2020-09-29 15:33:06
28η Σεπτεμβρίου Οσίου Χαρίτωνος Ομολογητού
Τῆς γῆς πατήσας τάς τρυφάς ὁ Χαρίτων,
Κατατρυφᾷ νῦν οὐρανοῦ τῶν χαρίτων.
Εἰκάδι ὀγδοάτῃ Χαρίτων θάνε γήραϊ μακρῷ.
Ένας ντόπιος της Μικράς Ασίας στη πόλη του Ικονίου τη Σύλλη γενέτειρα και της Αγίας Θέκλας , ο οποίος έγινε γνωστός ως Άγιος είναι ο Άγιος Χαρίτων ο Ομολογητής που υπέφερε κατά τη δίωξη των Χριστιανών υπό τους αυτοκράτορες Γαλέριου (305 - 311) και Λικίνιο (311 - 324). Αμέσως μετά την απελευθέρωσή του από τη φυλακή, έφτασε στους Αγίους Τόπους.
Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στην Παλαιστίνη, ο ιερός ερημίτης ίδρυσε τρία μοναστήρια, το παλαιότερο από αυτά είν η Λαύρα της Φαράν που ιδρύθηκε από τον 330. Το μοναστήρι αυτό βρίσκεται κοντά στην Ιερουσαλήμ , στη μέση της ερήμου της Ιουδαίας σε μια από τις πλαγιές της κοιλάδας Wadi Kelt στην έρημο .
Ανατράφηκε με καλή εκπαίδευση και όταν μεγάλωσε κατείχε μεγάλη κοινωνική θέση στο Ικόνιο κι έγινε γνωστός για την αρετή του.
Η σύλληψη του Οσίου .
Κατά την εποχή εκείνη 270 – 275 μΧ βασίλευε στη Ρώμη ο Αυτοκράτωρ Αυρηλιανός. Όταν εξεδώθηκε διάταγμα κατά των Χριστιανών, ο Όσιος Χαρίτων ήταν από τους πρώτους που συνέλαβε ο Έπαρχος του Ικονίου. Οι στρατιώτες τον οδήγησαν μπροστά στον Ύπατο δηλ. τον δεύτερο μετά τον Αυτοκράτορα. Αυτός άρχισε να τον ρωτά πως ονομάζεται, τί πιστεύει, και ο Χαρίτων απήντησε: «Ονομάζομαι Χαρίτων και πιστεύω στο Χριστό τον μόνο αληθινό Θεό». Ο Ύπατος με ηρεμία και αποφασιστικότητα προσπάθησε να αλλάξει τον Χαρίτωνα και να τον πείσει να θυσιάσει στα είδωλα. Όμως ο Χαρίτων με ευσέβεια και χωρίς να αρνηθεί τον μόνον Αληθινό Θεό ομολογούσε την πίστη του και χλεύαζε τα άψυχα ξόανα.
Αρχίζουν τα βασανιστήρια
Αφού είδε ο Ύπατος ότι ο Χαρίτων δεν αλλάζει έδωσε εντολή να τον βασανίζουν με το βασανιστήριο του τανύσματος. Τόσο πολύ τον έδειραν με βούνευρα, πού χάθηκαν οι σάρκες του και φάνηκαν τα σπλάχνα του. Τότε έδωσε εντολή να σταματήσουν το βασανιστήριο και να τον ρίξουν στην φυλακή. Εκεί τον άφησαν για λίγο διάστημα, και τον έφεραν πάλι στον Ύπατο αφού είχε γιατρευθεί το ξεσχισμένο του σώμα παραδόξως. Περιγελώντας τις μωρωλογίες του Υπάτου δέχθηκε σκληρότερα βασανιστήρια. Του κατέκαυσαν τις σάρκες με μεγάλες αναμμένες λαμπάδες, και τον έριξαν στη φυλακή. Το 275μΧ ο Αυρηλιανός δολοφονήθηκε και τον διαδέχτηκε ο Τάκιτος, ο οποίος κατέπαυσε τον διωγμό των Χριστιανών.
Ο Όσιος στα Ιεροσόλυμα
Αποφάσισε να πάει στα Ιεροσόλυμα. Καθώς ταξίδευε, τον έπιασαν ληστές. Του έδεσαν πίσω τα χέρια, τού έβαλαν αλυσίδες στο λαιμό, και δέρνοντας τον έφεραν στη σπηλιά τους και τον άφησαν εκεί δεμένο. Καθώς ήταν ο Άγιος μόνος στη σπηλιά, μια οχιά φαρμακερή πήγε και έχυσε μέσα σε ένα δοχείο των ληστών με κρασί όλο το δηλητήριο της. Καθώς γύρισαν διψασμένοι οι ληστές πίνοντας από το δηλητηριασμένο κρασί, ένας, ένας πέθαινε. Ο Χαρίτων λύθηκε από τα δεσμά αόρατα. Όταν ανέλπιστα ελευθερώθηκε, είδε ότι το μέρος εκείνο ήταν κατάλληλο για ησυχία, και αποφάσισε να μείνει εκεί. Κληρονόμησε και όλα όσα είχαν μαζέψει οι ληστές. Από αυτά, άλλα μεν μοίρασε στους πτωχούς άλλα στους πατέρες, πού ήσαν διασκορπισμένοι στην έρημο Φαράν της Παλαιστίνης και ασκήτευαν και με τα υπόλοιπα οικοδόμησε στη σπηλιά ναό και ίδρυσε Λαύρα.
