2021-07-28 10:46:21
Ο Δημήτριος Τσελεγγίδης, καθηγητής Δογματικής της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, μιλά για τον γέροντα Εφραίμ Κατουνακιώτη
Ο γέροντας Εφραίμ ήταν κατά κυριολεξία ένας αυθεντικός άνθρωπος του Θεού. Ο Τριαδικός Θεός τον πλούτισε με πολλά και λαμπρά χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος. Ηταν αληθινά ταπεινός και βαθύτατα ευσπλαχνικός. Είχε σχεδόν καθημερινώς θεοφάνιες. Ηταν διορατικός, ένας αλάθητος αξονικός τομογράφος. Ηταν εμπειρικός γνώστης του παραδείσου και της κολάσεως. Ηταν αισθητή ευωδία Χριστού. Ολιγόλογος, ομιλούσε μόνο όταν είχε άνωθεν πληροφορία. Συχνά έλεγε «εκ πείρας», κι εννοούσε την αγιοπνευματική εμπειρία και πληροφόρηση, καρπός της αδιάλειπτης προσευχής υπέρ πάντων, ζώντων και κεκοιμημένων. Ηταν άνθρωπος της με πολύ υπομονής αντιμετώπισης θλίψεως.
Χρήσιμο είναι το πως απέκτησε τα χαρίσματα αυτά. Ο γέροντας Εφραίμ με την κεκαθαρμένη πνευματική όραση έβλεπε την πρωτογενή αιτία της αμαρτίας και πρότεινε την ασφαλή μέθοδο εξόδου
. Η βιωματική μετάνοια είχε ως αφετηρία την αυτοεπίσκεψή του, την αληθινή αυτογνωσία και εξ αυτής φυσιολογική ταπεινοφροσύνη, την οποία ακολουθούσε. Από την κατάσταση αυτή γεννιούνταν προσευχή με πνευματική εγρήγορση και άκρα προσευχή του νοός από τη στιγμή που τελείωνε η Θεία Λειτουργία μέχρι την ώρα τελέσεως της επόμενης.
Γι’αυτό και κάθε Λειτουργία ήταν πάντοτε μία θεοφάνεια, βιούμενη από τον ίδιον έντονα ψυχοσωματικώς. Παρά τα σπάνια πνευματικά χαρίσματά του που έβλεπε και βίωνε, γνώριζε αυθεντικά τον εαυτό του με το φως της άκτισης Θείας Δόξας. Βλέποντας την προσωπική ανεπάρκειά του, παρέμενε ταπεινός. Τα όποια χαρίσματα ήταν φυσικά προσόντα του Τριαδικού Θεού, δεν ήταν αναφαίρετο κτήμα του.
Μου είχε πει δύο παραδείγματα για την απουσία της κενοδοξίας. «Έχεις δει το παγώνι όταν ανοίγει την ουρά του; Γυρίζει το κεφάλι, κοιτάζει την ουρά και εντυπωσιάζεται από το θέμα. Όταν όμως κοιτάξει τα πόδια του, που δεν είναι όμορφα, αμέσως την μαζεύει».
Το δεύτερο. Ο γέροντας Ιωσήφ μετά το τέλος μιας Λειτουργία του έδωσε ένα αδιάβροχο, που του είχε δώσει ένα επισκέπτης, που για την εποχή εκείνη ήταν ένα σπάνιο είδος. Ο γέροντας Εφραίμ δε γνώριζε τι ήταν αυτό, αλλά του είπε πως δεν έχει σύννεφα και δε θα βρέξει. Όντως, άρχισε να η βροχή και το φόρεσε, μένοντας κατάπληκτος από την εμπειρία. Ωστόσο, ήταν δανεικό κι έπρεπε να το επιστρέψει. Μου λέει, για το περιστατικό αυτό: «Όταν έβρεχε κι έβλεπα πως δε βρέχομαι αυτό εξαρτιόταν από το αδιάβροχο, που ήταν δωρεά κι έπρεπε να το δώσω πίσω. Έτσι είναι και τα χαρίσματα που μου έδωσε ο Θεός, και δεν έχω λόγο να υπερηφανεύομαι γι’αυτά».
Η ευσπλαχνία, ένα από τα κύρια στοιχεία του, φαινόταν από την σχέση που είχε με τους επισκέπτες. Η ενότητα της Εκκλησίας ήταν ένα σημείο στο οποίο ήταν εξαιρετικά ευαίσθητος, γιατί ήταν το ζητούμενο από τον ίδιο τον Χριστό. Την ενότητα την έβλεπε ως τη μεγαλύτερη ελεημοσύνη στον συνάνθρωπο, καθώς διά τη Εκκλησίας πετυχαίνετε η πνευματική σύνδεση με τον Χριστό, που είναι το ύψιστο ζητούμενο. Άνοιγε τα σπλάχνα του στον κόσμο για να μας δημιουργήσει τον πόθο για τη ενότητα.
Κάποτε με ρώτησε αν μπορούσα να του δώσω τον ορισμό του Θεού. Απέφυγα να το κάμω. Τότε μου είπε πως ο Θεός είναι οικτίρμων, ελεήμων, μακρόθυμος και πολυεύσπλαχνος. Αυτή η εντολή δενόταν με την αγάπη που είχε για εμάς, για να έχουμε την ενότητα και μας εκάλυπτε με έναν τρόπο άκρως ισορροπημένο λέγοντας πως γι’αυτά εγγυάται ο Χριστός.
