2021-03-02 21:59:49
Πολύς λόγος γίνεται στις μέρες μας για ισοβίτες και δικαιώματα και όλα τα σχετικά, κι ας θυμηθούμε για λίγο έναν άλλο ισοβίτη, τον Κώστα Πάσσαρη. Διαβάζοντας κανείς όσα έχουν γραφεί δημόσια γι’ αυτόν [ΕΔΩ] καταλήγει στο συμπέρασμα που έχουμε συνηθίσει να αποτυπώνουμε με τη φράση «βίος και πολιτεία». Ληστείες, φόνοι και κάθε είδους αντικοινωνική και εγκληματική συμπεριφορά, από νεαρή ηλικία, μέχρι το 2001 που συνελήφθη από τη Ρουμανική αστυνομία και καταδικάσθηκε σε ισόβια κάθειρξη, την οποία συνεχίζει στη φυλακή της Κράιοβα.
Εδώ σταματάει το ‘βιογραφικό’ της δημόσιας δράσης του. Και κάποια στιγμή αρχίζει η νέα ζωή του ανθρώπου αυτού, που χωρίς πολλή σκέψη η κοινή γνώμη, δηλαδή όλοι μας, θα χαρακτηρίζαμε ως ‘χαμένο κορμί’. Για τον Θεό όμως και για έναν άνθρωπό του ο Πάσσαρης δεν ήταν χαμένος. Ο Απόστολος Παύλος είχε γράψει ότι «οὗ [όπου] ἐπλεόνασεν ἡ ἁμαρτία, ὑπερεπερίσσευσεν ἡ χάρις» [Ρωμ. 5:20], κι αυτό ακριβώς έγινε στη φυλακή της Ρουμανίας [ΕΔΩ].
Ο απεσταλμένος του Θεού ήταν ο αείμνηστος π. Γερβάσιος Ραπτόπουλος, ο ‘πατέρας των φυλακισμένων’, που πήγε και τον βρήκε και του έτεινε το χέρι και τον αγκάλιασε ως χαμένο πρόβατο και τον βοήθησε να πετάξει από πάνω του την προβιά του λύκου που είχε φορέσει τόσα χρόνια και να αποκαλύψει στον ίδιο και στους άλλους ότι κι αυτός έκρυβε μέσα του αθάνατη ψυχή που μπορούσε να στοχάζεται και να μεταμελείται, να μελετά και να προσεύχεται, όπως όλοι εμείς οι ‘καλοί Χριστιανοί’.
Πήρε έτσι τη θέση του σε μια ιδιαίτερη σειρά ανθρώπων, της οποίας προηγείται ο ληστής του σταυρού, ακολουθούμενος από τόσους άλλους, όπως τον άγιο Μωυσή τον Αιθίοπα. Απ’ όσο ξέρω, δεν έκανε ποτέ του απεργία πείνας, δεν απαίτησε να του αλλάξουν κατάλυμα, δεν έχει ‘ρεύμα’ αλληλεγγύης, δεν βλέπει να βγαίνει από τη φυλακή ως το τέλος της ζωής του. Αντίθετα, ευγνωμονώντας τον μακαριστό πνευματικό του (στη μνήμη του οποίου έγραψε και ‘επικήδειο’) λέει «ἅξια ὧν ἔπραξα ἀπολαμβάνω», και συνεχίζει τον ισόβιο κανόνα του.
