2021-07-13 13:10:12
Από τον 16ο αιώνα η Μονή γνώρισε μεγάλη άνθηση. Ήταν η εποχή όπου ο Ηγούμενος (μετέπειτα Ιερομάρτυς) Κορνήλιος, έχτισε τους Ιερούς Ναούς του Ευαγγελισμού και του Αγίου Νικολάου και ένα ισχυρό τοίχος γύρω από την Μονή.
Η αδελφότητα έφτασε τότε στους 200 μοναχούς. Τον 16ο και 17ο αιώνα η Μονή δέχτηκε πολλές επιθέσεις από τους Καθολικούς Πολωνούς και Λιθουανούς και αργότερα από τους Σουηδούς και τους Γερμανούς.
Το 1920, η πόλη του Πσκώβ, μετά την συμφωνία του Τάρτου, παραχωρήθηκε στην Εσθονία. Έτσι η πολη βρέθηκε εκτός Ρωσικού εδάφους. Η Μονή συνέχισε να λειτουργεί κανονικά, ωστόσο οι Εσθονικές Αρχές προκαλούσαν πολλά και ποικίλα προβλήματα.
Στην δεκαετία του 1950 επαναζωογονήθηκε το μοναστήρι. Υπό την ηγουμενία του Γέροντα Αλυπίου (Βορώνωφ, +1975), αναστηλώθηκαν και επαναδιορθώθηκαν όλοι οι ναοί και τα κτίρια. Αυτήν την περίοδο αναγεννήθηκε και πνευματική ζωή της μονής.
Υπό την προστασία της Παναγίας στην Μονή αναδείχθηκαν μεγάλες μορφές. Υπό την πνευματική τους καθοδήγηση και με τις προσευχές τους, κρατήθηκε ζωντανή η παράδοση της Ορθόδοξης άσκησης και της πνευματικής καθοδήγησης (Στάρετς). Αυτήν την παράδοση έφεραν εως τις ημέρες μας δύο μεγάλες μορφές, οι Γέροντες Ιωάννης (Κρεστιανκιν) και Αντριάν (Κιρσάνωφ).
Σήμερα η μονή έχει δέκα ναούς. Στον ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου μπορεί κανείς να προσκυνήσει την θαυματουργή εικόνα της Παναγίας και το άφθαρτο Λείψανο του Αγίου Ιερομάρτυρος Κορνηλίου.
Ὁ Ἅγιος Ἱερομάρτυς Κορνήλιος γεννήθηκε το έτος 1501 στὴ Ρωσία, από εύπορη καὶ ευγενή οἰκογένεια. Έλαβε την εκπαίδευσή του κοντά σ' ένα γέροντα μοναχό στὴ μονή Μιρόζ του Πσκώφ, στην οποία τον απέστειλαν οἱ ευσεβείς γονείς του. Μετά το πέρας των σπουδών του αποφάσισε νὰ ακολουθήσει τὴν ὁδὸ τῆς μοναχικῆς πολιτείας καὶ νὰ γίνει μοναχός. Τὴν ἀπόφασή του αὐτὴ πραγματοποίησε, μὲ τὴ Χάρη του Θεού, ὅταν ἐπισκέφθηκε τὴν Μονὴ τῶν Σπηλαίων τοῦ Πσκὼφ καὶ ἐντυπωσιάσθηκε ἀπὸ τὴν κατανυκτικότητα τῶν ἱερῶν Ἀκολουθιῶν καὶ τὸ κάλλος τῆς φύσεως.
