2021-10-08 10:47:58
Παρατίθεται μέρος εκ του πλήθους των Θαυματουργικών επεμβάσεων των Αγίων Πατέρων της Ι.Μ. Παντοκράτορος ΤΑΩ:
«...Ὅπου βούλεται Θεός, νικᾶται φύσεως τάξις»
Η οἰκογένειά μας, τοῦ Ε. καὶ τῆς Α. ἀπὸ τὴν Κύπρο, γνωρίσαμε τὸ Μοναστήρι καὶ τὴν ὕπαρξη τῶν Ἁγίων Πατέρων ἀπὸ μιὰ φιλικὴ οἰκογένεια, ἡ ὁποία μὲ τὴν σειρὰ της ἐπισκέφτηκε γιὰ πρώτη φορά τὴν
Μονὴ πρὶν ἀπὸ δύο περίπου χρόνια. Ἂν καὶ βρισκόμασταν τόσο μακριά, ὅταν παρουσιάστηκε στὴν ζωή μας ἕνα μεγάλοπρόβλημα-δίλημμα, ὁ νοῦς μας ἐκμηδένισε τὶς ἀνθρώπινες ἀποστάσεις κι ἔτρεξε στοὺς Ἁγίους Πατέρες στὴν Ραφήνα.
Ὁ Θεὸς μᾶς ἔχει χαρίσει δύο παιδάκια. Τὸ πρῶτο κοριτσάκι, ἡ Μαρία, γεννήθηκε ὑγιέστατο. Τὸ δεύτερο ὅμως, ὁ Ἀνδρέας, γεννήθηκε μὲ σύνδρομο Down. Δεχθήκαμε τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ θεωρήσαμε, ὅτι αὐτὸς εἶναι ὁ σταυρός, ποὺ μᾶς χάρισε ὁ Κύριος γιὰ τὴν σωτηρία τῆς ψυχῆς μας. Ἦρθε ὅμως πάλι ὁ καιρὸς καὶ περιμέναμε τὸ τρίτο μας παιδάκι
. Ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμή, ποὺ καταλάβαμε τὴν ἐγκυμοσύνη, τρέξαμε στοὺς γιατρούς, γιὰ νὰ κάνουμε τὶς καθιερωμένες ἐξετάσεις προγεννητικοῦ ἐλέγχου. Οἱ σχετικὲς αὐτὲς ἐξετάσεις ἐπιβεβαίωναν ἀπὸ τρεῖς κορυφαίους γιατροὺς ὅτι τὸ παιδί, ποὺ θὰ γεννιόταν, κατὰ 99,99% θὰ ἦταν καὶ αὐτὸ μὲ τὸ σύνδρομο Down, συνεπῶς ἔπρεπε ἄμεσα νά ... ἀποβληθεῖ Βρεθήκαμε στὸ μεγαλύτερο δίλημμα τῆς ζωῆς μας. Μαζί, λοιπόν, μὲ τὰ δύο μας παιδιά, χωρὶς νὰ ὑπολογίσουμε κόπο, χρόνο καὶ ἔξοδα, ἤρθαμε οἰκογενειακῶς ἀπὸ τὴν Κύπρο στὴν Ἀθήνα καὶ ἀπὸ ἐκεῖ τρέξαμε κατευθείαν στὸ Μοναστήρι. Μὲ κλάματα καὶ πολὺ πόνο πέσαμε μπροστὰ στὰ Ἅγια Λείψανα τῶν Ὁσιομαρτύρων καὶ παρακαλέσαμε ἱκετευτικὰ τὴν Γερόντισσα Στυλιανὴ νὰ μᾶς ἐπιτρέψει νὰ μείνουμε στὸ Μοναστήρι καὶ νὰ προσευχηθοῦμε μαζὶ μὲ τὴν Ἀδελφότητα, μήπως μᾶς λυπηθεῖ ὁ Θεὸς καὶ μᾶς ἐλεήσει.
Πράγματι, ἡ Γερόντισσα μᾶς δέχτηκε μὲ πολλὴ ἀγάπη καὶ μᾶς φιλοξένησε. Ἡ κάθε μέρα ἦταν γεμάτη ἀπὸ προσευχή, Λειτουργία, Παράκληση καὶ δάκρυα! Ὅταν ἦρθε ἡ μέρα νὰ φύγουμε, ἡ σύζυγός μου τελευταία στιγμὴ κλονίστηκε κι εἶχε λογισμό: «Ἄραγε, θὰ γίνει τὸ θαῦμα;»
Ἡ Γερόντισσα ὅμως τῆς μίλησε... καὶ μὲ τὴν ἀκράδαντη πίστη καὶ ἐλπίδα στὸν Θεὸ καὶ στοὺς Ἁγίους ποὺ τὴν διακρίνει, ἔκανε τὴν σύζυγό μου νὰ περιμένει μὲ ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη τὴν ἀπάντηση τοῦ Θεοῦ στὸ πρόβλημά μας!!!
Ἡ ἐπιστροφὴ πίσω, ἦταν πολὺ δύσκολη... Ὅλοι γύρω μας, συγγενεῖς καὶ φίλοι, μᾶς οἴκτειραν γιὰ τὴν στάση μας.... Μὲ πολλὴ προσευχή, δάκρυα καὶ ἀγωνία καὶ λαμβάνοντας θάρρος ἀπὸ τὶς προσευχὲς τῆς Γερόντισσας καὶ τῆς Ἀδελφότητας, πέρασε ὁ καιρός.
Ὅταν ἦρθε ἡ ὥρα, πρὸς κατάπληξη καὶ θαυμασμὸ ὅλων, ἀποκτήσαμε ἕνα ὑγιέστατο, χαριτωμένο κοριτσάκι, ἀποδεικνύοντας γιὰ μία ἀκόμη φορά ὅτι «ὅπου βούλεται Θεός, νικᾶται φύσεως τάξις» καὶ ὅτι «πάντα δυνατὰ τῷ πιστεύοντι».
