2021-10-22 14:00:05
Ονομάζομαι Παύλος Καρυπίδης, είμαι κάτοικος Ακρολίμνης Κρύας Βρύσης Γιαννιτσών (23820–63471). Καταθέτω σήμερα, 13/10/07, τι μας συνέβη.
Το επάγγελμά μου ήταν ελαιοχρωματιστής. Το πρόβλημά μου ξεκίνησε
από τα πόδια μου λόγω της δουλειάς που είχα. Το Σεπτέμβριο του 2002 πήγα σε αγγειολόγο και μου σύστησε να κάνω μια ακτινογραφία στη μέση. Η ακτινογραφία έδειξε ένα μικρό πρόβλημα. Με έστειλε να κάνω αξονική, που έδειξε δισκοκήλη. Μού έγραψε να κάνω 20 συν 20 ενέσεις, λέγοντας ότι θα περάσει.
Τον Ιανουάριο του 2003 οι πόνοι δυνάμωσαν. Έκανα εντριβές, μασάζ στη μέση, δεν περνούσαν. Πήγα σε ένα πρακτικό στην Αριδαία τον κυρ–Χρήστο, δεν βρήκα αποτέλεσμα. Πήγα σε συγχωριανό μας φυσίατρο–βελονιστή στη Θεσσαλονίκη, τον κ. Αστ. Παπανικολάου, ο πόνος συνεχιζόταν.
Συνέχισα να δουλεύω, ελπίζοντας να περάσει. Μια μέρα που δεν άντεχα άλλο τον πόνο, τέλη Μαρτίου του 2003, πήγα στο Νοσοκομείο της Νάουσας στο Ορθοπεδικό Τμήμα. Με εξέτασε ο γιατρός, είδε την αξονική του 2002, δεν βρήκε τίποτε και με έστειλε στο Διευθυντή της Ορθοπεδικής κ. Γιάντζη. Με εξέτασε κι εκείνος, δεν διαπίστωσε τίποτε, με άφησε να φύγω.
Έφυγα, συνέχισα να βάφω στο φιλικό σπίτι, πιστεύοντας να μου περάσει. Ο πόνος συνέχιζε, έκανα μασάζ κάθε βράδυ. Μια μέρα φυσούσε δυνατός αέρας, και δεν πήγα στη δουλειά. Πήγα στο Νοσοκομείο στη Νάουσα και επέμεινα να με κρατήσουν μέσα να γίνει κάποια θεραπεία ή πλήρεις εξετάσεις.
Τελικά με κράτησαν, έκανα αγωγή με κάτι ενέσεις, χωρίς αποτέλεσμα. Αποφάσισαν να μου κάνουν μαγνητική και με έστειλαν στο ιδιωτικό Κέντρο “Παναγία” στη Βέροια. Ήταν 8 Απριλίου 2003, είχε χιονίσει, και πήγα με δικό μου μέσον, γιατί δεν υπήρχε ασθενοφόρο. Μετά την Μαγνητική εξέταση, ο ακτινολόγος μου είπε: «Υπάρχει μεγάλο πρόβλημα». Έδειξε τις εξετάσεις και στο Νοσοκομείο στον ορθοπεδικό που με παρακολουθούσε. Μόλις τις είδε, μου λέει: «Ετοιμάσου, είναι επείγον να φύγεις για τη Θεσσαλονίκη στο Νοσοκομείο “Παπανικολάου”». Με έστειλαν συστημένο με σημείωμα στον Καθηγητή κ. Αναστάσιο Χριστοδούλου (ειδικό για τη σπονδυλική στήλη).
Ο Καθηγητής ζήτησε να γίνει βιοψία. Έγινε στο ίδιο Νοσοκομείο 14/4. Περιμέναμε αποτελέσματα.
Αυτό το διάστημα επισκεφθήκαμε την Ιερά Μονή Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου & Ειρήνης Γρίβας, προσκυνήσαμε τα άγια λείψανα, πήραμε λαδάκι και Αγιασμό από την Χάρη τους. Σταυρωνόμουν συνέχεια.
