήτρια του μυθικού μπορντέλου της οδού Αχαρνών 104 και μαχητική πρόεδρο του Σωματείου Εκδιδομένων Προσώπων Ελλάδας. «Το λάβαρο της πουτ@@ιάς και η επιτομή της ακαδημαϊκής πλευράς» κάνει τις συστάσεις η δεύτερη, μιλώντας γρήγορα, ατακαριστά, με απόλυτη πεποίθηση και εκείνη τη χαρακτηριστική μπάσα φωνή της.
«Μην καπνίζεις, σβήστο» υποδεικνύει στην Εύα με φροντίδα και δεν χάνει την ευκαιρία να αφηγηθεί με μια ανάσα και αυθεντικά: «Εγώ που κάπνιζα 3 πακέτα τσιγάρα την ημέρα και Davidoff, έλεγα η ψωνάρα: ‘’Σε ενοχλεί το τσιγάρο που καπνίζω; Είναι πριγκιπικό’’. Μωρέ, όλα τα ίδια βρωμάνε. Είχα περάσει ένα κρύωμα και έβηχα γκουχου γκουχου σαν γαϊδούρι και μου λέει ένας πελάτης που είναι γιατρός στον Ευαγγελισμό: ‘’Κοπελιά το κόβεις γιατί σε λίγα χρόνια έχουμε ΧΑΠ’’. Λέω ευκαιρία είναι. Χάρισα πίπες, ταμπακιέρες, τασάκια και τώρα 8 χρόνια δεν…».
Η Εύα την ακούει αφοσιωμένη, σχεδόν υπνωτισμένη, την κοιτάει προσεκτικά, μπορεί και να την παρατηρεί ξανά. Δεν εγκαταλείπει τον ρόλο της, που ανέλαβε πριν από 10 χρόνια, όταν ξεκίνησε να καταγράφει με την κινηματογραφική της κάμερα την καθημερινότητα της Δήμητρας στο μπορντέλο, πριν και μετά το κλείσιμό του το 2014.
Οι «Μέρες και Νύχτες της Δήμητρας Κ.» το ντοκιμαντέρ της Εύας Στεφανή που δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί στο μοντάζ, προβάλλεται ως work in progress, την ερχόμενη Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου στο «Τριανόν» και στο πλαίσιο των φετινού 26oυ Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας «Νύχτες Πρεμιέρας».
Με εντυπωσιάζει ότι δέκα ολόκληρα χρόνια κράτησαν τα γυρίσματα και ακόμα δεν έχει ολοκληρωθεί το μοντάζ.
Εύα Στεφανή: Για την ακρίβεια, 12 χρόνια.
Δήμητρα Κανελλοπούλου: Η ζωή δεν μπαίνει σε καλούπια, έτσι δε λένε; Είναι ένα μακροσκελές ταξίδι στο χρόνο, σε διάφορες φάσεις. Με πολύ συναίσθημα. Και εγκεφαλικό οργασμό για όποιον το δει.
Πώς ξεκίνησε τελικά αυτή η ιδέα;
Ε. Σ.: Με ενδιέφερε, όχι μόνο για κοινωνιολογικούς λόγους, αλλά φαντάζομαι επειδή είναι ένα καθαρά γυναικείο θέμα που έχει σχέση με την επιθυμία, το σεξ. Μου άρεσε πολύ το μπορντέλο, όταν πήγα πρώτη φορά εκεί. Είναι ένας χώρος που δεν ήξερα, έτσι όπως ζω εγώ, μια ας πούμε μεσοαστή που κάνω μια τελείως διαφορετική δουλειά. Ήταν σαν Ένας ναός;
Δ.Κ.: Αφιερωμένος καθ’ ολοκληρία στην Αφροδίτη.
Ε.Σ.: Μια παραμυθούπολη, χωρίς να θέλω να εξωραΐσω. Ξεκίνησα να κάνω ένα ντοκιμαντέρ για να δω τι γίνεται με την εργασία στο σεξ και γνώρισα τη Δήμητρα που μου ανέτρεψε όλα τα στερεότυπα που είχα για τη γυναίκα ως θύμα, για την εκμετάλλευση, η οποία σαφώς και υπάρχει. Είδα ότι τα πράγματα είναι πιο αμφίσημα. Ότι κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός και ότι στο ντοκιμαντέρ δεν πρέπει –πουθενά δηλαδή -να έχουμε ρετσέτες. Αυτό που λέει ο William Blake «Τo generalize is to be an idiot» είναι πάρα πολύ σωστό. Πρέπει να ψάχνεις τις αμφισημίες και μέσα στον ίδιο τον άνθρωπο. Αυτή η τρομερά επιθετική προσωπικότητα της Δήμητρας, μαζί με ένα θέμα το οποίο μου ήταν τελείως ανοίκειο, ακόμα με κάνουν να νιώθω πολύ έξω. Ότι προσπαθώ ακόμα.
Γυναίκα-αφέντρα
Η δημόσια εικόνα της Δήμητρας είναι όντως επιθετική, διεκδικητική.
Δεν είναι ‘’φιλική προς το χρήστη’’.
Δ.Κ.: Ναι, είμαι του αυταρχικού. Είμαι aggressive.
Και νομίζω αντιφεμινίστρια.
Δ.Κ.: Η επικρατούσα νοοτροπία είναι οι πόρνες στην πυρά και ο ευνουχισμός των ανδρών. Όχι, εγώ είμαι της ισονομίας.
Ε.Σ.: Είναι βαθιά φεμινίστρια. Υπάρχει όμως και η αντίφαση. Είναι με την ουσιαστική έννοια φεμινίστρια γιατί σέβεται τον εαυτό της, το σώμα της και το διεκδικεί. Επίσης αγαπάει πολύ τους άντρες. Είναι τρομερά τρυφερός άνθρωπος
Δ.Κ.: Δεν μου φαίνεται αυτό. Φαίνομαι σκύλα.
Και πώς κέρδισες την εμπιστοσύνη της, Εύα;
Ε.Σ.: Χρειάζεται τον χρόνο της η Δήμητρα. Επίσης πάρα πολλοί άνθρωποι λόγω δουλειάς τη βλέπουν σαν αντικείμενο. Οπότε γιατί να μην είναι καχύποπτη σαν άνθρωπος, με τους δημοσιογράφους, τους σκηνοθέτες; Εγώ πάντως δεν την πίεσα.
Δ.Κ.: Τότε που μου έκανε την πρόταση η Εύα, με είχαν διπλαρώσει δυο παρουσιαστές -ο ένας είχε εκπομπή, ο άλλος ήταν σε πρωινό- και θέλανε να κάνουνε βιβλίο για μένα. Να τους αποκαλύψω ερωτικές στιγμές με τους συντρόφους του παρελθόντος και τους πελάτες μου. Κάτι που το θεωρώ αισχρό. Να πω τι κάνω με τους πελάτες μου; Είναι επαγγελματική δεοντολογία. Και λέω: «Τώρα και ντοκιμαντέρ; Ήρθε κι αυτή… Ωχου».
Αυτοί ήθελαν να μάθουν γιατί στο παρελθόν μου είχε κάνει πρόταση γάμου ένας πολύ ωραίος τύπος κι εγώ αρνήθηκα. Γιατί δεν είμαι των δεσμεύσεων. Άλλωστε η πορνεία υπάρχει και στον γάμο. Η προίκα τι είναι; Μα, έλα αγάπη μου τώρα; Πόρνη του ενός. Εγώ προτιμώ των πολλών. Έχω τη ζωή μου και χαίρομαι την κάθε στιγμή. Έχω άλλη φιλοσοφία των πραγμάτων. Δεν είμαι: «Α! τι ωραίο είναι αυτό. Πόσο πουλιέται να το αγοράσω να το βάλω στη βιτρίνα μου;».
«Στην πυρά. Βορά στους νταβατζήδες και τους δικηγόρους»
Δήμητρα, υπάρχει ένας μύθος τον οποίο εσύ τον ανατρέπεις ότι οι γυναίκες που εργάζονται στο αγοραίο σεξ δεν είχαν άλλη διέξοδο, και η κακιά συγκυρία τις οδήγησε εκεί.
Δ.Κ.: Τους βολεύει. Μην πας μακριά. Η τελευταία γραμματέας ισότητας έκανε αυτή τη φιέστα που κάλεσε τις φιλενάδες της να πιουν τσαγάκι και είχε φέρει μια Γερμανίδα που και καλά ήταν θύμα του trafficking. Η οποία δεν ήταν θύμα, ήρθε η ίδια και μας το είπε έξω που είχαμε βγει και κάναμε τσιγάρο ότι την εκμεταλλεύτηκαν και δεν της έδωσαν τα λεφτά που έπρεπε να της δώσουν.
Ε.Σ.: Έγινε μια διημερίδα από τη Γραμματεία Ισότητας για την πορνεία, όπου δεν κάλεσαν το σωματείο, ούτε τη Red Umbrella, ούτε κανέναν.
