2012-06-24 13:33:11
Γράφει ο Φελνίκος
Θελήσαμε να είμαστε η εξαίρεση. Ο κανόνας όμως υπερίσχυσε και χθες. Ποδόσφαιρο είναι αυτό που παίζουν 22 άνθρωποι μπάλα και στο τέλος κερδίζουν οι Γερμανοί. Όχι ότι δεν το άξιζαν. Το άξιζαν. Και μάλλον το τελικό 4-2 τους αδικεί. Ή καλύτερα προσδίδει σε μας αξιοπρέπεια.
Όταν, μετά από χρόνια, διαβάζει κάποιος τα αποτελέσματα του Euro 2012 και δει: Γερμανία-Ελλάδα 4-2 (προημιτελικός) πιθανότατα θα.... θαυμάσει την Ελλάδα που έφτασε στις οκτώ καλύτερες ομάδες της Ευρώπης, παρά θα εκπλαγεί από το αποτέλεσμα. Η διαφορά δυναμικότητας μεταξύ των δύο ομάδων είναι μεγαλύτερη απο αυτή που αποτυπώνεται στο σκορ.
Υπό άλλες συνθήκες δεν θα ήμασταν δυσαρεστημένοι. Ο Νόϊερ, ο Λαμ, ο Κλόζε, ο Οζίλ, ο Κεντίρα, ο Σβαϊστάιγκερ είναι αντικειμενικά καλύτεροι παίχτες από τον Σηφάκη, τον Τζαβέλλα, τον Νίνη, τον Γκέκα, τον Κατσουράνη, τον Μάκο. Η Εθνική Ελλάδος του 2004, ποτέ δεν θα έτρωγε τέσσερα γκολ. Άλλη ομάδα όμως εκείνη, άλλη συγκυρία, άλλη τύχη. Αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι η Ελλάδα του 2012 δεν άξιζε να είναι στις τέσσερις καλύτερες ομάδες της Ευρώπης. Και δεν είναι.
Θα μου πείτε και δικαιολογημένα: στο ποδόσφαιρο κερδίζει πάντα ο καλύτερος; Όχι, βέβαια. Αυτή άλλωστε είναι και η ομορφιά του. Ούτε το 2004 ήμασταν οι καλύτεροι στην Ευρώπη, αλλά στεφθήκαμε πρωταθλητές. Σε πολλούς, σε αμέτρητους αγώνες υπάρχουν εκπλήξεις. Δεν κερδίζουν πάντα τα φαβορί. Τους βαθμούς ή τα έπαθλα δεν τα παίρνουν πάντα όσες ομάδες έχουν παίχτες με καλύτερη τεχνική κατάρτιση, καλύτερα σωματικά προσόντα, καλύτερη φυσική κατάσταση, καλύτερο προπονητή.
Αν ήταν έτσι δεν θα υπήρχε λόγος να γίνονται και αγώνες. Οι νικητές θα αναδεικνύονταν με ψηφοφορία μεταξύ των ειδημόνων του αθλήματος και των αθλητικών συντακτών. Αγώνες θα γίνονταν μόνον μεταξύ ισοδυνάμων ομάδων. Σε έναν αγώνα ποδοσφαίρου παίζει ρόλο και η τύχη, η ψυχή, το πάθος,η κακή μέρα που μπορει να βρεθεί ο αντίπαλος, η διαιτησία.
Δυστυχώς για μας, καμμία απο τις εξαιρέσεις δεν ίσχυσε στον χθεσινό αγώνα. Έτσι λογικό ήταν να επικρατήσει ο κανόνας και να κερδίσει το φαβορί. Οι Γερμανοί συνεχίζουν στο Euro και οι δικοί μας παίχτες επιστρέφουν από το Γκντανσκ στην Αθήνα. Τόσο απλά. Το μόνο που μένει είναι η πίκρα. Όχι γιατι δεν προχωρήσαμε στην επόμενη φάση του Euro, αλλά γιατί δεν κερδίσαμε τους Γερμανούς της Μέρκελ. Γιατί αυτή ήταν η συλλογική φαντασίωση ενός έθνους. Την οποίαν εξέφρασε, πολύ εύστοχα, ο χθεσινός τίτλος της εφημερίδας ΤΑ ΝΕΑ «11.000.000 εναντίον 11».