Ο Όσιος θαυματουργεί
Με τη Χριστιανική ζωή του ο Όσιος έγινε φανερός χωρίς να θέλει. Με τα θαύματά του, έπειθε τούς Ιουδαίους και τούς Έλληνες να δέχονται το βάπτισμα. Πολλοί δε απ’ αυτούς, πού θαύμαζαν τούς αγώνες του και τις αρετές του, θέλησαν να τον μιμηθούν όσον τούς ήταν δυνατόν και αφού εκάρησαν Μοναχοί υπήχθησαν στη Λαύρα του. Γι’ αυτό κάθε μέρα έτρεχαν πολλοί άνθρωποι, για να ακούσουν την ψυχοσωτήρια διδασκαλία του. Από το πλήθος των ανθρώπων, πού μαζεύονταν εκεί η έρημος εκκοσμικεύτηκε.
Ο Χαρίτων αποφασίζει να φύγει
Αυτό όμως δεν άρεσε στον Όσιο. Ο θόρυβος πού γινόταν από τον κόσμο, εμπόδιζε την ησυχία και την θεία συνομιλία. Περισσότερο προσπαθούσε να αποφύγει την δόξα των ανθρώπων, γιατί ήξερε ότι η δόξα μπορεί ν’ αφανίσει κάθε αρετή. Αποφάσισε λοιπόν να αναχωρήσει απ’ εκεί. Παρήγγειλε, λοιπόν στους μαθητές του όλα όσα χρειάζονταν για τη μοναχική πολιτεία, δηλαδή τούς όρισε να τρώνε μια φορά την ημέρα και μετά τον εσπερινό. Να μη τρώνε χορταστικά, αλλά να σταματούν το φαγητό, καίτοι η όρεξη τους το ζητά ακόμη. Τους όρισε ώρες για την ψαλμωδία και προσευχή. Αφού λοιπόν έδωσε αυτές τις εντολές, με κοινή ψήφο και γνώμη όλης της αδελφότητας, διόρισε Ηγούμενο τον πλέον ενάρετο. Τούς ασπάσθηκε ένα, ένα, τούς παρέδωσε στον Δεσπότη Χριστό και αναχώρησε.
Ο Όσιος κατοικεί σε σπήλαιο.
Ο Όσιος περιπάτησε μια ολόκληρη μέρα δρόμο. Κοντά στην Ιεριχώ βρήκε ένα σπήλαιο πολύ κατάλληλο για να μείνει, γιατί γύρω είχε πολλή ησυχία. Έμεινε εκεί αρκετό καιρό εντελώς άγνωστος και κρυμμένος. Έτρωγε ό,τι χόρτα εύρισκε από τη γη με μόνη συντροφιά τη συνομιλία με τον Θεό. Αλλά ο πανάγαθος Θεός τον φανέρωσε στον κόσμο με τα θαύματά Του. Γιάτρευε διάφορα πάθη ψυχικά και σωματικά.
Ο Χαρίτων ιδρύει νέα Λαύρα
Πολλοί από τούς ειδωλολάτρες πού θεράπευε έβλεπαν την Χριστιανική ζωή του Οσίου και τον θαύμαζαν. Άκουαν τούς λόγους του, τις συμβουλές του πού ωφελούσαν την ψυχή τους και με τη θέληση τους αρνήθηκαν τον κόσμο και όλα τα καλά του και έγιναν μοναχοί για να μείνουν κοντά Του. Γι αυτό έκανε δεύτερη Λαύρα στην περιοχή του Σαρανταρίου όρους. Όμως οι Εβραίοι από φθόνο ζητούσαν να εξαφανίσουν το Μοναστήρι. Παρ’ όλα αυτά και εκεί έρχονταν πολλοί κάθε μέρα και ούτε ο Όσιος ούτε οι Μοναχοί είχαν ησυχία.
Νέα μετακόμιση του Οσίου
Επειδή, λοιπόν, ο Όσιος επιζητούσε την ησυχία και την ταπείνωση, όταν είδε ότι άρχισαν να τον θαυμάζουν αποφάσισε να αφήσει τη Λαύρα και να εύρη νέο τόπο ήσυχο. Γι’ αυτό έδωσε παραγγελίες στους μοναχούς για τη ζωή πού πρέπει να κάνουν σαν Χριστιανοί μοναχοί, όρισε και εγκατάστησε άξιο επιστάτη και οδηγό γι αυτούς, και αναχώρησε από εκεί. Βαδίζοντας έφθασε σε ένα ήσυχο τόπο της ερήμου, πού λεγόταν Θεκώος. Πολλοί ειδωλολάτρες, που τον επισκέπτονταν, πίστευαν και βαπτίζονταν. Άλλοι οδηγούντο στην Μοναστική ζωή, προσπαθώντας να μιμηθούν την ζωή του. Το πλήθος έγινε πάλι πολύ. Συνήχθησαν και εκεί πολλοί Μοναχοί και έκανε νέα Λαύρα, πού την ονόμασε Σουκάν. Ένεκα όμως της πολλής αγάπης του προς την ησυχία, ερευνώντας εύρε ένα θεόκτιστο σπήλαιο επάνω σε βουνό μάλλον σε ένα γκρεμό, και όχι μακριά πολύ από τη Λαύρα. Το σπήλαιο αυτό το έλεγαν Κρεμαστό, επειδή ήταν ψηλά από τη γη, και στο οποίο ανέβαιναν μόνον με σκάλα. Σ’ αυτό λοιπόν κατοίκησε. Ησύχαζε εκεί πολύ καιρό. Δεν μπορούσε όμως λόγω της μεγάλης του ηλικίας, και από τούς κόπους της ασκήσεως να εξυπηρετείται μόνος του. Δεν μπορούσε να μεταφέρει το νερό, πού χρειαζόταν, τόσο ψηλά. Με την προσευχή του ανέβλυσε νερό καθαρότατο. Το νερό αυτό τρέχει μέχρι σήμερα από μια πλευρά τού σπηλαίου, και ανακουφίζει όχι μόνον τη σωματική δίψα, αλλά και θεραπεύει και κάθε ασθένεια. Μετά από καιρό ο Αγ.Χαρίτων πήγε στην Ιερή Λαύρα Φαράν, όπου εκεί ήθελε να κάνει την διαθήκη του και να αφήσει πνευματική κληρονομιά στους μαθητές του.