Γιὰ νὰ ἐκφράσουμε τὴν μεγάλη χαρὰ καὶ εὐγνωμοσύνη μας, πρόσφατα βαφτίσαμε τὸ κοριτσάκι μας, δίνοντάς του τὸ ὄνομα τῆς σεβαστῆς Γερόντισσάς μας. Δὲν βλέπουμε τὴν ὥρα νὰ ἔρθουμε νὰ προσκυνήσουμε τοὺς Ἁγίους γιὰ νὰ ἐκφράσουμε τὴν ἄπειρη εὐγνωμοσύνη μας!
Εἶθε ὁ Θεὸς νὰ σᾶς σκέπει καὶ νὰ σᾶς δίνει δύναμη, γιὰ νὰ συνεχίζετε τὸ ψυχωφελέστατο ἔργο σας, καθὼς ἀποτελεῖ ἡ παρουσία σας ἀπίστευτη παραμυθία καὶ στήριγμα γιὰ ὅλους μας.
Τὴν εὐχή σας,
Ε. καὶ Α. Γ.
Κύπρος
=-=-=-=-=-=-=-=-=
«...Ἄν πράγματι ὑπάρχει Θεὸς καὶ Ἐσὺ εἶσαι Ἅγιος...»
Ονομάζομαι Τ.Α. καὶ ἔρχομαι συχνὰ στὸ Μοναστήρι γιατὶ παίρνω δύναμη. Ἔχω μία γειτόνισσα ποὺ γνωριζόμαστε χρόνια, ποὺ εἶναι φανατικὴ κομμουνίστρια καὶ δηλωμένη ἄθεη. Στὶς ἀρχές τοῦ καλοκαιριοῦ ποὺ εἰδωθήκαμε ἦταν χάλια, κλαμμένη καὶ ἀπελπισμένη. Προσφέρθηκα νὰ τὴν βοηθήσω σὲ ὅ,τι χρειάζεται. Τότε μοῦ ἐμπιστεύθηκε ὅτι ὁ σύζυγός της, ποὺ ἦταν μανιακὸς καπνιστής, προσεβλήθη ἀπὸ τὴν νόσο Birger. Ἀπὸ ὅσο κατάλαβα, ἐξαιτίας τοῦ καπνίσματος ἔφραξαν οἱ ἀρτηρίες τῶν ποδιῶν καὶ προκειμένου νὰ ζήσει ἔπρεπε νὰ τοῦ κόψουν τὰ πόδια σύριζα.
Ἡ γειτόνισσά μου ἔκλαιγε καὶ μονολογοῦσε: «Πενήντα χρονῶν ἄνθρωπος θὰ καθηλωθεῖ στὸ κρεβάτι γιὰ μία ὁλόκληρη ζωή. Θὰ τοῦ ἔρθει τρέλα, τὸ καταλαβαίνεις;» Σ’ αὐτὴν τὴν κατάσταση ποὺ ἦταν ἅρπαξα τὴν εὐκαιρία καὶ τῆς εἶπα, πώς, ἂν θελήσει καὶ πιστέψει ὅτι ὁ Θεὸς ὑπάρχει καὶ μᾶς ἀκούει καὶ παρακαλέσει γιὰ τὸν σύζυγό της, τότε τὰ πάντα εἶναι δυνατὰ γιὰ τὸν Θεό. Ἀρκεῖ νὰ θελήσει νὰ πιστέψει... Στὴν ἀρχὴ μὲ κοιτοῦσε παράξενα, μετὰ ὅμως μὲ ρώτησε: «Τί ἀκριβῶς πρέπει νὰ κάνω;» Καὶ τότε τῆς ὑποσχέθηκα, ὅτι θὰ τὴν πάω σὲ ἕναν χῶρο πού, ἂν παρακαλέσει μὲ πίστη, τότε σίγουρα ὅλα θὰ ἀλλάξουν!
Τὴν ἑπόμενη μέρα τὴν ἔφερα στὸ Μοναστήρι σας. Προσκυνήσαμε, ἀνάψαμε κεράκι, προσευχηθήκαμε μπροστὰ στὴν Ἁγ. Λάρνακα τῶν Ἁγίων Πατέρων, δώσαμε καὶ τὸ ὄνομά του γιὰ προσευχὴ καὶ φύγαμε. Ἀπὸ λεπτότητα δὲν τὴν ρώτησα τίποτα. Ἄφησα τὸν Θεὸ καὶ τοὺς Ἁγίους νὰ μιλήσουν στὴν καρδιά της.
Στὶς 2 Ἰουλίου ἦρθε ἐκείνη καὶ μὲ βρῆκε στὸ σπίτι μου καὶ σοκαρισμένη μοῦ ἐμπιστεύθηκε τὰ ἑξῆς:
«Ὅταν μὲ πῆγες στὸ Μοναστήρι, ἐγὼ ἀπὸ μέσα μου εἶχα μετανιώσει ποὺ σὲ ἀκολούθησα, ὅμως ντρεπόμουν νὰ σοῦ πῶ νὰ φύγουμε. Κι ὅταν μοῦ εἶπες νὰ προσκυνήσω ἐκεῖνο τὸ κουτὶ μὲ τὸ Λείψανο ποὺ ἦταν στὴν Ἐκκλησία, ἐγώ ὅλο ἀπιστία εἶπα ἀπὸ μέσα μου:
-Ἐσύ ποὺ εἶσαι ἐκεῖ μέσα δὲν ξέρω ἂν εἶσαι ζωντανὸς καὶ μὲ ἀκοῦς, οὔτε ξέρω ἂν εἶσαι Ἅγιος, ὅπως λένε... Ἂν ὅμως πράγματι ὑπάρχει Θεὸς καὶ Ἐσὺ εἶσαι Ἅγιος, κάνε σὲ παρακαλῶ οἱ γιατροὶ νὰ μὴν κόψουν τὰ πόδια τοῦ συζύγου μου σύριζα... Κρίμα δὲν εἶναι; Τουλάχιστον νὰ τοῦ τὰ κόψουν ἀπὸ αὐτὸ τὸ σημεῖο, (καί σκέφτηκε συγκεκριμένο σημεῖο, στὸ μέσο περίπου τῆς γάμπας), γιὰ νὰ μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νὰ βάλει μία τεχνητὴ ὑποστήριξη, νὰ μπορεῖ νὰ κάνει δυὸ βήματα καὶ νὰ αὐτοεξυπηρετεῖται.