Όσο κι αν είναι λάθος να μπερδεύεις τον αθλητισμό με την πολιτική, εν τούτοις η αλήθεια είναι ότι χθες πράγματι 11.000.000 θα αισθάνονταν, έστω και για μερικές ώρες, ανακούφιση και ευφορία. Θα ένοιωθαν -εσφαλμένα σίγουρα, αλλά αυτή είναι η αλήθεια- ότι έπαιρναν εκδίκηση από την …μαντάμ Μέρκελ για όσα υφίστανται.
Είναι τόσο μεγάλη η δυσαρέσκεια των Ελλήνων για την πολιτική των Γερμανών, την τρόϊκα, το μνημόνιο, και τη δανειακή σύμβαση, που το συλλογικό απωθημένο θα ήθελε μία νίκη χθες στο ταρτάν του γηπέδου για τις τόσες ήττες που υφίσταται, σχεδόν κάθε μέρα εδώ και δύο χρόνια, στα κοινοτικά όργανα, στα συμβούλια υπουργών, στις Συνόδους Κορυφής, στα διεθνή Μέσα Ενημέρωσης.
Θα ήθελαν, έστω και για μία μέρα, να διώξουν από πάνω τους το βάρος της δικής τους ευθύνης για την κρίση και να την μεταθέσουν στους «κακούς Γερμανούς», στους πολιτικά άκαμπτους Τεύτονες, στους καλβινιστές τιμωρούς των δημοσιονομικών ανομημάτων μας. Να τους ταπεινώσουν ποδοσφαιρικά, ως αντιστάθμισμα για τις καθημερινές οικονομικές, πολιτικές και λεκτικές ταπεινώσεις που υφιστάμεθα, από αυτούς κάθε μέρα.
Η συλλογική αυτή φαντασίωση δεν είναι οπωσδήποτε κατακριτέα, όπως θα έσπευδαν να πουν οι πολιτικά ορθοί δημοσιολογούντες. Να ξαποστάσουν ψυχικά για λίγο ήθελαν οι Έλληνες, να το ρίξουν έξω για ένα βράδυ, να κάνουν καζούρα στους Γερμανούς αφού δεν μπορούν να τους νικήσουν άλλως πως. Να αισθανθούν όπως ο μικρόσωμος Δαυΐδ που νίκησε τον γίγαντα Γολιάθ. Να δουν την καγκελάριο Μέρκελ κατσουφιασμένη και λυπημένη, στην εξέδρα των επισήμων δίπλα στον Μισέλ Πλατινί, ήθελαν -για να γελάσουν οι ίδιοι.
Τελικά, ήταν η καγκελάριος Μέρκελ που έφυγε από το γήπεδο γελαστή και λυπημένοι οι Έλληνες. Όμως εγώ, αν ήμουν στη θέση της, δεν θα ήμουν και τόσο χαρούμενος. Θα ήμουν πολύ προβληματισμένος επειδή άκουσα το μικρό μου γιο να μου λέει: Μπαμπά, εγώ θέλω να πάρει το Euro η Γερμανία. Όταν τον κοίταξα παραξενεμένος και τον ρώτησα γιατί μου απάντησε: Το 2004, το πήραμε εμείς και χρεωκοπήσαμε. Το 2008, το πήρε η Ισπανία και έπαθε το ίδιο και αυτή. Να το πάρουν τώρα οι Γερμανοί, για να χρεωκοπήσουν.
Όταν μου το είπε πάγωσα, κι ας μην του είπα τίποτα. Κατάλαβα ότι ο τρόπος που μας αντιμετωπίζουν οι Γερμανοί, αλλά και ο τρόπος που χειριζόμαστε οι εγχώριοι διαμορφωτές της κοινής γνώμης, με πρώτους τους πολιτικούς και τους δημοσιογράφους, ενσταλάσει μίσος στη συνείδηση των ανθρώπων και τις ψυχές ακόμα και μικρών παιδιών.