Η βιοψία έδειξε αιμαγγειοενδοθηλίωμα και βλάβη στον Ο2 σπόνδυλο, πολύ δύσκολη μορφή καρκίνου στο σημείο εκείνο. Για να έχω και δεύτερη γνώμη, πήγα στο Νοσοκομείο “Παπαγεωργίου”. Εξετάστηκα κι εκεί, ο γιατρός είδε τα αποτελέσματα της βιοψίας και είπε ότι είναι πολύ δύσκολο και δεν ανελάμβανε ο ίδιος.
Επιστρέφω στο “Παπανικολάου”, στον κ. Χριστοδούλου. Με ενημέρωσε για τη σοβαρότητα και τις δυσκολίες, αλλά δέχτηκε να με αναλάβει. Έπρεπε να αφαιρεθεί σπόνδυλος μαζί με τη μάζα του όγκου, να γίνει σπονδυλοδεσία, να αφαιρεθεί ένα τμήμα νεύρου, με ενδεχόμενο να κουτσαίνω ή να μην πατά σταθερά το δεξί μου πόδι. Έγιναν όλες οι εξετάσεις πριν την εγχείρηση. Στίς 30/5 έγινε η πρώτη επέμβαση με μεγάλη χειρουργική τομή στην κοιλιά, κράτησε 8 ώρες, μου χορήγησαν 5 φιάλες αίμα. Αφαιρέθηκε η μάζα και έγινε πρόσθια σπονδυλοδεσία (τοποθετήθηκαν λάμες). Η δεύτερη επέμβαση έγινε στις 23/6 (σημείωση: την επέτειο ευρέσεως του λειψάνου του Αγίου Ραφαήλ). Κράτησε 5 ώρες, χρειάστηκαν 2 φιάλες αίμα. Μού έκαναν οπίσθια σπονδυλοδεσία, με κατακόρυφη μεγάλη τομή πίσω στην πλάτη.
Όλο αυτό το διάστημα η γυναίκα μου με σταύρωνε με λαδάκι και έπινα Αγιασμό από τους Αγίους Ραφαήλ, Νικόλαο και Ειρήνη. Διαβάζαμε Παρακλήσεις στον Άγιο. Δεν χάναμε την πίστη μας. Γιατί από την πρώτη στιγμή αισθανόμασταν την παρουσία τους. Μετά την πρώτη εγχείρηση, δεν ήταν δυνατόν να γυρίσω στο πλάι, ήμουν διασωληνωμένος και με παυσίπονα και ηρεμιστικά. Το ίδιο βράδυ από την πολλή κούραση και τον πόνο με πήρε για λίγο ο ύπνος.
Στον ύπνο μου βλέπω να έρχεται κοντά μου ένας γιατρός. Πλησιάζει να με εξετάσει και με τραντάζει δυνατά από τη μέση. «Γιατρέ, τώρα εγχειρίστηκα». Μού απαντά: «Μη φοβάσαι. Θα σε κάνω καλά».
Το πρωί με ρωτά η γυναίκα μου: «Πώς γύρισες;» Με βρήκε να κοιμάμαι ήρεμος, στο πλάι γυρισμένος. Ήταν η απάντηση του Αγίου, γιατί συνεχώς τον παρακαλούσαμε όλον τον καιρό να δείξει ένα σημάδι ότι μας ακούει και θα μας βοηθήσει. Δυνάμωσε πιο πολύ η πίστη μας. Γνωρίζαμε ότι δεν είμαστε μόνοι.
