2021-01-23 16:07:18
Καθώς πλησίαζε ο Ιησούς στην Ιεριχώ, συνέβη το εξής περιστατικό. Ένας τυφλός καθόταν στην άκρη του δρόμου και ζητιάνευε. Σε κάποια στιγμή άκουσε ένα παράξενο βουητό σα να πέρναγε πολύς κόσμος και ρωτούσε να μάθει τι συνέβαινε. Τον πληροφόρησαν, λοιπόν, ότι περνάει ο Ιησούς ο Ναζωραίος. Τότε αυτός άρχισε να φωνάζει δυνατά: Ιησού, Γιε του Δαβίδ, ελέησέ με. Κάποιοι που βάδιζαν πιο μπροστά, τον μάλωναν για να σιωπήσει. Εκείνος όμως φώναζε ακόμα περισσότερο: Γιε του Δαβίδ, ελέησέ με! Τότε στάθηκε ο Ιησούς και πρόσταξε να τον φέρουν κοντά του. Κι όταν πλησίασε, τον ρώτησε: Τι θέλεις να σου κάνω: Κι εκείνος απάντησε: Κύριε, να ξαναδώ!
Ας δούμε τα πράγματα πιο αναλυτικά. Ο τυφλός πληροφορείται από τους περαστικούς ότι πλησιάζει στην πόλη ο καινούργιος φημισμένος διδάσκαλος και θεραπευτής, ο Ιησούς ο Ναζωραίος. Στο άκουσμα αυτής της απάντησης ο τυφλός συγκλονίζεται. Έχει ακούσει τόσα πολλά θαύματα που έχει κάνει αυτός ο άνθρωπος
. Είναι η μοναδική ευκαιρία της ζωής του. Ή θα γίνει τώρα καλά ή ποτέ. Πρέπει να τον πλησιάσει και να τον παρακαλέσει να τον θεραπεύσει. Η τύφλωσή του δεν τον βοηθάει, έτσι η μοναδική ελπίδα του είναι η κραυγή του, «καί ἐβόησε λέγων· ᾿Ιησοῦ Υἱέ Δαυΐδ, ἐλέησόν με». Εκπλήσσει η προσφώνηση, Υιέ Δαβίδ. Ο χαρακτηρισμός αυτός αναφερόταν από παλιά στον αναμενόμενο Μεσσία, τον Χριστό. Ο τυφλός πίστευε, αυτό που λίγοι δέχονταν την εποχή εκείνη, ότι ο περιπλανώμενος διδάσκαλος δεν ήταν ένας κοινός θνητός, αλλά ο απεσταλμένος του Θεού, ο Χριστός, γι’ αυτό και φωνάζει δυνατά.
Οι κραυγές ενοχλούν τον όχλο και τον επιπλήττουν να σταματήσει. Αυτό όμως δίνει μεγαλύτερο κουράγιο στον τυφλό, εφ’ όσον τον ακούν οι άνθρωποι, ίσως τον ακούσει και Εκείνος, γι’ αυτό φωνάζει ακόμη πιο δυνατά. «Σταθείς δέ ὁ ᾿Ιησοῦς ἐκέλευσεν αὐτόν ἀχθῆναι πρός αὐτόν… λέγων· τί σοι θέλεις ποιήσω;». Εντυπωσιάζει η ερώτηση του Χριστού προς τον τυφλό: τι θέλεις να σου κάνω; Και η αναμενόμενη απάντηση του τυφλού είναι, «Κύριε, ἵνα ἀναβλέψω», δεδομένου ότι «ποιος τυφλός δεν θέλει το φως του»;
Αυτή η τόσο αυτονόητη απάντηση τελικά δεν είναι δεδομένη. Πολλοί τυφλοί δεν θέλουν το φως τους. Γιατί η τυφλότητα έχει και τα… καλά της. Κανείς δεν ζητάει ευθύνες από έναν τυφλό, δεν του ζητούν να εργασθεί, τον βοηθούν και τον προσέχουν όσο μπορούν. Η τύφλωση του εξασφαλίζει μία αναπαυτική σιγουριά, έστω και αν αυτή είναι… η ζητιανιά. Η απόκτηση της όρασης αυτομάτως τον επαναφέρει στη δραστηριότητα της κοινωνικής ζωής και σε όλες τις ευθύνες και τον μόχθο της εργασίας που συνεπάγεται αυτό.
