2021-08-20 10:05:34
του δρ. Αλέξη Δεληβοριά
Οι δίδυμες διαστημοσυσκευές Voyager 1 & 2 σχεδιάστηκαν για την εξερεύνηση των γιγάντιων πλανητών του Ηλιακού συστήματος. Παρά την ονομασία του, το Voyager 2 εκτοξεύθηκε στις 20 Αυγούστου του 1977, 16 ημέρες πριν το Voyager 1, το οποίο ωστόσο έφτασε πρώτο στον Δία και τον Κρόνο, καθώς ακολούθησε μία συντομότερη τροχιά. Στην συνέχεια, όμως, η πορεία του το απομάκρυνε όλο και πιο πολύ από το επίπεδο πάνω στο οποίο κινούνται οι πλανήτες, ενώ από τον Αύγουστο του 2012, το Voyager 1 εξήλθε από την σφαίρα της επιρροής του Ήλιου που ορίζει ο Ηλιακός άνεμος και το μαγνητικό του πεδίο, ταξιδεύοντας έκτοτε μέσα στο μεσοαστρικό Διάστημα.
Το Voyager 2, αντιθέτως, ακολούθησε μία διαφορετική τροχιά, που του επέτρεψε, εκτός από τον Δία και τον Κρόνο, να διαβεί και από την διαστημική γειτονιά του Ουρανού και του Ποσειδώνα, παραμένοντας μέχρι σήμερα το μοναδικό διαστημικό σκάφος που έχει επισκεφθεί τους δύο αυτούς απομακρυσμένους πλανήτες.
Υπενθυμίζουμε εδώ ότι ο Ηλιακός άνεμος, μία ασταμάτητη ροή φορτισμένων σωματιδίων από την επιφάνεια του Ήλιου, «παρασέρνει» μέρος από το μαγνητικό του πεδίο στο Διάστημα, σχηματίζοντας γύρω από το Ηλιακό σύστημα μία προστατευτική «φυσαλίδα», την ηλιόσφαιρα. Το απώτατο όριο στο οποίο εκτείνεται η μαγνητική επιρροή του Ήλιου φτάνει μέχρι την επιφάνεια αυτής της φυσαλίδας (προς την κατεύθυνση που κινείται ο Ήλιος και το Ηλιακό μας σύστημα, καθώς περιφέρονται γύρω από το γαλαξιακό κέντρο) και ονομάζεται ηλιόπαυση. Η ηλιόπαυση βρίσκεται σε απόσταση περίπου 121-122 ΑΜ (1ΑΜ ισούται με την μέση απόσταση της Γης από τον Ήλιο), ενώ πέρα από το όριο αυτό αρχίζει το μεσοαστρικό Διάστημα.
Το Voyager 2, από την άλλη, χρειάστηκε 41 ολόκληρα χρόνια προκειμένου να διαβεί την ηλιόπαυση, και από τις 5 Νοεμβρίου 2018 κινείται κι αυτό μέσα στο μεσοαστρικό Διάστημα του Γαλαξία. Σήμερα, δηλαδή, 44 χρόνια μετά την εκτόξευσή του και έχοντας απομακρυνθεί περισσότερα από 19 δισ. km (ή 127 ΑΜ) από τη Γη, το Voyager 2 έχει την «τιμή» να είναι η δεύτερη διαστημοσυσκευή, μετά το Voyager 1, που αφήνει πίσω της το Ηλιακό σύστημα.
Περισσότερες πληροφορίες για το μέλλον της διαστημικής εξερεύνησης μπορείτε να αντλήσετε από το βιβλίο της ψηφιακής παράστασης «Το Μέλλον στο Διάστημα», στον ακόλουθο σύνδεσμο:
to-mellon-sto-diasthma.pdf (eef.edu.gr)
Φωτογραφία: Καλλιτεχνική αναπαράσταση του Voyager 1, την στιγμή που εισέρχεται στο μεσοαστρικό Διάστημα.