Λίγο πρὶν τὴν ἐπέμβαση, πλησίασα τὸν γιατρό καὶ τὸν παρακάλεσα γιὰ μία ἀκόμη φορὰ ἂν γίνεται νὰ ἀλλάξει κάτι στὴν ἀπόφασή του καὶ ἐκεῖνος κατηγορηματικὰ μοῦ ἀπάντησε πώς ἂν ἐπιθυμῶ νὰ ζήσει ὁ σύζυγός μου, δὲν ὑπάρχει ἄλλη λύση... «πρέπει νὰ κόψουμε καὶ τὰ δυὸ πόδια ἀπὸ πάνω». Ἀπελπισμένη τότε σωριάστηκα στὶς καρέκλες ἔξω ἀπὸ τὸ χειρουργεῖο. Ὅταν τελείωσε ἡ ἐπέμβαση ὁ γιατρὸς ἔκπληκτος μὲ πλησίασε καὶ μοῦ εἶπε:
- «Δέν μπορῶ νὰ καταλάβω τὸ «πῶς» ἔγινε, ἀλλὰ ξαφνικὰ καθὼς τὸν ἑτοιμάζαμε γιὰ τὸ χειρουργεῖο, διαπιστώσαμε ὅτι οἱ ἀρτηρίες λειτουργοῦσαν φυσιολογικὰ μέχρι τὸ μέσο τῆς γάμπας. Ἔτσι δὲν τοῦ κόψαμε τὰ πόδια ἀπὸ πάνω ὅπως εἴχαμε ἀρχικὰ ἀποφασίσει, ἀλλὰ ἀπὸ ἐδῶ καὶ κάτω». Καὶ μοῦ ἔδειξε τὸ σημεῖο ποὺ ἐγὼ εἶχα στὸν νοῦ μου, ὅταν παρακάλεσα τὸν Ἅγιο ποὺ μὲ πῆγες. Ἔπαθα σὸκ κι ἔβαλα τὰ κλάματα.
Ἀπὸ τὴν ὥρα ἐκείνη χτυπάω τὸ κεφάλι μου... Τὶ χαζὴ ποὺ εἶμαι... ἔκανα κι ἐγὼ μία φορὰ προσευχὴ στὴν ζωή μου καὶ δὲν παρακάλεσα νὰ γίνει καλὰ ὁ ἄνθρωπος... Ἀλλά.. ἡ ἀπιστία μου φταίει... Ἔπρεπε νὰ γίνει αὐτό, γιὰ νὰ καταλάβω ἔστω καὶ ἀργά, ὅτι καὶ Θεὸς ὑπάρχει καὶ οἱ Ἅγιοι εἶναι ζωντανοί!»
Θεώρησα χρέος μου νὰ μὴν ἀποκρύψω τὸ συγκλονιστικὸ αὐτὸ περιστατικό, ἀλλὰ νὰ ὁμολογήσω αὐτὸ ποὺ ἔζησα καὶ νὰ σᾶς τὸ καταθέσω καὶ γραπτὰ πρὸς δόξαν τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν Ἁγίων
Πατέρων.
Μὲ πολὺ σεβασμό, Τ. Α.
Παλλήνη
=-=-=-=-=-=-=-=-=
«....μὲ ποιὸν τρόπο θὰ μὲ χειρουργοῦσαν»
Σπάρτη, Αὔγουστος 2007
Εἶμαι ἐτῶν 55 καὶ κατοικῶ στὴν Σπάρτη. Πρὶν λίγες ἡμέρες τὴν ὥρα ποὺ δούλευα, αἰσθάνθηκα πολὺ ἀδιάθετος. Ἀμέσως μὲ μετέφεραν στὸ νοσοκομεῖο τῆς Σπάρτης καὶ μοῦ ἔκαναν ἐξετάσεις. Ὅταν ὁ γιατρὸς εἶδε τὶς ἐξετάσεις, μοῦ εἶπε: - Ποῦ ἤσουν μέχρι τώρα;... Ἡ κατάστασή σου εἶναι σοβαρή. Οἱ πνεύμονες ἔχουν ὑγρό. Ἔχεις καὶ σοβαρὸ πρόβλημα στὴν καρδιά. Τὸ γρηγορότερο φεύγεις γιὰ Ἀθήνα.
Ἔτσι καὶ ἔγινε. Ἔφτασα στὴν Ἀθήνα τὸ Σάββατο καὶ στὸ νοσοκομεῖο θὰ ἔμπαινα τὴν Δευτέρα. Παρακάλεσα τὰ παιδιά μου τὴν Κυριακὴ νὰ μὲ πᾶνε νὰ προσκυνήσω στὴν Μονὴ Παντοκράτορος Νταοῦ Πεντέλης, τὰ Λείψανα τῶν Ἁγίων Πατέρων, τοὺς ὁποίους εὐλαβούμουν. Ὅταν ἔφτασα στὸ Μοναστήρι, στὴν αὐλὴ μέσα καὶ πρὶν ἀκόμη μπῶ στὴν Ἐκκλησία, αἰσθάνθηκα ἔντονη εὐωδία. Συγκινήθηκα... Μὲ δέος ἔπεσα πάνω στὴν Ἁγία Λάρνακα καὶ προσευχήθηκα μὲ ὅλη τὴν δύναμη τῆς ψυχῆς μου. Ἠρέμησα. Κάτι μοῦ ἔλεγε μέσα μου, ὅτι οἱ Ἅγιοι μὲ ἔχουν ἀναλάβει κι ὅλα θὰ πᾶνε καλά!