Ο γιος μου μόνο κακό παιδί δεν είναι, κάθε άλλο. Όσοι τον ξέρουν γνωρίζουν ότι η καρδιά του και η ψυχή του είναι με τους αδύναμους, τους φτωχούς και κατατρεγμένους. Ευαίσθητος στον πόνο και την αδικία. Και για τους Γερμανούς αυτό που είπε ήταν, όπως μου είπε μετά, για να καταλάβουν τι τραβάνε όσοι χρεωκοπούν μήπως και αλλάξουν συμπεριφορά.
Σε κάθε όμως περίπτωση, όταν φθάνει να λέει αυτό το πράγμα, σημαίνει ότι οι Γερμανοί, με τη στάση και τη συμπεριφορά τους, φτιάχνουν εχθρούς ακόμη και μεταξύ των μικρών παιδιών. Σήμερα στην Ελλάδα, στην Ισπανία, στην Πορτογαλία, στην Ιρλανδία, αύριο στην Ιταλία, το Βέλγιο, τη Γαλλία, όπου εν πάση περιπτώσει χτύπησε ή πρόκειται να χτυπήσει η οικονομική κρίση.
Αυτό η καγκελάριος Μέρκελ και η ηγεσία του γερμανικού λαού νομίζω ότι θα πρέπει να αρχίσουν να το λαμβάνουν σοβαρά υπόψη. Θα ήταν περισσότερο και από έγκλημα, θα ήταν λάθος, να διχαστεί ξανά η Ευρώπη όπως πριν από 70 χρόνια Όσο για μας και το Euro, τι να πώ; Δεν πειράζει, ψηλά το κεφάλι. Πάμε τώρα για το Μουντιάλ στο Ρίο….
Kafeneio
Θελήσαμε να είμαστε η εξαίρεση. Ο κανόνας όμως υπερίσχυσε και χθες. Ποδόσφαιρο είναι αυτό που παίζουν 22 άνθρωποι μπάλα και στο τέλος κερδίζουν οι Γερμανοί. Όχι ότι δεν το άξιζαν. Το άξιζαν. Και μάλλον το τελικό 4-2 τους αδικεί. Ή καλύτερα προσδίδει σε μας αξιοπρέπεια.
Όταν, μετά από χρόνια, διαβάζει κάποιος τα αποτελέσματα του Euro 2012 και δει: Γερμανία-Ελλάδα 4-2 (προημιτελικός) πιθανότατα θα.... θαυμάσει την Ελλάδα που έφτασε στις οκτώ καλύτερες ομάδες της Ευρώπης, παρά θα εκπλαγεί από το αποτέλεσμα. Η διαφορά δυναμικότητας μεταξύ των δύο ομάδων είναι μεγαλύτερη απο αυτή που αποτυπώνεται στο σκορ.
Υπό άλλες συνθήκες δεν θα ήμασταν δυσαρεστημένοι. Ο Νόϊερ, ο Λαμ, ο Κλόζε, ο Οζίλ, ο Κεντίρα, ο Σβαϊστάιγκερ είναι αντικειμενικά καλύτεροι παίχτες από τον Σηφάκη, τον Τζαβέλλα, τον Νίνη, τον Γκέκα, τον Κατσουράνη, τον Μάκο. Η Εθνική Ελλάδος του 2004, ποτέ δεν θα έτρωγε τέσσερα γκολ. Άλλη ομάδα όμως εκείνη, άλλη συγκυρία, άλλη τύχη. Αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι η Ελλάδα του 2012 δεν άξιζε να είναι στις τέσσερις καλύτερες ομάδες της Ευρώπης. Και δεν είναι.
