2020-11-28 16:30:18
Βράδυ Τετάρτης, κοντεύουν μεσάνυχτα, μια μέρα γιορτής αρχίζει σε λίγο, μιας γιορτής
άνοστης φέτος, πώς νάναι νόστιμη χωρίς όλους τους δικούς σου ανθρώπους γύρω από ένα τραπέζι, σαν φαγητό ...ανάλατο μου μοιάζει.
Αλλά η γιορτή σου είναι πάντα γιορτή και όλο και κάτι θα γίνει που θα σου δώσει χαρά . Θα έρθουν ευχές φίλων τηλεφωνικά ή διαδικτυακά, θα βρεθούν κι ένας δυό από μακριά με τις μάσκες να σου χαμογελάσουν με τα μάτια, θα μπει ένα κρασί στο τραπέζι και ένα βίσκι το βράδυ,-γειά σου φιλενάδα που μετράς αυτά που δεν ήπιαμε και που τα λές βίσκια-, θα κυλήσει η μέρα λίγο χαρούμενα λίγο μελαγχολικά, λίγο νοσταλγικά.
Νοσταλγικά… πάντα τέτοιες μέρες νοσταλγώ τα παιδικάτα μου, τότε που κάθε γιορτή σ’ ένα σπίτι ήταν γιορτή μιας ολόκληρης γειτονιάς, ενός ολόκληρου σογιού, κι όλων των φίλων.
Μέρες πριν ξεκίναγε η μάνα τις προετοιμασίες και εμείς από κοντά στα θελήματα και στις δουλειές.
Μια χούφτα σπίτι, πού τις έβρισκε τόσες δουλειές… έβαφε τα κράσπεδα μπροστά στο σπίτι άσπρα, ταχτάριζε την αυλή ξεσήκωνε τα στρώματα, έπλενε κουρτίνες, τι να πρωτοθυμηθώ Και όταν έπιανε να κολλαρίσει τα σεμεδάκια ανάσα δεν παίρναμε, ήθελε απόλυτη ησυχία μην τυχόν ξυπνήσει η δαντέλα και στραβώσει…Τι ησυχία να κάνεις σ΄ένα δωμάτιο που ήταν καθιστικό, τραπεζαρία και χώρος όπου μελετούσαμε πάνω στο ένα και μοναδικό τραπέζι, μια ροτόντα καφεκόκκινη θυμάμαι.
Τελευταία τα μαγειρέματα, κεφτεδάκια, πίτες, κρέας στο φούρνο,-της γειτονιάς-, με πατάτες, α, και ντολμαδάκια, μια μελαχροινή σπιτική, εργολάβοι και σοκολατάκια μαργαρίτες τα αγορασμένα γλυκά. Τα κρασιά τα έστελνε ο παππούς που έφτιαχνε τα καλύτερα, ακόμα θυμάμαι που τα μύριζα κι έλεγα πότε να μεγαλώσω να δοκιμάσω…τα λικεράκια ήταν της μαμάς.
Οι επισκέψεις άρχιζαν απόγευμα και τελείωναν αργά πολύ αργά τη νύχτα, όσοι μέναν τελευταίοι,-ειδοποιημένοι όλοι τους-, όλο και κάποια στροφή έριχναν.
Και μεις σε μια γωνιά ονειρευόμασταν τα δικά μας γλέντια μασουλώντας ένα κλεμμένο κεφτεδάκι. Μεγαλώσαμε…μεγάλωσαν και τα σπίτια, οι μεζέδες εμπλουτίστηκαν με ξενόφερτα καλούδια, ανοίξαμε κι εμείς τα σπίτια και σιγά-σιγά τα κλείσαμε…
Θυμάμαι στις τοπικές εφημερίδες σε κάθε γιορτή το περίφημο, «’ο κύριος τάδε ή η κυρία δείνα δεν θα δεχθούν επισκέψεις δια την ονομαστικήν τους εορτήν». Γίναμε τόσοι πολλοί αυτοί που «έπαψαν να δέχονται επισκέψεις»,-μια μικρή παρέα στο σπίτι, λίγα ποτά σε ένα μπαρ είναι αρκετά πια-,καταργήθηκε όπως ήταν φυσικό και η ειδική σελίδα από τις εφημερίδες, άλλες εποχές άλλες συνήθειες, άλλη ζωή πιά, αλλιώς ωραία όμως .
