2021-06-09 16:13:12
«Καταδικάζουμε τα μέτρα (της ελληνικής κυβέρνησης) εναντίον των εργατών, των χωρικών και των φοιτητών
Αλμπερτ Αϊνστάιν
Με τα ίδια κριτήρια που η Νέα Δημοκρατία παρουσίασε τον Τόνι Νέγκρι σχεδόν σαν επικίνδυνο τρομοκράτη θα μπορούσε να το κάνει και για τον Άλμπερτ Αϊνστάιν, τον Νέλσον Μαντέλα ή τον Γερμανό πρώην υπουργό Εξωτερικών Γιόσκα Φίσερ. Εμείς απλώς της προσφέρουμε μερικά επιχειρήματα.
Του Αρη Χατζηστεφάνου από την Εφημερίδα των Συντακτών
Το ημερολόγιό μας γράφει 30 Μαΐου του 1929 και ο Ελευθέριος Βενιζέλος φέρνει στη Βουλή το νομοσχέδιο «Περί μέτρων ασφαλείας του κοινωνικού καθεστώτος και προστασίας των ελευθεριών των πολιτών» -παρουσιάζει δηλαδή το λεγόμενο Ιδιώνυμο. Καθώς το βενιζελικό καθεστώς βυθίζεται στον αυταρχισμό, ανοίγοντας τον δρόμο προς τη φασιστική δικτατορία του Μεταξά, η κυβέρνηση πραγματοποιεί μια ολομέτωπη επίθεση στο Κομμουνιστικό Κόμμα αλλά και τα συνδικάτα. Τα μέλη τους, όταν δεν εκτελούνται από το παρακράτος, φυλακίζονται ή εξορίζονται από το κράτος.
Οι κινήσεις του Βενιζέλου προκαλούν διεθνή κατακραυγή και ανάμεσα σε αυτούς που σπεύδουν να τις καταδικάσουν είναι και ο Άλμπερτ Αϊνστάιν. Ο πατέρας της γενικής θεωρίας της σχετικότητας συνυπογράφει την παρακάτω επιστολή επιστημόνων: «Το δεύτερο συνέδριο του Αντιιμπεριαλιστικού Συνδέσμου διαμαρτύρεται εντόνως εναντίον της ψηφίσεως του τρομοκρατικού νόμου και εναντίον των δολοφονιών και των καταπιέσεων. Καταδικάζει αυτά τα μέτρα, που λαμβάνονται εναντίον των εργατών, των χωρικών, των φοιτητών και των εθνικών μειονοτήτων και εναντίον των οργανώσεών τους, οι οποίες αγωνίζονται για την κοινωνικήν και εθνικήν απελευθέρωσιν. (Το συνέδριο) απαιτεί γενικήν και ολοκληρωτικήν αμνηστίαν και πολιτικές και συνδικαλιστικές ελευθερίες».
Δεν ήταν φυσικά η πρώτη φορά που ο Αϊνστάιν στήριζε ανοιχτά διωκόμενους κομμουνιστές ή που εξέφραζε τις σοσιαλιστικές του απόψεις. Σε αρκετά από τα γραπτά του καταδίκαζε τον «ανεξέλεγκτο ανταγωνισμό» του καπιταλισμού, «που προκαλεί τεράστια σπατάλη εργασίας και καταρρακώνει τη συνείδηση του ατόμου» και δήλωνε «πεπεισμένος ότι ο μόνος τρόπος για να ξεπεράσουμε αυτή τη φαυλότητα είναι η δημιουργία μιας σοσιαλιστικής οικονομίας σε συνδυασμό με ένα εκπαιδευτικό σύστημα που θα εξυπηρετεί κοινωνικές ανάγκες».
Γι’ αυτές του τις απόψεις μπήκε από πολύ νωρίς στη λίστα των ανεπιθύμητων του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, ενώ παρακολουθούνταν από το FBI πολύ πριν από την κλιμάκωση της μακαρθικής παράνοιας. Για τα σημερινά δεδομένα, δηλαδή, θα βρισκόταν εκτός του «συνταγματικού τόξου» και οποιαδήποτε επαφή μαζί του θα θεωρούνταν δυνάμει μιασματική.