Δ.Κ.: Αναμεταξύ τους οι κατήγοροι. Λαϊκό δικαστήριο στήσανε.
Ε.Σ.: Και μιλούσαν διάφοροι ειδήμονες και διάφορες παλαιοφεμινίστριες που έλεγαν όλο αυτά, ότι οι γυναίκες που έπεσαν θύματα. Και σηκώθηκε η Δήμητρα…
Δ.Κ.: Και έγινε της πουτ@@ας το κάγκελο.
Ε.Σ.: Είπε: «Εμείς δεν είμαστε θύματα trafficking. Πρέπει να γίνει ένας διαχωρισμός».
Δ.Κ.: Το trafficking είναι κατάπτυστο. Και με τον νόμο του ‘99 πήρε μεγάλες ενέσεις ζωής.
Ε.Σ.: Και γι’ αυτό πρέπει να αλλάξει ο νόμος.
Δ.Κ.: Έγινε η Αθήνα ένα μπορντελοχώρι. Ήρθαν όλοι οι νταβατζήδες κι έγινε εδώ το μπάχαλο. Έγιναν τα μπορντέλα ‘’Κρεοπωλείο η Ελλάς’’, λυπάμαι που το λέω. Γιατί να σου πω και κάτι; Είμαι χρόνια στον χώρο, είναι επιλογή μου να εκδίδομαι, διεκδικώ το δικαίωμά μου στην εργασία και την ελεύθερη επιλογή μου, όχι μόνο τη δικιά μου αλλά και όλων των υπολοίπων που απασχολούνται με το επάγγελμα αυτό. Πρέπει να είναι κατ’ επιλογή και αδειοδοτημένες, για να αισθάνονται ασφαλείς στον δρόμο, στο ξενοδοχείο, στον οίκο. Νομικά και υγειονομικά ασφαλείς.
Κάτι που δεν υφίσταται.
Δ.Κ.: Μα η άδεια ασκήσεως επαγγέλματος είναι μόνο για τους οίκους ανοχής και το άρθρο 3 παράγραφος 4 του ‘99 σε καθιστά παράνομη και είσαι στη δικαιοδοσία της αστυνομίας για σύλληψη, αυτόφωρο, σφράγισμα οίκου ανοχής. Στην πυρά. Βορά στους νταβατζήδες και τους δικηγόρους.
Ενώ ταυτοχρόνως καταβάλλετε εισφορές.
Δ.Κ.: 320 ευρώ το μήνα είναι το ΙΚΑ. Βάλε φώτα, ενοίκια, νερά, διαβίωση.
Δηλαδή μια γυναίκα συνταξιοδοτείται από αυτή τη δουλειά;
Δ.Κ.: Κοίτα το πρωτοπόρο που έχει ο νόμος του ‘99 είναι ότι αναγνωρίζεται επισήμως ως επάγγελμα, ενώ θα έπρεπε να είχε αναγνωριστεί από το 1920, ότι εκτός από μας όποιος θέλει μπορεί να βγάζει άδεια ασκήσεως επαγγέλματος, όμως δεν μπορεί να εδραιωθεί πουθενά. Αυτό το «200 μέτρα στην ακτίνα» καθιστά αυτομάτως παράνομη την εγκατάστασή σου. Και να πάρεις άδεια, αν στα 200 μέτρα ανοίξει ένας οίκος ευγηρίας ή μια μουσική σχολή, χάνεις την άδειά σου και τον αριθμό προτεραιότητάς σου.
Και ξενοδοχείο νομίζω αν ανοίξει.
Δ.Κ.: Εκκλησίες, πλατείες, ξενοδοχεία… Είναι να τραβάς τα μαλλιά σου. Το άρθρο 3 παράγραφος 4 είναι η πυρά των νόμιμα ασκούντων το επάγγελμα και η χαρά των δικηγόρων και των νταβατζήδων.
«’’Ελεύθερο στοματικό’’, αλλιώς δεν επιβιώνουν τα μπορντέλα»
Με νταβατζήδες δεν είχες ποτέ καμία σχέση;
Δ.Κ.: Όχι βέβαια. Ποτέ, ποτέ. Και με τις γυναίκες που συνεργαζόμουν ήταν άνω των 25 και με άδεια ασκήσεως επαγγέλματος
Ε.Σ.: Τα πράγματα για το μπορντέλο άρχισαν να πηγαίνουν άσχημα, όταν η Δήμητρα άρχισε να μην κάνει αυτό που κάνει η πλειονότητα των μπορντέλων τώρα.
Δ.Κ.: Το ελεύθερο στοματικό
Ε.Σ.: Εγώ δεν το είχα καταλάβει ότι γίνεται και το διαπίστωσα, γιατί πήγαμε και σε άλλα μπορντέλα με τη Δήμητρα και η φράση ‘’ελεύθερο στοματικό’’ ήταν στο 90%. Αλλιώς δεν επιβιώνουν τα μπορντέλα.
Δ.Κ.: Είναι φρίκη.
Γι’ αυτό τελικά το έκλεισες;
Δ.Κ.: Ένας από τους λόγους, ο κυριότερος ήταν αυτός. Κάθε μέρα είχα 30 με 40 άτομα ξένους, λόγω του ότι ήμουν στην Αχαρνών, κέντρο-κέντρο: «Αλό μαντάμ! Σο πρίτι! Πλιζ τεν γιούρος. Νο πλαστίκ. Κις γιορ μάουθ. Κούλο κούλο;». Έφευγαν οι ξένοι. Ερχόντουσαν όμως και οι Ελληνάρες: «Έλα ρε συ Έλλη. Εντάξει, να σου δώσω κάτι παραπάνω να κάνουμε αυτό που κάνουν δίπλα, απέναντι…». « Όχι αγόρι μου» έλεγα. «Σέβομαι τον εαυτό μου καταρχήν και η υγεία μου δεν τιμάται 50 και 100 ευρώ. Αλέ!». Και όλο αυτό με κούρασε, αφού στην πραγματικότητα δούλευα μόνη μου. Όσες ήταν να έρθουν για δουλειά... Άσε που δεν έβρισκες γυναίκα με χαρτιά, μόνο όσες είχαν τα δικά τους σπίτια και όσες ήταν γύρω γύρω. «Γιατρό, βιβλιάριο υγείας έχεις ;». «Όχι. Γιατί; Χρειάζεται;». «Μα πώς θα έρθεις να δουλέψεις αγάπη μου εδώ πέρα; Να με πάνε εμένα για σωματεμπορία;…».
Πόσες γυναίκες ήταν μέσα Δήμητρα;
Δ.Κ.: Κανονικά ο νόμος του ‘99 λέει μία σε κάθε βάρδια. Δύο και μία αυτή που το ‘χει, τρεις. Τώρα τι παίζει, μην το ψάχνεις. Το νομότυπο δεν υφίσταται. Άστο.
Το θρυλικό «Μπορντέλο της Έλλης»
Γιατί έγινε τόσο διάσημο το «Μπορντέλο της Έλλης»;
Δ.Κ.: Ήταν παλιό μπορντέλο, από το 1955 είχε άδεια. Το κτίριο αυτό έχει μια καλή αύρα. Αριθμολογικά έχει το 5. Αχαρνών 104. 1 + 4= 5. Ο αριθμός 5 είναι τα τέσσερα άκρα, η ανθρώπινη οντότητα και η πνευματική οντότητα.
Εκτός από τη μεταφυσική ερμηνεία, πρακτικά ρωτάω.
Δ.Κ.: Είχε εμένα μέσα αγόρι μου.
Ε.Σ.: Πριν από σένα ποια ήταν;
Δ.Κ.: Ήταν μια άλλη.
Ε.Σ.: Η Μπέμπα;
Δ.Κ.: Έχει πεθάνει αυτή. Κοίτα, εγώ ήμουν η τέταρτη και ο αριθμός του πεπρωμένου μου είναι το 4. Οι άλλες δύο, οι ενδιάμεσες, κάθισαν μήνες. Η πρώτη κάθισε χρόνια, και εγώ. Χαίρομαι στη ζωή μου που έχω ζήσει για τρεις ζωές.
«Η μικρή εργάζεται;»
Εύα, πόσες ώρες είναι το υλικό που έχεις συγκεντρώσει όλα αυτά τα χρόνια;
Ε.Σ.: Δεν είναι πάρα πολύ, γιατί εγώ δεν τραβάω πάρα πολύ. Μπορεί να πήγαινα πάρα πολλές φορές στη Δήμητρα και να μην τραβούσα. Ειδικά τον πρώτο χρόνο, μέχρι να γνωριστούμε. Γιατί αφού μου είχε πει όχι στην αρχή, είπα: «Εντάξει, δεν πειράζει. Εγώ θέλω να έρχομαι εδώ και να καθόμαστε να γνωριστούμε».