Credit: NASA/JPL-Caltech
https://www.eef.edu.gr/el/arthra/san-simera-ektokseyetai-to-voyager-2/?fbclid=IwAR2EzCH-SHjQSL9tQSQyFTFGiwwSFErx7ZlBNyhzaLfqZIsa53m08eKWhto
tinanantsou.blogspot.gr
Οι δίδυμες διαστημοσυσκευές Voyager 1 & 2 σχεδιάστηκαν για την εξερεύνηση των γιγάντιων πλανητών του Ηλιακού συστήματος. Παρά την ονομασία του, το Voyager 2 εκτοξεύθηκε στις 20 Αυγούστου του 1977, 16 ημέρες πριν το Voyager 1, το οποίο ωστόσο έφτασε πρώτο στον Δία και τον Κρόνο, καθώς ακολούθησε μία συντομότερη τροχιά. Στην συνέχεια, όμως, η πορεία του το απομάκρυνε όλο και πιο πολύ από το επίπεδο πάνω στο οποίο κινούνται οι πλανήτες, ενώ από τον Αύγουστο του 2012, το Voyager 1 εξήλθε από την σφαίρα της επιρροής του Ήλιου που ορίζει ο Ηλιακός άνεμος και το μαγνητικό του πεδίο, ταξιδεύοντας έκτοτε μέσα στο μεσοαστρικό Διάστημα.
Το Voyager 2, αντιθέτως, ακολούθησε μία διαφορετική τροχιά, που του επέτρεψε, εκτός από τον Δία και τον Κρόνο, να διαβεί και από την διαστημική γειτονιά του Ουρανού και του Ποσειδώνα, παραμένοντας μέχρι σήμερα το μοναδικό διαστημικό σκάφος που έχει επισκεφθεί τους δύο αυτούς απομακρυσμένους πλανήτες.
Υπενθυμίζουμε εδώ ότι ο Ηλιακός άνεμος, μία ασταμάτητη ροή φορτισμένων σωματιδίων από την επιφάνεια του Ήλιου, «παρασέρνει» μέρος από το μαγνητικό του πεδίο στο Διάστημα, σχηματίζοντας γύρω από το Ηλιακό σύστημα μία προστατευτική «φυσαλίδα», την ηλιόσφαιρα. Το απώτατο όριο στο οποίο εκτείνεται η μαγνητική επιρροή του Ήλιου φτάνει μέχρι την επιφάνεια αυτής της φυσαλίδας (προς την κατεύθυνση που κινείται ο Ήλιος και το Ηλιακό μας σύστημα, καθώς περιφέρονται γύρω από το γαλαξιακό κέντρο) και ονομάζεται ηλιόπαυση. Η ηλιόπαυση βρίσκεται σε απόσταση περίπου 121-122 ΑΜ (1ΑΜ ισούται με την μέση απόσταση της Γης από τον Ήλιο), ενώ πέρα από το όριο αυτό αρχίζει το μεσοαστρικό Διάστημα.
Το Voyager 2, από την άλλη, χρειάστηκε 41 ολόκληρα χρόνια προκειμένου να διαβεί την ηλιόπαυση, και από τις 5 Νοεμβρίου 2018 κινείται κι αυτό μέσα στο μεσοαστρικό Διάστημα του Γαλαξία. Σήμερα, δηλαδή, 44 χρόνια μετά την εκτόξευσή του και έχοντας απομακρυνθεί περισσότερα από 19 δισ. km (ή 127 ΑΜ) από τη Γη, το Voyager 2 έχει την «τιμή» να είναι η δεύτερη διαστημοσυσκευή, μετά το Voyager 1, που αφήνει πίσω της το Ηλιακό σύστημα.
Περισσότερες πληροφορίες για το μέλλον της διαστημικής εξερεύνησης μπορείτε να αντλήσετε από το βιβλίο της ψηφιακής παράστασης «Το Μέλλον στο Διάστημα», στον ακόλουθο σύνδεσμο:
to-mellon-sto-diasthma.pdf (eef.edu.gr)
Φωτογραφία: Καλλιτεχνική αναπαράσταση του Voyager 1, την στιγμή που εισέρχεται στο μεσοαστρικό Διάστημα.
Credit: NASA/JPL-Caltech
https://www.eef.edu.gr/el/arthra/san-simera-ektokseyetai-to-voyager-2/?fbclid=IwAR2EzCH-SHjQSL9tQSQyFTFGiwwSFErx7ZlBNyhzaLfqZIsa53m08eKWhto
tinanantsou.blogspot.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Έλενα Χριστοπούλoυ: Σε συζητήσεις με το OPEN...
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
