Σε άρθρο της για το περιστατικό της κατάρριψης του τουρκικού αεροσκάφους από την Συρία, η Jerusalem Post γράφει μεταξύ άλλων:
Χωρίς καμιά αμφιβολία, η προβληματική οικονομία της Ευρώπης, και οι επερχόμενες εκλογές στην Αμερική, έχουν αφήσει μόνη της την Άγκυρα να παλεύει εναντίον του Μπααθικού δικτατορικού καθεστώτος της Δαμασκού.
Οι μεγάλες οικονομικές δυνατότητες των χωρών του Περσικού Κόλπου, μπορούν να χρηματοδοτούν την συριακή αντιπολίτευση, αλλά δεν μπορούν να της προσφέρουν κάποια απτή στρατιωτική υποστήριξη.
Έτσι, η κατάρριψη του τουρκικού Φάντομ, είχε σκοπό η Δαμασκός να επωφεληθεί από τα αδιέξοδα μεταξύ των περιφερειακών και των παγκόσμιων δυνάμεων, και να στείλει ένα σαφές μήνυμα στην πολιτική ένοπλη αντιπολίτευση, αναφορικά με την αμφισβητήσιμη τουρκική στρατιωτική δυνατότητα.
Η κατάρριψη δηλαδή, αποτελεί μια επίδειξη περιφρόνησης απέναντι στο ενδεχόμενο της τουρκικής εμπλοκής στις αναταραχές της Συρίας, και σε γενικότερο επίπεδο μια περιφρόνηση των ηγετικών φιλοδοξιών της Άγκυρας στην ευρύτερη περιοχή.
Και είναι σίγουρο, πως αν στη θέση του τουρκικού αεροσκάφους βρίσκονταν ένα ισραηλινό, η Συρία δεν θα επεδείκνυε τόσο θάρρος.
Θεωρητικά, η σύγκρουση μεταξύ Τουρκίας και Συρίας ισοδυναμεί με μια σύγκρουση μεταξύ του θεωρητικού ιδεαλισμού των φιλοδοξιών της Άγκυρας, και του πραγματιστικού ρεαλισμού του συριακού δικτατορικού καθεστώτος, που έχει ως βασικό του σκοπό την επιβίωση.
Δυστυχώς όμως, στην Μέση Ανατολή, μια χώρα όπως η Τουρκία, που αντιδρά στην στρατιωτική επιθετικότητα μόνο με λόγια και καταδίκες, δεν μπορεί να τρέφει σοβαρές ηγεμονικές φιλοδοξίες.
Πρόκειται για ένα πολύ σκληρό περιβάλλον, με συνεχείς συγκρούσεις χαμηλής έντασης, και με συμβατικούς πολέμους σε τακτά διαστήματα.
Για να το πούμε πιο απλά, ο Άσαντ δεν ανησυχεί τώρα, όσο θα ανησυχούσε αν η αεράμυνά του κατέρριπτε ένα βρετανικό, ένα ισραηλινό, ή ακόμη κι ένα αμερικανικό αεροπλάνο.
Οι φιλοδοξίες της Τουρκίας για ηγεμονική κυριαρχία στην περιοχή αυτή, αποτελούν ένα κενό γράμμα. Είναι σκέτα λόγια.
Για παράδειγμα, το 1998, στη διάρκεια της εκδίωξης του (φυλακισμένου σήμερα) Οτσαλάν, ο Χαφέζ Άσαντ είχε υποχωρήσει στις τουρκικές απειλές. Η άνοδος όμως του Ιράν σε πολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο, σε συνδυασμό με την άνοδο της Ρωσίας του Πούτιν, δημιουργούν σήμερα ένα πολύ διαφορετικό περιβάλλον ασφάλειας, από αυτό της δεκαετίας του 1990.
Παρόλα αυτά, η πρόσφατη κλιμάκωση μπορεί να αλλάξει την ροή του παιχνιδιού, σε σχέση με τις εντάσεις μεταξύ των δυο χωρών.
Το περιστατικό της κατάρριψης μπορεί να αλλάξει δραματικά την τουρκική κοινή γνώμη, που σήμερα δεν θέλει πόλεμο με την Συρία.
Οι πιλότοι συνεχίζουν να αγνοούνται. Αν είναι νεκροί, η παραδοσιακή εθνικό-θρησκευτική κουλτούρα των μαρτύρων, που ευδοκιμεί στην Τουρκία, μπορεί να κινητοποιήσει τις μάζες με στόχο την εκδίκηση εναντίον του Άσαντ.
Αν κα τα συμβατικά τουρκικά ΜΜΕ συνήθως στηρίζουν τις μεσοβέζικες λύσεις, σε τελική ανάλυση η Τουρκία δεν έχει σήμερα την επιλογή μιας μέσης οδού.
Συνεπώς, στο κοντινό μέλλον θα δούμε ή μια εισβολή στην Συρία, με αιχμή του δόρατος την Τουρκία, η οποία μπορεί να προκαλέσει ευρύτερο περιφερειακό πόλεμο, ή την απεμπόληση των νέο-οθωμανικών φιλοδοξιών της Άγκυρας, μαζί με μια επιστροφή στην κλασική τουρκική πολιτική του απομονωτισμού.
Κανένας ποτέ δεν προσκυνά έναν Σουλτάνο, που ανέχεται τόσες προσβολές.
S.A.
kostasxan.blogspot.com