Σὲ ἡλικία 28 ἐτῶν ἐξελέγη Ηγούμενος της Μονής καὶ μερίμνησε γιὰ την κατὰ Θεό προκοπὴ καὶ αύξηση αὐτῆς. Ἐπὶ τῶν ἡμερῶν του ὁ ἀριθμὸς τῶν μοναχῶν αὐξήθηκε ἀπὸ 15 σὲ 200. Παράλληλα ὁ Ὅσιος φρόντισε γιὰ τὴν ἀνακαίνιση τῆς Μονῆς καὶ τὴν ἀνέγερση ναῶν ἐντὸς αὐτῆς καὶ καλλιέργησε τὸ φιλανθρωπικὸ ἔργο τῆς Μονῆς στοὺς λαοὺς τῶν Αιστιῶν καὶ τῶν Σαετίων ποὺ ζοῦσαν στὴν περιοχή. Διάδωσε τὴν Ὀρθοδοξία, ἔκτισε ναούς, πανδοχεῖα, ὀρφανοτροφεῖα καὶ οἰκοτροφεῖα γιὰ τοὺς ἀσθενεῖς καὶ τοὺς πτωχούς. Κατὰ τὴν διάρκεια φοβεροῦ λοιμοῦ στὴν περιοχὴ τοῦ Πσκὼφ, ὁ Ὅσιος Κορνήλιος, μιμούμενος τὸν Ἅγιο Ἰωάννη τὸν Ἐλεήμονα, συμπαραστεκόταν στοὺς ἀσθενεῖς φροντίζοντάς τους, τοὺς κοινωνοῦσε καὶ ἔψαλλε τὴν ἐξόδιο Ἀκολουθία σὲ ἐκείνους ποὺ ἀπέθνῃσκαν. Κατέγραφε μάλιστα τὰ ὀνόματα τὸν κεκοιμημένων σὲ ἕνα βιβλίο, ποὺ τὸ ἀποκαλοῦσε «πρυμναία βίβλο» - ἀπὸ τὸν συμβολισμὸ τῆς πρύμνης τοῦ πλοίου - καὶ τὰ μνημόνευε στὶς προσευχές του, ἀφοῦ τὸ βιβλίο αὐτὸ γιὰ τὸν Ὅσιο σήμαινε τὴ μνήμη τῶν κεκοιμημένων.
Κατὰ τὸν Λιβονικὸ πόλεμο ὁ Ὅσιος κήρυττε τὸν Χριστιανισμὸ στὶς κατεχόμενες πόλεις, ἀνήγειρε ναοὺς καὶ βοηθοῦσε γενναιόδωρα τοὺς Αιστίους καὶ Λιβονούς, οἱ ὁποῖοι χειμάζονταν ἀπὸ τὸν πόλεμο. Μέσα στὴ Μονὴ περιποιόταν μὲ αὐταπάρνηση τοὺς τραυματίες καὶ ἀκρωτηριασμένους, ἐνταφίαζε τοὺς νεκροὺς στὰ σπήλαια καὶ χάραζε τὰ ὀνόματά τους στὸ Συνοδικὸ τῆς Μονῆς, ὑπὲρ τῆς αἰωνίας μνήμης αὐτῶν. Ἀκόμη καὶ στὶς πολεμικὲς ἐπιχειρήσεις ὁ Ὅσιος δὲν δίστασε νὰ συμπαρασταθεῖ στοὺς πολεμιστές. Τὸ ἔτος 1570, εὐλόγησε τὰ Ρώσικα στρατεύματα ποὺ πολιορκοῦσαν τὴν πόλη τοῦ Θελὶν καὶ τὴν ἴδια μέρα οἱ πολιορκημένοι Γερμανοὶ παρέδωσαν πράγματι οἰκιοθελῶς τὴν πόλη.
Επιπλέον, σε καιρὸ ειρήνης, ὁ Ὅσιος Κορνήλιος ἀσχολήθηκε μὲ τὴν συγγραφὴ καὶ τὴ συλλογὴ βιβλίων γιὰ τὴν Βιβλιοθήκη τῆς Μονῆς.
Ἡ Μονή τῶν Σπηλαίων ἀναδείχθηκε φάρος τῆς Ὀρθοδοξίας γιά τόν Ρωσικὸ λαὸ καί προμαχώνας ἐναντίον τῶν ἐξωτερικῶν ἐχθρών τῆς Ρωσίας. Ὅμως ὁ Ὅσιος ἔπεσε θῦμα τῶν ἐσωτερικῶν ταραχῶν πού ξέσπασαν στή χώρα καί ἀποκεφαλίσθηκε ἀπὸ τόν Τσάρο Ἰβὰν τόν Τρομερὸ, τό ἔτος 1570, σέ ἡλικία 69 ἐτῶν, ὅπως μᾶς πληροφορεῖ τό Χρονικὸ πού συνέταξε ὁ Ἱεροδιάκονος Πιτιρίμ.