Θα μου πείτε και δικαιολογημένα: στο ποδόσφαιρο κερδίζει πάντα ο καλύτερος; Όχι, βέβαια. Αυτή άλλωστε είναι και η ομορφιά του. Ούτε το 2004 ήμασταν οι καλύτεροι στην Ευρώπη, αλλά στεφθήκαμε πρωταθλητές. Σε πολλούς, σε αμέτρητους αγώνες υπάρχουν εκπλήξεις. Δεν κερδίζουν πάντα τα φαβορί. Τους βαθμούς ή τα έπαθλα δεν τα παίρνουν πάντα όσες ομάδες έχουν παίχτες με καλύτερη τεχνική κατάρτιση, καλύτερα σωματικά προσόντα, καλύτερη φυσική κατάσταση, καλύτερο προπονητή.
Αν ήταν έτσι δεν θα υπήρχε λόγος να γίνονται και αγώνες. Οι νικητές θα αναδεικνύονταν με ψηφοφορία μεταξύ των ειδημόνων του αθλήματος και των αθλητικών συντακτών. Αγώνες θα γίνονταν μόνον μεταξύ ισοδυνάμων ομάδων. Σε έναν αγώνα ποδοσφαίρου παίζει ρόλο και η τύχη, η ψυχή, το πάθος,η κακή μέρα που μπορει να βρεθεί ο αντίπαλος, η διαιτησία.
Δυστυχώς για μας, καμμία απο τις εξαιρέσεις δεν ίσχυσε στον χθεσινό αγώνα. Έτσι λογικό ήταν να επικρατήσει ο κανόνας και να κερδίσει το φαβορί. Οι Γερμανοί συνεχίζουν στο Euro και οι δικοί μας παίχτες επιστρέφουν από το Γκντανσκ στην Αθήνα. Τόσο απλά. Το μόνο που μένει είναι η πίκρα. Όχι γιατι δεν προχωρήσαμε στην επόμενη φάση του Euro, αλλά γιατί δεν κερδίσαμε τους Γερμανούς της Μέρκελ. Γιατί αυτή ήταν η συλλογική φαντασίωση ενός έθνους. Την οποίαν εξέφρασε, πολύ εύστοχα, ο χθεσινός τίτλος της εφημερίδας ΤΑ ΝΕΑ «11.000.000 εναντίον 11».
Όσο κι αν είναι λάθος να μπερδεύεις τον αθλητισμό με την πολιτική, εν τούτοις η αλήθεια είναι ότι χθες πράγματι 11.000.000 θα αισθάνονταν, έστω και για μερικές ώρες, ανακούφιση και ευφορία. Θα ένοιωθαν -εσφαλμένα σίγουρα, αλλά αυτή είναι η αλήθεια- ότι έπαιρναν εκδίκηση από την …μαντάμ Μέρκελ για όσα υφίστανται.
Είναι τόσο μεγάλη η δυσαρέσκεια των Ελλήνων για την πολιτική των Γερμανών, την τρόϊκα, το μνημόνιο, και τη δανειακή σύμβαση, που το συλλογικό απωθημένο θα ήθελε μία νίκη χθες στο ταρτάν του γηπέδου για τις τόσες ήττες που υφίσταται, σχεδόν κάθε μέρα εδώ και δύο χρόνια, στα κοινοτικά όργανα, στα συμβούλια υπουργών, στις Συνόδους Κορυφής, στα διεθνή Μέσα Ενημέρωσης.
Θα ήθελαν, έστω και για μία μέρα, να διώξουν από πάνω τους το βάρος της δικής τους ευθύνης για την κρίση και να την μεταθέσουν στους «κακούς Γερμανούς», στους πολιτικά άκαμπτους Τεύτονες, στους καλβινιστές τιμωρούς των δημοσιονομικών ανομημάτων μας. Να τους ταπεινώσουν ποδοσφαιρικά, ως αντιστάθμισμα για τις καθημερινές οικονομικές, πολιτικές και λεκτικές ταπεινώσεις που υφιστάμεθα, από αυτούς κάθε μέρα.