Ο αρχαίος Σόλων είχε συμβουλεύσει τον Κροίσο «Μηδένα πρό τοῦ τέλους μακάριζε». Θα προσθέταμε: «Καί μηδένα πρό τοῦ τέλους κατάκρινε». Τα ανθρώπινα μάτια μας συνήθως αδυνατούν να δουν πίσω από τα φαινόμενα και εντυπωσιάζονται από το τραγικό ‘σήμερα’, αγνοώντας την προοπτική του μέσα από το πρίσμα της αιωνιότητος. Δεν χρειάζεται να κάνουμε συγκρίσεις· καλύτερα να προσευχόμαστε ώστε ο κάθε κατάδικος να βρει κάποια μέρα τον δρόμο της δικαίωσης, όχι στις ανθρώπινες δικαστικές αίθουσες αλλά στο αιώνιο Ανώτατο Δικαστήριο, όπου «προσωποληψία οὐκ ἔστι».
antonispapagiannis
proskynitis
Εδώ σταματάει το ‘βιογραφικό’ της δημόσιας δράσης του. Και κάποια στιγμή αρχίζει η νέα ζωή του ανθρώπου αυτού, που χωρίς πολλή σκέψη η κοινή γνώμη, δηλαδή όλοι μας, θα χαρακτηρίζαμε ως ‘χαμένο κορμί’. Για τον Θεό όμως και για έναν άνθρωπό του ο Πάσσαρης δεν ήταν χαμένος. Ο Απόστολος Παύλος είχε γράψει ότι «οὗ [όπου] ἐπλεόνασεν ἡ ἁμαρτία, ὑπερεπερίσσευσεν ἡ χάρις» [Ρωμ. 5:20], κι αυτό ακριβώς έγινε στη φυλακή της Ρουμανίας [ΕΔΩ].
Ο απεσταλμένος του Θεού ήταν ο αείμνηστος π. Γερβάσιος Ραπτόπουλος, ο ‘πατέρας των φυλακισμένων’, που πήγε και τον βρήκε και του έτεινε το χέρι και τον αγκάλιασε ως χαμένο πρόβατο και τον βοήθησε να πετάξει από πάνω του την προβιά του λύκου που είχε φορέσει τόσα χρόνια και να αποκαλύψει στον ίδιο και στους άλλους ότι κι αυτός έκρυβε μέσα του αθάνατη ψυχή που μπορούσε να στοχάζεται και να μεταμελείται, να μελετά και να προσεύχεται, όπως όλοι εμείς οι ‘καλοί Χριστιανοί’.
Πήρε έτσι τη θέση του σε μια ιδιαίτερη σειρά ανθρώπων, της οποίας προηγείται ο ληστής του σταυρού, ακολουθούμενος από τόσους άλλους, όπως τον άγιο Μωυσή τον Αιθίοπα. Απ’ όσο ξέρω, δεν έκανε ποτέ του απεργία πείνας, δεν απαίτησε να του αλλάξουν κατάλυμα, δεν έχει ‘ρεύμα’ αλληλεγγύης, δεν βλέπει να βγαίνει από τη φυλακή ως το τέλος της ζωής του. Αντίθετα, ευγνωμονώντας τον μακαριστό πνευματικό του (στη μνήμη του οποίου έγραψε και ‘επικήδειο’) λέει «ἅξια ὧν ἔπραξα ἀπολαμβάνω», και συνεχίζει τον ισόβιο κανόνα του.
Ο αρχαίος Σόλων είχε συμβουλεύσει τον Κροίσο «Μηδένα πρό τοῦ τέλους μακάριζε». Θα προσθέταμε: «Καί μηδένα πρό τοῦ τέλους κατάκρινε». Τα ανθρώπινα μάτια μας συνήθως αδυνατούν να δουν πίσω από τα φαινόμενα και εντυπωσιάζονται από το τραγικό ‘σήμερα’, αγνοώντας την προοπτική του μέσα από το πρίσμα της αιωνιότητος. Δεν χρειάζεται να κάνουμε συγκρίσεις· καλύτερα να προσευχόμαστε ώστε ο κάθε κατάδικος να βρει κάποια μέρα τον δρόμο της δικαίωσης, όχι στις ανθρώπινες δικαστικές αίθουσες αλλά στο αιώνιο Ανώτατο Δικαστήριο, όπου «προσωποληψία οὐκ ἔστι».
antonispapagiannis
proskynitis
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Τζανάκης: Πότε θα αρχίσει η υποχώρηση της πανδημίας στην Ελλάδα
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