Τὴν ἄλλη μέρα τὸ πρωὶ ἔκανα εἰσαγωγὴ σὲ μεγάλο νοσοκομεῖο τῶν Ἀθηνῶν. Ξεκίνησαν οἱ ἐξετάσεις. Ἀπὸ τὸ ἕνα μηχάνημα μὲ ἔβγαζαν καὶ στὸ ἄλλο μὲ ἔβαζαν. Τὸ μεσημέρι ἦρθε ὁ γιατρὸς και μὲ εἶδε. Μοῦ εἶπε:
- Δυστυχῶς τὰ πράγματα εἶναι πολὺ δύσκολα! Ἡ κατάσταση τῆς καρδιᾶς σου εἶναι τέτοια, ποὺ δὲν μᾶς ἐπιτρέπει νὰ κάνουμε τὴν ἐπέμβαση. Ἀπ' τὴν ἄλλη, ἂν δὲν γίνει ἡ ἐπέμβαση νὰ ἀφαιρεθεῖ
τὸ ὑγρὸ ἀπὸ τοὺς πνεύμονες, δέν ἔχεις μπροστά σου ζωή. Πάντως ἂν ἀποφασίσεις τὸ χειρουργεῖο, θὰ χρειαστεῖ νὰ ὑπογράψεις ὅτι ἡ ἀπόφαση εἶναι δική σου, ὅτι γνωρίζεις τὸν κίνδυνο, κι ὅτι δὲν φέρει εὐθύνη ὁ γιατρὸς καὶ τὸ νοσοκομεῖο.
Τοῦ ἀπάντησα ἀμέσως ὅτι εἶμαι ἀποφασισμένος νὰ κάνω τὴν ἐπέμβαση καὶ ἐλπίζω στὸν Θεὸ καὶ τοὺς Ἁγίους, ὅτι θὰ μὲ βοηθήσουν.
Τὸ χειρουργεῖο προγραμματίστηκε γιὰ δύο μέρες ἀργότερα. Τὴν παραμονὴ τῆς ἐπέμβασης τὸ βράδυ, εἶδα στὸν ὕπνο μου, ὅτι ἄρχισαν νὰ μπαίνουν πολλοὶ Μοναχοὶ στὸ δωμάτιο ποὺ βρισκόμουν. Γέμισε ὅλος ὁ θάλαμος Καλογέρους. Μάλιστα κάποιοι ἀπὸ τοὺς Πατέρες περικύκλωσαν τὸ κρεβάτι μου κι ἄρχισαν νὰ κάνουν συμβούλιο ἀπὸ πάνω μου «μὲ ποιὸν τρόπο θὰ μὲ κάνουν καλά». Μετὰ ἀπὸ λίγη ὥρα ἀποφάσισαν ὁμόφωνα νὰ μοῦ κάνουν ἐπέμβαση. Ἕνας πιὸ ἡλικιωμένος ἀπευθύνθηκε σὲ ἕναν νεώτερο, λέγοντάς του νὰ ἀναλάβει ἐκεῖνος νὰ μὲ χειρουργήσει, ποὺ εἶναι καὶ γιατρός. Πρὸς μεγάλη μου ἔκπληξη, ἄρχισε νὰ μὲ χειρουργεῖ κανονικὰ κι ἐγώ καταλάβαινα τὰ πάντα... ἐκτὸς ἀπὸ πόνο! Ὅταν τελείωσε τὴν ἐπέμβαση, ἀνέπεμψαν ὅλοι οἱ Πατέρες μαζὶ Δοξολογία στὸν Θεὸ καὶ χάθηκαν!
Ξύπνησα ἀμέσως. Δάκρυα ἔτρεχαν ἀπὸ τὰ μάτια μου καὶ μέσα μου πλέον ἔνοιωθα σίγουρος, ὅτι οἱ Ἅγιοι ἤδη μὲ ἔχουν κάνει καλά. Τὸ πρωί, ὅμως, ἦρθαν μὲ τὸ φορεῖο νὰ μὲ πάρουν ἀπ' τὸν θάλαμο, γιὰ νὰ μὲ βάλουν στὸ χειρουργεῖο, ὅπως εἶχε προγραμματισθεῖ. Οἱ δύο ἐξετάσεις ποὺ προηγήθηκαν τῆς ἐπεμβάσεως ἔδειξαν τοὺς πνεύμονες τελείως καθαρούς, χωρὶς ὑγρό! Στὴν ἀρχὴ ἐπικράτησε σύγχυση στοὺς γιατρούς. Ξανάκαναν δεύτερη καὶ τρίτη φορὰ τὶς ἴδιες ἐξετάσεις μήπως καὶ ἔγινε κάτι λάθος τὴν πρώτη φορά. Ὅμως καὶ τὶς τρεῖς φορὲς βγῆκε τὸ ἴδιο ἀποτέλεσμα: οἱ πνεύμονες ἦταν καθαροί!!! Ἤμουν τελείως καλά!
Ἔκπληκτοι οἱ γιατροὶ μπροστὰ σ' αὐτὸ ποὺ ἀντίκρυζαν, μὲ ρώτησαν, ἂν μπορῶ νὰ τοὺς ἐξηγήσω τὶ συνέβη, γιατὶ ἐπιστημονικὴ ἐξήγηση δὲν ὑπῆρχε. Τότε ἀναγκάστηκα νὰ ὁμολογήσω τὸ θαῦμα, ποὺ ἔζησα τὸ βράδυ. Δὲν μὲ πολυπίστεψαν γιὰ αὐτὸ καὶ μὲ κράτησαν ἄλλες τρεῖς μέρες στὸ Νοσοκομεῖο καὶ μὲ ἔκαναν «πειραματόζωο» ἀπὸ τὶς ἐξετάσεις. Μὲ ταλαιπώρησαν πολύ, χωρὶς νὰ μπορέσουν τελικὰ νὰ καταλάβουν τὶ ἀκριβῶς συνέβη. Στὸ τέλος χαρακτήρισαν τὴν περίπτωσή μου ὡς «ἔκτακτο ἐπιστημονικὸ γεγονὸς» καὶ μοῦ ἔδωσαν ἐξιτήριο.