Η συλλογική αυτή φαντασίωση δεν είναι οπωσδήποτε κατακριτέα, όπως θα έσπευδαν να πουν οι πολιτικά ορθοί δημοσιολογούντες. Να ξαποστάσουν ψυχικά για λίγο ήθελαν οι Έλληνες, να το ρίξουν έξω για ένα βράδυ, να κάνουν καζούρα στους Γερμανούς αφού δεν μπορούν να τους νικήσουν άλλως πως. Να αισθανθούν όπως ο μικρόσωμος Δαυΐδ που νίκησε τον γίγαντα Γολιάθ. Να δουν την καγκελάριο Μέρκελ κατσουφιασμένη και λυπημένη, στην εξέδρα των επισήμων δίπλα στον Μισέλ Πλατινί, ήθελαν -για να γελάσουν οι ίδιοι.
Τελικά, ήταν η καγκελάριος Μέρκελ που έφυγε από το γήπεδο γελαστή και λυπημένοι οι Έλληνες. Όμως εγώ, αν ήμουν στη θέση της, δεν θα ήμουν και τόσο χαρούμενος. Θα ήμουν πολύ προβληματισμένος επειδή άκουσα το μικρό μου γιο να μου λέει: Μπαμπά, εγώ θέλω να πάρει το Euro η Γερμανία. Όταν τον κοίταξα παραξενεμένος και τον ρώτησα γιατί μου απάντησε: Το 2004, το πήραμε εμείς και χρεωκοπήσαμε. Το 2008, το πήρε η Ισπανία και έπαθε το ίδιο και αυτή. Να το πάρουν τώρα οι Γερμανοί, για να χρεωκοπήσουν.
Όταν μου το είπε πάγωσα, κι ας μην του είπα τίποτα. Κατάλαβα ότι ο τρόπος που μας αντιμετωπίζουν οι Γερμανοί, αλλά και ο τρόπος που χειριζόμαστε οι εγχώριοι διαμορφωτές της κοινής γνώμης, με πρώτους τους πολιτικούς και τους δημοσιογράφους, ενσταλάσει μίσος στη συνείδηση των ανθρώπων και τις ψυχές ακόμα και μικρών παιδιών.
Ο γιος μου μόνο κακό παιδί δεν είναι, κάθε άλλο. Όσοι τον ξέρουν γνωρίζουν ότι η καρδιά του και η ψυχή του είναι με τους αδύναμους, τους φτωχούς και κατατρεγμένους. Ευαίσθητος στον πόνο και την αδικία. Και για τους Γερμανούς αυτό που είπε ήταν, όπως μου είπε μετά, για να καταλάβουν τι τραβάνε όσοι χρεωκοπούν μήπως και αλλάξουν συμπεριφορά.
Σε κάθε όμως περίπτωση, όταν φθάνει να λέει αυτό το πράγμα, σημαίνει ότι οι Γερμανοί, με τη στάση και τη συμπεριφορά τους, φτιάχνουν εχθρούς ακόμη και μεταξύ των μικρών παιδιών. Σήμερα στην Ελλάδα, στην Ισπανία, στην Πορτογαλία, στην Ιρλανδία, αύριο στην Ιταλία, το Βέλγιο, τη Γαλλία, όπου εν πάση περιπτώσει χτύπησε ή πρόκειται να χτυπήσει η οικονομική κρίση.
Αυτό η καγκελάριος Μέρκελ και η ηγεσία του γερμανικού λαού νομίζω ότι θα πρέπει να αρχίσουν να το λαμβάνουν σοβαρά υπόψη. Θα ήταν περισσότερο και από έγκλημα, θα ήταν λάθος, να διχαστεί ξανά η Ευρώπη όπως πριν από 70 χρόνια Όσο για μας και το Euro, τι να πώ; Δεν πειράζει, ψηλά το κεφάλι. Πάμε τώρα για το Μουντιάλ στο Ρίο….
Kafeneio
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Τρόμος, τα ξημερώματα, σε σπίτι ηλικιωμένων
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