Τα κριτήρια πάντως με τα οποία η Νέα Δημοκρατία φέρεται να καταδίκασε κάθε επαφή με τον Τόνι Νέγκρι θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν και εναντίον άλλων προσωπικοτήτων, όπως ο Νέλσον Μαντέλα. Όπως είχαμε εξηγήσει και σε προηγούμενη στήλη, ο Μαντέλα ήδη από το 1961 συνεργάζεται με το Κομμουνιστικό Κόμμα της Νότιας Αφρικής για να δημιουργήσουν μαζί την οργάνωση umkhonto we sizwe –ουσιαστικά το στρατιωτικό σκέλος του αφρικανικού εθνικού Κογκρέσου. Ο ίδιος μάλιστα θα συνεχίσει για αρκετά χρόνια να επιχειρηματολογεί υπέρ της ανάγκης χρήσης βίας εναντίον καθεστώτων που θεμελιώνουν την εξουσία τους στη βία. Για τη δράση του αυτή θα περάσει 27 χρόνια της ζωής του στη φυλακή –σχεδόν δηλαδή σε όσα είχε καταδικαστεί και ο «κομμουνιστής» Τόνι Νέγκρι.
Ενώ όμως και οι δύο θα προδώσουν, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, τις ιδέες της νιότης τους, ο Μαντέλα θα μετατραπεί τα τελευταία χρόνια της ζωής του σε σύμβολο αρκετών ηγετών της Δύσης –σε αντίθεση με τον Τόνι Νέγκρι που εξακολουθεί να προκαλεί την οργή και τον φόβο αυταρχικών καθεστώτων της Ανατολικής Μεσογείου.
Μιλώντας όμως για «τρομοκράτες» που έφτασαν στα ανώτερα αξιώματα των χωρών τους δεν μπορεί κανείς να ξεχάσει το αγαπημένο παιδί της ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας και των Πρασίνων, τον Γερμανό πρώην υπουργό Εξωτερικών Γιόσκα Φίσερ. Η φωτογραφία που τον παρουσιάζει να φορά κράνος και να χτυπά έναν αστυνομικό με λοστό κατά τη διάρκεια διαδήλωσης του 1973 έχει κάνει πολλές φορές τον γύρο του κόσμου (για ειρωνεία της τύχης μάλιστα ο αστυνομικός ονομαζόταν… Μαρξ). Ο ίδιος ο Φίσερ μάλιστα δεν αρνήθηκε ποτέ τον ηγετικό του ρόλο στην οργάνωση Προλεταριακή Ένωση για τον Τρόμο και την Καταστροφή (Putzgruppe), η οποία πραγματοποιούσε επιθέσεις με μολότοφ εναντίον αστυνομικών. Η σοβαρότερη κατηγορία εναντίον του βέβαια αφορά το γεγονός ότι το όπλο με το οποίο δολοφονήθηκε ο υπουργός Εμπορίου του κρατιδίου της Εσης είχε βρεθεί στο αυτοκίνητό του.
Κι όμως, παρά το επαναστατικό παρελθόν του, ο Φίσερ μπορεί να περηφανεύεται ότι υπηρέτησε όσο ελάχιστοι υπουργοί τα συμφέροντα των οικονομικών ελίτ της Γερμανίας.
Κοιτάζοντας κανείς το παρελθόν κορυφαίων προσωπικοτήτων του προηγούμενου αιώνα συνειδητοποιεί ότι στα χρόνια της ακμής τους θα κατατάσσονταν από τη σημερινή ελληνική κυβέρνηση στην κατηγορία των τρομοκρατών. Το ίδιο θα συνέβαινε πιθανότατα και την περίοδο του Μεσοπολέμου… λίγο πριν από την άνοδο του φασισμού στην εξουσία.
Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών
tinanantsou.blogspot.gr
Αλμπερτ Αϊνστάιν
Με τα ίδια κριτήρια που η Νέα Δημοκρατία παρουσίασε τον Τόνι Νέγκρι σχεδόν σαν επικίνδυνο τρομοκράτη θα μπορούσε να το κάνει και για τον Άλμπερτ Αϊνστάιν, τον Νέλσον Μαντέλα ή τον Γερμανό πρώην υπουργό Εξωτερικών Γιόσκα Φίσερ. Εμείς απλώς της προσφέρουμε μερικά επιχειρήματα.
Του Αρη Χατζηστεφάνου από την Εφημερίδα των Συντακτών
Το ημερολόγιό μας γράφει 30 Μαΐου του 1929 και ο Ελευθέριος Βενιζέλος φέρνει στη Βουλή το νομοσχέδιο «Περί μέτρων ασφαλείας του κοινωνικού καθεστώτος και προστασίας των ελευθεριών των πολιτών» -παρουσιάζει δηλαδή το λεγόμενο Ιδιώνυμο. Καθώς το βενιζελικό καθεστώς βυθίζεται στον αυταρχισμό, ανοίγοντας τον δρόμο προς τη φασιστική δικτατορία του Μεταξά, η κυβέρνηση πραγματοποιεί μια ολομέτωπη επίθεση στο Κομμουνιστικό Κόμμα αλλά και τα συνδικάτα. Τα μέλη τους, όταν δεν εκτελούνται από το παρακράτος, φυλακίζονται ή εξορίζονται από το κράτος.
Οι κινήσεις του Βενιζέλου προκαλούν διεθνή κατακραυγή και ανάμεσα σε αυτούς που σπεύδουν να τις καταδικάσουν είναι και ο Άλμπερτ Αϊνστάιν. Ο πατέρας της γενικής θεωρίας της σχετικότητας συνυπογράφει την παρακάτω επιστολή επιστημόνων: «Το δεύτερο συνέδριο του Αντιιμπεριαλιστικού Συνδέσμου διαμαρτύρεται εντόνως εναντίον της ψηφίσεως του τρομοκρατικού νόμου και εναντίον των δολοφονιών και των καταπιέσεων. Καταδικάζει αυτά τα μέτρα, που λαμβάνονται εναντίον των εργατών, των χωρικών, των φοιτητών και των εθνικών μειονοτήτων και εναντίον των οργανώσεών τους, οι οποίες αγωνίζονται για την κοινωνικήν και εθνικήν απελευθέρωσιν. (Το συνέδριο) απαιτεί γενικήν και ολοκληρωτικήν αμνηστίαν και πολιτικές και συνδικαλιστικές ελευθερίες».
Δεν ήταν φυσικά η πρώτη φορά που ο Αϊνστάιν στήριζε ανοιχτά διωκόμενους κομμουνιστές ή που εξέφραζε τις σοσιαλιστικές του απόψεις. Σε αρκετά από τα γραπτά του καταδίκαζε τον «ανεξέλεγκτο ανταγωνισμό» του καπιταλισμού, «που προκαλεί τεράστια σπατάλη εργασίας και καταρρακώνει τη συνείδηση του ατόμου» και δήλωνε «πεπεισμένος ότι ο μόνος τρόπος για να ξεπεράσουμε αυτή τη φαυλότητα είναι η δημιουργία μιας σοσιαλιστικής οικονομίας σε συνδυασμό με ένα εκπαιδευτικό σύστημα που θα εξυπηρετεί κοινωνικές ανάγκες».
Γι’ αυτές του τις απόψεις μπήκε από πολύ νωρίς στη λίστα των ανεπιθύμητων του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, ενώ παρακολουθούνταν από το FBI πολύ πριν από την κλιμάκωση της μακαρθικής παράνοιας. Για τα σημερινά δεδομένα, δηλαδή, θα βρισκόταν εκτός του «συνταγματικού τόξου» και οποιαδήποτε επαφή μαζί του θα θεωρούνταν δυνάμει μιασματική.