Ὁ Τσάρος ἀμέσως ἀναγνώρισε ὅτι ὁ Όσιος ἔπεσε θύμα διαβολῆς καὶ συκοφαντιῶν καὶ ἀφοῦ μετανόησε μετέφερε ὁ ἴδιος τὸ ἱερὸ Λείψανο τοῦ Ὁσίου Κορνηλίου στή Μονή. Ὁ δρόμος τόν ὁποῖο διήνυσε ὁ Τσάρος φέροντας στά χέρια του τὸ ματωμένο Λείψανο τοῦ Ὁσίου ὀνομάσθηκε «ὁδός του αἵματος». Τὸ ἱερὸ σκήνωμα ἐνταφιάσθηκε στὴ Μονὴ τῶν Σπηλαίων, ὅπου καὶ παρέμεινε ἄφθορο ἐπὶ 120 χρόνια. Τὸ ἔτος 1690 ἀνεκομίσθη ἀπὸ τὸν Μητροπολίτη Πσκὼφ καὶ Ἰζμπὸρκ Μάρκελλο, στὸν Καθεδρικὸ Ναὸ τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου. Νέα ἀνακομιδὴ τῶν ἱερῶν Λειψάνων ἔγινε κατὰ τὰ ἔτη 1872 καὶ 1892, ὁπότε καὶ τὰ ἐναπέθεσαν ἐντὸς νέων θηκῶν.
Η Ιερά Μονή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου των Σπηλαίων του Πσκώφ, βρίσκεται 50 χιλιόμετρα από την πόλη του Πσκώβ και 340 χιλιόμετρα από την Αγία Πετρούπολη. Η Μονή εγκαινιάστηκε στις 15/28 Αυγούστου 1473. Είναι η ημέρα όπου ο ιδρυτής της ο Άγιος Ιωνάς (Σέσνικ) εγκαινίασε τον ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Η μοναστική ζωή είχε αρχίσει νωρίτερα, όταν ερημίτες ήρθαν για να ασκητέψουν στα σπήλαια της περιοχής. Αργότερα ερχόνταν εκεί πιστοί για να προσκυνήσουν το λείψανο του αγ. Μάρκου του ερημίτη.
Πηγή
paraklisi
Η αδελφότητα έφτασε τότε στους 200 μοναχούς. Τον 16ο και 17ο αιώνα η Μονή δέχτηκε πολλές επιθέσεις από τους Καθολικούς Πολωνούς και Λιθουανούς και αργότερα από τους Σουηδούς και τους Γερμανούς.
Το 1920, η πόλη του Πσκώβ, μετά την συμφωνία του Τάρτου, παραχωρήθηκε στην Εσθονία. Έτσι η πολη βρέθηκε εκτός Ρωσικού εδάφους. Η Μονή συνέχισε να λειτουργεί κανονικά, ωστόσο οι Εσθονικές Αρχές προκαλούσαν πολλά και ποικίλα προβλήματα.
Στην δεκαετία του 1950 επαναζωογονήθηκε το μοναστήρι. Υπό την ηγουμενία του Γέροντα Αλυπίου (Βορώνωφ, +1975), αναστηλώθηκαν και επαναδιορθώθηκαν όλοι οι ναοί και τα κτίρια. Αυτήν την περίοδο αναγεννήθηκε και πνευματική ζωή της μονής.
Υπό την προστασία της Παναγίας στην Μονή αναδείχθηκαν μεγάλες μορφές. Υπό την πνευματική τους καθοδήγηση και με τις προσευχές τους, κρατήθηκε ζωντανή η παράδοση της Ορθόδοξης άσκησης και της πνευματικής καθοδήγησης (Στάρετς). Αυτήν την παράδοση έφεραν εως τις ημέρες μας δύο μεγάλες μορφές, οι Γέροντες Ιωάννης (Κρεστιανκιν) και Αντριάν (Κιρσάνωφ).
Σήμερα η μονή έχει δέκα ναούς. Στον ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου μπορεί κανείς να προσκυνήσει την θαυματουργή εικόνα της Παναγίας και το άφθαρτο Λείψανο του Αγίου Ιερομάρτυρος Κορνηλίου.
