Γράφει ο Καθηγητής Γιώργος Πιπερόπουλος
Το πρόβλημα θανάτων από ναρκωτικά/διεγερτικά είναι παγκοσμίως γνωστό εδώ και αμέτρητες δεκαετίες όπως είναι, χωρίς αμφιβολία και στην Πατρίδα μας, και δεν φαίνεται να βρίσκει λύση.
Οι αριθμοί όχι μόνο ΔΕΝ μειώνονται αλλά δυστυχώς αυξάνονται. Υπολογίζεται ότι το 1% του πληθυσμού της γης αντιμετωπίζει πρόβλημα με την χρήση ναρκωτικών και διεγερτικών ουσιών.
Διεθνώς σχεδόν 750.000 συνάνθρωποί μας (ηλικίες 15-64 ετών) χάνουν τη ζωή τους κάθε χρόνο από χρήση ναρκωτικών/διεγερτικών ουσιών που «δολοφονούν» ετησίως έναν σχεδόν διπλάσιο αριθμό συνανθρώπων μας που χάνουν τη ζωή τους από κοινό έγκλημα.
https://ourworldindata.org/illicit-drug-use
Το 2017 καταγράφηκαν 8.238 θάνατοι από ‘υπερβολική δόση’ (overdose) στην Ευρωπαϊκή Ένωση εκ των οποίων το 34% σημειώθηκαν στη Μεγάλη Βρετανία και το 13% στη Γερμανία, ποσοστά που εκπροσωπούν ένα στους δύο θανάτους στην Ε.Ε. Τον ίδιο χρόνο στις Η.Π.Α. καταγράφηκαν 70.237 θάνατοι σχετιζόμενοι με χρήση ναρκωτικών και διεγερτικών ουσιών.
https://www.emcdda.europa.eu/system/files/publications/11485/20193286_TD0319444ENN_PDF.pdf
Η κατάσταση διεθνώς αλλά και στην Πατρίδα μας, όπως γνωρίζουν οι αρμόδιες Υπηρεσίες επιδεινώθηκε δραματικά από τις αρχές του 2020 και μέχρι σήμερα εξαιτίας της ψυχό-κοινωνικής απομόνωσης που επιβλήθηκε με lockdownκαι απαγορεύσεις κοινωνικών επαφών με την πανδημία covid-19.
Σημειώστε ότι το ψυχό-χρονογράφημα που ακολουθεί γράφτηκε πριν μερικά χρόνια σε άλλες εποχές οικονομικής και κοινωνικής πραγματικότητας, εκείνες τις εποχές όταν «μας νανούριζαν ως Εμίρηδες και ξυπνήσαμε κακομοίρηδες!..»
Ελπίζω φίλες και φίλοι του blog να μην παρεξηγηθεί το στυλ που επέλεξα για να προσεγγίσω το καυτό θέμα της ναρκομανίας.
Ομολογώ ότι το κάνω πολύ συνειδητά καθώς μετά από μισό αιώνα εμπειριών με «χρήστες» και στις δύο όχθες του Ατλαντικού Ωκεανού εκτιμώ και κρίνω ότι έτσι θα αγγίξω χορδές ευαισθησίας που φαίνεται να ατόνησαν μέσα στην σύγχρονη «καταναλωτική κοινωνία» όπου ζούμε εμείς και τα παιδιά μας τώρα που τα πράγματα χειροτέρεψαν εξαιτίας της πανδημίας.
Το θέμα της κατάχρησης ουσιών, ναρκωτικών/διεγερτικών περιλαμβάνεται στο ηλεκτρονικής μορφής (e-book) βιβλίο που συνέγραψα με την κόρη μου Dr Νατάσα Πιπερόπουλου το οποίο παρουσιάστηκε εδώ στο αγαπημένο σας blog και το οποίο μπορεί να αποκτήσετε δωρεάν επισκεπτόμενοι τον σύνδεσμο:
https://bookboon.com/en/addictions-ebook
Τελικά χτες ο 16χρονος «έφυγε» οριστικά!..