Μετά τη δεύτερη εγχείριση περιμέναμε τη βελτίωση και αναρωτιόμασταν πότε θα βγώ. Ήταν άγνωστο. Έπρεπε να γίνει αξονική τομογραφία, να δούν οι γιατροί αν όλα ήταν καθαρά. Μας έλεγαν «Ίσως, Δευτέρα, Τετάρτη…να βγείτε». Το βράδυ της Κυριακής γύρω στις 10 μ.μ., όπως ξάπλωνα για να με πάρει ο ύπνος, ένιωσα να τραντάζεται το κρεβάτι μου. Πολύ δυνατό τράνταγμα, σαν κάποιος να έσπρωχνε όλο το κρεβάτι. Το ένιωσε και η γυναίκα μου. «Θέλεις κάτι; Γιατί με σπρώχνεις;» με ρωτάει. «Εσύ με σπρώχνεις» της απαντώ. Γυρίσαμε να δούμε τις λάμπες, μήπως γινόταν σεισμός. Τίποτε. Οι διπλανοί μου στο θάλαμο, άλλοι τρεις άρρωστοι, όταν τους ρωτήσαμε, δεν είχαν καταλάβει τίποτε. Καταλάβαμε ότι είχε ρθει η ώρα να βγούμε από το Νοσοκομείο.
Το πρωί της Δευτέρας μου έκαναν αξονική, βγήκαν καθαρά τα αποτελέσματα, και μου έδωσαν εξιτήριο 7/7, μνήμη της Αγίας Κυριακής. Στο Ενημερωτικό Σημείωμα του Νοσοκομείου με ημερομηνία 7/7/2003, που υπογράφουν ο κ. Αν. Χριστοδούλου, χειρ. ορθοπεδικός–αν. Καθηγητής, και ο βοηθός κ. Παναγ. Συμεωνίδης της Α΄ Ορθοπεδικής του “Παπανικολάου”, αναφέρονται μεταξύ άλλων:
»Α΄ 30/5/03 Πρόσθια Σπονδυλοδεσία – Ημισωματεκτομή. Β΄ 23/6/03 Οπίσθια Σπονδυλοδεσία.
»Καλή Μετεγχειρητική Πορεία…Θεραπευτική Αγωγή: ΕΟΦΑ. Αναμονή αποτελέσματος Γ΄ Βιοψίας. Έγερση–κινητοποίηση…»
Μετά από κάποιο διάστημα ειδοποιήθηκα να πάω στο “Θεαγένειο” για ακτινοβολίες, και έπειτα ακολούθησαν οι χημειοθεραπείες. Είχα γίνει ράκος.
Υποσχεθήκαμε να πάμε στο λόφο του μαρτυρίου των Αγίων. Το πραγματοποιήσαμε το καλοκαίρι του 2004. Επισκεφθήκαμε και το Μοναστήρι στη Γρίβα. Κάναμε Παρακλήσεις, θείες Λειτουργίες, κοινώνησα. Πήραμε πάλι λαδάκι και Αγιασμό.
Το 2005 προληπτική εξέταση (αξονική τομογραφία) έδειξε μετάσταση του καρκίνου στο ήπαρ με δύο εστίες. Πρίν κάνω μαγνητική τομογραφία για να δούν καλύτερα την εξέταση, πήγα στο Μοναστήρι των Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου & Ειρήνης στη Γρίβα. Προσκύνησα τα ιερά λείψανα των Αγίων, με σταύρωσε ο Ιερέας με τον Τίμιο Σταυρό, μου διάβασε Ευχή υπέρ υγείας. Η μαγνητική έδειξε μία μόνο εστία! Στην εγχείριση στο “Θεαγένειο”, όταν με άνοιξε ο γιατρός κ. Κ. Σέντζης, ούτε αυτός βρήκε δεύτερο όγκο. Ακολούθησαν νέες χημειοθεραπείες και εξετάσεις.
Στην Ιατρική Βεβαίωση του “Θεαγενείου” (7/6/05) από το Β΄ Παθ. Ογκολογικό, γράφει: «…Τον Απρίλιο 2005 υποβλήθηκε σε μερική κυστεκτομή για μεμονωμένη μεταεστία στο δεξιό λοβό του ήπατος. Τώρα χορηγείται συστηματική χημειοθεραπεία. Η πρόγνωση θεωρείται αβέβαιη».
Δεν χάνουμε την πίστη μας στο Θεό, στην Παναγία, στους Αγίους μας Ραφαήλ, Νικόλαο και Ειρήνη, που σε κάθε δυσκολία τους επικαλούμαστε και τρέχουν πάντα κοντά μας. Τον Ιούνιο του 2007 ξαναεπισκέφθηκα τον τόπο του μαρτυρίου στη Μυτιλήνη, να προσκυνήσω και να ευχαριστήσω τους Αγίους, γιατί μας παραστέκονται σε κάθε δυσκολία. Μέχρι σήμερα νιώθω καλά, δεν έχω άλλη επιπλοκή. Δοξασμένο το όνομα του Κυρίου και των Αγίων Αυτού!