Εὐχαριστῶ τὴν Ἁγία Τριάδα καὶ τοὺς Ἁγίους Πατέρες, ποὺ μ' αὐτὸ τὸ μεγάλο θαῦμα ποὺ ἔκαναν σὲ μένα τὸν ἁμαρτωλό, μοῦ ἔσωσαν τὴν ζωή.
Ἄς εἶναι δοξασμένο τ' ὄνομα τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν Ἁγίων Του. Ἀμήν.
Μὲ πολὺ σεβασμὸ καὶ εὐγνωμοσύνη
Δ. Σ., Σπάρτη
Πηγή: pantokratoros
paraklisi
«...Ὅπου βούλεται Θεός, νικᾶται φύσεως τάξις»
Η οἰκογένειά μας, τοῦ Ε. καὶ τῆς Α. ἀπὸ τὴν Κύπρο, γνωρίσαμε τὸ Μοναστήρι καὶ τὴν ὕπαρξη τῶν Ἁγίων Πατέρων ἀπὸ μιὰ φιλικὴ οἰκογένεια, ἡ ὁποία μὲ τὴν σειρὰ της ἐπισκέφτηκε γιὰ πρώτη φορά τὴν
Μονὴ πρὶν ἀπὸ δύο περίπου χρόνια. Ἂν καὶ βρισκόμασταν τόσο μακριά, ὅταν παρουσιάστηκε στὴν ζωή μας ἕνα μεγάλοπρόβλημα-δίλημμα, ὁ νοῦς μας ἐκμηδένισε τὶς ἀνθρώπινες ἀποστάσεις κι ἔτρεξε στοὺς Ἁγίους Πατέρες στὴν Ραφήνα.
Ὁ Θεὸς μᾶς ἔχει χαρίσει δύο παιδάκια. Τὸ πρῶτο κοριτσάκι, ἡ Μαρία, γεννήθηκε ὑγιέστατο. Τὸ δεύτερο ὅμως, ὁ Ἀνδρέας, γεννήθηκε μὲ σύνδρομο Down. Δεχθήκαμε τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ θεωρήσαμε, ὅτι αὐτὸς εἶναι ὁ σταυρός, ποὺ μᾶς χάρισε ὁ Κύριος γιὰ τὴν σωτηρία τῆς ψυχῆς μας. Ἦρθε ὅμως πάλι ὁ καιρὸς καὶ περιμέναμε τὸ τρίτο μας παιδάκι
Πράγματι, ἡ Γερόντισσα μᾶς δέχτηκε μὲ πολλὴ ἀγάπη καὶ μᾶς φιλοξένησε. Ἡ κάθε μέρα ἦταν γεμάτη ἀπὸ προσευχή, Λειτουργία, Παράκληση καὶ δάκρυα! Ὅταν ἦρθε ἡ μέρα νὰ φύγουμε, ἡ σύζυγός μου τελευταία στιγμὴ κλονίστηκε κι εἶχε λογισμό: «Ἄραγε, θὰ γίνει τὸ θαῦμα;»
Ἡ Γερόντισσα ὅμως τῆς μίλησε... καὶ μὲ τὴν ἀκράδαντη πίστη καὶ ἐλπίδα στὸν Θεὸ καὶ στοὺς Ἁγίους ποὺ τὴν διακρίνει, ἔκανε τὴν σύζυγό μου νὰ περιμένει μὲ ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη τὴν ἀπάντηση τοῦ Θεοῦ στὸ πρόβλημά μας!!!
Ἡ ἐπιστροφὴ πίσω, ἦταν πολὺ δύσκολη... Ὅλοι γύρω μας, συγγενεῖς καὶ φίλοι, μᾶς οἴκτειραν γιὰ τὴν στάση μας.... Μὲ πολλὴ προσευχή, δάκρυα καὶ ἀγωνία καὶ λαμβάνοντας θάρρος ἀπὸ τὶς προσευχὲς τῆς Γερόντισσας καὶ τῆς Ἀδελφότητας, πέρασε ὁ καιρός.
Ὅταν ἦρθε ἡ ὥρα, πρὸς κατάπληξη καὶ θαυμασμὸ ὅλων, ἀποκτήσαμε ἕνα ὑγιέστατο, χαριτωμένο κοριτσάκι, ἀποδεικνύοντας γιὰ μία ἀκόμη φορά ὅτι «ὅπου βούλεται Θεός, νικᾶται φύσεως τάξις» καὶ ὅτι «πάντα δυνατὰ τῷ πιστεύοντι».
Γιὰ νὰ ἐκφράσουμε τὴν μεγάλη χαρὰ καὶ εὐγνωμοσύνη μας, πρόσφατα βαφτίσαμε τὸ κοριτσάκι μας, δίνοντάς του τὸ ὄνομα τῆς σεβαστῆς Γερόντισσάς μας. Δὲν βλέπουμε τὴν ὥρα νὰ ἔρθουμε νὰ προσκυνήσουμε τοὺς Ἁγίους γιὰ νὰ ἐκφράσουμε τὴν ἄπειρη εὐγνωμοσύνη μας!
Εἶθε ὁ Θεὸς νὰ σᾶς σκέπει καὶ νὰ σᾶς δίνει δύναμη, γιὰ νὰ συνεχίζετε τὸ ψυχωφελέστατο ἔργο σας, καθὼς ἀποτελεῖ ἡ παρουσία σας ἀπίστευτη παραμυθία καὶ στήριγμα γιὰ ὅλους μας.
Τὴν εὐχή σας,
Ε. καὶ Α. Γ.
