2021-05-25 22:01:07
Προς τα μέσα της δεκαετίας του '70 στο πατρικό σπίτι της μητέρας μου στο Καρπενήσι όπου περνούσαμε τον Αύγουστο δεχθήκαμε μία παράξενη επίσκεψη. 2-3 άτομα μιας κάποιας ηλικίας με λουλούδια και δώρα. Ήμουν ακόμα στο γυμνάσιο εκείνα τα χρόνια κι είχα το μυαλό μου αλλού.
Θυμάμαι ότι ρώτησα απλώς τη μάνα μου. "Τι είναι αυτοί;" και μου αποκρίθηκε "είναι Εβραίοι, φέρανε δώρα γιατί τους κρύψαμε στην κατοχή. Είναι της οικογένειας του Μάτσα, ξέρεις Μίνως Μάτσας...".
Δεν έδωσα τότε καμία σημασία. Μετά από μερικές δεκαετίες που είχα πια ωριμάσει και καταλάβαινα τι σήμαιναν λέξεις όπως "κατοχή", "Εβραίοι", παραξενεύτηκα. Πώς είναι δυνατόν ο παππούς μου, της υψηλής κοινωνίας του Καρπενησίου με πέντε παιδιά ανήλικα να κρύβει Εβραίους μέσα στην κατοχή;
Αλίμονο όμως όταν ωρίμασε το ερώτημα μέσα μου, είχε φύγει ο παππούς μου, που πολύ θα ήθελα να τον ρωτήσω. Είχαν φύγει και όλοι σχεδόν οι μάρτυρες εκείνης της εποχής πού θα μπορούσα να μου δώσουν περισσότερες λεπτομέρειες.Είχε φύγει κι η μάνα μου. Μόνο ο πατέρας μου είχε μείνει που επιβεβαίωσε το περιστατικό αν και γνώριζε ελάχιστα, που του είχε πει αργότερα η μάνα μου.
Αυτή είναι ίσως η μεγαλύτερη απορία της ζωής.
Πώς μπορούσαν κάποιοι άνθρωποι να κάνουν τέτοια πράγματα και να μη λένε τίποτα;
Πώς μπορούσαν να παίρνουν τέτοια ρίσκα, να βλέπουν αργότερα το σπίτι τους να καίγεται συθέμελα δύο φορές, από Γερμανούς και αντάρτες, και να μη λένε ποτέ τίποτα.
Ποια ήταν αυτή η πυξίδα, ποια ήταν αυτή η δύναμη μέσα τους που τους έδειχνε αυτό το δύσκολο, αυτονόητο δρόμο,που τους έσπρωχνε να προχωράνε μπρος χωρίς να κοιτάνε πίσω και χωρίς να παινεύονται ούτε μέσα ούτε έξω τους και χωρίς ποτέ να κατηγορούν κανέναν.
Ξέρω ότι υπήρχαν πολύ πάρα πολλοί σαν τον Ιωάννη Αντωνόπουλο, ξέρω επίσης ότι τη σιωπή τους, την ιερή σιωπή τους, εκμεταλλεύτηκαν τα τσακάλια οι κομμουνιστές για να στήσουν το παραμύθι τους και την άθλια προπαγάνδα τους.
Αυτά είναι τα εύκολα και τα προφανή. Αυτό που παραμένει για πάντα ακατανόητο και αποτελεί πηγή μειονεξίας για μένα είναι η πηγή της δύναμης τους.
Nikos Sakkas
proskynitis
Θυμάμαι ότι ρώτησα απλώς τη μάνα μου. "Τι είναι αυτοί;" και μου αποκρίθηκε "είναι Εβραίοι, φέρανε δώρα γιατί τους κρύψαμε στην κατοχή. Είναι της οικογένειας του Μάτσα, ξέρεις Μίνως Μάτσας...".
Δεν έδωσα τότε καμία σημασία. Μετά από μερικές δεκαετίες που είχα πια ωριμάσει και καταλάβαινα τι σήμαιναν λέξεις όπως "κατοχή", "Εβραίοι", παραξενεύτηκα. Πώς είναι δυνατόν ο παππούς μου, της υψηλής κοινωνίας του Καρπενησίου με πέντε παιδιά ανήλικα να κρύβει Εβραίους μέσα στην κατοχή;
Αλίμονο όμως όταν ωρίμασε το ερώτημα μέσα μου, είχε φύγει ο παππούς μου, που πολύ θα ήθελα να τον ρωτήσω. Είχαν φύγει και όλοι σχεδόν οι μάρτυρες εκείνης της εποχής πού θα μπορούσα να μου δώσουν περισσότερες λεπτομέρειες.Είχε φύγει κι η μάνα μου. Μόνο ο πατέρας μου είχε μείνει που επιβεβαίωσε το περιστατικό αν και γνώριζε ελάχιστα, που του είχε πει αργότερα η μάνα μου.
Αυτή είναι ίσως η μεγαλύτερη απορία της ζωής.
Πώς μπορούσαν κάποιοι άνθρωποι να κάνουν τέτοια πράγματα και να μη λένε τίποτα;
Πώς μπορούσαν να παίρνουν τέτοια ρίσκα, να βλέπουν αργότερα το σπίτι τους να καίγεται συθέμελα δύο φορές, από Γερμανούς και αντάρτες, και να μη λένε ποτέ τίποτα.
Ποια ήταν αυτή η πυξίδα, ποια ήταν αυτή η δύναμη μέσα τους που τους έδειχνε αυτό το δύσκολο, αυτονόητο δρόμο,που τους έσπρωχνε να προχωράνε μπρος χωρίς να κοιτάνε πίσω και χωρίς να παινεύονται ούτε μέσα ούτε έξω τους και χωρίς ποτέ να κατηγορούν κανέναν.
Ξέρω ότι υπήρχαν πολύ πάρα πολλοί σαν τον Ιωάννη Αντωνόπουλο, ξέρω επίσης ότι τη σιωπή τους, την ιερή σιωπή τους, εκμεταλλεύτηκαν τα τσακάλια οι κομμουνιστές για να στήσουν το παραμύθι τους και την άθλια προπαγάνδα τους.
Αυτά είναι τα εύκολα και τα προφανή. Αυτό που παραμένει για πάντα ακατανόητο και αποτελεί πηγή μειονεξίας για μένα είναι η πηγή της δύναμης τους.
Nikos Sakkas
proskynitis
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Η Ουνιόν Βερολίνου θέλει τον Καπίνο
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