Όσο κι αν είναι σκληρές τέτοιες δοκιμασίες, ας συνειδητοποιήσουμε: α) ότι «ουκ έχομεν ώδε μένουσαν πόλιν, την μέλλουσαν επιζητούμεν» (Εβρ. ιγ/14)· β) ο θάνατος, η αρρώστια, ο πόνος είναι “κατορθώματα” του δικού μας χωρισμού από την κοινωνία με το Θεό στον παράδεισο· γ) ο Θεός δεν θέλει τη δική μας ταλαιπωρία, αλλά τα επιτρέπει προς καιρόν, ανατρέποντας το αποτέλεσμά τους για κάθε πιστό, ώστε να οδηγούν (διά μετανοίας, πίστεως, καρτερίας) να συνεργούν στην κάθαρση του ανθρώπου και την αμεσότερη κοινωνία του με τον Κύριο· δ) ο Κύριος δέχθηκε επί του Σταυρού εκουσίως τον πόνο και το θάνατο, δικά μας “κατορθώματα”, οι δε Άγιοί Του όλοι δοκίμασαν βάσανα είτε μαρτυρίων είτε ασκήσεως· ε) εξ άκρας φιλανθρωπίας ο Κύριος και οι Άγιοι είναι οι μόνοι που μπορούν να οδηγήσουν στην υπέρβαση του τρομερού υπαρξιακού αδιεξόδου από τη δοκιμασία του πόνου, της αρρώστιας, του αναμενόμενου θανάτου· είτε με την δια ιατρών θεραπευτική απόληξη μιας αρρώστιας είτε με τη θαυματουργική ίαση μιας ανίατης περιπτώσεως είτε με την αναβολή του βιολογικού τέλους, ώσπου ο άνθρωπος ο διαρκής στόχος της άμετρης αγάπης του σαρκωθέντος και σταυρωθέντος και αναστάντος Θεανθρώπου να βρεί “πηγήν της ζωής και θύραν παραδείσου”. Όλα αυτά δεν αναιρούν την τραγικότητα του πόνου, της ανίατης αρρώστιας, του θανάτου· τους προσδίδουν το αληθινό τους νόημα και επισημαίνουν ότι ο θεόπλαστος και θεόσωστος άνθρωπος είναι ανώτερος και των χαρμοσύνων και των θλιβερών περιστατικών της ζωής του, στην προοπτική της πραγματικής κοινωνίας του με τον ζώντα Θεό.
Aπό το βιβλίο του Σεβ. Μητροπολίτου κ. Δημητρίου "Θαύματα Αγίων - Σημεία Θεού".
paraklisi
Το επάγγελμά μου ήταν ελαιοχρωματιστής. Το πρόβλημά μου ξεκίνησε
από τα πόδια μου λόγω της δουλειάς που είχα. Το Σεπτέμβριο του 2002 πήγα σε αγγειολόγο και μου σύστησε να κάνω μια ακτινογραφία στη μέση. Η ακτινογραφία έδειξε ένα μικρό πρόβλημα. Με έστειλε να κάνω αξονική, που έδειξε δισκοκήλη. Μού έγραψε να κάνω 20 συν 20 ενέσεις, λέγοντας ότι θα περάσει.
Τον Ιανουάριο του 2003 οι πόνοι δυνάμωσαν. Έκανα εντριβές, μασάζ στη μέση, δεν περνούσαν. Πήγα σε ένα πρακτικό στην Αριδαία τον κυρ–Χρήστο, δεν βρήκα αποτέλεσμα. Πήγα σε συγχωριανό μας φυσίατρο–βελονιστή στη Θεσσαλονίκη, τον κ. Αστ. Παπανικολάου, ο πόνος συνεχιζόταν.