Κύπρος
=-=-=-=-=-=-=-=-=
«...Ἄν πράγματι ὑπάρχει Θεὸς καὶ Ἐσὺ εἶσαι Ἅγιος...»
Ονομάζομαι Τ.Α. καὶ ἔρχομαι συχνὰ στὸ Μοναστήρι γιατὶ παίρνω δύναμη. Ἔχω μία γειτόνισσα ποὺ γνωριζόμαστε χρόνια, ποὺ εἶναι φανατικὴ κομμουνίστρια καὶ δηλωμένη ἄθεη. Στὶς ἀρχές τοῦ καλοκαιριοῦ ποὺ εἰδωθήκαμε ἦταν χάλια, κλαμμένη καὶ ἀπελπισμένη. Προσφέρθηκα νὰ τὴν βοηθήσω σὲ ὅ,τι χρειάζεται. Τότε μοῦ ἐμπιστεύθηκε ὅτι ὁ σύζυγός της, ποὺ ἦταν μανιακὸς καπνιστής, προσεβλήθη ἀπὸ τὴν νόσο Birger. Ἀπὸ ὅσο κατάλαβα, ἐξαιτίας τοῦ καπνίσματος ἔφραξαν οἱ ἀρτηρίες τῶν ποδιῶν καὶ προκειμένου νὰ ζήσει ἔπρεπε νὰ τοῦ κόψουν τὰ πόδια σύριζα.
Ἡ γειτόνισσά μου ἔκλαιγε καὶ μονολογοῦσε: «Πενήντα χρονῶν ἄνθρωπος θὰ καθηλωθεῖ στὸ κρεβάτι γιὰ μία ὁλόκληρη ζωή. Θὰ τοῦ ἔρθει τρέλα, τὸ καταλαβαίνεις;» Σ’ αὐτὴν τὴν κατάσταση ποὺ ἦταν ἅρπαξα τὴν εὐκαιρία καὶ τῆς εἶπα, πώς, ἂν θελήσει καὶ πιστέψει ὅτι ὁ Θεὸς ὑπάρχει καὶ μᾶς ἀκούει καὶ παρακαλέσει γιὰ τὸν σύζυγό της, τότε τὰ πάντα εἶναι δυνατὰ γιὰ τὸν Θεό. Ἀρκεῖ νὰ θελήσει νὰ πιστέψει... Στὴν ἀρχὴ μὲ κοιτοῦσε παράξενα, μετὰ ὅμως μὲ ρώτησε: «Τί ἀκριβῶς πρέπει νὰ κάνω;» Καὶ τότε τῆς ὑποσχέθηκα, ὅτι θὰ τὴν πάω σὲ ἕναν χῶρο πού, ἂν παρακαλέσει μὲ πίστη, τότε σίγουρα ὅλα θὰ ἀλλάξουν!
Τὴν ἑπόμενη μέρα τὴν ἔφερα στὸ Μοναστήρι σας. Προσκυνήσαμε, ἀνάψαμε κεράκι, προσευχηθήκαμε μπροστὰ στὴν Ἁγ. Λάρνακα τῶν Ἁγίων Πατέρων, δώσαμε καὶ τὸ ὄνομά του γιὰ προσευχὴ καὶ φύγαμε. Ἀπὸ λεπτότητα δὲν τὴν ρώτησα τίποτα. Ἄφησα τὸν Θεὸ καὶ τοὺς Ἁγίους νὰ μιλήσουν στὴν καρδιά της.
Στὶς 2 Ἰουλίου ἦρθε ἐκείνη καὶ μὲ βρῆκε στὸ σπίτι μου καὶ σοκαρισμένη μοῦ ἐμπιστεύθηκε τὰ ἑξῆς:
«Ὅταν μὲ πῆγες στὸ Μοναστήρι, ἐγὼ ἀπὸ μέσα μου εἶχα μετανιώσει ποὺ σὲ ἀκολούθησα, ὅμως ντρεπόμουν νὰ σοῦ πῶ νὰ φύγουμε. Κι ὅταν μοῦ εἶπες νὰ προσκυνήσω ἐκεῖνο τὸ κουτὶ μὲ τὸ Λείψανο ποὺ ἦταν στὴν Ἐκκλησία, ἐγώ ὅλο ἀπιστία εἶπα ἀπὸ μέσα μου:
-Ἐσύ ποὺ εἶσαι ἐκεῖ μέσα δὲν ξέρω ἂν εἶσαι ζωντανὸς καὶ μὲ ἀκοῦς, οὔτε ξέρω ἂν εἶσαι Ἅγιος, ὅπως λένε... Ἂν ὅμως πράγματι ὑπάρχει Θεὸς καὶ Ἐσὺ εἶσαι Ἅγιος, κάνε σὲ παρακαλῶ οἱ γιατροὶ νὰ μὴν κόψουν τὰ πόδια τοῦ συζύγου μου σύριζα... Κρίμα δὲν εἶναι; Τουλάχιστον νὰ τοῦ τὰ κόψουν ἀπὸ αὐτὸ τὸ σημεῖο, (καί σκέφτηκε συγκεκριμένο σημεῖο, στὸ μέσο περίπου τῆς γάμπας), γιὰ νὰ μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νὰ βάλει μία τεχνητὴ ὑποστήριξη, νὰ μπορεῖ νὰ κάνει δυὸ βήματα καὶ νὰ αὐτοεξυπηρετεῖται.