Ὁ Ἅγιος Ἱερομάρτυς Κορνήλιος γεννήθηκε το έτος 1501 στὴ Ρωσία, από εύπορη καὶ ευγενή οἰκογένεια. Έλαβε την εκπαίδευσή του κοντά σ' ένα γέροντα μοναχό στὴ μονή Μιρόζ του Πσκώφ, στην οποία τον απέστειλαν οἱ ευσεβείς γονείς του. Μετά το πέρας των σπουδών του αποφάσισε νὰ ακολουθήσει τὴν ὁδὸ τῆς μοναχικῆς πολιτείας καὶ νὰ γίνει μοναχός. Τὴν ἀπόφασή του αὐτὴ πραγματοποίησε, μὲ τὴ Χάρη του Θεού, ὅταν ἐπισκέφθηκε τὴν Μονὴ τῶν Σπηλαίων τοῦ Πσκὼφ καὶ ἐντυπωσιάσθηκε ἀπὸ τὴν κατανυκτικότητα τῶν ἱερῶν Ἀκολουθιῶν καὶ τὸ κάλλος τῆς φύσεως.
Σὲ ἡλικία 28 ἐτῶν ἐξελέγη Ηγούμενος της Μονής καὶ μερίμνησε γιὰ την κατὰ Θεό προκοπὴ καὶ αύξηση αὐτῆς. Ἐπὶ τῶν ἡμερῶν του ὁ ἀριθμὸς τῶν μοναχῶν αὐξήθηκε ἀπὸ 15 σὲ 200. Παράλληλα ὁ Ὅσιος φρόντισε γιὰ τὴν ἀνακαίνιση τῆς Μονῆς καὶ τὴν ἀνέγερση ναῶν ἐντὸς αὐτῆς καὶ καλλιέργησε τὸ φιλανθρωπικὸ ἔργο τῆς Μονῆς στοὺς λαοὺς τῶν Αιστιῶν καὶ τῶν Σαετίων ποὺ ζοῦσαν στὴν περιοχή. Διάδωσε τὴν Ὀρθοδοξία, ἔκτισε ναούς, πανδοχεῖα, ὀρφανοτροφεῖα καὶ οἰκοτροφεῖα γιὰ τοὺς ἀσθενεῖς καὶ τοὺς πτωχούς. Κατὰ τὴν διάρκεια φοβεροῦ λοιμοῦ στὴν περιοχὴ τοῦ Πσκὼφ, ὁ Ὅσιος Κορνήλιος, μιμούμενος τὸν Ἅγιο Ἰωάννη τὸν Ἐλεήμονα, συμπαραστεκόταν στοὺς ἀσθενεῖς φροντίζοντάς τους, τοὺς κοινωνοῦσε καὶ ἔψαλλε τὴν ἐξόδιο Ἀκολουθία σὲ ἐκείνους ποὺ ἀπέθνῃσκαν. Κατέγραφε μάλιστα τὰ ὀνόματα τὸν κεκοιμημένων σὲ ἕνα βιβλίο, ποὺ τὸ ἀποκαλοῦσε «πρυμναία βίβλο» - ἀπὸ τὸν συμβολισμὸ τῆς πρύμνης τοῦ πλοίου - καὶ τὰ μνημόνευε στὶς προσευχές του, ἀφοῦ τὸ βιβλίο αὐτὸ γιὰ τὸν Ὅσιο σήμαινε τὴ μνήμη τῶν κεκοιμημένων.
Κατὰ τὸν Λιβονικὸ πόλεμο ὁ Ὅσιος κήρυττε τὸν Χριστιανισμὸ στὶς κατεχόμενες πόλεις, ἀνήγειρε ναοὺς καὶ βοηθοῦσε γενναιόδωρα τοὺς Αιστίους καὶ Λιβονούς, οἱ ὁποῖοι χειμάζονταν ἀπὸ τὸν πόλεμο. Μέσα στὴ Μονὴ περιποιόταν μὲ αὐταπάρνηση τοὺς τραυματίες καὶ ἀκρωτηριασμένους, ἐνταφίαζε τοὺς νεκροὺς στὰ σπήλαια καὶ χάραζε τὰ ὀνόματά τους στὸ Συνοδικὸ τῆς Μονῆς, ὑπὲρ τῆς αἰωνίας μνήμης αὐτῶν. Ἀκόμη καὶ στὶς πολεμικὲς ἐπιχειρήσεις ὁ Ὅσιος δὲν δίστασε νὰ συμπαρασταθεῖ στοὺς πολεμιστές. Τὸ ἔτος 1570, εὐλόγησε τὰ Ρώσικα στρατεύματα ποὺ πολιορκοῦσαν τὴν πόλη τοῦ Θελὶν καὶ τὴν ἴδια μέρα οἱ πολιορκημένοι Γερμανοὶ παρέδωσαν πράγματι οἰκιοθελῶς τὴν πόλη.