Τούτο τον καιρό που όλα γύρω σφίγγουν, το νάσαι καλά και να μιζερεύεις γιατί φέτος δεν θα γιορτάσεις όπως θάθελες, είναι υπερβολικό αλλά κι ανθρώπινο συνάμα, δεν είναι εύκολο πράγμα τα μακρινά φιλιά και οι σταλμένες αγκαλιές.
Θα μου πείτε τώρα αν ήταν όλα κανονικά θα νοσταλγούσες τα παλιά και θα γέμιζε η καρδιά εικόνες γιορτινές; Όχι βέβαια, μόνο την αγκαλιά της μάνας μου θα νοσταλγούσα…
Ήταν πολλές οι αναμνήσεις και δεν έχω άλλο χώρο ούτε μέσα μου ούτε στη στήλη.
Θα μου πείτε τώρα αν ήταν όλα κανονικά θα νοσταλγούσες τα παλιά και θα γέμιζε η καρδιά εικόνες γιορτινές; Όχι βέβαια, μόνο την αγκαλιά της μάνας μου θα νοσταλγούσα…
Ήταν πολλές οι αναμνήσεις και δεν έχω άλλο χώρο ούτε μέσα μου ούτε στη στήλη.
Με το καλό να ανοίξουμε τα σπίτια μας και να μας εύρουν οι χαρές οι αλησμόνητες!
Πηγή: ΕΝΤΥΠΗ LARISSANET
Δυναμίτης - Ειδήσεις You might also like:
dunamitis
άνοστης φέτος, πώς νάναι νόστιμη χωρίς όλους τους δικούς σου ανθρώπους γύρω από ένα τραπέζι, σαν φαγητό ...ανάλατο μου μοιάζει.
Αλλά η γιορτή σου είναι πάντα γιορτή και όλο και κάτι θα γίνει που θα σου δώσει χαρά . Θα έρθουν ευχές φίλων τηλεφωνικά ή διαδικτυακά, θα βρεθούν κι ένας δυό από μακριά με τις μάσκες να σου χαμογελάσουν με τα μάτια, θα μπει ένα κρασί στο τραπέζι και ένα βίσκι το βράδυ,-γειά σου φιλενάδα που μετράς αυτά που δεν ήπιαμε και που τα λές βίσκια-, θα κυλήσει η μέρα λίγο χαρούμενα λίγο μελαγχολικά, λίγο νοσταλγικά.
Νοσταλγικά… πάντα τέτοιες μέρες νοσταλγώ τα παιδικάτα μου, τότε που κάθε γιορτή σ’ ένα σπίτι ήταν γιορτή μιας ολόκληρης γειτονιάς, ενός ολόκληρου σογιού, κι όλων των φίλων.
Μέρες πριν ξεκίναγε η μάνα τις προετοιμασίες και εμείς από κοντά στα θελήματα και στις δουλειές.
Μια χούφτα σπίτι, πού τις έβρισκε τόσες δουλειές… έβαφε τα κράσπεδα μπροστά στο σπίτι άσπρα, ταχτάριζε την αυλή ξεσήκωνε τα στρώματα, έπλενε κουρτίνες, τι να πρωτοθυμηθώ Και όταν έπιανε να κολλαρίσει τα σεμεδάκια ανάσα δεν παίρναμε, ήθελε απόλυτη ησυχία μην τυχόν ξυπνήσει η δαντέλα και στραβώσει…Τι ησυχία να κάνεις σ΄ένα δωμάτιο που ήταν καθιστικό, τραπεζαρία και χώρος όπου μελετούσαμε πάνω στο ένα και μοναδικό τραπέζι, μια ροτόντα καφεκόκκινη θυμάμαι.