Λίγο πρὶν τὴν ἐπέμβαση, πλησίασα τὸν γιατρό καὶ τὸν παρακάλεσα γιὰ μία ἀκόμη φορὰ ἂν γίνεται νὰ ἀλλάξει κάτι στὴν ἀπόφασή του καὶ ἐκεῖνος κατηγορηματικὰ μοῦ ἀπάντησε πώς ἂν ἐπιθυμῶ νὰ ζήσει ὁ σύζυγός μου, δὲν ὑπάρχει ἄλλη λύση... «πρέπει νὰ κόψουμε καὶ τὰ δυὸ πόδια ἀπὸ πάνω». Ἀπελπισμένη τότε σωριάστηκα στὶς καρέκλες ἔξω ἀπὸ τὸ χειρουργεῖο. Ὅταν τελείωσε ἡ ἐπέμβαση ὁ γιατρὸς ἔκπληκτος μὲ πλησίασε καὶ μοῦ εἶπε:
- «Δέν μπορῶ νὰ καταλάβω τὸ «πῶς» ἔγινε, ἀλλὰ ξαφνικὰ καθὼς τὸν ἑτοιμάζαμε γιὰ τὸ χειρουργεῖο, διαπιστώσαμε ὅτι οἱ ἀρτηρίες λειτουργοῦσαν φυσιολογικὰ μέχρι τὸ μέσο τῆς γάμπας. Ἔτσι δὲν τοῦ κόψαμε τὰ πόδια ἀπὸ πάνω ὅπως εἴχαμε ἀρχικὰ ἀποφασίσει, ἀλλὰ ἀπὸ ἐδῶ καὶ κάτω». Καὶ μοῦ ἔδειξε τὸ σημεῖο ποὺ ἐγὼ εἶχα στὸν νοῦ μου, ὅταν παρακάλεσα τὸν Ἅγιο ποὺ μὲ πῆγες. Ἔπαθα σὸκ κι ἔβαλα τὰ κλάματα.
Ἀπὸ τὴν ὥρα ἐκείνη χτυπάω τὸ κεφάλι μου... Τὶ χαζὴ ποὺ εἶμαι... ἔκανα κι ἐγὼ μία φορὰ προσευχὴ στὴν ζωή μου καὶ δὲν παρακάλεσα νὰ γίνει καλὰ ὁ ἄνθρωπος... Ἀλλά.. ἡ ἀπιστία μου φταίει... Ἔπρεπε νὰ γίνει αὐτό, γιὰ νὰ καταλάβω ἔστω καὶ ἀργά, ὅτι καὶ Θεὸς ὑπάρχει καὶ οἱ Ἅγιοι εἶναι ζωντανοί!»
Θεώρησα χρέος μου νὰ μὴν ἀποκρύψω τὸ συγκλονιστικὸ αὐτὸ περιστατικό, ἀλλὰ νὰ ὁμολογήσω αὐτὸ ποὺ ἔζησα καὶ νὰ σᾶς τὸ καταθέσω καὶ γραπτὰ πρὸς δόξαν τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν Ἁγίων
Πατέρων.
Μὲ πολὺ σεβασμό, Τ. Α.
Παλλήνη
=-=-=-=-=-=-=-=-=
«....μὲ ποιὸν τρόπο θὰ μὲ χειρουργοῦσαν»
Σπάρτη, Αὔγουστος 2007
Εἶμαι ἐτῶν 55 καὶ κατοικῶ στὴν Σπάρτη. Πρὶν λίγες ἡμέρες τὴν ὥρα ποὺ δούλευα, αἰσθάνθηκα πολὺ ἀδιάθετος. Ἀμέσως μὲ μετέφεραν στὸ νοσοκομεῖο τῆς Σπάρτης καὶ μοῦ ἔκαναν ἐξετάσεις. Ὅταν ὁ γιατρὸς εἶδε τὶς ἐξετάσεις, μοῦ εἶπε: - Ποῦ ἤσουν μέχρι τώρα;... Ἡ κατάστασή σου εἶναι σοβαρή. Οἱ πνεύμονες ἔχουν ὑγρό. Ἔχεις καὶ σοβαρὸ πρόβλημα στὴν καρδιά. Τὸ γρηγορότερο φεύγεις γιὰ Ἀθήνα.
Ἔτσι καὶ ἔγινε. Ἔφτασα στὴν Ἀθήνα τὸ Σάββατο καὶ στὸ νοσοκομεῖο θὰ ἔμπαινα τὴν Δευτέρα. Παρακάλεσα τὰ παιδιά μου τὴν Κυριακὴ νὰ μὲ πᾶνε νὰ προσκυνήσω στὴν Μονὴ Παντοκράτορος Νταοῦ Πεντέλης, τὰ Λείψανα τῶν Ἁγίων Πατέρων, τοὺς ὁποίους εὐλαβούμουν. Ὅταν ἔφτασα στὸ Μοναστήρι, στὴν αὐλὴ μέσα καὶ πρὶν ἀκόμη μπῶ στὴν Ἐκκλησία, αἰσθάνθηκα ἔντονη εὐωδία. Συγκινήθηκα... Μὲ δέος ἔπεσα πάνω στὴν Ἁγία Λάρνακα καὶ προσευχήθηκα μὲ ὅλη τὴν δύναμη τῆς ψυχῆς μου. Ἠρέμησα. Κάτι μοῦ ἔλεγε μέσα μου, ὅτι οἱ Ἅγιοι μὲ ἔχουν ἀναλάβει κι ὅλα θὰ πᾶνε καλά!
Τὴν ἄλλη μέρα τὸ πρωὶ ἔκανα εἰσαγωγὴ σὲ μεγάλο νοσοκομεῖο τῶν Ἀθηνῶν. Ξεκίνησαν οἱ ἐξετάσεις. Ἀπὸ τὸ ἕνα μηχάνημα μὲ ἔβγαζαν καὶ στὸ ἄλλο μὲ ἔβαζαν. Τὸ μεσημέρι ἦρθε ὁ γιατρὸς και μὲ εἶδε. Μοῦ εἶπε:
- Δυστυχῶς τὰ πράγματα εἶναι πολὺ δύσκολα! Ἡ κατάσταση τῆς καρδιᾶς σου εἶναι τέτοια, ποὺ δὲν μᾶς ἐπιτρέπει νὰ κάνουμε τὴν ἐπέμβαση. Ἀπ' τὴν ἄλλη, ἂν δὲν γίνει ἡ ἐπέμβαση νὰ ἀφαιρεθεῖ
τὸ ὑγρὸ ἀπὸ τοὺς πνεύμονες, δέν ἔχεις μπροστά σου ζωή. Πάντως ἂν ἀποφασίσεις τὸ χειρουργεῖο, θὰ χρειαστεῖ νὰ ὑπογράψεις ὅτι ἡ ἀπόφαση εἶναι δική σου, ὅτι γνωρίζεις τὸν κίνδυνο, κι ὅτι δὲν φέρει εὐθύνη ὁ γιατρὸς καὶ τὸ νοσοκομεῖο.
