2020-12-04 21:09:30
(Πραγματοποιήθηκε πριν από τρία χρόνια)
Το μήνυμα του ξάδερφου ήταν καθαρό: - «Ο Γέροντας μας προσκαλεί στο Κελί του και νομίζω πως πρέπει να πάμε». Παρόλο που ήταν τέλη Φθινοπώρου και ο καιρός άρχισε να παίρνει την πορεία του προς τον πικρό χειμώνα, στο συγκεκριμένο γεροντικό κάλεσμα δεν μπορούσαμε ν’ απαντήσουμε αρνητικά.
Ο Γέροντας, είναι γνωστός με τον ιατρό ξάδερφο, αφού κατά καιρούς, όταν εξέρχεται του Άθωνος, τον επισκέπτεται ως ασθενής στην Αθήνα. Μαζί, πρωτογνωριστήκαμε προ τετραετίας στην αγιορείτικη Νέα Σκήτη, όπου και παραμείναμε στο ιερό Κελί του. Τον επόμενο χρόνο μετοίκησε στο Κελί των Αρχαγγέλων Μιχαήλ και Γαβριήλ στην Αγία Άννα, όπου και θα τον συναντούσαμε. Για την άφιξη μας στο Κελί, επιλέξαμε την ανηφορική πεζοπορία στην οποία περιλαμβάνονταν περισσότερα των δύο χιλιάδων σκαλοπατιών. Στο άκουσμα του τόσο μεγάλου αριθμού καταλήφθηκα από δέος, με την σκέψη να κατευθύνεται στο ιστορικό της υγείας μου. Όταν εξωτερίκευσα τον φόβο μου, ένας άγνωστός μας μοναχός, πλησίασε και μου είπε:
- «Θα ξεκινήσεις, λέγοντας συνέχεια την Ευχή (Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με). Πατώντας το ένα πόδι θα λες το «Κύριε Ιησού Χριστέ» και στο άλλο το «ελέησόν με».
Γνωρίζοντας ότι η «υπακοή σημαίνει ζωή και η ανυπακοή θάνατο», κάναμε τον Σταυρό μας και ξεκινήσαμε. Σαν ανεβήκαμε κάπου πενήντα σκαλιά, αντιλήφθηκα πως η ευχή ενεργοποιήθηκε, αφού συναντήσαμε δύο νέους ανθρώπους, από τους οποίους ο ένας, έμελλε ν’ αποτελέσει την προστατευτική μου ασπίδα. Νέος, στην ηλικία των 35 με 40 χρόνων και βάρους όχι λιγότερου των εκατό τριάντα κιλών, βάδιζε καταϊδρωμένος και ξυπόλητος, δίνοντας την εικόνα πως ανέβαινε την οδό του μαρτυρίου. Ενόσω έβλεπα τον υπέρβαρο συμπροσκυνητή μας να προχωρεί με το ηθικό ακμαίο, οι ψυχικές μου μπαταρίες φορτίζονταν και μαζί με την «αδιάλειπτη προσευχή», έδιωχναν το ενοχλητικό άγχος, που απρόσμενα, εκ της απιστίας με κυρίευσε. Στο πρώτο συναπάντημά μας, μετά τον αλληλο-χαιρετισμό, πιάσαμε την κουβέντα, δεθήκαμε σαν μικρό-ομάδα και κατά την δύναμη του καθενός, ανηφορούσαμε για την ερημική Αγία Άννα. Για του λόγου το αληθές, πειραζόμενος από το πάθος της περιέργειας, ήθελα να μάθω τον λόγο που περπατούσε ξυπόλητος ο νεαρός συνοδοιπόρος μας. Προσπάθησα να δαμάσω την περιέργειά μου, αλλά…….. «Τάμα, τάμα, ε;»
– «Ακριβώς αδερφέ. Παρακάλεσα την Αγία Άννα, μεγάλη Χάρις Της και εισάκουσε την προσευχή και παράκλησή μου. Τώρα ξεπληρώνω το χρέος μου».
– «Είσαι σωστός χριστιανέ μου. Τον κόπο μας θέλει ο Θεός και οι Άγιοί Του, απάντησα. Πότε με λίγη κουβέντα, πότε με λίγη ξεκούραση, μεσημεριάτικα πατήσαμε τα πόδια μας στον αυλόγυρο του Κυριακού - Ναού της Αγίας Άννας. Μετά το πρώτο προσκύνημα στο ναό της Θεοπρομήτορος, συνεχίσαμε για το Κελί των Αγίων Αρχαγγέλων, όπου θα μας περίμενε ο Γέροντας. Φτάνοντας κοντά του, αφού πήραμε την ευχή του, τον ρώτησα, πού θα άφηνα το φορτίο που κουβαλούσα.
