2021-06-09 10:12:49
π.Χαράλαμπου Παπαδόπουλου
Ανέβηκα σήμερα να πω ένα ευχαριστώ στον Όσιο Ευμένιο Σαριδάκη. Όπως σας έχω πει, είναι από τα μέρη μου. Πέντε λεπτά με το αμάξι είναι ο τάφος του από το σπίτι μου. Ήρθαν και πάλι μνήμες στο μυαλό μου, από την ημέρα της κηδεία του. Όχι από τον κόσμο που όντως ήταν πάρα πολύς, ούτε από τις όμορφες ομιλίες που ακούστηκαν, αλλά από την παρουσία του Γέροντα. Παρουσία έντονη κι ας είχε πεθάνει σχεδόν τρείς μέρες όταν τον έφεραν στην Κρήτη. Πιο ζωντανός από τους ζωντανούς ήταν. Έκαιγε όλο το σώμα του, τυλιγμένο στο άκτιστο φως της δόξας του Θεού.
Αλήθεια υπάρχει πιο ζωντανός άνθρωπος από έναν άγιο; Αυτός έχει ενωθεί με τον Χριστό, ζει στην αιωνιότητα, δίχως πόνο, οδύνη και στεναγμό, λουσμένος στο φως του Θεού, έξω από τον χώρο και χρόνο, αδέσμευτος δια της χάριτος του Θεού, να πάει παντού και στους πάντες. Δίχως διακρίσεις και διαχωρισμούς. Στους πάντες με αγάπη. Έτσι ακριβώς όπως το έλεγε ο Άγιος Πορφύριος, «όταν θα φύγω θα είμαι κοντά σας, πιο κοντά σας. Μετά θάνατο καταργούνται οι αποστάσεις..».
Η πιο συγκλονιστική στιγμή και εμπειρία από την εξόδιο ακολουθία του Αγίου Ευμενίου ήταν όταν του αφαίρεσαν από το πρόσωπο τον «αέρα»(ιερατικό κάλυμμα), έπαθα σοκ. Στεκόμουν από αριστερά του, στο ύψος των ποδιών του. Τέτοια λάμψη δεν είχα δει ποτέ στην ζωή μου. Φως, φως γλυκό, απαλό, ιλαρό, μεταμορφωτικό, θεραπευτικό των πιο ταραγμένων λογισμών.
Είχε αποτυπωθεί πάνω στο πρόσωπο του όλη η ζωή του. Ένας άνθρωπος βαθιά σταυρωμένος αλλά πάντα γελαστός και ειρηνικός, ησυχαστικός και αγαπητικός. Γεμάτος από αγάπη στον Θεό και τους ανθρώπους. Ταπεινός και απλός, μια αγκαλιά γεμάτη ανθρωπιά. Τον κοιτούσες και ηρεμούσες, τον έβλεπες και λάμβανες παρηγοριά, έλεγες κάποιος με αγαπάει πολύ κι ας έχω τα μαύρα μου τα χάλια και ας τα έχω κάνει θάλασσα στην ζωή μου.
Την ώρα που τελείωσε η ακολουθία και φεύγαμε, λίγο πριν τον πάρουν για να τον αποθέσουν στην γη του Κυρίου Του, από αγάπη και τρυφερότητα έπιασα τα πόδια του. Δεν του φορούσαν παπούτσια μόνο κάτι μάλλινες κάλτσες. Νεκρός έ; Κι όμως τα πόδια του έκαιγαν, ζεστά, ζωντανά, και απόλυτα εύκαμπτα και μαλακά. Σε κάθε γωνιά του σώματος του, είχε κατοικήσει το Αγιο Πνεύμα, όλος ήταν μαρτυρία και παρουσία του Χριστού που μας φώναζε μέσα από τον κοίμηση ενός αγίου του, ότι θάνατος δεν υπάρχει πηγή
proskynitis
Ανέβηκα σήμερα να πω ένα ευχαριστώ στον Όσιο Ευμένιο Σαριδάκη. Όπως σας έχω πει, είναι από τα μέρη μου. Πέντε λεπτά με το αμάξι είναι ο τάφος του από το σπίτι μου. Ήρθαν και πάλι μνήμες στο μυαλό μου, από την ημέρα της κηδεία του. Όχι από τον κόσμο που όντως ήταν πάρα πολύς, ούτε από τις όμορφες ομιλίες που ακούστηκαν, αλλά από την παρουσία του Γέροντα. Παρουσία έντονη κι ας είχε πεθάνει σχεδόν τρείς μέρες όταν τον έφεραν στην Κρήτη. Πιο ζωντανός από τους ζωντανούς ήταν. Έκαιγε όλο το σώμα του, τυλιγμένο στο άκτιστο φως της δόξας του Θεού.
Αλήθεια υπάρχει πιο ζωντανός άνθρωπος από έναν άγιο; Αυτός έχει ενωθεί με τον Χριστό, ζει στην αιωνιότητα, δίχως πόνο, οδύνη και στεναγμό, λουσμένος στο φως του Θεού, έξω από τον χώρο και χρόνο, αδέσμευτος δια της χάριτος του Θεού, να πάει παντού και στους πάντες. Δίχως διακρίσεις και διαχωρισμούς. Στους πάντες με αγάπη. Έτσι ακριβώς όπως το έλεγε ο Άγιος Πορφύριος, «όταν θα φύγω θα είμαι κοντά σας, πιο κοντά σας. Μετά θάνατο καταργούνται οι αποστάσεις..».
Η πιο συγκλονιστική στιγμή και εμπειρία από την εξόδιο ακολουθία του Αγίου Ευμενίου ήταν όταν του αφαίρεσαν από το πρόσωπο τον «αέρα»(ιερατικό κάλυμμα), έπαθα σοκ. Στεκόμουν από αριστερά του, στο ύψος των ποδιών του. Τέτοια λάμψη δεν είχα δει ποτέ στην ζωή μου. Φως, φως γλυκό, απαλό, ιλαρό, μεταμορφωτικό, θεραπευτικό των πιο ταραγμένων λογισμών.
Είχε αποτυπωθεί πάνω στο πρόσωπο του όλη η ζωή του. Ένας άνθρωπος βαθιά σταυρωμένος αλλά πάντα γελαστός και ειρηνικός, ησυχαστικός και αγαπητικός. Γεμάτος από αγάπη στον Θεό και τους ανθρώπους. Ταπεινός και απλός, μια αγκαλιά γεμάτη ανθρωπιά. Τον κοιτούσες και ηρεμούσες, τον έβλεπες και λάμβανες παρηγοριά, έλεγες κάποιος με αγαπάει πολύ κι ας έχω τα μαύρα μου τα χάλια και ας τα έχω κάνει θάλασσα στην ζωή μου.
Την ώρα που τελείωσε η ακολουθία και φεύγαμε, λίγο πριν τον πάρουν για να τον αποθέσουν στην γη του Κυρίου Του, από αγάπη και τρυφερότητα έπιασα τα πόδια του. Δεν του φορούσαν παπούτσια μόνο κάτι μάλλινες κάλτσες. Νεκρός έ; Κι όμως τα πόδια του έκαιγαν, ζεστά, ζωντανά, και απόλυτα εύκαμπτα και μαλακά. Σε κάθε γωνιά του σώματος του, είχε κατοικήσει το Αγιο Πνεύμα, όλος ήταν μαρτυρία και παρουσία του Χριστού που μας φώναζε μέσα από τον κοίμηση ενός αγίου του, ότι θάνατος δεν υπάρχει πηγή
proskynitis
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