Η Διαθήκη του Οσίου .
Στην Διαθήκη του ο Όσιος τους παρακαλούσε να φυλάττουν την πίστη, χωρίς να κλονίζονται και να παραμείνουν σταθεροί στα ορθά δόγματα την Εκκλησίας του Χριστού, γιατί αιρετικοί θα προσπαθούσαν να ταράξουν την Εκκλησία και να παρασύρουν κόσμο. Τους προέτρεψε να φυλάξουν την παρθενία και τον καθαρισμό του σώματος ώστε να γίνουν ναοί αμόλυντοι γιατί με αυτή τη ζωή την αμόλυντη, θα επιθυμήσει ο Θεός να κατοικήσει στις καρδιές τους. Έπειτα τους θύμισε την σημασία της νηστείας, της προσευχής, των δακρύων και την ενθύμηση του θανάτου, τα οποία είναι όπλα ενάντια στους κακούς λογισμούς.
Επίσης τους θύμισε ότι μεγαλύτερο κακό είναι η υψηλοφροσύνη και η υπερηφάνεια, η οποία είναι ικανή να εξαλείψει κάθε καλό που έχει ο άνθρωπος. Τους συμβούλεψε να προσέχουν πολύ να μη κατακρίνουν, διότι η κατάκριση είναι γέννημα ψυχής ανθρώπου υπερήφανου, ο οποίος καταδικάζει με το νου του όλους τους ανθρώπους.
Τους ζήτησε να μην παύσουν ποτέ να κρίνουν και να εξετάζουν όλα τους τα απόκρυφα δηλαδή τους λογισμούς τους, τα έργα τους, αλλά να διορθώνουν τα σφάλματα τους. Τους θύμισε τα καθαρτικά, πού καθαρίζουν την ψυχή από το μόλυσμα της αμαρτίας και τα οποία είναι: τα δάκρυα, οι αναστεναγμοί, η συντριβή της καρδιάς, η εξομολόγηση, η νηστεία, η προσευχή, ο ύπνος κατά γης σε μια ψάθα, και όλα τα άλλα γιατρικά, πού επιβάλλουν εκείνοι πού μετανοούν στον εαυτό τους.
Τέλος τους θύμισε την συγχώρεση, δηλαδή να συγχωρούν τα σφάλματα όσων φταίνε. Αυτά και άλλα όμοια διδάσκοντας τούς μαθητές του ο Χαρίτων, τούς ευχήθηκε την εξ ύψους σωτηρία της ψυχής τους. Έπειτα χωρίς καμία ασθένεια χωρίς κανένα πόνο στα μέλη του σώματος του έπεσε πάνω στο κρεβάτι του, άπλωσε τα πόδια του, σταύρωσε τα χέρια του και παρέδωσε αμέσως την ψυχή του.
ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ .Η ιστορία της εμφάνισης της Λαύρας Φαράν είναι πολύ δραματική. Οι ληστές οδήγησαν τον Άγιο Χαρίτωνα στο σπήλαιο, το οποίο αργότερα έγινε το κέντρο της μονής. Μέσα από τις προσευχές του Αγίου Χαρίτωνος και τη διορατικότητα που είχε , κατέληξε ώστε οι ληστές να εγκατέλείψουν την ιδέα της σύλληψης του ερημίτη. Αργότερα ο Αγ. Χαρίτων εγκαταστάθηκε εδώ και οι άνθρωποι άρχισαν να συρρέουν σε αυτόν, πρόθυμοι να κάνουν πράξεις προσευχής. Στη συνέχεια, ο Αγ. Χαρίτων εγκατέλειψε αυτό το μοναστήρι και ίδρυσε δύο ακόμη. Αλλά λίγο πριν από το θάνατό του επέστρεψε στη Λαύρα της Φαράν .
Συνέταξε τη σειρά των μοναστικών ψαλμών . Ο Άγ. Χαρίτων ο Ομολογητής πέθανε σε ακραία γηρατειά και θάφτηκε, σύμφωνα με τη θέλησή του, στο μοναστήρι της Φαράν σε μια εκκλησία χτισμένη στο χώρο του σπηλαίου των ληστών .
Σύμφωνα με την Παράδοση , ο ίδιος ο Άγιος έζησε σε αυτό, και πριν από αυτό, ο μελλοντικός βασιλιάς Δαβίδ κρύβονταν σε αυτό από τον βασιλιά Σαούλ. Το 1139, οι ντόπιοι Χριστιανοί κατέφευγαν στο σπήλαιο από τις επιδρομές των Σελτζούκων.
Αποτμήματα του Ιερού Λειψάνου του Οσίου βρίσκονται στις Μονές Διονυσίου Αγίου Όρους και Κύκκου Κύπρου. Η χείρα του φυλάσσεται στην Ιερά Μονή Οσίου Λουκά Βοιωτίας.
Στήν Ιερουσαλήμ η τοποθεσία που ήταν η Λαύρα του Αγ. Χαρίτωνος, αποκτήθηκε από τους Ρώσους μοναχούς του Άθω υπό την ηγεσία του π. Παντελεήμονας στις αρχές του 20ού αιώνα. Ανανέωσαν τον ναό του σπηλαίου και καθάρισαν τη γύρω περιοχή. Οι μοναχοί ζούσαν σε σπηλιές όπου μαζεύονταν, όπως και στην εποχή του Αγίου Χαρίτωνος , μόνο μία φορά την εβδομάδα για προσευχή και γεύματα.