- «Για ποιο φορτίο μιλάς Κωνσταντίνε;» Είπε ο Γέροντας.
- «Κουβαλώ ένα βαρύ φορτίο, στο οποίο περιέχονται, σχεδόν, όλων των ειδών οι αμαρτίες, εκτός από τις θανάσιμες».
- «Το φορτίο σου είναι καλοδεχούμενο και να το αφήσεις μπροστά στην εικόνα των Αρχαγγέλων, όπως κάνει και η ταπεινότητά μου».
- «Τι λέτε Γέροντα; Αμαρτάνει και η Οσιολογιώτητά σας;»
- «Οὐδείς ἀναμάρτητος, εἰ μή εἷς ὁ Θεός». Η αποφυγή της αμαρτίας χρειάζεται μεγάλη προσοχή, παιδί μου.
Υπακούοντας, κάναμε ως είπε ο Γέροντας. Μετά την τράπεζα (γεύμα) κρατώντας στα χέρια μου ένα φακελάκι με χρήματα και κάποια ονόματα ευσεβών πιστών για μνημόνευση, θέλησα να τα δώσω στον Γέροντα.
- «Τι είναι αυτά παιδί μου;»
- «Γέροντα, κάποιοι συνδημότες μου και άλλοι συμπατριώτες, έδωσαν τα ονόματά τους για Παράκληση και μερικά χρήματα για τις ανάγκες σας».
- «Παιδί μου, βεβαίως θα κάνω Παράκληση, αλλά τα χρήματα γιατί; Δεν παίρνουμε χρήματα σε τέτοιες περιπτώσεις».
Αμέσως κατάλαβα. – «Το ξέρω Γέροντα, δεν πρόκειται περί αμοιβής, απλά για να προμηθευτείτε κερί που χρησιμοποιείτε στο ναό «εις Δόξα των Αρχαγγέλων».
- «Ευλογημένο», απάντησε, οπότε του έδωσα τα τάματα των πιστών, όπως έκανε και ο ξάδερφος συμπροσκυνητής.
- «Κι εσύ γιατρέ;»
- «Ακούσατε Γέροντα. Για το κερί των Αγίων».
Και για του λόγου το αληθές, ο Γέροντας έχει μεγάλες ανάγκες, αφού εκτός των τόσων άλλων, ανακαινίζει το ερειπωμένο Κελί του, εργαζόμενος χειρωνακτικά, παρά την ηλικία του.
Ο ξάδερφος με είχε ενημερώσει από την πρώτη επίσκεψή μας στον Γέροντα, όταν εγκαταβίωνε στη Νέα Σκήτη, ότι, κατά μεγάλη πιθανότητα, αυτός, είναι φορέας της Χάριτος και μάλιστα του προορατικού χαρίσματος. Κάτι πήγα να αντιληφθώ, κάτι πέρασε μέσα μου, αλλά όταν τον συμβουλεύτηκα για κάποια πρόθεσή μου και υπήρξε κάθετα αποτρεπτικός, πράγμα για το οποίο στη συνέχεια επαληθεύτηκε, ειλικρινά, «εκ μέσης καρδίας», ολόθερμα τον ευχαριστώ. Ακολούθησαν αρκετά, για τα οποία «έβαλα τον δάκτυλό μου, επί τον τύπο των ήλων». Σε τηλεφωνικές επικοινωνίες μας, όταν κατακλύζομαι από θλίψεις και στενοχώριες, οι νουθεσίες του Γέροντα, σαν ηλεκτρικό ρεύμα διαπερνούν το σώμα μου και καταλαμβάνομαι από ψυχική ηρεμία. Κάποια μέρα, είπα στον ξάδερφο, πως για να αξιωθεί τέτοιων χαρισμάτων ο ησυχαστής αυτός μοναχός, πρέπει να πέρασε διάφορα επίπονα στάδια στη ζωή του, συνοδευμένα με πνευματικούς ασκητικούς αγώνες. Ήταν από τις ελάχιστες φορές, που η πνευματική επικοινωνία μας ανταμώθηκε, σχεδόν, στην τελειότερή της μορφή. Γιατί; Με την επιστροφή μας από το «Σπήλαιο» του Αγίου Γερασίμου Κεφαλλονίτη, που βρίσκεται κάπου τριακόσια μέτρα βορειοδυτικά του Κυριακού της Σκήτης, καθίσαμε δίπλα στον Γέροντα, ο οποίος μέσα στην ανυπόφορη αγιορείτικη παγωνιά, ασκούσε το μοναδικό του εργόχειρο. Φτιάχνει ωραιότατα βραχιολάκια, μικρά και μεγάλα.