Δ.Κ.: Αφού με είχαν διπλαρώσει για σκάνδαλα, σου το ‘πα. Λέω: «Πού τώρα και ντοκιμαντέρ; Δεν το ‘χω αυτό».
Ε.Σ.: Έτσι κι αλλιώς μου άρεσε να πηγαίνω εκεί και να γνωρίσω τη Δήμητρα. Δηλαδή δεν είναι να τα κάνεις όλα με ωφελιμισμό.
Ναι, άλλα ήταν εν ώρα εργασίας.
Ε.Σ.: Περίμενα τη Δήμητρα να τελειώσει τη δουλειά της, να τα πούμε. Λέγαμε και άσχετα. Ήθελα να μπω σε αυτό τον κόσμο. Δεν με ένοιαζε ντε και σώνει το ντοκιμαντέρ.
Δεν μπερδεύτηκαν ποτέ οι πελάτες ότι δουλεύεις κι εσύ εκεί;
Ε.Σ.: Όχι δεν με έβλεπαν.
Δ.Κ.: Στην κουζίνα καθόταν. Όπως έμπαινες στην είσοδο ήταν αριστερά η κουζίνα. Δεν είχαν οπτική επαφή οι πελάτες. Αν είχαν, σίγουρα θα ρώταγαν: «Η μικρή εργάζεται;».
Ε.Σ.: Ξέρεις, είχα στο νου μου ένα στερεότυπο γυναικών οι οποίες είναι θυματοποιημένες και έπεσα πάνω στη Δήμητρα.
Η οποία είναι το ακριβώς αντίθετο. Είναι ο ήρωας της ζωής της.
Ε.Σ.: Δεν είναι καθόλου θύμα. Έχει πάρει τη ζωή της στα χέρια της. Και όπως δεν υπάρχει ένα τυπικός μετανάστης, μια τυπική εργάτρια του σεξ, κανένας άνθρωπος δεν είναι τύπος. Και τελικά είναι πολλοί και πολλές σαν τη Δήμητρα.
«Έγινα ιερόδουλος διότι έτσι εγεννήθην»
Δ.Κ.: Είμαι η ιερή πόρνη της Αθήνας, καθ’ ομολογία Μένη Κουμανταρέα και Ανδρέα Βουτσινά. Ο Βουτσινάς μου είχε φέρει το βιβλίο της Γαβριέλλας. Γαβριέλλα Ουσάκοβα, εκδόσεις Κάκτος. «Μωρέ θέλω να διαβάσω τη ζωή της» έλεγα. Την έβλεπα στο γιατρό που περνάγαμε παρέα. Μου το έδωσαν, το διάβασα και το επέστρεψα. Και ήρθε μια μέρα ο Βουτσινάς και μου είπε: «Να σου πω χρυσό μου. Το βιβλίο αυτό πρέπει να το έχεις εσύ γιατί στο μπορντέλο σου έρχονται ωραίοι άνδρες, εσύ είσαι η συνέχεια της Γαβριέλας και για μας, είσαι η ιερή πόρνη της Αθήνας».
Ε.Σ.: Και η Γαβριέλλα ήταν ακριβώς αυτό. Ήταν κατ’ επιλογή.
Δ.Κ.: Η συχωρεμένη έλεγε: «Έγινα ιερόδουλος διότι έτσι εγεννήθην». Θυμάμαι τότε στο παλιό Υγειονομείο, ο νομίατρός μας ο Τσακατάκης μου λέει μια μέρα: «Πέθανε». Οι άλλες μου έλεγαν: «Μα θα πας; Στην κηδεία θα ‘ναι κόσμος». «Χέ@@κα» τους είπα. Την ήξερα τη Γαβριέλλα, την έβλεπα στον γιατρό και το θεωρώ υποχρέωσή μου και τιμή μου να πάω να την αποχαιρετήσω στην κηδεία της.
Δήμητρα, εξακολουθεί να ισχύει το πιστοποιητικό αγαμίας για τις ιερόδουλες;
Δ.Κ.: Βεβαίως. Και ξέρεις γιατί το έχουν κάνει. Έχει μία λογική, από παλιά, επί Τρούμπας. Το ‘50 – ‘60 που ήταν η Τρούμπα, όταν έκλεισαν τα Βούρλα στον Πειραιά, πηγαίνανε οι νταβατζήδες τις παντρευόντουσαν, τις φέρνανε και τις πέταγαν στα μπορντέλα. Γι’ αυτό και ζητάνε πιστοποιητικό αγαμίας πλέον. Όμως αν θες εσύ να έχεις νταβατζή, μπορείς να δουλεύεις στην τράπεζα και να καταθέτεις τον μισθό σου σε έναν που γουστάρεις. Αυτό είναι πάρα πολύ προσωπικό.
«Σαν τη Μαντάμ Ορτάνς που ξεψυχούσε»
Δήμητρα, πώς ξεκίνησες αυτή τη δουλειά;
Δ.Κ.: Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Μεταξουργείο και όταν ήμουν μικρό φασόλι, πηγαίναμε με τη μάνα μου και έβλεπα τα φώτα που είχαν αρχίσει τα πρώτα μπορντέλα να ανοίγουν στα σπίτια. Και έλεγα: «Μαμά τι είναι εδώ;». «Τίποτα, προχώρα. Μοδίστρες για άνδρες». Φοβερή μαμά; Η οποία έναν άνδρα γνώρισε στη ζωή της, έναν παντρεύτηκε και τέλειωσε το θέμα. Και όμως μια γυναίκα που την έκλεψε ο πατέρας μου για να την παντρευτεί – δεν το ‘χαν σε καλό να τη δώσουν σε μπάτσο της χωροφυλακής – ξέρεις τι άποψη είχε για μας; Η μάνα μου μού έκανε δώρο το μπορντέλο, όταν της ανακοίνωσα ότι θέλω να ασχοληθώ με αυτό. «Σκέφτηκες;» μου είπε. «Το αποφάσισες; Ωραία, τι στοιχίζει αυτό; Παρ’ τα χρήματα».
Ε.Σ.: Αυτή είναι η Ελληνίδα μάνα.
Δ.Κ.: Σπαρτιάτισσα, από τη Λακωνία. Και την έχασα τον Ιανουάριο και μου στοίχισε αφάνταστα.
Δεν σοκαρίστηκε όταν της το είπες πρώτη φορά;
Δ.Κ.: Ε, της ήρθε κάπως. Μου είπε: «Είσαι σίγουρη κορίτσι μου γι’ αυτό που θες να κάνεις;». Λέω: «Ναι, το θέλω».
Πόσο εσύ;
Δ.Κ.: Εγώ στα 22 μου. Δεν επιτρεπόταν τότε να βγάλεις νωρίτερα άδεια ασκήσεως επαγγέλματος.
Ε.Σ.: Φοβόταν να μην είσαι και στο δρόμο, οπότε σου λέει…
Δ.Κ.: Σου λέει αυτή είναι τρελή, αλλοπρόσαλλη, θα κάνει ό,τι θέλει. Ήταν μια φίλη μου τότε που δούλευε στο Μεταξουργείο. Είχα μια σχέση που χώρισα, γιατί μου έβαλε ένα κέρατο γκράντε και λέω: «Τι του ενός, τι των πολλών… Δεν πάει να γ@@θεί». Και πήγα να δω τη φίλη μου. Με γοήτευσε η μυρωδιά των καβ@@ων ανδρών και η ιεροτελεστία του χώρου. Άνδρες που περιμένουν στη σειρά, η μυσταγωγία, τα φώτα, η μουσική, όλα αυτά και λέω: «Ουάου μου αρέσει, αυτό θα κάνω».
Και όλο αυτό μετά, το αναπαρήγαγες και στο δικό σου.
Δ.Κ.: Το δικό μου μπορντέλο ήταν υπερπαραγωγή, με art deco έπιπλα, χαλιά περσικά και τέτοια.
Ε.Σ.: To 2014 όταν το έκλεισε η Δήμητρα, τράβηξε την πόρτα και πήρε τρία πράγματα μαζί της. Μετά η γειτονιά, όπως με τους Εβραίους δηλαδή στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, πήγαν και ξεσήκωσαν πολυελαίους, κουρτίνες, τα πάντα. Είχαμε δει κι ένα ζωγράφο εκεί γείτονα που της έλεγε: «Δήμητρα έχω μέσα τους πολυελαίους που είχες στο μπορντέλο».
Λεηλασία δηλαδή κανονική.
Ε.Σ.: Ναι, σαν Μαντάμ Ορτάνς που ξεψυχούσε.
Δ.Κ.: Όταν έφυγα, τα παράτησα όλα. Κάποια τα χάρισα και τα υπόλοιπα είπα: «Σας τα κάνω δώρο, δεν τα θέλω».