Ένας όμορφος ναός σήμερα σε στύλ Αθωνικό , που χτίστηκε από αυτούς, από τον οποίο παρέμειναν τα υπολείμματα ψηφιδωτών δαπέδων, καταστράφηκε κατά τη διάρκεια του Α ' Παγκοσμίου Πολέμου. Ένας από τους μοναχούς, ο πατέρας Γεράσιμος, ξεκίνησε την αποκατάσταση της σκήτης και έχτισε μια μικρή κατοικία από πηλό. Αλλά υπήρχαν λίγοι προσκυνητές, και ο π. Ο Γεράσιμος το πούλησε στην ιδιοκτησία της Ρωσικής Πνευματικής Αποστολής στο Εξωτερικό ( ROCOR ) . Για να αποκατασταθεί το μοναστήρι ιδρύθηκε Η Εταιρεία του Αγίου Χαρίτωνος , αλλά το 1948, κατά τη διάρκεια του Πολέμου της Ανεξαρτησίας, το μοναστήρι κάηκε ξανά.
Δύο μοναχοί του ROCOR επανέφεραν την παρουσία τους στο μοναστήρι της Φαράν τη δεκαετία του 1970. Ωστόσο, την ίδια στιγμή, εδώ, κοντά στον εβραϊκό οικισμό του Almon (Anatot), δημιουργήθηκε το πλέον πληρωμένο Εθνικό Πάρκο "Ein Prat" . Έποικοι, τουρίστες και στρατιώτες, ελκυσμένοι από την ομορφιά της κοιλάδας, πλημμύρισαν την περιοχή. Σε αναζήτηση μοναξιάς, οι μοναχοί έφυγαν από το μοναστήρι. Οι πύλες του μοναστηριού έσπασαν, το τέμπλο και τα βιβλία ταέκλεψαν, τα περισσότερα ιερά λείψανα του Αγίου ομοίως έκαψαν. Μέρος του δεξιού μεταφέρθηκε με επιτυχία στον Άθω .
Ο φύλακας του μοναστηριού, μέχρι την τελευταία καταστροφή, ήταν ο μοναχός Αλέξανδρος Bloom ( επειδή ήθελαν να κλείσουν εντελώς το μοναστήρι ) απομακρύνθηκε από τους Αγίους Τόπους με τεχνητό πρόσχημα. Μετακόμισε στνο Άθωνα, όπου για πολλά χρόνια εργάστηκε σε ένα κελί από το μοναστήρι του Γρηγορίου που πήγε , και μετά ταπό επίθεση εναντίον του από αλλοδαπούς της γύρω περιοχής έπαθε εγκεφαλικό επεισόδιο μ έζησε για λίγο και πέθανε πριν από αρκετά χρόνια ( περίπου το 2010 ,στις φώτος νέος ασκητικός και στο Άγιον Όρος ) .Πολλοί οι πειρασμοί από τους Μουσουλμάνους της περιοχής ο τόπος ο αγιασμένος με προσευχές ανθρώπων του Θεού πάντοτε τα έχει αυτά, αλλά οι άρρωστοι πάντοτε πήγαιναν σ΄εκείνον που τους θεράπευε με τις προσευχές του και ο Θεός τον κρατούσε όρθιο .
ΣΤΗ ΣΥΛΛΗ ΑΣΚΗΤΕΨΑΝ ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΧΑΡΙΤΩΝ ΚΑΙ ΘΕΚΛΑ.
ΣΥΛΛΗ . ΙΚΟΝΙΟ .
Μία από τις ιστορικές αξίες του χωριού Σύλλη , ιστορία των Ελλήνων εκεί πάνω από πέντε αιώνες στο Ικόνιο είναι το Μοναστήρι του Αγίου Χαρίτωνος ( Horjon ) το Ak Monastery ( το λευκό Μοναστήρι ) που ήταν σκαλισμένο σε μικρά δωμάτια πάνω σε βράχο. Τα δωμάτια επικοινωνούσαν μεταξύ τους μέσω διαδρόμων. Παρ' όλο που το μοναστήρι έφτασε σήμερα σε ερείπια, είναι ένα από τα σημαντικά ερείπια της Σύλλης . Μετά τον θάνατο του Αγ. Χαρίτωνος στην Λαύρα Του στην Ιερουσαλήμ, οι μαθητές Του πήγαν στο τόπο που γεννήθηκε ο Άγιος και έφτιαξαν μιάν Εκκλησία στο όνομά Του που σώζεται μέχρι σήμερα και είναι στς λόφο με ειδικό πέτρωμα τον ασβεστόλιθο που σκαλίζεται εύκολα οπως όλοι εκει οι λόφοι. Βρίσκεται δε απέναντι από το λόφο που ασκήτεψε η Αγία Θεκλα την οποίαν μιμήθηκε και αναχώρησε για την Ιερουσαλήμ , μετά τα βασανιστήρια και τα μαρτύρια που του επέβαλαν .
O λόγος για τον οποίο διατηρήθηκε το Μοναστήρι του Αγίου Χαρίτωνος , είναι οτι ο Μοχάμετ Ρουμί ( ήταν Σούφι ) ήταν μάρτυρας ενός θαύματος που συνέβη στο Μοναστήρι όταν ένας Μουσουλμάνος έφερε τον γυιό του ( και εδώ πάλι κατά Θείαν Οικονομίαν για να σωθούν οι Εκκλησιές μας ), που ήταν άρροωστος στους Μοναχούς και με την προσευχή τους θεραπεύτηκε. Μετά από αυτό ,έχτισε ένα μικρό τζαμί μέσα στο Μοναστήρι .