- «Και πού τα πουλάτε Γέροντα;» τον ρωτήσαμε.
- «Ποτέ δεν πούλησα κάτι από το εργόχειρό μου», απάντησε. «Τα δίνω ως ευλογία στους εδώ προσκυνητές και όχι μόνο».
Η κουβέντα που δεν συνοδευόταν από περιέργεια, σε λίγο, οδήγησε στο συμπέρασμα, που καθ’ οδόν προηγουμένως, ανέφερα στον γιατρό. Ο Γέροντας, υπήρξε επώνυμος της ελληνικής κοινωνίας με διευθυντική θέση και περιουσία σημαντική. Η συνέχεια ήταν συγκινητική και παραμένει κρυμμένη στις καρδιές μας, όπως ακριβώς είναι και το σωστό. Τα όσα ακούσαμε, μας ήταν αρκετά. Διαπιστώσαμε ότι είχαμε μπροστά μας ένα μεγάλο αγωνιστή της πίστεως. Γέροντα, είπα μέσα μου, εάν για την αγάπη του Θεού θεωρείς ευεργετικά τα όσα σου συνέβησαν στον κόσμο, μαντεύω σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεσαι. Ευχόμαστε η Θεοπρομήτωρ και η Θεομήτωρ, να σας χαρίζουν μονίμως τα καλά του δωρεοδότη Θεού. Προσεύχου και για ‘μας τους αμαρτωλούς.
Πηγή: ΑΓΙΟΣ ΙΑΚΩΒΟΣ ΤΣΑΛΙΚΗΣ
paraklisi
Το μήνυμα του ξάδερφου ήταν καθαρό: - «Ο Γέροντας μας προσκαλεί στο Κελί του και νομίζω πως πρέπει να πάμε». Παρόλο που ήταν τέλη Φθινοπώρου και ο καιρός άρχισε να παίρνει την πορεία του προς τον πικρό χειμώνα, στο συγκεκριμένο γεροντικό κάλεσμα δεν μπορούσαμε ν’ απαντήσουμε αρνητικά.
Ο Γέροντας, είναι γνωστός με τον ιατρό ξάδερφο, αφού κατά καιρούς, όταν εξέρχεται του Άθωνος, τον επισκέπτεται ως ασθενής στην Αθήνα. Μαζί, πρωτογνωριστήκαμε προ τετραετίας στην αγιορείτικη Νέα Σκήτη, όπου και παραμείναμε στο ιερό Κελί του. Τον επόμενο χρόνο μετοίκησε στο Κελί των Αρχαγγέλων Μιχαήλ και Γαβριήλ στην Αγία Άννα, όπου και θα τον συναντούσαμε. Για την άφιξη μας στο Κελί, επιλέξαμε την ανηφορική πεζοπορία στην οποία περιλαμβάνονταν περισσότερα των δύο χιλιάδων σκαλοπατιών. Στο άκουσμα του τόσο μεγάλου αριθμού καταλήφθηκα από δέος, με την σκέψη να κατευθύνεται στο ιστορικό της υγείας μου. Όταν εξωτερίκευσα τον φόβο μου, ένας άγνωστός μας μοναχός, πλησίασε και μου είπε:
- «Θα ξεκινήσεις, λέγοντας συνέχεια την Ευχή (Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με). Πατώντας το ένα πόδι θα λες το «Κύριε Ιησού Χριστέ» και στο άλλο το «ελέησόν με».
