Πώς γίνεται οι άλλοι να ορίζουν λίγο-λίγο τη μοίρα μας, να μας την επιβάλλουν κι εμείς να το δεχόμαστε; Γ.Ρίτσος
Του Πασχάλη Τσολάκη
Δύο χιλιάδες εικοσιένα. Όταν ο Έλληνας ακούει τη λέξη εικοσιένα, ο λογισμός του κάνει ανάστροφη πορεία για να συναντήσει τον μεγάλο του Γένους ξεσηκωμό.
Θα σταθεί στην κραυγή – θυμό του Γέρου του Μωριά. «Φωτιά στους προσκυνημένους»
Χιλιάδες χρόνια τώρα ο Έλληνας στοχάζονταν, φιλοσοφούσε, ερευνούσε, ανακάλυπτε. Είναι ο μόνος λαός που κατέκτησε λαούς και έθνη, όχι με τα όπλα, αλλά με το πνεύμα. Graecia capta ferum victorem cepit et artes intulit agresti Latio.» Οράτιος (Η Ελλάς ηττηθείσα κατέκτησε τον νικητή και εισήγαγε στο αγροίκο Λάτιο την παιδεία.)
Ησίοδος, Όμηρος, Ηρόδοτος, Ηράκλειτος, Σωκράτης, Πλάτων, Το Πυθαγόρειο Ένα, η Άνωση του Αρχιμήδη, ο Όρκος του Ιπποκράτη, η ονοματοδοσία των πλανητών, και….και….
Πολλοί λαοί και πολλές φυλές πάτησαν το χώμα της Ελλάδας κι άλλοτε πάλι κατακτήθηκε. Όμως ποτέ δεν αφομοιώθηκε, ποτέ δεν αφανίστηκε όπως πολλά κράτη, Έθνη, φυλές και γλώσσες. Παραμένει ζωντανή, λεύτερη με την ιστορία της και τη γλώσσα της.
Το μεγάλο όμως μειονέκτημα των ηγετών της και του λαού της (εγκληματικό και τοξικό μειονέκτημα) ήταν που αυτήν την ιστορία, δεν την ιχνηλάτησε, δεν την ερμήνευσε, δεν την ανέλυσε, δεν την ψηλάφησε, για να αντλήσει από αυτήν τα χρήσιμα και δημιουργικά της στοιχεία, να τα κάνει τρόπο ζωής και δημιουργίας για να ανακτήσει έστω και ψήγματα της χαμένης αίγλης και να «αφορίσει» όλα τα αρνητικά εκείνα στοιχεία που την έφεραν σε δεινή και άσχημη θέση και το λαό της σε κατάσταση τραγικών συνθηκών.
Οι έριδες, οι ασύμμετρες φιλοδοξίες, η άκρατη διχόνοια λόγω διαφωνιών , η αρχομανία, η κατάληψη αξιωμάτων με αθέμιτα μέσα, η εκμετάλλευση των αδυνάτων ήταν τοξικά διαλυτικά συστατικά που διατάρασσαν την πολιτική και κοινωνική συνοχή και αποπροσανατόλιζαν τους στόχους της ευημερίας των πολιτών προς αλλότρια και ιδιοτελή συμφέροντα. “Προδότης δεν είναι μόνο αυτός που φανερώνει τα μυστικά της πατρίδος στους εχθρούς, αλλά είναι και εκείνος που ενώ κατέχει δημόσιο αξίωμα, εν γνώση του δεν προβαίνει στις απαραίτητες ενέργειες για να βελτιώσει το βιοτικό επίπεδο των ανθρώπων πάνω στους οποίους άρχει…” – Θουκυδίδης (460-398 π.Χ.)
Δεν φρόντισαν οι Έλληνες να κλείσουν τις ανοιχτές πύλες και τις ξεχασμένες κερκόρπορτες για να αποτρέψουν αλώσεις. Δεν φρόντισαν να μην υπάρχουν Νενέκοι, δωσίλογοι και πρόθυμοι υπηρέτες ξένων ή άνομων συμφερόντων.
Η ιστορία βοηθάει τον άνθρωπο να βαδίζει με άσκυφτο αλλά όχι άσκεφτο κεφάλι. Του απαγορεύει να υποτάσσεται. Ο Έλληνας γονατίζει μονάχα στους νεκρούς γράφει ο ποιητής.
Με την ελπίδα μιας στιγμής που τάζουν στις κοινωνίες, επιχειρούν χρεώσουν όλο το μέλλον της. Της μαθαίνουν να σιωπά και να πειθαρχεί, αλλά θα πρέπει να καταλάβει ότι κάποια στιγμή πρέπει να μιλήσει.
Υ.Γ Οι Έλληνες δεν αμφισβητούν την ιατρική και τις επιστήμες γιατί όλες οι επιστήμες συν της ιατρικής γεννήθηκαν στην Ελλάδα. Ο όρκος του Ιπποκράτη κοσμεί τα ιατρεία όλου του κόσμου. Αμφισβητεί εκείνους που εμπορευματοποίησαν την υγεία για να εκμεταλλευτούν τις κοινωνίες. Ίσως έρχεται στο νου, η ρήση, από τα βάθη των αιώνων, του Επίχαρμου:
«Νάφε και μέμνασο απιστείν». Μένε νηφάλιος και να θυμάσαι πως πρέπει να δυσπιστείς.
Υ.Γ 1 Μόνον εις τον καιρόν του προσκυνήματος εφοβήθηκα διά την πατρίδα μου. Θ. Κολοκοτρώνης.
https://kozanimedia.gr