Να έχουμε την ευχή και τις πρεσβείες του ώστε μιμούμεθα βιωματικώς τις αρετές του, για να γίνουμε συμπολίτες του στον Ουρανό όπως ήταν και ο υπέρτατος πόθος του.
Πηγή: vimaorthodoxias
paraklisi
Ο γέροντας Εφραίμ ήταν κατά κυριολεξία ένας αυθεντικός άνθρωπος του Θεού. Ο Τριαδικός Θεός τον πλούτισε με πολλά και λαμπρά χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος. Ηταν αληθινά ταπεινός και βαθύτατα ευσπλαχνικός. Είχε σχεδόν καθημερινώς θεοφάνιες. Ηταν διορατικός, ένας αλάθητος αξονικός τομογράφος. Ηταν εμπειρικός γνώστης του παραδείσου και της κολάσεως. Ηταν αισθητή ευωδία Χριστού. Ολιγόλογος, ομιλούσε μόνο όταν είχε άνωθεν πληροφορία. Συχνά έλεγε «εκ πείρας», κι εννοούσε την αγιοπνευματική εμπειρία και πληροφόρηση, καρπός της αδιάλειπτης προσευχής υπέρ πάντων, ζώντων και κεκοιμημένων. Ηταν άνθρωπος της με πολύ υπομονής αντιμετώπισης θλίψεως.
Χρήσιμο είναι το πως απέκτησε τα χαρίσματα αυτά. Ο γέροντας Εφραίμ με την κεκαθαρμένη πνευματική όραση έβλεπε την πρωτογενή αιτία της αμαρτίας και πρότεινε την ασφαλή μέθοδο εξόδου
Γι’αυτό και κάθε Λειτουργία ήταν πάντοτε μία θεοφάνεια, βιούμενη από τον ίδιον έντονα ψυχοσωματικώς. Παρά τα σπάνια πνευματικά χαρίσματά του που έβλεπε και βίωνε, γνώριζε αυθεντικά τον εαυτό του με το φως της άκτισης Θείας Δόξας. Βλέποντας την προσωπική ανεπάρκειά του, παρέμενε ταπεινός. Τα όποια χαρίσματα ήταν φυσικά προσόντα του Τριαδικού Θεού, δεν ήταν αναφαίρετο κτήμα του.
Μου είχε πει δύο παραδείγματα για την απουσία της κενοδοξίας. «Έχεις δει το παγώνι όταν ανοίγει την ουρά του; Γυρίζει το κεφάλι, κοιτάζει την ουρά και εντυπωσιάζεται από το θέμα. Όταν όμως κοιτάξει τα πόδια του, που δεν είναι όμορφα, αμέσως την μαζεύει».
Το δεύτερο. Ο γέροντας Ιωσήφ μετά το τέλος μιας Λειτουργία του έδωσε ένα αδιάβροχο, που του είχε δώσει ένα επισκέπτης, που για την εποχή εκείνη ήταν ένα σπάνιο είδος. Ο γέροντας Εφραίμ δε γνώριζε τι ήταν αυτό, αλλά του είπε πως δεν έχει σύννεφα και δε θα βρέξει. Όντως, άρχισε να η βροχή και το φόρεσε, μένοντας κατάπληκτος από την εμπειρία. Ωστόσο, ήταν δανεικό κι έπρεπε να το επιστρέψει. Μου λέει, για το περιστατικό αυτό: «Όταν έβρεχε κι έβλεπα πως δε βρέχομαι αυτό εξαρτιόταν από το αδιάβροχο, που ήταν δωρεά κι έπρεπε να το δώσω πίσω. Έτσι είναι και τα χαρίσματα που μου έδωσε ο Θεός, και δεν έχω λόγο να υπερηφανεύομαι γι’αυτά».
Η ευσπλαχνία, ένα από τα κύρια στοιχεία του, φαινόταν από την σχέση που είχε με τους επισκέπτες. Η ενότητα της Εκκλησίας ήταν ένα σημείο στο οποίο ήταν εξαιρετικά ευαίσθητος, γιατί ήταν το ζητούμενο από τον ίδιο τον Χριστό. Την ενότητα την έβλεπε ως τη μεγαλύτερη ελεημοσύνη στον συνάνθρωπο, καθώς διά τη Εκκλησίας πετυχαίνετε η πνευματική σύνδεση με τον Χριστό, που είναι το ύψιστο ζητούμενο. Άνοιγε τα σπλάχνα του στον κόσμο για να μας δημιουργήσει τον πόθο για τη ενότητα.
Κάποτε με ρώτησε αν μπορούσα να του δώσω τον ορισμό του Θεού. Απέφυγα να το κάμω. Τότε μου είπε πως ο Θεός είναι οικτίρμων, ελεήμων, μακρόθυμος και πολυεύσπλαχνος. Αυτή η εντολή δενόταν με την αγάπη που είχε για εμάς, για να έχουμε την ενότητα και μας εκάλυπτε με έναν τρόπο άκρως ισορροπημένο λέγοντας πως γι’αυτά εγγυάται ο Χριστός.
Να έχουμε την ευχή και τις πρεσβείες του ώστε μιμούμεθα βιωματικώς τις αρετές του, για να γίνουμε συμπολίτες του στον Ουρανό όπως ήταν και ο υπέρτατος πόθος του.
Πηγή: vimaorthodoxias
paraklisi
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ἐγκώμιον εἰς τὸν Ἅγιον Ἀπόστολον Παῦλον - Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