Τα κριτήρια πάντως με τα οποία η Νέα Δημοκρατία φέρεται να καταδίκασε κάθε επαφή με τον Τόνι Νέγκρι θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν και εναντίον άλλων προσωπικοτήτων, όπως ο Νέλσον Μαντέλα. Όπως είχαμε εξηγήσει και σε προηγούμενη στήλη, ο Μαντέλα ήδη από το 1961 συνεργάζεται με το Κομμουνιστικό Κόμμα της Νότιας Αφρικής για να δημιουργήσουν μαζί την οργάνωση umkhonto we sizwe –ουσιαστικά το στρατιωτικό σκέλος του αφρικανικού εθνικού Κογκρέσου. Ο ίδιος μάλιστα θα συνεχίσει για αρκετά χρόνια να επιχειρηματολογεί υπέρ της ανάγκης χρήσης βίας εναντίον καθεστώτων που θεμελιώνουν την εξουσία τους στη βία. Για τη δράση του αυτή θα περάσει 27 χρόνια της ζωής του στη φυλακή –σχεδόν δηλαδή σε όσα είχε καταδικαστεί και ο «κομμουνιστής» Τόνι Νέγκρι.
Ενώ όμως και οι δύο θα προδώσουν, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, τις ιδέες της νιότης τους, ο Μαντέλα θα μετατραπεί τα τελευταία χρόνια της ζωής του σε σύμβολο αρκετών ηγετών της Δύσης –σε αντίθεση με τον Τόνι Νέγκρι που εξακολουθεί να προκαλεί την οργή και τον φόβο αυταρχικών καθεστώτων της Ανατολικής Μεσογείου.
Μιλώντας όμως για «τρομοκράτες» που έφτασαν στα ανώτερα αξιώματα των χωρών τους δεν μπορεί κανείς να ξεχάσει το αγαπημένο παιδί της ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας και των Πρασίνων, τον Γερμανό πρώην υπουργό Εξωτερικών Γιόσκα Φίσερ. Η φωτογραφία που τον παρουσιάζει να φορά κράνος και να χτυπά έναν αστυνομικό με λοστό κατά τη διάρκεια διαδήλωσης του 1973 έχει κάνει πολλές φορές τον γύρο του κόσμου (για ειρωνεία της τύχης μάλιστα ο αστυνομικός ονομαζόταν… Μαρξ). Ο ίδιος ο Φίσερ μάλιστα δεν αρνήθηκε ποτέ τον ηγετικό του ρόλο στην οργάνωση Προλεταριακή Ένωση για τον Τρόμο και την Καταστροφή (Putzgruppe), η οποία πραγματοποιούσε επιθέσεις με μολότοφ εναντίον αστυνομικών. Η σοβαρότερη κατηγορία εναντίον του βέβαια αφορά το γεγονός ότι το όπλο με το οποίο δολοφονήθηκε ο υπουργός Εμπορίου του κρατιδίου της Εσης είχε βρεθεί στο αυτοκίνητό του.
Κι όμως, παρά το επαναστατικό παρελθόν του, ο Φίσερ μπορεί να περηφανεύεται ότι υπηρέτησε όσο ελάχιστοι υπουργοί τα συμφέροντα των οικονομικών ελίτ της Γερμανίας.
Κοιτάζοντας κανείς το παρελθόν κορυφαίων προσωπικοτήτων του προηγούμενου αιώνα συνειδητοποιεί ότι στα χρόνια της ακμής τους θα κατατάσσονταν από τη σημερινή ελληνική κυβέρνηση στην κατηγορία των τρομοκρατών. Το ίδιο θα συνέβαινε πιθανότατα και την περίοδο του Μεσοπολέμου… λίγο πριν από την άνοδο του φασισμού στην εξουσία.
Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών
tinanantsou.blogspot.gr
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Πέθανε ο στυλίστας Νάσος Κάτρης μια ημέρα μετά τον εμβολιασμό
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ο Λουτσέσκου αξιολογεί το ρόστερ του ΠΑΟΚ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