Όλα αυτά είναι καταγεγραμμένα;
Ε.Σ.: Όχι, δεν ήμουν τότε εκεί. Πριν κλείσει το μπορντέλο, αρρώστησα βαριά κι εγώ κι ο άνδρας μου, οπότε είχα σταματήσει να πηγαίνω. Όταν ξαναπήρα τη Δήμητρα μετά, μου είπε: «Έκλεισε το μπορντέλο κοπελιά». Και πια αρχίζω να την ακολουθώ σε μια άλλη περίοδο της ζωής της.
Από το ’14 δηλαδή, δεν δουλεύεις Δήμητρα;
Δ.Κ.: Δουλεύω με τους πελάτες μου οι οποίοι δηλώνουν λατρεία. Πηγαίνω πλέον στο ξενοδοχείο. Είναι αυτοί οι 500 πελάτες που αρέσκονται σε μένα, μπορεί και παραπάνω, και ξεκινάμε να βγούμε, να πάμε να φάμε, να πιούμε ένα ποτό, να πάμε στο ξενοδοχείο, να κάνουμε διάφορα. Κάποιους που τους ξέρω πολλά χρόνια, πάω και στο σπίτι τους. Αμοιβαία εμπιστοσύνη κατάλαβες;
«Το δωρεάν δεν μου αρέσει, με εξοργίζει»
Έχει τύχει να ερωτευτείς πελάτη σου;
Δ.Κ.: Ε, βέβαια.
Πολλούς;
Δ.Κ.: Όχι, δεν ερωτεύομαι εύκολα.
Και του το ‘πες; Ότι σε έχω ερωτευτεί οπότε τζάμπα πληρώνεις;
Δ.Κ.: Α, άλλο το ‘να κι άλλο τ’ άλλο. Το δωρεάν δεν μου αρέσει, με εξοργίζει. Νομίζω ότι με πιάνει κορόιδο. Είμαι φύσει και θέσει πουτα@@@ρα. Με αυτούς όμως που είχα το human touch, τους το έδειχνα.
Πάντα με προφυλακτικό;
Δ.Κ.: Πάντα
Και τα λεφτά μπροστά;
Δ.Κ.: Ε, ναι.
«Μα ‘’εργάτριες του σεξ’’; Τι είμαστε δηλαδή; Στη φάμπρικα και υφαίνουμε;»
Εύα, γιατί το παρουσιάζετε το ντοκιμαντέρ ως work in progress; Θα έχει κι άλλο;
Ε.Σ.: Επειδή ήταν πολύς ο χρόνος που έγινε αυτό το ντοκιμαντέρ, επίσης η Δήμητρα είναι μια πολύ πληθωρική φυσιογνωμία, αυτή η ταινία έγινε αποσπασματικά και στο μοντάζ δεν είναι εύκολο να τα φέρω βόλτα. Γι’ αυτό κι έχει αργήσει. Αυτό το work in progress είναι σχεδόν τελειωμένη ταινία, 66 λεπτά, αλλά το τελικό θα είναι γύρω στα 70 λεπτά.
Δεν αμφιταλαντεύθηκες με τόσο πολύ υλικό, τι να βάλεις και τι να αφήσεις;
Ε.Σ.: Υπάρχει πολύ υλικό και πολλά ζητήματα. Και θέλω να φύγω από τα ζητήματα και να επικεντρωθώ στον άνθρωπο. Αλλά μετά πάλι δε θέλω να αφήσω και κάποια σημαντικά απ’ έξω, όπως ας πούμε για την εργασία στο σεξ που είναι μια λέξη που δεν αρέσει στη Δήμητρα.
Δ.Κ.: Μα «εργάτριες του σεξ»; Τι είμαστε δηλαδή; Στη φάμπρικα και υφαίνουμε;
Τι δουλειά κάνεις δηλαδή, Δήμητρα;
Δ.Κ.: Είμαι ιερόδουλος.
«Πί@α, πισωκο@@@ό και κρέας κοκκινιστό»
Τι μήνυμα θέλεις να στείλεις Εύα, μέσα από το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ;
Ε.Σ.: Ο Wiseman, ένας αγαπημένος μου ντοκιμαντερίστας, λέει: «Άμα θες να στείλεις μήνυμα, στείλε ένα τηλεγράφημα». Δεν νομίζω ότι κάνω ντοκιμαντέρ για να στέλνω μηνύματα. Κάθε φορά που πάω να κάνω ένα statement για την εργασία στο σεξ, καταρρίπτεται. Γιατί η Δήμητρα είναι πολύ πιο σύνθετη από οποιοδήποτε statement και πολύ αντιφατική.
Δεν ανησύχησες μήπως βγει η Δήμητρα λίγο καρικατούρα;
Ε.Σ.: Ο κινηματογράφος της παρατήρησης έχει το πρόβλημα ότι μπορεί τον άλλο να τον δείξεις και να φανεί μόνο έτσι. Οπότε αναγκάστηκα κάποια στιγμή να βγω εκτός μεθόδου που συνήθως δεν παρεμβαίνω, και να της μιλήσω πίσω από την κάμερα. Θέλω συνέχεια να την προστατεύω, να μη φανεί γραφική, να μη φανεί πολλές φορές ξενοφοβική, να μη βγει σκληρή και δεν χρειαζόταν κι αυτό τελικά.
Ύστερα από όλα αυτά που έχετε ζήσει και καταγράψει αυτά τα χρόνια, τι είναι αυτό που θα μπορούσατε να πείτε ότι έμαθε η μια στην άλλη;
Ε.Σ.: Εννοείς σεξουαλική αγωγή; Α, με λέει παρθενοπιπίτσα.
Δ.Κ.: Η Εύα μου έμαθε ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν είναι του ωφελιμισμού και επιβάλλεται να τους έχεις στη ζωή σου.
Ε.Σ.: Α, ξέρεις τι μου έμαθε; Το κοκκινιστό το… πουτ@@ιάρικο.
Δηλαδή; Πώς είναι η συνταγή;
Δ.Κ.: Θέλει μοσχαράκι ή ελιά ή αν βρεις χτένι που είναι πιο εύκολο. Το μαρινάρεις από το βράδυ στο κρασί, ημίγλυκο Πατρών και στο λάδι, χωρίς αλάτι για να μη σφίξει. Και μετά με τη μαρινάδα σοτάρεις κρεμμύδια, καρότα, σκόρδα και κρέας, προσθέτεις νερό να βράσει και μυρωδικά διάφορα, πιπέρι, αλατάκι, μπαχάρια, δάφνη, κανέλλα, λίγο ζάχαρη και ένα κομμάτι κίτρινο βούτυρο. Και κρεμμύδι τριφτό μπόλικο για να δέσει η σάλτσα.
Αυτό υπολόγισε θα είναι έτοιμο όταν το κρέας θα κόβεται με το πιρούνι. Θέλει σιγανή φωτιά. Και 2 ώρες μπορεί να χρειαστεί. Και μετά κάνεις ξεχωριστά ή πουρέ από πατάτες ή μακαρόνια ή ρύζι ή ότι γουστάρει. Άμα θέλεις να ξελογιάσεις έναν άντρα του κάνεις ένα κοκκινιστό ‘’πορνέ’’, τον κάνεις ένα μπάνιο και..., και μετά τον ''έδεσες''.
Ε.Σ.: Και ξέρεις ποιο είναι το τρίπτυχο της Δήμητρας για να το έχει ευχαριστημένο το αγόρι;
Δ.Κ.: Ααα… Πί@α, πισωκο@@@ό και κρέας κοκκινιστό. Αφού είναι καλοφαγάδες.
INFO: Το ντοκιμαντέρ της Εύας Στεφανή «Μέρες και Νύχτες της Δήμητρας Κ.» θα προβληθεί την ερχόμενη Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου (στις 19.15) στο «Τριανόν»( Κοδριγκτώνος 21 & Πατησίων 101) στο πλαίσιο του φετινού 26oυ Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας «Νύχτες Πρεμιέρας».
Προπώληση εισιτηρίων viva.gr
Θα ακολουθήσει συζήτηση με τίτλο «Εργαζόμεν@ στο σεξ: η ελληνική πραγματικότητα». Συμμετέχουν η Διευθύντρια του Red Umbrella Athens, Άννα Κουρουπού, και ο Διδάκτωρ Νομικής - Δικηγόρος, Βαγγέλης Μάλλιος. Τη συζήτηση θα συντονίσει η δημοσιογράφος Κατερίνα Οικονομάκου.
Φωτογραφίες: Θάλεια Γαλανοπούλου
anatakti
Από μακριά μοιάζουν τόσο διαφορετικές. Σχεδόν παράταιρες. Και όμως από κοντά, είναι ξεκάθαρο ότι είναι δύο πολύ καλές φίλες, καθισμένες απέναντί μου στον κήπο του Νομισματικού Μουσείου. Η μία δεν αφήνει το χέρι της άλλης, τα σχεδόν συνωμοτικά βλέμματά τους διασταυρώνονται και με έναν απίθανα δικό τους κώδικα επικοινωνίας, αλληλοσυμπληρώνουν τις φράσεις, χωρίς δεύτερη σκέψη.