Τοῦ ἀπάντησα ἀμέσως ὅτι εἶμαι ἀποφασισμένος νὰ κάνω τὴν ἐπέμβαση καὶ ἐλπίζω στὸν Θεὸ καὶ τοὺς Ἁγίους, ὅτι θὰ μὲ βοηθήσουν.
Τὸ χειρουργεῖο προγραμματίστηκε γιὰ δύο μέρες ἀργότερα. Τὴν παραμονὴ τῆς ἐπέμβασης τὸ βράδυ, εἶδα στὸν ὕπνο μου, ὅτι ἄρχισαν νὰ μπαίνουν πολλοὶ Μοναχοὶ στὸ δωμάτιο ποὺ βρισκόμουν. Γέμισε ὅλος ὁ θάλαμος Καλογέρους. Μάλιστα κάποιοι ἀπὸ τοὺς Πατέρες περικύκλωσαν τὸ κρεβάτι μου κι ἄρχισαν νὰ κάνουν συμβούλιο ἀπὸ πάνω μου «μὲ ποιὸν τρόπο θὰ μὲ κάνουν καλά». Μετὰ ἀπὸ λίγη ὥρα ἀποφάσισαν ὁμόφωνα νὰ μοῦ κάνουν ἐπέμβαση. Ἕνας πιὸ ἡλικιωμένος ἀπευθύνθηκε σὲ ἕναν νεώτερο, λέγοντάς του νὰ ἀναλάβει ἐκεῖνος νὰ μὲ χειρουργήσει, ποὺ εἶναι καὶ γιατρός. Πρὸς μεγάλη μου ἔκπληξη, ἄρχισε νὰ μὲ χειρουργεῖ κανονικὰ κι ἐγώ καταλάβαινα τὰ πάντα... ἐκτὸς ἀπὸ πόνο! Ὅταν τελείωσε τὴν ἐπέμβαση, ἀνέπεμψαν ὅλοι οἱ Πατέρες μαζὶ Δοξολογία στὸν Θεὸ καὶ χάθηκαν!
Ξύπνησα ἀμέσως. Δάκρυα ἔτρεχαν ἀπὸ τὰ μάτια μου καὶ μέσα μου πλέον ἔνοιωθα σίγουρος, ὅτι οἱ Ἅγιοι ἤδη μὲ ἔχουν κάνει καλά. Τὸ πρωί, ὅμως, ἦρθαν μὲ τὸ φορεῖο νὰ μὲ πάρουν ἀπ' τὸν θάλαμο, γιὰ νὰ μὲ βάλουν στὸ χειρουργεῖο, ὅπως εἶχε προγραμματισθεῖ. Οἱ δύο ἐξετάσεις ποὺ προηγήθηκαν τῆς ἐπεμβάσεως ἔδειξαν τοὺς πνεύμονες τελείως καθαρούς, χωρὶς ὑγρό! Στὴν ἀρχὴ ἐπικράτησε σύγχυση στοὺς γιατρούς. Ξανάκαναν δεύτερη καὶ τρίτη φορὰ τὶς ἴδιες ἐξετάσεις μήπως καὶ ἔγινε κάτι λάθος τὴν πρώτη φορά. Ὅμως καὶ τὶς τρεῖς φορὲς βγῆκε τὸ ἴδιο ἀποτέλεσμα: οἱ πνεύμονες ἦταν καθαροί!!! Ἤμουν τελείως καλά!
Ἔκπληκτοι οἱ γιατροὶ μπροστὰ σ' αὐτὸ ποὺ ἀντίκρυζαν, μὲ ρώτησαν, ἂν μπορῶ νὰ τοὺς ἐξηγήσω τὶ συνέβη, γιατὶ ἐπιστημονικὴ ἐξήγηση δὲν ὑπῆρχε. Τότε ἀναγκάστηκα νὰ ὁμολογήσω τὸ θαῦμα, ποὺ ἔζησα τὸ βράδυ. Δὲν μὲ πολυπίστεψαν γιὰ αὐτὸ καὶ μὲ κράτησαν ἄλλες τρεῖς μέρες στὸ Νοσοκομεῖο καὶ μὲ ἔκαναν «πειραματόζωο» ἀπὸ τὶς ἐξετάσεις. Μὲ ταλαιπώρησαν πολύ, χωρὶς νὰ μπορέσουν τελικὰ νὰ καταλάβουν τὶ ἀκριβῶς συνέβη. Στὸ τέλος χαρακτήρισαν τὴν περίπτωσή μου ὡς «ἔκτακτο ἐπιστημονικὸ γεγονὸς» καὶ μοῦ ἔδωσαν ἐξιτήριο.
Εὐχαριστῶ τὴν Ἁγία Τριάδα καὶ τοὺς Ἁγίους Πατέρες, ποὺ μ' αὐτὸ τὸ μεγάλο θαῦμα ποὺ ἔκαναν σὲ μένα τὸν ἁμαρτωλό, μοῦ ἔσωσαν τὴν ζωή.
Ἄς εἶναι δοξασμένο τ' ὄνομα τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν Ἁγίων Του. Ἀμήν.
Μὲ πολὺ σεβασμὸ καὶ εὐγνωμοσύνη
Δ. Σ., Σπάρτη
Πηγή: pantokratoros
paraklisi
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Δείτε τα νούμερα τηλεθέασης (18/54) στα πρωινά ψυχαγωγικά! (7/10/2021)
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
