Ο Babson πίστευε ότι σύμφωνα με τον τρίτο νόμο οι μετοχές που βρίσκονταν στα ύψη εκείνη την εποχή σίγουρα θα κατρακυλούσαν χαμηλά στο μέλλον. Λίγο πριν το κραχ του 1929, ενημέρωσε τους πελάτες του ότι προέβλεπε άμεση κατάρρευση και τοποθέτησε τα χρήματά του σε ασφαλή «λιμάνια», γεγονός που του επέτρεψε να περάσει όλη την Μεγάλη Ύφεση ως ένας από τους πλουσιότερους Αμερικανούς πολίτες.
Ο Babson απέδιδε την σωτηρία του από την οικονομική καταστροφή στον Νεύτωνα και γι αυτό άρχισε να δημιουργεί μια τεράστια συλλογή από τις πρώτες εκδόσεις των έργων του, καθώς και από τα βιβλία που ο Νεύτωνας είχε στη βιβλιοθήκη του. O ενθουσιασμός του για οτιδήποτε σχετιζόταν με τον Νεύτωνα ώθησε τελικά τον Babson να οργανώσει και να χρηματοδοτήσει πλήρως το 1948, το Ίδρυμα Βαρυτικών Ερευνών. Είχε φτάσει να πιστεύει πως η βαρύτητα ήταν μια ειδικότητα που άξιζε να προσέξουν περισσότερο οι φυσικοί, κι έτσι το ίδρυμα ξεκίνησε ένα πρόγραμμα γενναιόδωρης επιχορήγησης συνεδρίων με θέμα τη βαρύτητα και θεσμοθέτησε μεγάλα ετήσια χρηματικά βραβεία για την καλύτερη εργασία πάνω σ’ αυτό το θέμα. Μολονότι η απλοχεριά του αποτέλεσε σημαντικό κίνητρο για τους ερευνητές, ο πραγματικός σκοπός του Babson ήταν να βρει έναν τρόπο για να νικήσει την βαρύτητα. Είχε την ελπίδα ότι αυτά τα χρήματα θα οδηγούσαν στην ανάπτυξη της «αντιβαρύτητας», δηλαδή ενός μέσου που θα αντιστάθμιζε την ελκτική της δύναμη. Αυτή ήταν μια έμμονη ιδέα του από τότε που η μεγαλύτερη αδελφή του είχε πνιγεί όταν ήταν μικρή και ο Babson κατηγορούσε τη βαρύτητα ότι την είχε τραβήξει στο βυθό. Η σκέψη του ήταν ότι, αφού ειδικά μονωτικά και θωρακίσεις μπλοκάρουν την μαγνητική επίδραση, γιατί να μην αναζητήσουμε αντίστοιχα υλικά που θα μπορούσαν να υποτάξουν την βαρύτητα. Όταν το τμήμα φυσικής του Πανεπιστημίου Tufts έλαβε μια τεράστια επιχορήγηση από το ίδρυμα του Babson, το 1961, απέκτησε ταυτόχρονα ένα μεγάλο πέτρινο μνημείο προς τιμήν των στόχων αυτών.
Στην πέτρα είναι σκαλισμένα τα εξής: «Για να θυμίζει στους φοιτητές τις ευλογίες που τους περιμένουν όταν ανακαλυφθεί ένας ημιμονωτής που θα τιθασεύει την ελεύθερη δύναμη της βαρύτητας και θα περιορίσει τα αεροπορικά δυστυχήματα» (Παρόμοια πέτρινα μνημεία υπάρχουν σε καμμιά δεκαριά ακόμα κολλέγια δωρεές από τον Babson)
Ο θρύλος του Tufts λέει ότι από καιρό σε καιρό, ομάδες από τις διάφορες αδελφότητες συγκεντρώνονται για να μετακινήσουν στην διάρκεια της νύχτας το μνημείο (ζυγίζει έναν τόνο) σε άλλη τοποθεσία, δουλεύοντας σαν μικρά ξωτικά αντιβαρύτητας. Το βραβείο του ιδρύματος για την καλύτερη εργασία αντιμετωπίστηκε στην αρχή σαν κάτι αστείο, λόγω της αρχικής εστίασής τους στην αντιβαρύτητα, κάνοντας ορισμένους να χαρακτηρίσουν «τρελάρες και τσαρλατάνους» όσους δούλευαν πάνω στη βαρύτητα.
Όμως τα πράγματα άλλαξαν όταν ένας νεαρός σχετικιστής ο Bryce De Witt, o oποίος χρειαζόταν επειγόντως χρήματα για να αγοράσει σπίτι, υπέβαλε μια εργασία όπου υποστήριζε θρασύτατα ότι οι έρευνες για ανακλαστικά κάτοπτρα ή μονωτήρες βαρύτητας ήταν «χάσιμο χρόνου». Ο De Witt κέρδισε το βραβείο και το αποτέλεσμα ήταν ότι στη συνέχεια ο διαγωνισμός άρχισε να προσελκύει συμμετοχές ταλαντούχων φυσικών στην βαρυτική έρευνα και, αναπόφευκτα οι υποβαλλόμενες εργασίες στράφηκαν κυρίως στη θεωρία της σχετικότητας, χωρίς να έχουν πλέον σχέση με την αμφιλεγόμενη «έρευνα αντιβαρύτητας».
Στον διαγωνισμό, ο οποίος συνεχίζεται μέχρι σήμερα, έχουν βραβευθεί εργασίες κορυφαίων φυσικών της εποχής μας όπως του Stephen Hawking και του Roger Penrose ο οποίος βραβεύθηκε και με το Νόμπελ φυσικής 2020 για τις έρευνές του σχετικά με τις μαύρες τρύπες.
Το βραβείο του Ιδρύματος Βαρυτικών Ερευνών έχουν λάβει και τρεις ΄Ελληνες φυσικοί: ο Δημήτριος Χριστοδούλου για την εργασία του με τίτλο » Black Holes: The Strongest Energy Storehouse in the Universe» και δυο φορές οι Νικόλαος Μαυρόματος και Δημήτρης Νανόπουλος για τις εργασίες τους «The String Coupling Acceleratesthe Expansionof the Universe» και «Search for quantum gravity «
πηγές: Marcia Bartusiak, ΜΑΥΡΕΣ ΤΡΥΠΕΣ – Roger Babson – Gravity Research Foundation
tinanantsou.blogspot.gr