Γνωρίζοντας ότι η «υπακοή σημαίνει ζωή και η ανυπακοή θάνατο», κάναμε τον Σταυρό μας και ξεκινήσαμε. Σαν ανεβήκαμε κάπου πενήντα σκαλιά, αντιλήφθηκα πως η ευχή ενεργοποιήθηκε, αφού συναντήσαμε δύο νέους ανθρώπους, από τους οποίους ο ένας, έμελλε ν’ αποτελέσει την προστατευτική μου ασπίδα. Νέος, στην ηλικία των 35 με 40 χρόνων και βάρους όχι λιγότερου των εκατό τριάντα κιλών, βάδιζε καταϊδρωμένος και ξυπόλητος, δίνοντας την εικόνα πως ανέβαινε την οδό του μαρτυρίου. Ενόσω έβλεπα τον υπέρβαρο συμπροσκυνητή μας να προχωρεί με το ηθικό ακμαίο, οι ψυχικές μου μπαταρίες φορτίζονταν και μαζί με την «αδιάλειπτη προσευχή», έδιωχναν το ενοχλητικό άγχος, που απρόσμενα, εκ της απιστίας με κυρίευσε. Στο πρώτο συναπάντημά μας, μετά τον αλληλο-χαιρετισμό, πιάσαμε την κουβέντα, δεθήκαμε σαν μικρό-ομάδα και κατά την δύναμη του καθενός, ανηφορούσαμε για την ερημική Αγία Άννα. Για του λόγου το αληθές, πειραζόμενος από το πάθος της περιέργειας, ήθελα να μάθω τον λόγο που περπατούσε ξυπόλητος ο νεαρός συνοδοιπόρος μας. Προσπάθησα να δαμάσω την περιέργειά μου, αλλά…….. «Τάμα, τάμα, ε;»
– «Ακριβώς αδερφέ. Παρακάλεσα την Αγία Άννα, μεγάλη Χάρις Της και εισάκουσε την προσευχή και παράκλησή μου. Τώρα ξεπληρώνω το χρέος μου».
– «Είσαι σωστός χριστιανέ μου. Τον κόπο μας θέλει ο Θεός και οι Άγιοί Του, απάντησα. Πότε με λίγη κουβέντα, πότε με λίγη ξεκούραση, μεσημεριάτικα πατήσαμε τα πόδια μας στον αυλόγυρο του Κυριακού - Ναού της Αγίας Άννας. Μετά το πρώτο προσκύνημα στο ναό της Θεοπρομήτορος, συνεχίσαμε για το Κελί των Αγίων Αρχαγγέλων, όπου θα μας περίμενε ο Γέροντας. Φτάνοντας κοντά του, αφού πήραμε την ευχή του, τον ρώτησα, πού θα άφηνα το φορτίο που κουβαλούσα.
- «Για ποιο φορτίο μιλάς Κωνσταντίνε;» Είπε ο Γέροντας.
- «Κουβαλώ ένα βαρύ φορτίο, στο οποίο περιέχονται, σχεδόν, όλων των ειδών οι αμαρτίες, εκτός από τις θανάσιμες».
- «Το φορτίο σου είναι καλοδεχούμενο και να το αφήσεις μπροστά στην εικόνα των Αρχαγγέλων, όπως κάνει και η ταπεινότητά μου».
- «Τι λέτε Γέροντα; Αμαρτάνει και η Οσιολογιώτητά σας;»
- «Οὐδείς ἀναμάρτητος, εἰ μή εἷς ὁ Θεός». Η αποφυγή της αμαρτίας χρειάζεται μεγάλη προσοχή, παιδί μου.
Υπακούοντας, κάναμε ως είπε ο Γέροντας. Μετά την τράπεζα (γεύμα) κρατώντας στα χέρια μου ένα φακελάκι με χρήματα και κάποια ονόματα ευσεβών πιστών για μνημόνευση, θέλησα να τα δώσω στον Γέροντα.
- «Τι είναι αυτά παιδί μου;»
- «Γέροντα, κάποιοι συνδημότες μου και άλλοι συμπατριώτες, έδωσαν τα ονόματά τους για Παράκληση και μερικά χρήματα για τις ανάγκες σας».
- «Παιδί μου, βεβαίως θα κάνω Παράκληση, αλλά τα χρήματα γιατί; Δεν παίρνουμε χρήματα σε τέτοιες περιπτώσεις».
Αμέσως κατάλαβα. – «Το ξέρω Γέροντα, δεν πρόκειται περί αμοιβής, απλά για να προμηθευτείτε κερί που χρησιμοποιείτε στο ναό «εις Δόξα των Αρχαγγέλων».
- «Ευλογημένο», απάντησε, οπότε του έδωσα τα τάματα των πιστών, όπως έκανε και ο ξάδερφος συμπροσκυνητής.