«Είμαστε πλέον οικογένεια» λέει συνεσταλμένα η Εύα Στεφανή, η πολυβραβευμένη και αιχμηρή ντοκιμαντερίστρια, εικαστικός, φωτογράφος, συγγραφέας, αναπληρώτρια καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, έχοντας πλάι της τη Δήμητρα - Έλλη Κανελλοπούλου, ιδιοκτήτρια του μυθικού μπορντέλου της οδού Αχαρνών 104 και μαχητική πρόεδρο του Σωματείου Εκδιδομένων Προσώπων Ελλάδας. «Το λάβαρο της πουτ@@ιάς και η επιτομή της ακαδημαϊκής πλευράς» κάνει τις συστάσεις η δεύτερη, μιλώντας γρήγορα, ατακαριστά, με απόλυτη πεποίθηση και εκείνη τη χαρακτηριστική μπάσα φωνή της.
«Μην καπνίζεις, σβήστο» υποδεικνύει στην Εύα με φροντίδα και δεν χάνει την ευκαιρία να αφηγηθεί με μια ανάσα και αυθεντικά: «Εγώ που κάπνιζα 3 πακέτα τσιγάρα την ημέρα και Davidoff, έλεγα η ψωνάρα: ‘’Σε ενοχλεί το τσιγάρο που καπνίζω; Είναι πριγκιπικό’’. Μωρέ, όλα τα ίδια βρωμάνε. Είχα περάσει ένα κρύωμα και έβηχα γκουχου γκουχου σαν γαϊδούρι και μου λέει ένας πελάτης που είναι γιατρός στον Ευαγγελισμό: ‘’Κοπελιά το κόβεις γιατί σε λίγα χρόνια έχουμε ΧΑΠ’’. Λέω ευκαιρία είναι. Χάρισα πίπες, ταμπακιέρες, τασάκια και τώρα 8 χρόνια δεν…».
Η Εύα την ακούει αφοσιωμένη, σχεδόν υπνωτισμένη, την κοιτάει προσεκτικά, μπορεί και να την παρατηρεί ξανά. Δεν εγκαταλείπει τον ρόλο της, που ανέλαβε πριν από 10 χρόνια, όταν ξεκίνησε να καταγράφει με την κινηματογραφική της κάμερα την καθημερινότητα της Δήμητρας στο μπορντέλο, πριν και μετά το κλείσιμό του το 2014.
Οι «Μέρες και Νύχτες της Δήμητρας Κ.» το ντοκιμαντέρ της Εύας Στεφανή που δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί στο μοντάζ, προβάλλεται ως work in progress, την ερχόμενη Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου στο «Τριανόν» και στο πλαίσιο των φετινού 26oυ Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας «Νύχτες Πρεμιέρας».
Με εντυπωσιάζει ότι δέκα ολόκληρα χρόνια κράτησαν τα γυρίσματα και ακόμα δεν έχει ολοκληρωθεί το μοντάζ.
Εύα Στεφανή: Για την ακρίβεια, 12 χρόνια.
Δήμητρα Κανελλοπούλου: Η ζωή δεν μπαίνει σε καλούπια, έτσι δε λένε; Είναι ένα μακροσκελές ταξίδι στο χρόνο, σε διάφορες φάσεις. Με πολύ συναίσθημα. Και εγκεφαλικό οργασμό για όποιον το δει.
Πώς ξεκίνησε τελικά αυτή η ιδέα;
Ε. Σ.: Με ενδιέφερε, όχι μόνο για κοινωνιολογικούς λόγους, αλλά φαντάζομαι επειδή είναι ένα καθαρά γυναικείο θέμα που έχει σχέση με την επιθυμία, το σεξ. Μου άρεσε πολύ το μπορντέλο, όταν πήγα πρώτη φορά εκεί. Είναι ένας χώρος που δεν ήξερα, έτσι όπως ζω εγώ, μια ας πούμε μεσοαστή που κάνω μια τελείως διαφορετική δουλειά. Ήταν σαν Ένας ναός;
Δ.Κ.: Αφιερωμένος καθ’ ολοκληρία στην Αφροδίτη.
Ε.Σ.: Μια παραμυθούπολη, χωρίς να θέλω να εξωραΐσω. Ξεκίνησα να κάνω ένα ντοκιμαντέρ για να δω τι γίνεται με την εργασία στο σεξ και γνώρισα τη Δήμητρα που μου ανέτρεψε όλα τα στερεότυπα που είχα για τη γυναίκα ως θύμα, για την εκμετάλλευση, η οποία σαφώς και υπάρχει. Είδα ότι τα πράγματα είναι πιο αμφίσημα. Ότι κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός και ότι στο ντοκιμαντέρ δεν πρέπει –πουθενά δηλαδή -να έχουμε ρετσέτες. Αυτό που λέει ο William Blake «Τo generalize is to be an idiot» είναι πάρα πολύ σωστό. Πρέπει να ψάχνεις τις αμφισημίες και μέσα στον ίδιο τον άνθρωπο. Αυτή η τρομερά επιθετική προσωπικότητα της Δήμητρας, μαζί με ένα θέμα το οποίο μου ήταν τελείως ανοίκειο, ακόμα με κάνουν να νιώθω πολύ έξω. Ότι προσπαθώ ακόμα.
Γυναίκα-αφέντρα
Η δημόσια εικόνα της Δήμητρας είναι όντως επιθετική, διεκδικητική.
Δεν είναι ‘’φιλική προς το χρήστη’’.
Δ.Κ.: Ναι, είμαι του αυταρχικού. Είμαι aggressive.
Και νομίζω αντιφεμινίστρια.
Δ.Κ.: Η επικρατούσα νοοτροπία είναι οι πόρνες στην πυρά και ο ευνουχισμός των ανδρών. Όχι, εγώ είμαι της ισονομίας.
Ε.Σ.: Είναι βαθιά φεμινίστρια. Υπάρχει όμως και η αντίφαση. Είναι με την ουσιαστική έννοια φεμινίστρια γιατί σέβεται τον εαυτό της, το σώμα της και το διεκδικεί. Επίσης αγαπάει πολύ τους άντρες. Είναι τρομερά τρυφερός άνθρωπος
Δ.Κ.: Δεν μου φαίνεται αυτό. Φαίνομαι σκύλα.
Και πώς κέρδισες την εμπιστοσύνη της, Εύα;
Ε.Σ.: Χρειάζεται τον χρόνο της η Δήμητρα. Επίσης πάρα πολλοί άνθρωποι λόγω δουλειάς τη βλέπουν σαν αντικείμενο. Οπότε γιατί να μην είναι καχύποπτη σαν άνθρωπος, με τους δημοσιογράφους, τους σκηνοθέτες; Εγώ πάντως δεν την πίεσα.
Δ.Κ.: Τότε που μου έκανε την πρόταση η Εύα, με είχαν διπλαρώσει δυο παρουσιαστές -ο ένας είχε εκπομπή, ο άλλος ήταν σε πρωινό- και θέλανε να κάνουνε βιβλίο για μένα. Να τους αποκαλύψω ερωτικές στιγμές με τους συντρόφους του παρελθόντος και τους πελάτες μου. Κάτι που το θεωρώ αισχρό. Να πω τι κάνω με τους πελάτες μου; Είναι επαγγελματική δεοντολογία. Και λέω: «Τώρα και ντοκιμαντέρ; Ήρθε κι αυτή… Ωχου».
Αυτοί ήθελαν να μάθουν γιατί στο παρελθόν μου είχε κάνει πρόταση γάμου ένας πολύ ωραίος τύπος κι εγώ αρνήθηκα. Γιατί δεν είμαι των δεσμεύσεων. Άλλωστε η πορνεία υπάρχει και στον γάμο. Η προίκα τι είναι; Μα, έλα αγάπη μου τώρα; Πόρνη του ενός. Εγώ προτιμώ των πολλών. Έχω τη ζωή μου και χαίρομαι την κάθε στιγμή. Έχω άλλη φιλοσοφία των πραγμάτων. Δεν είμαι: «Α! τι ωραίο είναι αυτό. Πόσο πουλιέται να το αγοράσω να το βάλω στη βιτρίνα μου;».
«Στην πυρά. Βορά στους νταβατζήδες και τους δικηγόρους»
Δήμητρα, υπάρχει ένας μύθος τον οποίο εσύ τον ανατρέπεις ότι οι γυναίκες που εργάζονται στο αγοραίο σεξ δεν είχαν άλλη διέξοδο, και η κακιά συγκυρία τις οδήγησε εκεί.
Δ.Κ.: Τους βολεύει. Μην πας μακριά. Η τελευταία γραμματέας ισότητας έκανε αυτή τη φιέστα που κάλεσε τις φιλενάδες της να πιουν τσαγάκι και είχε φέρει μια Γερμανίδα που και καλά ήταν θύμα του trafficking. Η οποία δεν ήταν θύμα, ήρθε η ίδια και μας το είπε έξω που είχαμε βγει και κάναμε τσιγάρο ότι την εκμεταλλεύτηκαν και δεν της έδωσαν τα λεφτά που έπρεπε να της δώσουν.