ΠΗΓΗ
proskynitis
Τῆς γῆς πατήσας τάς τρυφάς ὁ Χαρίτων,
Κατατρυφᾷ νῦν οὐρανοῦ τῶν χαρίτων.
Εἰκάδι ὀγδοάτῃ Χαρίτων θάνε γήραϊ μακρῷ.
Ένας ντόπιος της Μικράς Ασίας στη πόλη του Ικονίου τη Σύλλη γενέτειρα και της Αγίας Θέκλας , ο οποίος έγινε γνωστός ως Άγιος είναι ο Άγιος Χαρίτων ο Ομολογητής που υπέφερε κατά τη δίωξη των Χριστιανών υπό τους αυτοκράτορες Γαλέριου (305 - 311) και Λικίνιο (311 - 324). Αμέσως μετά την απελευθέρωσή του από τη φυλακή, έφτασε στους Αγίους Τόπους.
Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στην Παλαιστίνη, ο ιερός ερημίτης ίδρυσε τρία μοναστήρια, το παλαιότερο από αυτά είν η Λαύρα της Φαράν που ιδρύθηκε από τον 330. Το μοναστήρι αυτό βρίσκεται κοντά στην Ιερουσαλήμ , στη μέση της ερήμου της Ιουδαίας σε μια από τις πλαγιές της κοιλάδας Wadi Kelt στην έρημο .
Ανατράφηκε με καλή εκπαίδευση και όταν μεγάλωσε κατείχε μεγάλη κοινωνική θέση στο Ικόνιο κι έγινε γνωστός για την αρετή του.
Η σύλληψη του Οσίου .
Κατά την εποχή εκείνη 270 – 275 μΧ βασίλευε στη Ρώμη ο Αυτοκράτωρ Αυρηλιανός. Όταν εξεδώθηκε διάταγμα κατά των Χριστιανών, ο Όσιος Χαρίτων ήταν από τους πρώτους που συνέλαβε ο Έπαρχος του Ικονίου. Οι στρατιώτες τον οδήγησαν μπροστά στον Ύπατο δηλ. τον δεύτερο μετά τον Αυτοκράτορα. Αυτός άρχισε να τον ρωτά πως ονομάζεται, τί πιστεύει, και ο Χαρίτων απήντησε: «Ονομάζομαι Χαρίτων και πιστεύω στο Χριστό τον μόνο αληθινό Θεό». Ο Ύπατος με ηρεμία και αποφασιστικότητα προσπάθησε να αλλάξει τον Χαρίτωνα και να τον πείσει να θυσιάσει στα είδωλα. Όμως ο Χαρίτων με ευσέβεια και χωρίς να αρνηθεί τον μόνον Αληθινό Θεό ομολογούσε την πίστη του και χλεύαζε τα άψυχα ξόανα.
Αρχίζουν τα βασανιστήρια
Αφού είδε ο Ύπατος ότι ο Χαρίτων δεν αλλάζει έδωσε εντολή να τον βασανίζουν με το βασανιστήριο του τανύσματος. Τόσο πολύ τον έδειραν με βούνευρα, πού χάθηκαν οι σάρκες του και φάνηκαν τα σπλάχνα του. Τότε έδωσε εντολή να σταματήσουν το βασανιστήριο και να τον ρίξουν στην φυλακή. Εκεί τον άφησαν για λίγο διάστημα, και τον έφεραν πάλι στον Ύπατο αφού είχε γιατρευθεί το ξεσχισμένο του σώμα παραδόξως. Περιγελώντας τις μωρωλογίες του Υπάτου δέχθηκε σκληρότερα βασανιστήρια. Του κατέκαυσαν τις σάρκες με μεγάλες αναμμένες λαμπάδες, και τον έριξαν στη φυλακή. Το 275μΧ ο Αυρηλιανός δολοφονήθηκε και τον διαδέχτηκε ο Τάκιτος, ο οποίος κατέπαυσε τον διωγμό των Χριστιανών.
Ο Όσιος στα Ιεροσόλυμα
Αποφάσισε να πάει στα Ιεροσόλυμα. Καθώς ταξίδευε, τον έπιασαν ληστές. Του έδεσαν πίσω τα χέρια, τού έβαλαν αλυσίδες στο λαιμό, και δέρνοντας τον έφεραν στη σπηλιά τους και τον άφησαν εκεί δεμένο. Καθώς ήταν ο Άγιος μόνος στη σπηλιά, μια οχιά φαρμακερή πήγε και έχυσε μέσα σε ένα δοχείο των ληστών με κρασί όλο το δηλητήριο της. Καθώς γύρισαν διψασμένοι οι ληστές πίνοντας από το δηλητηριασμένο κρασί, ένας, ένας πέθαινε. Ο Χαρίτων λύθηκε από τα δεσμά αόρατα. Όταν ανέλπιστα ελευθερώθηκε, είδε ότι το μέρος εκείνο ήταν κατάλληλο για ησυχία, και αποφάσισε να μείνει εκεί. Κληρονόμησε και όλα όσα είχαν μαζέψει οι ληστές. Από αυτά, άλλα μεν μοίρασε στους πτωχούς άλλα στους πατέρες, πού ήσαν διασκορπισμένοι στην έρημο Φαράν της Παλαιστίνης και ασκήτευαν και με τα υπόλοιπα οικοδόμησε στη σπηλιά ναό και ίδρυσε Λαύρα.