Ήταν ένα δεκαεξάχρονο ευαίσθητο, χλωμό, λιγομίλητο παλληκαράκι... Κάπου, εκεί στα χρόνια του Λυκείου η μικροαστική του ανία βρήκε διέξοδο. Στην πολυπρόσωπη, απρόσωπη παρέα των «επαναστατημένων» φίλων του.
Κοινός παρονομαστής της «φιλίας» τους η διάχυτη, ανεξακρίβωτη αλλά πραγματική αίσθηση της «καταπίεσης»...
Σε άλλες εποχές, εδώ στην πόλη μας καταπίεση σήμαινε φτώχεια, υποχρέωση για «μεροδούλι», έλλειψη όχι της ελευθερίας να χαρείς τη ζωή αλλά των πόρων που θα βοηθούσαν στις ελεύθερες ώρες να χαρείς τη ζωή!
Αλλά ο κόσμος άλλαξε, αλλάξαν οι καιροί...
Σωστά!...
Τώρα υπάρχουν οι πόροι στρυμωγμένοι στο ασφυκτικό τριάρι μιας κακόγουστης πολυκατοικίας σε αυτήν την τόσο αλλαγμένη, πολύβουη, ξάγρυπνη, αεικίνητη, πολυάνθρωπη και συνάμα απάνθρωπη πόλη...
Η ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ φαίνεται να ξεκίνησε νωρίς, καθώς ο πατέρας πάσχιζε να εξασφαλίσει τους «πόρους» και η μάνα δούλευε για να συνεισφέρει στην αύξησή τους...
Το λεπτοκαμωμένο, χλωμό παιδάκι δεν καταλάβαινε από πόρους, ούτε από μάρμαρα Ιωαννίνων και κρύσταλλα Βοημίας...
Καταλάβαινε, όμως, εκείνα τα φοβερά ‘δήθεν’ βήματα που έκανε καθώς κρατώντας τον από το ένα χέρι ο μπαμπάς και από το άλλο η μαμά, τον σήκωναν στον αέρα και «ένα, δύο, τρία, οπ» προσγειωνόταν ξεκαρδισμένο στα γέλια μερικά μέτρα παρακάτω χωρίς να τα έχει περπατήσει..
Και μετά τους ζητούσε παρακλητικά, να το κάνουνε ξανά και ξανά και ξανά…
Καταλάβαινε, τη γλυκιά ζεστασιά της μητρικής αγκαλιάς και το χάιδεμα του πατέρα...
Του έλειπαν αφόρητα αυτά τα απλά πράγματα που δεν αγοράζει το χρήμα που γέννησε την αδιαφορία.
Έτσι τουλάχιστον το είδε αυτός!..
Όταν κοιτάς από χαμηλά, ο κόσμος των γονιών είναι συναρπαστικός, απρόσιτος, μαγικός... Θέλεις, κάθε παιδί θέλει, να μακρύνουν ξαφνικά τα πόδια σου, να μακρύνουν τα χέρια σου να τους αγκαλιάσεις και να τους φτάσεις...
Να ψιθυρίσεις στο αυτί τους...
«Ε, παιδιά, τι γίνεται; Εμένα με... ξεχάσατε;»
Ο αγώνας μεταφράζεται σε σύμβολα της επιτυχίας μέσα στα σύγχρονα αστικό-βιομηχανικά μας πλέγματα και καθώς απομυζά την ικμάδα, τη ζωντάνια, τα συναισθήματα, την αγάπη μας, πολλαπλασιάζονται τα κρύσταλλα και οι πορσελάνες και τα μάρμαρα...
Τα άψυχα κομψοτεχνήματα της επιτυχίας μας, της ευπορίας μας!...
Η αθέλητη κούραση των γονιών που δουλεύουν ώρες ατέλειωτες, στην ψυχή του παιδιού γεννά την ανάγκη για ΦΥΓΗ από την οδυνηρή πραγματικότητα που παίρνει πολλές μορφές.
Το δεκαεξάχρονο, ευαίσθητο, χλωμό, λιγομίλητο παλληκαράκι ήθελε από πολύ καιρό να «φύγει!..»
Χτες μια νοθευμένη δόση το βοήθησε να «φύγει» ΟΡΙΣΤΙΚΑ!... grizosgatos