Ένας λογικός άνθρωπος αν ζυγίσει τα υπέρ και τα κατά της τύφλωσης και της όρασης φυσικά θα προτιμήσει την όραση. Στην πνευματική όμως τύφλωση στους περισσότερους ανθρώπους η επιλογή δεν είναι η προηγούμενη. Προτιμούν την ψεύτικη εύκολη καλοπέραση της τύφλωσης. Όπως ένας που γεννήθηκε τυφλός δεν μπορεί να κάνει σύγκριση ανάμεσα στην τύφλωση και την όραση, γιατί δεν έχει γνωρίσει τον θαυμαστό κόσμο του φωτός και των χρωμάτων που χαρίζει η δεύτερη. Έτσι και στην πνευματική κατάσταση όποιος δεν έχει γνωρίσει βιωματικά «το αληθινό Φως» δεν γνωρίζει το σκοτάδι στο οποίο βρίσκεται.
Το σκοτάδι αυτό δεν υπάρχει μόνο στους ανθρώπους εκτός εκκλησίας αλλά και εντός εκκλησίας. Πολλές φορές βολευόμαστε σε μία τυπική θρησκευτικότητα που δεν έχει κατέβει στα βάθη της ψυχής μας. Αγνοούμε το απύθμενο βάθος της ανθρώπινης καρδιάς και δεν ενδιαφερόμαστε καν να το εξερευνήσουμε. Ίσως και να φοβόμαστε γιατί δεν ξέρουμε τι θα συναντήσουμε κάτω εκεί. Ξεχνάμε ότι κατά το Ευαγγέλιο εκεί είναι η κατοικία ή του Θεού (Λουκ Iζ' 2 και Ιω. 14:21-23) ή του διαβόλου (Μτ. 12,43-45). Οι άγιοι είχαν το θάρρος να κατέβουν στα έγκατα του είναι τους, να γνωρίσουν το σκοτάδι που υπάρχει εκεί και να κραυγάσουν, σαν τον τυφλό του σημερινού Ευαγγελίου, «πρός τόν δυνάμενον σῴζειν αὐτούς ἐκ θανάτου μετά κραυγῆς ἰσχυρᾶς καί δακρύων» ( Ἑβρ. 5, 7), «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱέ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησον ἡμᾶς».
Επειδή γνώριζαν τη φρίκη του εσωτερικού σκότους γι’ αυτό φώναζαν με όλη την εσωτερική δύναμη σαν τον τυφλό «ἵνα ἀναβλέψουν». Και φυσικά ο Τριαδικός Κύριος τους χάρισε το αληθινό Φως, έτσι ώστε να γίνουν μικρά φώτα στο ουράνιο πνευματικό στερέωμα, να μας φωτίζουν να ακολουθήσουμε τον τρόπο ζωής τους. Αμήν.
Γραπτό κήρυγμα Ιεράς Μητροπόλεως Κερκύρας (24-1-2021)
proskynitis
Ας δούμε τα πράγματα πιο αναλυτικά. Ο τυφλός πληροφορείται από τους περαστικούς ότι πλησιάζει στην πόλη ο καινούργιος φημισμένος διδάσκαλος και θεραπευτής, ο Ιησούς ο Ναζωραίος. Στο άκουσμα αυτής της απάντησης ο τυφλός συγκλονίζεται. Έχει ακούσει τόσα πολλά θαύματα που έχει κάνει αυτός ο άνθρωπος
Οι κραυγές ενοχλούν τον όχλο και τον επιπλήττουν να σταματήσει. Αυτό όμως δίνει μεγαλύτερο κουράγιο στον τυφλό, εφ’ όσον τον ακούν οι άνθρωποι, ίσως τον ακούσει και Εκείνος, γι’ αυτό φωνάζει ακόμη πιο δυνατά. «Σταθείς δέ ὁ ᾿Ιησοῦς ἐκέλευσεν αὐτόν ἀχθῆναι πρός αὐτόν… λέγων· τί σοι θέλεις ποιήσω;». Εντυπωσιάζει η ερώτηση του Χριστού προς τον τυφλό: τι θέλεις να σου κάνω; Και η αναμενόμενη απάντηση του τυφλού είναι, «Κύριε, ἵνα ἀναβλέψω», δεδομένου ότι «ποιος τυφλός δεν θέλει το φως του»;
Αυτή η τόσο αυτονόητη απάντηση τελικά δεν είναι δεδομένη. Πολλοί τυφλοί δεν θέλουν το φως τους. Γιατί η τυφλότητα έχει και τα… καλά της. Κανείς δεν ζητάει ευθύνες από έναν τυφλό, δεν του ζητούν να εργασθεί, τον βοηθούν και τον προσέχουν όσο μπορούν. Η τύφλωση του εξασφαλίζει μία αναπαυτική σιγουριά, έστω και αν αυτή είναι… η ζητιανιά. Η απόκτηση της όρασης αυτομάτως τον επαναφέρει στη δραστηριότητα της κοινωνικής ζωής και σε όλες τις ευθύνες και τον μόχθο της εργασίας που συνεπάγεται αυτό.