Επιπλέον, σε καιρὸ ειρήνης, ὁ Ὅσιος Κορνήλιος ἀσχολήθηκε μὲ τὴν συγγραφὴ καὶ τὴ συλλογὴ βιβλίων γιὰ τὴν Βιβλιοθήκη τῆς Μονῆς.
Ἡ Μονή τῶν Σπηλαίων ἀναδείχθηκε φάρος τῆς Ὀρθοδοξίας γιά τόν Ρωσικὸ λαὸ καί προμαχώνας ἐναντίον τῶν ἐξωτερικῶν ἐχθρών τῆς Ρωσίας. Ὅμως ὁ Ὅσιος ἔπεσε θῦμα τῶν ἐσωτερικῶν ταραχῶν πού ξέσπασαν στή χώρα καί ἀποκεφαλίσθηκε ἀπὸ τόν Τσάρο Ἰβὰν τόν Τρομερὸ, τό ἔτος 1570, σέ ἡλικία 69 ἐτῶν, ὅπως μᾶς πληροφορεῖ τό Χρονικὸ πού συνέταξε ὁ Ἱεροδιάκονος Πιτιρίμ.
Ὁ Τσάρος ἀμέσως ἀναγνώρισε ὅτι ὁ Όσιος ἔπεσε θύμα διαβολῆς καὶ συκοφαντιῶν καὶ ἀφοῦ μετανόησε μετέφερε ὁ ἴδιος τὸ ἱερὸ Λείψανο τοῦ Ὁσίου Κορνηλίου στή Μονή. Ὁ δρόμος τόν ὁποῖο διήνυσε ὁ Τσάρος φέροντας στά χέρια του τὸ ματωμένο Λείψανο τοῦ Ὁσίου ὀνομάσθηκε «ὁδός του αἵματος». Τὸ ἱερὸ σκήνωμα ἐνταφιάσθηκε στὴ Μονὴ τῶν Σπηλαίων, ὅπου καὶ παρέμεινε ἄφθορο ἐπὶ 120 χρόνια. Τὸ ἔτος 1690 ἀνεκομίσθη ἀπὸ τὸν Μητροπολίτη Πσκὼφ καὶ Ἰζμπὸρκ Μάρκελλο, στὸν Καθεδρικὸ Ναὸ τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου. Νέα ἀνακομιδὴ τῶν ἱερῶν Λειψάνων ἔγινε κατὰ τὰ ἔτη 1872 καὶ 1892, ὁπότε καὶ τὰ ἐναπέθεσαν ἐντὸς νέων θηκῶν.
Η Ιερά Μονή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου των Σπηλαίων του Πσκώφ, βρίσκεται 50 χιλιόμετρα από την πόλη του Πσκώβ και 340 χιλιόμετρα από την Αγία Πετρούπολη. Η Μονή εγκαινιάστηκε στις 15/28 Αυγούστου 1473. Είναι η ημέρα όπου ο ιδρυτής της ο Άγιος Ιωνάς (Σέσνικ) εγκαινίασε τον ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Η μοναστική ζωή είχε αρχίσει νωρίτερα, όταν ερημίτες ήρθαν για να ασκητέψουν στα σπήλαια της περιοχής. Αργότερα ερχόνταν εκεί πιστοί για να προσκυνήσουν το λείψανο του αγ. Μάρκου του ερημίτη.
Πηγή
paraklisi
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Δείτε τα νούμερα τηλεθέασης στo Prime Time! (12/7/2021)
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