Ε.Σ.: Έγινε μια διημερίδα από τη Γραμματεία Ισότητας για την πορνεία, όπου δεν κάλεσαν το σωματείο, ούτε τη Red Umbrella, ούτε κανέναν.
Δ.Κ.: Αναμεταξύ τους οι κατήγοροι. Λαϊκό δικαστήριο στήσανε.
Ε.Σ.: Και μιλούσαν διάφοροι ειδήμονες και διάφορες παλαιοφεμινίστριες που έλεγαν όλο αυτά, ότι οι γυναίκες που έπεσαν θύματα. Και σηκώθηκε η Δήμητρα…
Δ.Κ.: Και έγινε της πουτ@@ας το κάγκελο.
Ε.Σ.: Είπε: «Εμείς δεν είμαστε θύματα trafficking. Πρέπει να γίνει ένας διαχωρισμός».
Δ.Κ.: Το trafficking είναι κατάπτυστο. Και με τον νόμο του ‘99 πήρε μεγάλες ενέσεις ζωής.
Ε.Σ.: Και γι’ αυτό πρέπει να αλλάξει ο νόμος.
Δ.Κ.: Έγινε η Αθήνα ένα μπορντελοχώρι. Ήρθαν όλοι οι νταβατζήδες κι έγινε εδώ το μπάχαλο. Έγιναν τα μπορντέλα ‘’Κρεοπωλείο η Ελλάς’’, λυπάμαι που το λέω. Γιατί να σου πω και κάτι; Είμαι χρόνια στον χώρο, είναι επιλογή μου να εκδίδομαι, διεκδικώ το δικαίωμά μου στην εργασία και την ελεύθερη επιλογή μου, όχι μόνο τη δικιά μου αλλά και όλων των υπολοίπων που απασχολούνται με το επάγγελμα αυτό. Πρέπει να είναι κατ’ επιλογή και αδειοδοτημένες, για να αισθάνονται ασφαλείς στον δρόμο, στο ξενοδοχείο, στον οίκο. Νομικά και υγειονομικά ασφαλείς.
Κάτι που δεν υφίσταται.
Δ.Κ.: Μα η άδεια ασκήσεως επαγγέλματος είναι μόνο για τους οίκους ανοχής και το άρθρο 3 παράγραφος 4 του ‘99 σε καθιστά παράνομη και είσαι στη δικαιοδοσία της αστυνομίας για σύλληψη, αυτόφωρο, σφράγισμα οίκου ανοχής. Στην πυρά. Βορά στους νταβατζήδες και τους δικηγόρους.
Ενώ ταυτοχρόνως καταβάλλετε εισφορές.
Δ.Κ.: 320 ευρώ το μήνα είναι το ΙΚΑ. Βάλε φώτα, ενοίκια, νερά, διαβίωση.
Δηλαδή μια γυναίκα συνταξιοδοτείται από αυτή τη δουλειά;
Δ.Κ.: Κοίτα το πρωτοπόρο που έχει ο νόμος του ‘99 είναι ότι αναγνωρίζεται επισήμως ως επάγγελμα, ενώ θα έπρεπε να είχε αναγνωριστεί από το 1920, ότι εκτός από μας όποιος θέλει μπορεί να βγάζει άδεια ασκήσεως επαγγέλματος, όμως δεν μπορεί να εδραιωθεί πουθενά. Αυτό το «200 μέτρα στην ακτίνα» καθιστά αυτομάτως παράνομη την εγκατάστασή σου. Και να πάρεις άδεια, αν στα 200 μέτρα ανοίξει ένας οίκος ευγηρίας ή μια μουσική σχολή, χάνεις την άδειά σου και τον αριθμό προτεραιότητάς σου.
Και ξενοδοχείο νομίζω αν ανοίξει.
Δ.Κ.: Εκκλησίες, πλατείες, ξενοδοχεία… Είναι να τραβάς τα μαλλιά σου. Το άρθρο 3 παράγραφος 4 είναι η πυρά των νόμιμα ασκούντων το επάγγελμα και η χαρά των δικηγόρων και των νταβατζήδων.
«’’Ελεύθερο στοματικό’’, αλλιώς δεν επιβιώνουν τα μπορντέλα»
Με νταβατζήδες δεν είχες ποτέ καμία σχέση;
Δ.Κ.: Όχι βέβαια. Ποτέ, ποτέ. Και με τις γυναίκες που συνεργαζόμουν ήταν άνω των 25 και με άδεια ασκήσεως επαγγέλματος
Ε.Σ.: Τα πράγματα για το μπορντέλο άρχισαν να πηγαίνουν άσχημα, όταν η Δήμητρα άρχισε να μην κάνει αυτό που κάνει η πλειονότητα των μπορντέλων τώρα.
Δ.Κ.: Το ελεύθερο στοματικό
Ε.Σ.: Εγώ δεν το είχα καταλάβει ότι γίνεται και το διαπίστωσα, γιατί πήγαμε και σε άλλα μπορντέλα με τη Δήμητρα και η φράση ‘’ελεύθερο στοματικό’’ ήταν στο 90%. Αλλιώς δεν επιβιώνουν τα μπορντέλα.
Δ.Κ.: Είναι φρίκη.
Γι’ αυτό τελικά το έκλεισες;
Δ.Κ.: Ένας από τους λόγους, ο κυριότερος ήταν αυτός. Κάθε μέρα είχα 30 με 40 άτομα ξένους, λόγω του ότι ήμουν στην Αχαρνών, κέντρο-κέντρο: «Αλό μαντάμ! Σο πρίτι! Πλιζ τεν γιούρος. Νο πλαστίκ. Κις γιορ μάουθ. Κούλο κούλο;». Έφευγαν οι ξένοι. Ερχόντουσαν όμως και οι Ελληνάρες: «Έλα ρε συ Έλλη. Εντάξει, να σου δώσω κάτι παραπάνω να κάνουμε αυτό που κάνουν δίπλα, απέναντι…». « Όχι αγόρι μου» έλεγα. «Σέβομαι τον εαυτό μου καταρχήν και η υγεία μου δεν τιμάται 50 και 100 ευρώ. Αλέ!». Και όλο αυτό με κούρασε, αφού στην πραγματικότητα δούλευα μόνη μου. Όσες ήταν να έρθουν για δουλειά... Άσε που δεν έβρισκες γυναίκα με χαρτιά, μόνο όσες είχαν τα δικά τους σπίτια και όσες ήταν γύρω γύρω. «Γιατρό, βιβλιάριο υγείας έχεις ;». «Όχι. Γιατί; Χρειάζεται;». «Μα πώς θα έρθεις να δουλέψεις αγάπη μου εδώ πέρα; Να με πάνε εμένα για σωματεμπορία;…».
Πόσες γυναίκες ήταν μέσα Δήμητρα;
Δ.Κ.: Κανονικά ο νόμος του ‘99 λέει μία σε κάθε βάρδια. Δύο και μία αυτή που το ‘χει, τρεις. Τώρα τι παίζει, μην το ψάχνεις. Το νομότυπο δεν υφίσταται. Άστο.
Το θρυλικό «Μπορντέλο της Έλλης»
Γιατί έγινε τόσο διάσημο το «Μπορντέλο της Έλλης»;
Δ.Κ.: Ήταν παλιό μπορντέλο, από το 1955 είχε άδεια. Το κτίριο αυτό έχει μια καλή αύρα. Αριθμολογικά έχει το 5. Αχαρνών 104. 1 + 4= 5. Ο αριθμός 5 είναι τα τέσσερα άκρα, η ανθρώπινη οντότητα και η πνευματική οντότητα.
Εκτός από τη μεταφυσική ερμηνεία, πρακτικά ρωτάω.
Δ.Κ.: Είχε εμένα μέσα αγόρι μου.
Ε.Σ.: Πριν από σένα ποια ήταν;
Δ.Κ.: Ήταν μια άλλη.
Ε.Σ.: Η Μπέμπα;
Δ.Κ.: Έχει πεθάνει αυτή. Κοίτα, εγώ ήμουν η τέταρτη και ο αριθμός του πεπρωμένου μου είναι το 4. Οι άλλες δύο, οι ενδιάμεσες, κάθισαν μήνες. Η πρώτη κάθισε χρόνια, και εγώ. Χαίρομαι στη ζωή μου που έχω ζήσει για τρεις ζωές.