Ο Όσιος θαυματουργεί
Με τη Χριστιανική ζωή του ο Όσιος έγινε φανερός χωρίς να θέλει. Με τα θαύματά του, έπειθε τούς Ιουδαίους και τούς Έλληνες να δέχονται το βάπτισμα. Πολλοί δε απ’ αυτούς, πού θαύμαζαν τούς αγώνες του και τις αρετές του, θέλησαν να τον μιμηθούν όσον τούς ήταν δυνατόν και αφού εκάρησαν Μοναχοί υπήχθησαν στη Λαύρα του. Γι’ αυτό κάθε μέρα έτρεχαν πολλοί άνθρωποι, για να ακούσουν την ψυχοσωτήρια διδασκαλία του. Από το πλήθος των ανθρώπων, πού μαζεύονταν εκεί η έρημος εκκοσμικεύτηκε.
Ο Χαρίτων αποφασίζει να φύγει
Αυτό όμως δεν άρεσε στον Όσιο. Ο θόρυβος πού γινόταν από τον κόσμο, εμπόδιζε την ησυχία και την θεία συνομιλία. Περισσότερο προσπαθούσε να αποφύγει την δόξα των ανθρώπων, γιατί ήξερε ότι η δόξα μπορεί ν’ αφανίσει κάθε αρετή. Αποφάσισε λοιπόν να αναχωρήσει απ’ εκεί. Παρήγγειλε, λοιπόν στους μαθητές του όλα όσα χρειάζονταν για τη μοναχική πολιτεία, δηλαδή τούς όρισε να τρώνε μια φορά την ημέρα και μετά τον εσπερινό. Να μη τρώνε χορταστικά, αλλά να σταματούν το φαγητό, καίτοι η όρεξη τους το ζητά ακόμη. Τους όρισε ώρες για την ψαλμωδία και προσευχή. Αφού λοιπόν έδωσε αυτές τις εντολές, με κοινή ψήφο και γνώμη όλης της αδελφότητας, διόρισε Ηγούμενο τον πλέον ενάρετο. Τούς ασπάσθηκε ένα, ένα, τούς παρέδωσε στον Δεσπότη Χριστό και αναχώρησε.
Ο Όσιος κατοικεί σε σπήλαιο.
Ο Όσιος περιπάτησε μια ολόκληρη μέρα δρόμο. Κοντά στην Ιεριχώ βρήκε ένα σπήλαιο πολύ κατάλληλο για να μείνει, γιατί γύρω είχε πολλή ησυχία. Έμεινε εκεί αρκετό καιρό εντελώς άγνωστος και κρυμμένος. Έτρωγε ό,τι χόρτα εύρισκε από τη γη με μόνη συντροφιά τη συνομιλία με τον Θεό. Αλλά ο πανάγαθος Θεός τον φανέρωσε στον κόσμο με τα θαύματά Του. Γιάτρευε διάφορα πάθη ψυχικά και σωματικά.
Ο Χαρίτων ιδρύει νέα Λαύρα
Πολλοί από τούς ειδωλολάτρες πού θεράπευε έβλεπαν την Χριστιανική ζωή του Οσίου και τον θαύμαζαν. Άκουαν τούς λόγους του, τις συμβουλές του πού ωφελούσαν την ψυχή τους και με τη θέληση τους αρνήθηκαν τον κόσμο και όλα τα καλά του και έγιναν μοναχοί για να μείνουν κοντά Του. Γι αυτό έκανε δεύτερη Λαύρα στην περιοχή του Σαρανταρίου όρους. Όμως οι Εβραίοι από φθόνο ζητούσαν να εξαφανίσουν το Μοναστήρι. Παρ’ όλα αυτά και εκεί έρχονταν πολλοί κάθε μέρα και ούτε ο Όσιος ούτε οι Μοναχοί είχαν ησυχία.
Νέα μετακόμιση του Οσίου
Επειδή, λοιπόν, ο Όσιος επιζητούσε την ησυχία και την ταπείνωση, όταν είδε ότι άρχισαν να τον θαυμάζουν αποφάσισε να αφήσει τη Λαύρα και να εύρη νέο τόπο ήσυχο. Γι’ αυτό έδωσε παραγγελίες στους μοναχούς για τη ζωή πού πρέπει να κάνουν σαν Χριστιανοί μοναχοί, όρισε και εγκατάστησε άξιο επιστάτη και οδηγό γι αυτούς, και αναχώρησε από εκεί. Βαδίζοντας έφθασε σε ένα ήσυχο τόπο της ερήμου, πού λεγόταν Θεκώος. Πολλοί ειδωλολάτρες, που τον επισκέπτονταν, πίστευαν και βαπτίζονταν. Άλλοι οδηγούντο στην Μοναστική ζωή, προσπαθώντας να μιμηθούν την ζωή του. Το πλήθος έγινε πάλι πολύ. Συνήχθησαν και εκεί πολλοί Μοναχοί και έκανε νέα Λαύρα, πού την ονόμασε Σουκάν. Ένεκα όμως της πολλής αγάπης του προς την ησυχία, ερευνώντας εύρε ένα θεόκτιστο σπήλαιο επάνω σε βουνό μάλλον σε ένα γκρεμό, και όχι μακριά πολύ από τη Λαύρα. Το σπήλαιο αυτό το έλεγαν Κρεμαστό, επειδή ήταν ψηλά από τη γη, και στο οποίο ανέβαιναν μόνον με σκάλα. Σ’ αυτό λοιπόν κατοίκησε. Ησύχαζε εκεί πολύ καιρό. Δεν μπορούσε όμως λόγω της μεγάλης του ηλικίας, και από τούς κόπους της ασκήσεως να εξυπηρετείται μόνος του. Δεν μπορούσε να μεταφέρει το νερό, πού χρειαζόταν, τόσο ψηλά. Με την προσευχή του ανέβλυσε νερό καθαρότατο. Το νερό αυτό τρέχει μέχρι σήμερα από μια πλευρά τού σπηλαίου, και ανακουφίζει όχι μόνον τη σωματική δίψα, αλλά και θεραπεύει και κάθε ασθένεια. Μετά από καιρό ο Αγ.Χαρίτων πήγε στην Ιερή Λαύρα Φαράν, όπου εκεί ήθελε να κάνει την διαθήκη του και να αφήσει πνευματική κληρονομιά στους μαθητές του.