Συνέχισα να δουλεύω, ελπίζοντας να περάσει. Μια μέρα που δεν άντεχα άλλο τον πόνο, τέλη Μαρτίου του 2003, πήγα στο Νοσοκομείο της Νάουσας στο Ορθοπεδικό Τμήμα. Με εξέτασε ο γιατρός, είδε την αξονική του 2002, δεν βρήκε τίποτε και με έστειλε στο Διευθυντή της Ορθοπεδικής κ. Γιάντζη. Με εξέτασε κι εκείνος, δεν διαπίστωσε τίποτε, με άφησε να φύγω.
Έφυγα, συνέχισα να βάφω στο φιλικό σπίτι, πιστεύοντας να μου περάσει. Ο πόνος συνέχιζε, έκανα μασάζ κάθε βράδυ. Μια μέρα φυσούσε δυνατός αέρας, και δεν πήγα στη δουλειά. Πήγα στο Νοσοκομείο στη Νάουσα και επέμεινα να με κρατήσουν μέσα να γίνει κάποια θεραπεία ή πλήρεις εξετάσεις.
Τελικά με κράτησαν, έκανα αγωγή με κάτι ενέσεις, χωρίς αποτέλεσμα. Αποφάσισαν να μου κάνουν μαγνητική και με έστειλαν στο ιδιωτικό Κέντρο “Παναγία” στη Βέροια. Ήταν 8 Απριλίου 2003, είχε χιονίσει, και πήγα με δικό μου μέσον, γιατί δεν υπήρχε ασθενοφόρο. Μετά την Μαγνητική εξέταση, ο ακτινολόγος μου είπε: «Υπάρχει μεγάλο πρόβλημα». Έδειξε τις εξετάσεις και στο Νοσοκομείο στον ορθοπεδικό που με παρακολουθούσε. Μόλις τις είδε, μου λέει: «Ετοιμάσου, είναι επείγον να φύγεις για τη Θεσσαλονίκη στο Νοσοκομείο “Παπανικολάου”». Με έστειλαν συστημένο με σημείωμα στον Καθηγητή κ. Αναστάσιο Χριστοδούλου (ειδικό για τη σπονδυλική στήλη).
Ο Καθηγητής ζήτησε να γίνει βιοψία. Έγινε στο ίδιο Νοσοκομείο 14/4. Περιμέναμε αποτελέσματα.
Αυτό το διάστημα επισκεφθήκαμε την Ιερά Μονή Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου & Ειρήνης Γρίβας, προσκυνήσαμε τα άγια λείψανα, πήραμε λαδάκι και Αγιασμό από την Χάρη τους. Σταυρωνόμουν συνέχεια.
Η βιοψία έδειξε αιμαγγειοενδοθηλίωμα και βλάβη στον Ο2 σπόνδυλο, πολύ δύσκολη μορφή καρκίνου στο σημείο εκείνο. Για να έχω και δεύτερη γνώμη, πήγα στο Νοσοκομείο “Παπαγεωργίου”. Εξετάστηκα κι εκεί, ο γιατρός είδε τα αποτελέσματα της βιοψίας και είπε ότι είναι πολύ δύσκολο και δεν ανελάμβανε ο ίδιος.
Επιστρέφω στο “Παπανικολάου”, στον κ. Χριστοδούλου. Με ενημέρωσε για τη σοβαρότητα και τις δυσκολίες, αλλά δέχτηκε να με αναλάβει. Έπρεπε να αφαιρεθεί σπόνδυλος μαζί με τη μάζα του όγκου, να γίνει σπονδυλοδεσία, να αφαιρεθεί ένα τμήμα νεύρου, με ενδεχόμενο να κουτσαίνω ή να μην πατά σταθερά το δεξί μου πόδι. Έγιναν όλες οι εξετάσεις πριν την εγχείρηση. Στίς 30/5 έγινε η πρώτη επέμβαση με μεγάλη χειρουργική τομή στην κοιλιά, κράτησε 8 ώρες, μου χορήγησαν 5 φιάλες αίμα. Αφαιρέθηκε η μάζα και έγινε πρόσθια σπονδυλοδεσία (τοποθετήθηκαν λάμες). Η δεύτερη επέμβαση έγινε στις 23/6 (σημείωση: την επέτειο ευρέσεως του λειψάνου του Αγίου Ραφαήλ). Κράτησε 5 ώρες, χρειάστηκαν 2 φιάλες αίμα. Μού έκαναν οπίσθια σπονδυλοδεσία, με κατακόρυφη μεγάλη τομή πίσω στην πλάτη.
