2021-03-28 14:10:48
Η φιγούρα του αγαπητού σταθμάρχη Δημήτρη Καρποντίνη, θα μείνει χαραγμένη στη μνήμη πολλών. Ο ίδιος φρόντισε να αφήσει πίσω του όμορφες αναμνήσεις από τους σταθμούς στους οποίους υπηρέτησε αλλά και μέσω των γραπτών του περιγράφοντες ιστορίες επιβατών αλλά και ταξιδιών.
Την καλή συνήθεια της γραφής τη διατήρησε μέχρι πρόσφατα. Μέχρι που έφτασε η ώρα για το δικό του αιώνιο ταξίδι. Απεβίωσε προ ημερών σε ηλικία 95 ετών. Ηταν πατέρας της καθηγήτριας μαθηματικών και συνεργάτιδας της «Π» μέσω της στήλης «Γυναίκες που ξεχώρισαν», Χριστίνας Καρποντίνη.
Ο Δημήτριος Καρποντίνης γεννήθηκε στις 4 Δεκεμβρίου του 1926 στη Νάξο. Υπηρέτησε ως σταθμάρχης στον ΟΣΕ σε Πάτρα, Αίγιο, Μέγα Σπήλαιο, Καλάβρυτα και Διακοπτό. Θα περίμενε κανείς ότι ένας νησιώτης θα ασχολείτο με τη θάλασσα, θα γινόταν ναυτικός, λιμενικός ή κάτι τέλος πάντων που θα είχε σχέση με καράβια και όχι με τρένα. Το θαλασσινό στοιχείο και το αεράκι του Αιγαίου διέπνεε πάντα τις σκέψεις και τις πράξεις του. Οι κυκλαδίτικες ρίζες διαμόρφωσαν έναν χαρακτήρα καλόκαρδο και ευαίσθητο, χαρούμενο και αισιόδοξο, με αγάπη για τον άνθρωπο, τη φύση, τη μουσική, τον χορό.
Βρέθηκε στην Πάτρα, γύρω στα 1945 και δούλεψε στην «Καλυδώνα», το φέρυ - μποτ με ράγες τρένου που μετέφερε βαγόνια απέναντι στην Αιτωλοακαρνανία.
Αγαπούσε να αποτυπώνει τις σκέψεις και τα συναισθήματά του γραπτά, εμπνεόμενος από τις ειδήσεις της καθημερινότητας αλλά και τα επαγγελματικά του βιώματα. Τα κείμενα του δημοσιεύονταν σε διάφορα έντυπα. Κάποια από αυτά αποτελούσαν νοσταλγικές νότες από γεγονότα του παρελθόντος, μικρές σταγόνες ιστορίας. Εγραφε για τη «Ριρίκα» το τοπικό πατρινό τρένο, ή για τον οδοντωτό με τις παλιές μηχανές του. Ενα από αυτά τα κείμενα παρατίθεται στη συνέχεια. Δημοσιεύτηκε στον «Τύπο των Συνταξιούχων Σιδηροδρομικών» το Νοέμβριο του 1999, στο διοικητικό συμβούλιο του οποίου εκλεγόταν για χρόνια.
Το πιο συνηθισμένο τηλεγράφημα μεταξύ των Σιδηροδρομικών Σταθμών τους φθινοπωρινούς μήνες ήταν αυτό: «Επιβάτης κατελθών, ελησμόνησε εις το 3ο όχημα της αμαξοστοιχίας ένα αδιάβροχο ή μια ομπρέλα κλπ». Το πρωί όταν ξεκίνησε έβρεχε, μετά ο καιρός έφτιαξε, η ομπρέλα ξεχάστηκε. Βέβαια το ξέχασμα γίνεται όλο το χρόνο αλλά το φθινόπωρο είναι σε έξαρση. Ξεχνιούνται όλων των ειδών τα αντικείμενα τσάντες, καπέλα, δέματα,... διάφορα.
Το πιο τρανταχτό όμως μου το είχε διηγηθεί ο συγχωρεμένος ο Μπάμπης ο Σπανός, βοηθός σταθμού τότε στο Αίγιο (1956), όπου κάποια νεαρή κυρία κατέβηκε και μόλις το τρένο έφυγε τρέχει αλλόφρων και του φωνάζει ότι μέσα στο τρένο ξέχασε το καλαθάκι με το μωρό της. Εδόθη αμέσως τηλεγράφημα στον επόμενο σταθμό στα Σελιανίτικα όπου εκεί ο σταθμάρχης Σπύρος Ανδρικόπουλος παρέλαβε το μωρό και το παρέδωσε στην κυρία η οποία σε λίγο έφθασε με ταξί. (Τότε δεν υπήρχαν ραδιοτηλέφωνα στα τρένα). Δεν μπορώ να ξεχάσω την περίπτωση μιας κοπέλας που ξέχασε στο Καλαβρυτινό τρενάκι το καινούργιο, το μοναδικό παλτό της «Εκανα οικονομίες δύο χρόνια», λέει κλαίγοντας, «για να το αγοράσω». (Τότε πράγματι δεν περίσσευαν χρήματα για τέτοιες αγορές). Οταν το βρήκαμε, έκανε σαν τρελή απ' την χαρά της. Τόση χαρά που δεν μπορώ να την περιγράψω.