Η Διαθήκη του Οσίου .
Στην Διαθήκη του ο Όσιος τους παρακαλούσε να φυλάττουν την πίστη, χωρίς να κλονίζονται και να παραμείνουν σταθεροί στα ορθά δόγματα την Εκκλησίας του Χριστού, γιατί αιρετικοί θα προσπαθούσαν να ταράξουν την Εκκλησία και να παρασύρουν κόσμο. Τους προέτρεψε να φυλάξουν την παρθενία και τον καθαρισμό του σώματος ώστε να γίνουν ναοί αμόλυντοι γιατί με αυτή τη ζωή την αμόλυντη, θα επιθυμήσει ο Θεός να κατοικήσει στις καρδιές τους. Έπειτα τους θύμισε την σημασία της νηστείας, της προσευχής, των δακρύων και την ενθύμηση του θανάτου, τα οποία είναι όπλα ενάντια στους κακούς λογισμούς.
Επίσης τους θύμισε ότι μεγαλύτερο κακό είναι η υψηλοφροσύνη και η υπερηφάνεια, η οποία είναι ικανή να εξαλείψει κάθε καλό που έχει ο άνθρωπος. Τους συμβούλεψε να προσέχουν πολύ να μη κατακρίνουν, διότι η κατάκριση είναι γέννημα ψυχής ανθρώπου υπερήφανου, ο οποίος καταδικάζει με το νου του όλους τους ανθρώπους.
Τους ζήτησε να μην παύσουν ποτέ να κρίνουν και να εξετάζουν όλα τους τα απόκρυφα δηλαδή τους λογισμούς τους, τα έργα τους, αλλά να διορθώνουν τα σφάλματα τους. Τους θύμισε τα καθαρτικά, πού καθαρίζουν την ψυχή από το μόλυσμα της αμαρτίας και τα οποία είναι: τα δάκρυα, οι αναστεναγμοί, η συντριβή της καρδιάς, η εξομολόγηση, η νηστεία, η προσευχή, ο ύπνος κατά γης σε μια ψάθα, και όλα τα άλλα γιατρικά, πού επιβάλλουν εκείνοι πού μετανοούν στον εαυτό τους.
Τέλος τους θύμισε την συγχώρεση, δηλαδή να συγχωρούν τα σφάλματα όσων φταίνε. Αυτά και άλλα όμοια διδάσκοντας τούς μαθητές του ο Χαρίτων, τούς ευχήθηκε την εξ ύψους σωτηρία της ψυχής τους. Έπειτα χωρίς καμία ασθένεια χωρίς κανένα πόνο στα μέλη του σώματος του έπεσε πάνω στο κρεβάτι του, άπλωσε τα πόδια του, σταύρωσε τα χέρια του και παρέδωσε αμέσως την ψυχή του.
ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ .Η ιστορία της εμφάνισης της Λαύρας Φαράν είναι πολύ δραματική. Οι ληστές οδήγησαν τον Άγιο Χαρίτωνα στο σπήλαιο, το οποίο αργότερα έγινε το κέντρο της μονής. Μέσα από τις προσευχές του Αγίου Χαρίτωνος και τη διορατικότητα που είχε , κατέληξε ώστε οι ληστές να εγκατέλείψουν την ιδέα της σύλληψης του ερημίτη. Αργότερα ο Αγ. Χαρίτων εγκαταστάθηκε εδώ και οι άνθρωποι άρχισαν να συρρέουν σε αυτόν, πρόθυμοι να κάνουν πράξεις προσευχής. Στη συνέχεια, ο Αγ. Χαρίτων εγκατέλειψε αυτό το μοναστήρι και ίδρυσε δύο ακόμη. Αλλά λίγο πριν από το θάνατό του επέστρεψε στη Λαύρα της Φαράν .
Συνέταξε τη σειρά των μοναστικών ψαλμών . Ο Άγ. Χαρίτων ο Ομολογητής πέθανε σε ακραία γηρατειά και θάφτηκε, σύμφωνα με τη θέλησή του, στο μοναστήρι της Φαράν σε μια εκκλησία χτισμένη στο χώρο του σπηλαίου των ληστών .
Σύμφωνα με την Παράδοση , ο ίδιος ο Άγιος έζησε σε αυτό, και πριν από αυτό, ο μελλοντικός βασιλιάς Δαβίδ κρύβονταν σε αυτό από τον βασιλιά Σαούλ. Το 1139, οι ντόπιοι Χριστιανοί κατέφευγαν στο σπήλαιο από τις επιδρομές των Σελτζούκων.
Αποτμήματα του Ιερού Λειψάνου του Οσίου βρίσκονται στις Μονές Διονυσίου Αγίου Όρους και Κύκκου Κύπρου. Η χείρα του φυλάσσεται στην Ιερά Μονή Οσίου Λουκά Βοιωτίας.
Στήν Ιερουσαλήμ η τοποθεσία που ήταν η Λαύρα του Αγ. Χαρίτωνος, αποκτήθηκε από τους Ρώσους μοναχούς του Άθω υπό την ηγεσία του π. Παντελεήμονας στις αρχές του 20ού αιώνα. Ανανέωσαν τον ναό του σπηλαίου και καθάρισαν τη γύρω περιοχή. Οι μοναχοί ζούσαν σε σπηλιές όπου μαζεύονταν, όπως και στην εποχή του Αγίου Χαρίτωνος , μόνο μία φορά την εβδομάδα για προσευχή και γεύματα.