«Η μικρή εργάζεται;»
Εύα, πόσες ώρες είναι το υλικό που έχεις συγκεντρώσει όλα αυτά τα χρόνια;
Ε.Σ.: Δεν είναι πάρα πολύ, γιατί εγώ δεν τραβάω πάρα πολύ. Μπορεί να πήγαινα πάρα πολλές φορές στη Δήμητρα και να μην τραβούσα. Ειδικά τον πρώτο χρόνο, μέχρι να γνωριστούμε. Γιατί αφού μου είχε πει όχι στην αρχή, είπα: «Εντάξει, δεν πειράζει. Εγώ θέλω να έρχομαι εδώ και να καθόμαστε να γνωριστούμε».
Δ.Κ.: Αφού με είχαν διπλαρώσει για σκάνδαλα, σου το ‘πα. Λέω: «Πού τώρα και ντοκιμαντέρ; Δεν το ‘χω αυτό».
Ε.Σ.: Έτσι κι αλλιώς μου άρεσε να πηγαίνω εκεί και να γνωρίσω τη Δήμητρα. Δηλαδή δεν είναι να τα κάνεις όλα με ωφελιμισμό.
Ναι, άλλα ήταν εν ώρα εργασίας.
Ε.Σ.: Περίμενα τη Δήμητρα να τελειώσει τη δουλειά της, να τα πούμε. Λέγαμε και άσχετα. Ήθελα να μπω σε αυτό τον κόσμο. Δεν με ένοιαζε ντε και σώνει το ντοκιμαντέρ.
Δεν μπερδεύτηκαν ποτέ οι πελάτες ότι δουλεύεις κι εσύ εκεί;
Ε.Σ.: Όχι δεν με έβλεπαν.
Δ.Κ.: Στην κουζίνα καθόταν. Όπως έμπαινες στην είσοδο ήταν αριστερά η κουζίνα. Δεν είχαν οπτική επαφή οι πελάτες. Αν είχαν, σίγουρα θα ρώταγαν: «Η μικρή εργάζεται;».
Ε.Σ.: Ξέρεις, είχα στο νου μου ένα στερεότυπο γυναικών οι οποίες είναι θυματοποιημένες και έπεσα πάνω στη Δήμητρα.
Η οποία είναι το ακριβώς αντίθετο. Είναι ο ήρωας της ζωής της.
Ε.Σ.: Δεν είναι καθόλου θύμα. Έχει πάρει τη ζωή της στα χέρια της. Και όπως δεν υπάρχει ένα τυπικός μετανάστης, μια τυπική εργάτρια του σεξ, κανένας άνθρωπος δεν είναι τύπος. Και τελικά είναι πολλοί και πολλές σαν τη Δήμητρα.
«Έγινα ιερόδουλος διότι έτσι εγεννήθην»
Δ.Κ.: Είμαι η ιερή πόρνη της Αθήνας, καθ’ ομολογία Μένη Κουμανταρέα και Ανδρέα Βουτσινά. Ο Βουτσινάς μου είχε φέρει το βιβλίο της Γαβριέλλας. Γαβριέλλα Ουσάκοβα, εκδόσεις Κάκτος. «Μωρέ θέλω να διαβάσω τη ζωή της» έλεγα. Την έβλεπα στο γιατρό που περνάγαμε παρέα. Μου το έδωσαν, το διάβασα και το επέστρεψα. Και ήρθε μια μέρα ο Βουτσινάς και μου είπε: «Να σου πω χρυσό μου. Το βιβλίο αυτό πρέπει να το έχεις εσύ γιατί στο μπορντέλο σου έρχονται ωραίοι άνδρες, εσύ είσαι η συνέχεια της Γαβριέλας και για μας, είσαι η ιερή πόρνη της Αθήνας».
Ε.Σ.: Και η Γαβριέλλα ήταν ακριβώς αυτό. Ήταν κατ’ επιλογή.
Δ.Κ.: Η συχωρεμένη έλεγε: «Έγινα ιερόδουλος διότι έτσι εγεννήθην». Θυμάμαι τότε στο παλιό Υγειονομείο, ο νομίατρός μας ο Τσακατάκης μου λέει μια μέρα: «Πέθανε». Οι άλλες μου έλεγαν: «Μα θα πας; Στην κηδεία θα ‘ναι κόσμος». «Χέ@@κα» τους είπα. Την ήξερα τη Γαβριέλλα, την έβλεπα στον γιατρό και το θεωρώ υποχρέωσή μου και τιμή μου να πάω να την αποχαιρετήσω στην κηδεία της.
Δήμητρα, εξακολουθεί να ισχύει το πιστοποιητικό αγαμίας για τις ιερόδουλες;
Δ.Κ.: Βεβαίως. Και ξέρεις γιατί το έχουν κάνει. Έχει μία λογική, από παλιά, επί Τρούμπας. Το ‘50 – ‘60 που ήταν η Τρούμπα, όταν έκλεισαν τα Βούρλα στον Πειραιά, πηγαίνανε οι νταβατζήδες τις παντρευόντουσαν, τις φέρνανε και τις πέταγαν στα μπορντέλα. Γι’ αυτό και ζητάνε πιστοποιητικό αγαμίας πλέον. Όμως αν θες εσύ να έχεις νταβατζή, μπορείς να δουλεύεις στην τράπεζα και να καταθέτεις τον μισθό σου σε έναν που γουστάρεις. Αυτό είναι πάρα πολύ προσωπικό.
«Σαν τη Μαντάμ Ορτάνς που ξεψυχούσε»
Δήμητρα, πώς ξεκίνησες αυτή τη δουλειά;
Δ.Κ.: Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Μεταξουργείο και όταν ήμουν μικρό φασόλι, πηγαίναμε με τη μάνα μου και έβλεπα τα φώτα που είχαν αρχίσει τα πρώτα μπορντέλα να ανοίγουν στα σπίτια. Και έλεγα: «Μαμά τι είναι εδώ;». «Τίποτα, προχώρα. Μοδίστρες για άνδρες». Φοβερή μαμά; Η οποία έναν άνδρα γνώρισε στη ζωή της, έναν παντρεύτηκε και τέλειωσε το θέμα. Και όμως μια γυναίκα που την έκλεψε ο πατέρας μου για να την παντρευτεί – δεν το ‘χαν σε καλό να τη δώσουν σε μπάτσο της χωροφυλακής – ξέρεις τι άποψη είχε για μας; Η μάνα μου μού έκανε δώρο το μπορντέλο, όταν της ανακοίνωσα ότι θέλω να ασχοληθώ με αυτό. «Σκέφτηκες;» μου είπε. «Το αποφάσισες; Ωραία, τι στοιχίζει αυτό; Παρ’ τα χρήματα».
Ε.Σ.: Αυτή είναι η Ελληνίδα μάνα.
Δ.Κ.: Σπαρτιάτισσα, από τη Λακωνία. Και την έχασα τον Ιανουάριο και μου στοίχισε αφάνταστα.
Δεν σοκαρίστηκε όταν της το είπες πρώτη φορά;
Δ.Κ.: Ε, της ήρθε κάπως. Μου είπε: «Είσαι σίγουρη κορίτσι μου γι’ αυτό που θες να κάνεις;». Λέω: «Ναι, το θέλω».
Πόσο εσύ;
Δ.Κ.: Εγώ στα 22 μου. Δεν επιτρεπόταν τότε να βγάλεις νωρίτερα άδεια ασκήσεως επαγγέλματος.
Ε.Σ.: Φοβόταν να μην είσαι και στο δρόμο, οπότε σου λέει…
Δ.Κ.: Σου λέει αυτή είναι τρελή, αλλοπρόσαλλη, θα κάνει ό,τι θέλει. Ήταν μια φίλη μου τότε που δούλευε στο Μεταξουργείο. Είχα μια σχέση που χώρισα, γιατί μου έβαλε ένα κέρατο γκράντε και λέω: «Τι του ενός, τι των πολλών… Δεν πάει να γ@@θεί». Και πήγα να δω τη φίλη μου. Με γοήτευσε η μυρωδιά των καβ@@ων ανδρών και η ιεροτελεστία του χώρου. Άνδρες που περιμένουν στη σειρά, η μυσταγωγία, τα φώτα, η μουσική, όλα αυτά και λέω: «Ουάου μου αρέσει, αυτό θα κάνω».
Και όλο αυτό μετά, το αναπαρήγαγες και στο δικό σου.
Δ.Κ.: Το δικό μου μπορντέλο ήταν υπερπαραγωγή, με art deco έπιπλα, χαλιά περσικά και τέτοια.
Ε.Σ.: To 2014 όταν το έκλεισε η Δήμητρα, τράβηξε την πόρτα και πήρε τρία πράγματα μαζί της. Μετά η γειτονιά, όπως με τους Εβραίους δηλαδή στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, πήγαν και ξεσήκωσαν πολυελαίους, κουρτίνες, τα πάντα. Είχαμε δει κι ένα ζωγράφο εκεί γείτονα που της έλεγε: «Δήμητρα έχω μέσα τους πολυελαίους που είχες στο μπορντέλο».
Λεηλασία δηλαδή κανονική.
Ε.Σ.: Ναι, σαν Μαντάμ Ορτάνς που ξεψυχούσε.
