«Το μυαλό πηγαίνει με 240 χλμ. την ώρα συνεχώς. Δεν σταματάει. Κι αυτό μου δίνει ενέργεια. Αν μου έλεγε κάποιος στα 25 μου ότι ”έπειτα από δέκα χρόνια θα ξυπνάς στις 6:00 το πρωί, θα κοιμάσαι στη 1.00 το βράδυ, δεν θα ηρεμείς ποτέ και θα είσαι τόσο ευτυχισμένος”, δεν θα το πίστευα .Το παιδί είναι ωραίο να έρχεται σε μια στιγμή που θα μπορεί η ψυχή σου να το αγκαλιάσει και να εκτιμήσει αυτό το δώρο. Αν μου ερχόταν στα 25, θα είχα άλλη διαχείριση. Κι αυτό δεν έχει να κάνει με το καλό και το κακό. Σχετίζεται με το τι μπορεί κανείς να κάνεις ή πώς επιτρέπει στον εαυτό του να αλλάξει. Το παιδί είναι μια γενναία ανατροπή», εξομολογείται ο ίδιος για τον γιο του, Αχιλλέα.
«Όχι! Για εμένα ήταν πάντα η μαμά μου. Το καταλάβαινα από κανένα φίλο που μπαίνοντας σπίτι μπορεί να την κοίταζε λίγο παραπάνω από το κανονικό.Τα τελευταία χρόνια έχω αρχίσει να μαλακώνω»
«Νομίζω ότι έχω υπάρξει πολύ αυστηρός στη ζωή μου. Είναι γενναίο να μπορείς να επιτρέπεις στον άλλο να κάνει λάθη και να μην είσαι συνεχώς στα νύχια των ποδιών ώστε να τον αντιμετωπίσεις με τους δικούς σου όρους. Πιστεύω ότι τα τελευταία χρόνια έχω αρχίσει να μαλακώνω». Η συζήτηση δεν αργεί να οδηγηθεί στην καραντίνα και την επίδραση που αυτή είχε στη ζωή του. Όπως εξηγεί, «το βιώσαμε με τη σύντροφό μου μέσα στο σπίτι με τον δικό μας τρόπο και τις
δικές μας συνήθειες. Στην πρώτη καραντίνα δεν είχαμε την εγκυμοσύνη. Είχαμε όμως τον φόβο. Βγαίναμε, φορούσαμε γάντια, απολυμαίναμε τα παπούτσια, καθαρίζαμε τις σακούλες του σούπερ μάρκετ και τα προϊόντα. Τα κάναμε όλα. Πέρσι ήμασταν πια σε άλλη φάση. Η Γεωργία ήταν έγκυος και προσέχαμε με άλλο τρόπο. Είχε άλλη σοβαρότητα το θέμα. Το άγχος ήταν πάντα οι γονείς και οι άνθρωποί μας. Αυτοί που νιώθαμε ότι θα ταλαιπωρηθούν περισσότερο». Κάνοντας τον δικό του απολογισμό για τις ημέρες του εγκλεισμού, οι σκέψεις του είναι μπερδεμένες. «Δεν ξέρω τι να σου πρωτοπώ. Να σου πω ότι οι άνθρωποι τα βρήκανε με τον εαυτό τους; Δεν ξέρω. Κι αυτό γιατί είμαι όλη μέρα στον δρόμο και βλέπω ότι αν οι άνθρωποι είχαν στα αμάξια τους ένα κουμπί που βγάζει οπλοπολυβόλο, θα το χρησιμοποιούσαν. Για να καταλάβεις, σήμερα το πρωί κατέβηκα από το σπίτι μου για να παρκάρω καλύτερα το αυτοκίνητο. Ο δρόμος είναι μικρός και την ώρα που κάνω τη μανούβρα περνάει δίπλα μου ένα μηχανάκι με60 χλμ. την ώρα και παραλίγο να συγκρουστούμε. Σταματάει έτοιμος να κάνει χαμό. Του λέω “οδηγώ μηχανή είκοσι χρόνια, θα μου ζητήσεις και τα ρέστα που πας με τέτοια ταχύτητα σε έναν δρόμο ενώ με βλέπεις ότι έχω βγάλει αλάρμ και είμαι στη μέση;”. Αναιρείται λοιπόν αυτό που λέγαμε πολλοί στην αρχή ότι “ο κόσμος τα βρήκε με τον εαυτό του”»