Ένας λογικός άνθρωπος αν ζυγίσει τα υπέρ και τα κατά της τύφλωσης και της όρασης φυσικά θα προτιμήσει την όραση. Στην πνευματική όμως τύφλωση στους περισσότερους ανθρώπους η επιλογή δεν είναι η προηγούμενη. Προτιμούν την ψεύτικη εύκολη καλοπέραση της τύφλωσης. Όπως ένας που γεννήθηκε τυφλός δεν μπορεί να κάνει σύγκριση ανάμεσα στην τύφλωση και την όραση, γιατί δεν έχει γνωρίσει τον θαυμαστό κόσμο του φωτός και των χρωμάτων που χαρίζει η δεύτερη. Έτσι και στην πνευματική κατάσταση όποιος δεν έχει γνωρίσει βιωματικά «το αληθινό Φως» δεν γνωρίζει το σκοτάδι στο οποίο βρίσκεται.
Το σκοτάδι αυτό δεν υπάρχει μόνο στους ανθρώπους εκτός εκκλησίας αλλά και εντός εκκλησίας. Πολλές φορές βολευόμαστε σε μία τυπική θρησκευτικότητα που δεν έχει κατέβει στα βάθη της ψυχής μας. Αγνοούμε το απύθμενο βάθος της ανθρώπινης καρδιάς και δεν ενδιαφερόμαστε καν να το εξερευνήσουμε. Ίσως και να φοβόμαστε γιατί δεν ξέρουμε τι θα συναντήσουμε κάτω εκεί. Ξεχνάμε ότι κατά το Ευαγγέλιο εκεί είναι η κατοικία ή του Θεού (Λουκ Iζ' 2 και Ιω. 14:21-23) ή του διαβόλου (Μτ. 12,43-45). Οι άγιοι είχαν το θάρρος να κατέβουν στα έγκατα του είναι τους, να γνωρίσουν το σκοτάδι που υπάρχει εκεί και να κραυγάσουν, σαν τον τυφλό του σημερινού Ευαγγελίου, «πρός τόν δυνάμενον σῴζειν αὐτούς ἐκ θανάτου μετά κραυγῆς ἰσχυρᾶς καί δακρύων» ( Ἑβρ. 5, 7), «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱέ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησον ἡμᾶς».
Επειδή γνώριζαν τη φρίκη του εσωτερικού σκότους γι’ αυτό φώναζαν με όλη την εσωτερική δύναμη σαν τον τυφλό «ἵνα ἀναβλέψουν». Και φυσικά ο Τριαδικός Κύριος τους χάρισε το αληθινό Φως, έτσι ώστε να γίνουν μικρά φώτα στο ουράνιο πνευματικό στερέωμα, να μας φωτίζουν να ακολουθήσουμε τον τρόπο ζωής τους. Αμήν.
Γραπτό κήρυγμα Ιεράς Μητροπόλεως Κερκύρας (24-1-2021)
proskynitis
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Τι ισχύει με τις ανανεώσεις των τερματοφυλάκων του Παναθηναϊκού
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