Δ.Κ.: Όταν έφυγα, τα παράτησα όλα. Κάποια τα χάρισα και τα υπόλοιπα είπα: «Σας τα κάνω δώρο, δεν τα θέλω».
Όλα αυτά είναι καταγεγραμμένα;
Ε.Σ.: Όχι, δεν ήμουν τότε εκεί. Πριν κλείσει το μπορντέλο, αρρώστησα βαριά κι εγώ κι ο άνδρας μου, οπότε είχα σταματήσει να πηγαίνω. Όταν ξαναπήρα τη Δήμητρα μετά, μου είπε: «Έκλεισε το μπορντέλο κοπελιά». Και πια αρχίζω να την ακολουθώ σε μια άλλη περίοδο της ζωής της.
Από το ’14 δηλαδή, δεν δουλεύεις Δήμητρα;
Δ.Κ.: Δουλεύω με τους πελάτες μου οι οποίοι δηλώνουν λατρεία. Πηγαίνω πλέον στο ξενοδοχείο. Είναι αυτοί οι 500 πελάτες που αρέσκονται σε μένα, μπορεί και παραπάνω, και ξεκινάμε να βγούμε, να πάμε να φάμε, να πιούμε ένα ποτό, να πάμε στο ξενοδοχείο, να κάνουμε διάφορα. Κάποιους που τους ξέρω πολλά χρόνια, πάω και στο σπίτι τους. Αμοιβαία εμπιστοσύνη κατάλαβες;
«Το δωρεάν δεν μου αρέσει, με εξοργίζει»
Έχει τύχει να ερωτευτείς πελάτη σου;
Δ.Κ.: Ε, βέβαια.
Πολλούς;
Δ.Κ.: Όχι, δεν ερωτεύομαι εύκολα.
Και του το ‘πες; Ότι σε έχω ερωτευτεί οπότε τζάμπα πληρώνεις;
Δ.Κ.: Α, άλλο το ‘να κι άλλο τ’ άλλο. Το δωρεάν δεν μου αρέσει, με εξοργίζει. Νομίζω ότι με πιάνει κορόιδο. Είμαι φύσει και θέσει πουτα@@@ρα. Με αυτούς όμως που είχα το human touch, τους το έδειχνα.
Πάντα με προφυλακτικό;
Δ.Κ.: Πάντα
Και τα λεφτά μπροστά;
Δ.Κ.: Ε, ναι.
«Μα ‘’εργάτριες του σεξ’’; Τι είμαστε δηλαδή; Στη φάμπρικα και υφαίνουμε;»
Εύα, γιατί το παρουσιάζετε το ντοκιμαντέρ ως work in progress; Θα έχει κι άλλο;
Ε.Σ.: Επειδή ήταν πολύς ο χρόνος που έγινε αυτό το ντοκιμαντέρ, επίσης η Δήμητρα είναι μια πολύ πληθωρική φυσιογνωμία, αυτή η ταινία έγινε αποσπασματικά και στο μοντάζ δεν είναι εύκολο να τα φέρω βόλτα. Γι’ αυτό κι έχει αργήσει. Αυτό το work in progress είναι σχεδόν τελειωμένη ταινία, 66 λεπτά, αλλά το τελικό θα είναι γύρω στα 70 λεπτά.
Δεν αμφιταλαντεύθηκες με τόσο πολύ υλικό, τι να βάλεις και τι να αφήσεις;
Ε.Σ.: Υπάρχει πολύ υλικό και πολλά ζητήματα. Και θέλω να φύγω από τα ζητήματα και να επικεντρωθώ στον άνθρωπο. Αλλά μετά πάλι δε θέλω να αφήσω και κάποια σημαντικά απ’ έξω, όπως ας πούμε για την εργασία στο σεξ που είναι μια λέξη που δεν αρέσει στη Δήμητρα.
Δ.Κ.: Μα «εργάτριες του σεξ»; Τι είμαστε δηλαδή; Στη φάμπρικα και υφαίνουμε;
Τι δουλειά κάνεις δηλαδή, Δήμητρα;
Δ.Κ.: Είμαι ιερόδουλος.
«Πί@α, πισωκο@@@ό και κρέας κοκκινιστό»
Τι μήνυμα θέλεις να στείλεις Εύα, μέσα από το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ;
Ε.Σ.: Ο Wiseman, ένας αγαπημένος μου ντοκιμαντερίστας, λέει: «Άμα θες να στείλεις μήνυμα, στείλε ένα τηλεγράφημα». Δεν νομίζω ότι κάνω ντοκιμαντέρ για να στέλνω μηνύματα. Κάθε φορά που πάω να κάνω ένα statement για την εργασία στο σεξ, καταρρίπτεται. Γιατί η Δήμητρα είναι πολύ πιο σύνθετη από οποιοδήποτε statement και πολύ αντιφατική.
Δεν ανησύχησες μήπως βγει η Δήμητρα λίγο καρικατούρα;
Ε.Σ.: Ο κινηματογράφος της παρατήρησης έχει το πρόβλημα ότι μπορεί τον άλλο να τον δείξεις και να φανεί μόνο έτσι. Οπότε αναγκάστηκα κάποια στιγμή να βγω εκτός μεθόδου που συνήθως δεν παρεμβαίνω, και να της μιλήσω πίσω από την κάμερα. Θέλω συνέχεια να την προστατεύω, να μη φανεί γραφική, να μη φανεί πολλές φορές ξενοφοβική, να μη βγει σκληρή και δεν χρειαζόταν κι αυτό τελικά.
Ύστερα από όλα αυτά που έχετε ζήσει και καταγράψει αυτά τα χρόνια, τι είναι αυτό που θα μπορούσατε να πείτε ότι έμαθε η μια στην άλλη;
Ε.Σ.: Εννοείς σεξουαλική αγωγή; Α, με λέει παρθενοπιπίτσα.
Δ.Κ.: Η Εύα μου έμαθε ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν είναι του ωφελιμισμού και επιβάλλεται να τους έχεις στη ζωή σου.
Ε.Σ.: Α, ξέρεις τι μου έμαθε; Το κοκκινιστό το… πουτ@@ιάρικο.
Δηλαδή; Πώς είναι η συνταγή;
Δ.Κ.: Θέλει μοσχαράκι ή ελιά ή αν βρεις χτένι που είναι πιο εύκολο. Το μαρινάρεις από το βράδυ στο κρασί, ημίγλυκο Πατρών και στο λάδι, χωρίς αλάτι για να μη σφίξει. Και μετά με τη μαρινάδα σοτάρεις κρεμμύδια, καρότα, σκόρδα και κρέας, προσθέτεις νερό να βράσει και μυρωδικά διάφορα, πιπέρι, αλατάκι, μπαχάρια, δάφνη, κανέλλα, λίγο ζάχαρη και ένα κομμάτι κίτρινο βούτυρο. Και κρεμμύδι τριφτό μπόλικο για να δέσει η σάλτσα.
Αυτό υπολόγισε θα είναι έτοιμο όταν το κρέας θα κόβεται με το πιρούνι. Θέλει σιγανή φωτιά. Και 2 ώρες μπορεί να χρειαστεί. Και μετά κάνεις ξεχωριστά ή πουρέ από πατάτες ή μακαρόνια ή ρύζι ή ότι γουστάρει. Άμα θέλεις να ξελογιάσεις έναν άντρα του κάνεις ένα κοκκινιστό ‘’πορνέ’’, τον κάνεις ένα μπάνιο και..., και μετά τον ''έδεσες''.
Ε.Σ.: Και ξέρεις ποιο είναι το τρίπτυχο της Δήμητρας για να το έχει ευχαριστημένο το αγόρι;
Δ.Κ.: Ααα… Πί@α, πισωκο@@@ό και κρέας κοκκινιστό. Αφού είναι καλοφαγάδες.
INFO: Το ντοκιμαντέρ της Εύας Στεφανή «Μέρες και Νύχτες της Δήμητρας Κ.» θα προβληθεί την ερχόμενη Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου (στις 19.15) στο «Τριανόν»( Κοδριγκτώνος 21 & Πατησίων 101) στο πλαίσιο του φετινού 26oυ Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας «Νύχτες Πρεμιέρας».
Προπώληση εισιτηρίων viva.gr
Θα ακολουθήσει συζήτηση με τίτλο «Εργαζόμεν@ στο σεξ: η ελληνική πραγματικότητα». Συμμετέχουν η Διευθύντρια του Red Umbrella Athens, Άννα Κουρουπού, και ο Διδάκτωρ Νομικής - Δικηγόρος, Βαγγέλης Μάλλιος. Τη συζήτηση θα συντονίσει η δημοσιογράφος Κατερίνα Οικονομάκου.
Φωτογραφίες: Θάλεια Γαλανοπούλου
anatakti
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Κατασχέθηκαν 500.000 ναρκωτικά δισκία ecstasy
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