Ένας όμορφος ναός σήμερα σε στύλ Αθωνικό , που χτίστηκε από αυτούς, από τον οποίο παρέμειναν τα υπολείμματα ψηφιδωτών δαπέδων, καταστράφηκε κατά τη διάρκεια του Α ' Παγκοσμίου Πολέμου. Ένας από τους μοναχούς, ο πατέρας Γεράσιμος, ξεκίνησε την αποκατάσταση της σκήτης και έχτισε μια μικρή κατοικία από πηλό. Αλλά υπήρχαν λίγοι προσκυνητές, και ο π. Ο Γεράσιμος το πούλησε στην ιδιοκτησία της Ρωσικής Πνευματικής Αποστολής στο Εξωτερικό ( ROCOR ) . Για να αποκατασταθεί το μοναστήρι ιδρύθηκε Η Εταιρεία του Αγίου Χαρίτωνος , αλλά το 1948, κατά τη διάρκεια του Πολέμου της Ανεξαρτησίας, το μοναστήρι κάηκε ξανά.
Δύο μοναχοί του ROCOR επανέφεραν την παρουσία τους στο μοναστήρι της Φαράν τη δεκαετία του 1970. Ωστόσο, την ίδια στιγμή, εδώ, κοντά στον εβραϊκό οικισμό του Almon (Anatot), δημιουργήθηκε το πλέον πληρωμένο Εθνικό Πάρκο "Ein Prat" . Έποικοι, τουρίστες και στρατιώτες, ελκυσμένοι από την ομορφιά της κοιλάδας, πλημμύρισαν την περιοχή. Σε αναζήτηση μοναξιάς, οι μοναχοί έφυγαν από το μοναστήρι. Οι πύλες του μοναστηριού έσπασαν, το τέμπλο και τα βιβλία ταέκλεψαν, τα περισσότερα ιερά λείψανα του Αγίου ομοίως έκαψαν. Μέρος του δεξιού μεταφέρθηκε με επιτυχία στον Άθω .
Ο φύλακας του μοναστηριού, μέχρι την τελευταία καταστροφή, ήταν ο μοναχός Αλέξανδρος Bloom ( επειδή ήθελαν να κλείσουν εντελώς το μοναστήρι ) απομακρύνθηκε από τους Αγίους Τόπους με τεχνητό πρόσχημα. Μετακόμισε στνο Άθωνα, όπου για πολλά χρόνια εργάστηκε σε ένα κελί από το μοναστήρι του Γρηγορίου που πήγε , και μετά ταπό επίθεση εναντίον του από αλλοδαπούς της γύρω περιοχής έπαθε εγκεφαλικό επεισόδιο μ έζησε για λίγο και πέθανε πριν από αρκετά χρόνια ( περίπου το 2010 ,στις φώτος νέος ασκητικός και στο Άγιον Όρος ) .Πολλοί οι πειρασμοί από τους Μουσουλμάνους της περιοχής ο τόπος ο αγιασμένος με προσευχές ανθρώπων του Θεού πάντοτε τα έχει αυτά, αλλά οι άρρωστοι πάντοτε πήγαιναν σ΄εκείνον που τους θεράπευε με τις προσευχές του και ο Θεός τον κρατούσε όρθιο .
ΣΤΗ ΣΥΛΛΗ ΑΣΚΗΤΕΨΑΝ ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΧΑΡΙΤΩΝ ΚΑΙ ΘΕΚΛΑ.
ΣΥΛΛΗ . ΙΚΟΝΙΟ .
Μία από τις ιστορικές αξίες του χωριού Σύλλη , ιστορία των Ελλήνων εκεί πάνω από πέντε αιώνες στο Ικόνιο είναι το Μοναστήρι του Αγίου Χαρίτωνος ( Horjon ) το Ak Monastery ( το λευκό Μοναστήρι ) που ήταν σκαλισμένο σε μικρά δωμάτια πάνω σε βράχο. Τα δωμάτια επικοινωνούσαν μεταξύ τους μέσω διαδρόμων. Παρ' όλο που το μοναστήρι έφτασε σήμερα σε ερείπια, είναι ένα από τα σημαντικά ερείπια της Σύλλης . Μετά τον θάνατο του Αγ. Χαρίτωνος στην Λαύρα Του στην Ιερουσαλήμ, οι μαθητές Του πήγαν στο τόπο που γεννήθηκε ο Άγιος και έφτιαξαν μιάν Εκκλησία στο όνομά Του που σώζεται μέχρι σήμερα και είναι στς λόφο με ειδικό πέτρωμα τον ασβεστόλιθο που σκαλίζεται εύκολα οπως όλοι εκει οι λόφοι. Βρίσκεται δε απέναντι από το λόφο που ασκήτεψε η Αγία Θεκλα την οποίαν μιμήθηκε και αναχώρησε για την Ιερουσαλήμ , μετά τα βασανιστήρια και τα μαρτύρια που του επέβαλαν .
O λόγος για τον οποίο διατηρήθηκε το Μοναστήρι του Αγίου Χαρίτωνος , είναι οτι ο Μοχάμετ Ρουμί ( ήταν Σούφι ) ήταν μάρτυρας ενός θαύματος που συνέβη στο Μοναστήρι όταν ένας Μουσουλμάνος έφερε τον γυιό του ( και εδώ πάλι κατά Θείαν Οικονομίαν για να σωθούν οι Εκκλησιές μας ), που ήταν άρροωστος στους Μοναχούς και με την προσευχή τους θεραπεύτηκε. Μετά από αυτό ,έχτισε ένα μικρό τζαμί μέσα στο Μοναστήρι .
ΠΗΓΗ
proskynitis
VIDEO
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