- «Κι εσύ γιατρέ;»
- «Ακούσατε Γέροντα. Για το κερί των Αγίων».
Και για του λόγου το αληθές, ο Γέροντας έχει μεγάλες ανάγκες, αφού εκτός των τόσων άλλων, ανακαινίζει το ερειπωμένο Κελί του, εργαζόμενος χειρωνακτικά, παρά την ηλικία του.
Ο ξάδερφος με είχε ενημερώσει από την πρώτη επίσκεψή μας στον Γέροντα, όταν εγκαταβίωνε στη Νέα Σκήτη, ότι, κατά μεγάλη πιθανότητα, αυτός, είναι φορέας της Χάριτος και μάλιστα του προορατικού χαρίσματος. Κάτι πήγα να αντιληφθώ, κάτι πέρασε μέσα μου, αλλά όταν τον συμβουλεύτηκα για κάποια πρόθεσή μου και υπήρξε κάθετα αποτρεπτικός, πράγμα για το οποίο στη συνέχεια επαληθεύτηκε, ειλικρινά, «εκ μέσης καρδίας», ολόθερμα τον ευχαριστώ. Ακολούθησαν αρκετά, για τα οποία «έβαλα τον δάκτυλό μου, επί τον τύπο των ήλων». Σε τηλεφωνικές επικοινωνίες μας, όταν κατακλύζομαι από θλίψεις και στενοχώριες, οι νουθεσίες του Γέροντα, σαν ηλεκτρικό ρεύμα διαπερνούν το σώμα μου και καταλαμβάνομαι από ψυχική ηρεμία. Κάποια μέρα, είπα στον ξάδερφο, πως για να αξιωθεί τέτοιων χαρισμάτων ο ησυχαστής αυτός μοναχός, πρέπει να πέρασε διάφορα επίπονα στάδια στη ζωή του, συνοδευμένα με πνευματικούς ασκητικούς αγώνες. Ήταν από τις ελάχιστες φορές, που η πνευματική επικοινωνία μας ανταμώθηκε, σχεδόν, στην τελειότερή της μορφή. Γιατί; Με την επιστροφή μας από το «Σπήλαιο» του Αγίου Γερασίμου Κεφαλλονίτη, που βρίσκεται κάπου τριακόσια μέτρα βορειοδυτικά του Κυριακού της Σκήτης, καθίσαμε δίπλα στον Γέροντα, ο οποίος μέσα στην ανυπόφορη αγιορείτικη παγωνιά, ασκούσε το μοναδικό του εργόχειρο. Φτιάχνει ωραιότατα βραχιολάκια, μικρά και μεγάλα.
- «Και πού τα πουλάτε Γέροντα;» τον ρωτήσαμε.
- «Ποτέ δεν πούλησα κάτι από το εργόχειρό μου», απάντησε. «Τα δίνω ως ευλογία στους εδώ προσκυνητές και όχι μόνο».
Η κουβέντα που δεν συνοδευόταν από περιέργεια, σε λίγο, οδήγησε στο συμπέρασμα, που καθ’ οδόν προηγουμένως, ανέφερα στον γιατρό. Ο Γέροντας, υπήρξε επώνυμος της ελληνικής κοινωνίας με διευθυντική θέση και περιουσία σημαντική. Η συνέχεια ήταν συγκινητική και παραμένει κρυμμένη στις καρδιές μας, όπως ακριβώς είναι και το σωστό. Τα όσα ακούσαμε, μας ήταν αρκετά. Διαπιστώσαμε ότι είχαμε μπροστά μας ένα μεγάλο αγωνιστή της πίστεως. Γέροντα, είπα μέσα μου, εάν για την αγάπη του Θεού θεωρείς ευεργετικά τα όσα σου συνέβησαν στον κόσμο, μαντεύω σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεσαι. Ευχόμαστε η Θεοπρομήτωρ και η Θεομήτωρ, να σας χαρίζουν μονίμως τα καλά του δωρεοδότη Θεού. Προσεύχου και για ‘μας τους αμαρτωλούς.
Πηγή: ΑΓΙΟΣ ΙΑΚΩΒΟΣ ΤΣΑΛΙΚΗΣ
paraklisi
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΗΝΑ: Η σωτηρία του υπηρέτη
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Σούπα από λαχανικά για τον χειμώνα και για το κρυολόγημα
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