Στο Αίγιο κάποτε - θα πρέπει να ήταν το 1958 - μια κυρία, από τις πρώτες κυρίες τότε του Αιγίου, παραπονιόταν για τις θέσεις στο Οτομοτρίς. «Δεν φροντίζετε», λέει. «Οχι» της λέω κυρία μου, «μην το λέτε αυτό, γιατί όταν κάποιες κυρίες ξεχνούν το τσαντάκι τους, φροντίζουμε και βρίσκεται έστω και απ' την Κυπαρισσία». Η κυρία έμεινε με στόμα ανοικτό διότι - όπως καταλάβατε - ήταν η κυρία η οποία προ δέκα ημερών είχε ξεχάσει το τσαντάκι της. Γέλασε ο παρευρισκόμενος σύζυγος της κυρίας και μου έσφιξε το χέρι. Είναι τόσα πολλά τα περιστατικά αυτά που δεν φθάνουν δύο σελίδες.
Μήπως κι εγώ δεν ξέχασα το σακάκι μου στην Φλώρινα κατά την αλλαγή των βαγονιών Κοζάνης - Αμυνταίου; Μα και εσείς νομίζω κάτι - κάπου - κάποτε θα ξεχάσατε. Τώρα οφείλω μια εξήγηση για το πως μου' ρθε να γράψω αυτά σήμερα. Την αφορμή μου έδωσε μια ολόκληρη σελίδα του ΕΘΝΟΥΣ της Κυριακής που αναφέρει τι ξεχνούν οι Γάλλοι και πάνε στο γραφείο απολεσθέντων αντικειμένων. Από γούνες βιζόν μέχρι κρανία, νεκροκεφαλές, γυάλινο μάτι, ξύλινο πόδι, κινητά τηλέφωνα κ.λπ. Και εδώ υπάρχει γραφείο απολεσθέντων αντικειμένων και πιθανόν να υπάρχουν παράξενα αντικείμενα, αν κάποιος πάει θα μείνει έκπληκτος.
pelop.gr
sidirodromikanea
Την καλή συνήθεια της γραφής τη διατήρησε μέχρι πρόσφατα. Μέχρι που έφτασε η ώρα για το δικό του αιώνιο ταξίδι. Απεβίωσε προ ημερών σε ηλικία 95 ετών. Ηταν πατέρας της καθηγήτριας μαθηματικών και συνεργάτιδας της «Π» μέσω της στήλης «Γυναίκες που ξεχώρισαν», Χριστίνας Καρποντίνη.
Ο Δημήτριος Καρποντίνης γεννήθηκε στις 4 Δεκεμβρίου του 1926 στη Νάξο. Υπηρέτησε ως σταθμάρχης στον ΟΣΕ σε Πάτρα, Αίγιο, Μέγα Σπήλαιο, Καλάβρυτα και Διακοπτό. Θα περίμενε κανείς ότι ένας νησιώτης θα ασχολείτο με τη θάλασσα, θα γινόταν ναυτικός, λιμενικός ή κάτι τέλος πάντων που θα είχε σχέση με καράβια και όχι με τρένα. Το θαλασσινό στοιχείο και το αεράκι του Αιγαίου διέπνεε πάντα τις σκέψεις και τις πράξεις του. Οι κυκλαδίτικες ρίζες διαμόρφωσαν έναν χαρακτήρα καλόκαρδο και ευαίσθητο, χαρούμενο και αισιόδοξο, με αγάπη για τον άνθρωπο, τη φύση, τη μουσική, τον χορό.
Βρέθηκε στην Πάτρα, γύρω στα 1945 και δούλεψε στην «Καλυδώνα», το φέρυ - μποτ με ράγες τρένου που μετέφερε βαγόνια απέναντι στην Αιτωλοακαρνανία.
Αγαπούσε να αποτυπώνει τις σκέψεις και τα συναισθήματά του γραπτά, εμπνεόμενος από τις ειδήσεις της καθημερινότητας αλλά και τα επαγγελματικά του βιώματα. Τα κείμενα του δημοσιεύονταν σε διάφορα έντυπα. Κάποια από αυτά αποτελούσαν νοσταλγικές νότες από γεγονότα του παρελθόντος, μικρές σταγόνες ιστορίας. Εγραφε για τη «Ριρίκα» το τοπικό πατρινό τρένο, ή για τον οδοντωτό με τις παλιές μηχανές του. Ενα από αυτά τα κείμενα παρατίθεται στη συνέχεια. Δημοσιεύτηκε στον «Τύπο των Συνταξιούχων Σιδηροδρομικών» το Νοέμβριο του 1999, στο διοικητικό συμβούλιο του οποίου εκλεγόταν για χρόνια.