«Δεν θα με δεις να μοιράζομαι πολύ προσωπικές στιγμές. Δεν έχεις πρόσβαση μέσα στο σπίτι μου. Έχεις πρόσβαση στις δουλειές μου και σε ορισμένα backstage κι αυτό με μέτρο» εξηγεί, ενώ σε ό,τι αφορά τη στιγμή που αποφάσισε να δημοσιεύσει μια φωτογραφία με τον γιο του, ανακοινώνοντας τον ερχομό του, δηλώνει: «Το μοιράστηκα με διακριτικότητα. Ήταν κάτι πολύ μεγάλο. Τη στιγμή που γεννήθηκε ο γιος μου δεν θα την ξεχάσω ποτέ γιατί από τότε η ζωή μου άλλαξε για πάντα. Έχουν περάσει έξι μήνες και δεν έχεις ξαναδεί αντίστοιχη στιγμή από το σπίτι μου και το μωρό μου. Δημοσιεύοντας προσωπικές στιγμές είναι σαν να δίνεις μια δέσμευση: να τα λες όλα! Όπως, για παράδειγμα, πιο παλιά μπορεί να είχε αναρωτηθεί κάποιος στο πλαίσιο συνέντευξης γιατί δεν μιλάω για τα προσωπικά
μου. Αυτό γίνεται γιατί μετά θα πρέπει να δίνω λόγο σε οποιαδήποτε αλλαγή έρθει στη ζωή μου. Αν δηλαδή σου έλεγα εγώ κάποτε με ποια ήμουν, θα έπρεπε να σου πω και πότε χώρισα αλλά και γιατί. Είναι σαν να σου δίνω το δικαίωμα να με ρωτάς ξανά και ξανά». Στο Διαδίκτυο υπάρχουν εικόνες και συμπεριφορές που του προκαλούν αμηχανία και εξηγεί το γιατί: «Θα σου δώσω ένα παράδειγμα. Υπάρχει μια τεράστια απώλεια ενός ανθρώπου της μουσικής, του πολιτισμού και της ιστορίας μας. Μιλάω για τον Μίκη Θεοδωράκη. Πρέπει δημόσια να πω κι εγώ ένα αντίο; Δηλαδή πριν από τα social, θα έπαιρνα το δελτίο ειδήσεων στα κανάλια και θα έλεγα “Γεια σας, είμαι ο Ορφέας Αυγουστίδης, μπορώ να βγω κι εγώ στον αέρα να πω πόσο λυπάμαι”; Κανείς δεν θα το σκεφτόταν έτσι. Όλο αυτό μου δημιουργεί μια αμηχανία».
Για το #Metoo είπε:
«Κάποια πράγματα δεν μας έκαναν μεγάλη εντύπωση. Κάποια άλλα όμως μας έκαναν. Κάποιοι άνθρωποι που μίλησαν μας συγκίνησαν γιατί όντως εκτέθηκαν κι αυτό ήταν πολύ γενναίο. Είδες όμως ότι σταμάτησε εκεί. Δηλαδή βγήκαν κάποιοι άνθρωποι, μίλησαν για κάποια πρόσωπα, η δικαιοσύνη ενεργοποιήθηκε για κάποιους συγκεκριμένους και τώρα; Όσο κι αν θέλουν κάποιοι να πουν ότι ο χώρος μου είναι μέσα στη λάσπη και στον βούρκο, δουλεύοντας δεκαέξι χρόνια και γνωρίζοντας και από τους γονείς μου κάποια πράγματα, είναι πολύ πιο καθαρός απ’ ό,τι ήταν πιο παλιά. Φυσικά υπάρχει βρομιά. Κι άλλη και άλλου τύπου. Όχι μόνο με σεξουαλικά κίνητρα. Και πιο ύπουλα. Αυτό που περίμενα να γίνει λοιπόν είναι να δούμε και κάτι από άλλους επαγγελματικούς χώρους. Για παράδειγμα, τον δικό σας (σ.σ. τον δημοσιογραφικό). Γιατί εγώ είχα ακούσει περισσότερες ιστορίες από εσάς παρά από εμάς. Και έλεγα “για να δούμε αν και οι άνθρωποι από αυτό τον χώρο που είναι παραδίπλα θα βγουν με το ίδιο θάρρος και την ίδια μανία να δείξουν κάποιους”. Νομίζω, για να μην είναι καταγγελτική η τοποθέτησή μου, ότι δεν άνοιξε ρουθούνι. Οπότε ωραίο το #MeToo, αλλά εντάξει… Είναι σαν να περιμένουν να τους δοθεί η αφορμή, αυτοί που θα έπρεπε να μιλήσουν, για να είναι safe. Ενώ η σπουδαιότητα του #MeToo είναι ότι είναι safeέτσι κι αλλιώς γιατί έχει σύμμαχo την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και όλους εμάς. Αν δεν νιώθεις ασφάλεια, τότε δεν υπάρχει #MeToo. Υπάρχουν τρεις άνθρωποι που μίλησαν για τρεις άλλους ανθρώπους»
Πηγή: TVNEA.COM
tvnea