Τελευταία τα μαγειρέματα, κεφτεδάκια, πίτες, κρέας στο φούρνο,-της γειτονιάς-, με πατάτες, α, και ντολμαδάκια, μια μελαχροινή σπιτική, εργολάβοι και σοκολατάκια μαργαρίτες τα αγορασμένα γλυκά. Τα κρασιά τα έστελνε ο παππούς που έφτιαχνε τα καλύτερα, ακόμα θυμάμαι που τα μύριζα κι έλεγα πότε να μεγαλώσω να δοκιμάσω…τα λικεράκια ήταν της μαμάς.
Οι επισκέψεις άρχιζαν απόγευμα και τελείωναν αργά πολύ αργά τη νύχτα, όσοι μέναν τελευταίοι,-ειδοποιημένοι όλοι τους-, όλο και κάποια στροφή έριχναν.
Και μεις σε μια γωνιά ονειρευόμασταν τα δικά μας γλέντια μασουλώντας ένα κλεμμένο κεφτεδάκι. Μεγαλώσαμε…μεγάλωσαν και τα σπίτια, οι μεζέδες εμπλουτίστηκαν με ξενόφερτα καλούδια, ανοίξαμε κι εμείς τα σπίτια και σιγά-σιγά τα κλείσαμε…
Θυμάμαι στις τοπικές εφημερίδες σε κάθε γιορτή το περίφημο, «’ο κύριος τάδε ή η κυρία δείνα δεν θα δεχθούν επισκέψεις δια την ονομαστικήν τους εορτήν». Γίναμε τόσοι πολλοί αυτοί που «έπαψαν να δέχονται επισκέψεις»,-μια μικρή παρέα στο σπίτι, λίγα ποτά σε ένα μπαρ είναι αρκετά πια-,καταργήθηκε όπως ήταν φυσικό και η ειδική σελίδα από τις εφημερίδες, άλλες εποχές άλλες συνήθειες, άλλη ζωή πιά, αλλιώς ωραία όμως .
Τούτο τον καιρό που όλα γύρω σφίγγουν, το νάσαι καλά και να μιζερεύεις γιατί φέτος δεν θα γιορτάσεις όπως θάθελες, είναι υπερβολικό αλλά κι ανθρώπινο συνάμα, δεν είναι εύκολο πράγμα τα μακρινά φιλιά και οι σταλμένες αγκαλιές.
Θα μου πείτε τώρα αν ήταν όλα κανονικά θα νοσταλγούσες τα παλιά και θα γέμιζε η καρδιά εικόνες γιορτινές; Όχι βέβαια, μόνο την αγκαλιά της μάνας μου θα νοσταλγούσα…
Ήταν πολλές οι αναμνήσεις και δεν έχω άλλο χώρο ούτε μέσα μου ούτε στη στήλη.
Θα μου πείτε τώρα αν ήταν όλα κανονικά θα νοσταλγούσες τα παλιά και θα γέμιζε η καρδιά εικόνες γιορτινές; Όχι βέβαια, μόνο την αγκαλιά της μάνας μου θα νοσταλγούσα…
Ήταν πολλές οι αναμνήσεις και δεν έχω άλλο χώρο ούτε μέσα μου ούτε στη στήλη.
Με το καλό να ανοίξουμε τα σπίτια μας και να μας εύρουν οι χαρές οι αλησμόνητες!
Πηγή: ΕΝΤΥΠΗ LARISSANET
Δυναμίτης - Ειδήσεις You might also like:
dunamitis
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
PATh Talks - Στέφανος Τραχανάς
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