«ΕΠΙΒΑΤΗΣ ΚΑΤΕΛΘΩΝ ΕΛΗΣΜΟΝΗΣΕ...»
Το πιο συνηθισμένο τηλεγράφημα μεταξύ των Σιδηροδρομικών Σταθμών τους φθινοπωρινούς μήνες ήταν αυτό: «Επιβάτης κατελθών, ελησμόνησε εις το 3ο όχημα της αμαξοστοιχίας ένα αδιάβροχο ή μια ομπρέλα κλπ». Το πρωί όταν ξεκίνησε έβρεχε, μετά ο καιρός έφτιαξε, η ομπρέλα ξεχάστηκε. Βέβαια το ξέχασμα γίνεται όλο το χρόνο αλλά το φθινόπωρο είναι σε έξαρση. Ξεχνιούνται όλων των ειδών τα αντικείμενα τσάντες, καπέλα, δέματα,... διάφορα.
Το πιο τρανταχτό όμως μου το είχε διηγηθεί ο συγχωρεμένος ο Μπάμπης ο Σπανός, βοηθός σταθμού τότε στο Αίγιο (1956), όπου κάποια νεαρή κυρία κατέβηκε και μόλις το τρένο έφυγε τρέχει αλλόφρων και του φωνάζει ότι μέσα στο τρένο ξέχασε το καλαθάκι με το μωρό της. Εδόθη αμέσως τηλεγράφημα στον επόμενο σταθμό στα Σελιανίτικα όπου εκεί ο σταθμάρχης Σπύρος Ανδρικόπουλος παρέλαβε το μωρό και το παρέδωσε στην κυρία η οποία σε λίγο έφθασε με ταξί. (Τότε δεν υπήρχαν ραδιοτηλέφωνα στα τρένα). Δεν μπορώ να ξεχάσω την περίπτωση μιας κοπέλας που ξέχασε στο Καλαβρυτινό τρενάκι το καινούργιο, το μοναδικό παλτό της «Εκανα οικονομίες δύο χρόνια», λέει κλαίγοντας, «για να το αγοράσω». (Τότε πράγματι δεν περίσσευαν χρήματα για τέτοιες αγορές). Οταν το βρήκαμε, έκανε σαν τρελή απ' την χαρά της. Τόση χαρά που δεν μπορώ να την περιγράψω.
Στο Αίγιο κάποτε - θα πρέπει να ήταν το 1958 - μια κυρία, από τις πρώτες κυρίες τότε του Αιγίου, παραπονιόταν για τις θέσεις στο Οτομοτρίς. «Δεν φροντίζετε», λέει. «Οχι» της λέω κυρία μου, «μην το λέτε αυτό, γιατί όταν κάποιες κυρίες ξεχνούν το τσαντάκι τους, φροντίζουμε και βρίσκεται έστω και απ' την Κυπαρισσία». Η κυρία έμεινε με στόμα ανοικτό διότι - όπως καταλάβατε - ήταν η κυρία η οποία προ δέκα ημερών είχε ξεχάσει το τσαντάκι της. Γέλασε ο παρευρισκόμενος σύζυγος της κυρίας και μου έσφιξε το χέρι. Είναι τόσα πολλά τα περιστατικά αυτά που δεν φθάνουν δύο σελίδες.
Μήπως κι εγώ δεν ξέχασα το σακάκι μου στην Φλώρινα κατά την αλλαγή των βαγονιών Κοζάνης - Αμυνταίου; Μα και εσείς νομίζω κάτι - κάπου - κάποτε θα ξεχάσατε. Τώρα οφείλω μια εξήγηση για το πως μου' ρθε να γράψω αυτά σήμερα. Την αφορμή μου έδωσε μια ολόκληρη σελίδα του ΕΘΝΟΥΣ της Κυριακής που αναφέρει τι ξεχνούν οι Γάλλοι και πάνε στο γραφείο απολεσθέντων αντικειμένων. Από γούνες βιζόν μέχρι κρανία, νεκροκεφαλές, γυάλινο μάτι, ξύλινο πόδι, κινητά τηλέφωνα κ.λπ. Και εδώ υπάρχει γραφείο απολεσθέντων αντικειμένων και πιθανόν να υπάρχουν παράξενα αντικείμενα, αν κάποιος πάει θα μείνει έκπληκτος.
pelop.gr
sidirodromikanea
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Τον προβληματισμό του εκφράζει ο Σύλλογος Απανταχού Αστακιωτών.
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