Όλο αυτό το διάστημα η γυναίκα μου με σταύρωνε με λαδάκι και έπινα Αγιασμό από τους Αγίους Ραφαήλ, Νικόλαο και Ειρήνη. Διαβάζαμε Παρακλήσεις στον Άγιο. Δεν χάναμε την πίστη μας. Γιατί από την πρώτη στιγμή αισθανόμασταν την παρουσία τους. Μετά την πρώτη εγχείρηση, δεν ήταν δυνατόν να γυρίσω στο πλάι, ήμουν διασωληνωμένος και με παυσίπονα και ηρεμιστικά. Το ίδιο βράδυ από την πολλή κούραση και τον πόνο με πήρε για λίγο ο ύπνος.
Στον ύπνο μου βλέπω να έρχεται κοντά μου ένας γιατρός. Πλησιάζει να με εξετάσει και με τραντάζει δυνατά από τη μέση. «Γιατρέ, τώρα εγχειρίστηκα». Μού απαντά: «Μη φοβάσαι. Θα σε κάνω καλά».
Το πρωί με ρωτά η γυναίκα μου: «Πώς γύρισες;» Με βρήκε να κοιμάμαι ήρεμος, στο πλάι γυρισμένος. Ήταν η απάντηση του Αγίου, γιατί συνεχώς τον παρακαλούσαμε όλον τον καιρό να δείξει ένα σημάδι ότι μας ακούει και θα μας βοηθήσει. Δυνάμωσε πιο πολύ η πίστη μας. Γνωρίζαμε ότι δεν είμαστε μόνοι.
Μετά τη δεύτερη εγχείριση περιμέναμε τη βελτίωση και αναρωτιόμασταν πότε θα βγώ. Ήταν άγνωστο. Έπρεπε να γίνει αξονική τομογραφία, να δούν οι γιατροί αν όλα ήταν καθαρά. Μας έλεγαν «Ίσως, Δευτέρα, Τετάρτη…να βγείτε». Το βράδυ της Κυριακής γύρω στις 10 μ.μ., όπως ξάπλωνα για να με πάρει ο ύπνος, ένιωσα να τραντάζεται το κρεβάτι μου. Πολύ δυνατό τράνταγμα, σαν κάποιος να έσπρωχνε όλο το κρεβάτι. Το ένιωσε και η γυναίκα μου. «Θέλεις κάτι; Γιατί με σπρώχνεις;» με ρωτάει. «Εσύ με σπρώχνεις» της απαντώ. Γυρίσαμε να δούμε τις λάμπες, μήπως γινόταν σεισμός. Τίποτε. Οι διπλανοί μου στο θάλαμο, άλλοι τρεις άρρωστοι, όταν τους ρωτήσαμε, δεν είχαν καταλάβει τίποτε. Καταλάβαμε ότι είχε ρθει η ώρα να βγούμε από το Νοσοκομείο.
Το πρωί της Δευτέρας μου έκαναν αξονική, βγήκαν καθαρά τα αποτελέσματα, και μου έδωσαν εξιτήριο 7/7, μνήμη της Αγίας Κυριακής. Στο Ενημερωτικό Σημείωμα του Νοσοκομείου με ημερομηνία 7/7/2003, που υπογράφουν ο κ. Αν. Χριστοδούλου, χειρ. ορθοπεδικός–αν. Καθηγητής, και ο βοηθός κ. Παναγ. Συμεωνίδης της Α΄ Ορθοπεδικής του “Παπανικολάου”, αναφέρονται μεταξύ άλλων:
»Α΄ 30/5/03 Πρόσθια Σπονδυλοδεσία – Ημισωματεκτομή. Β΄ 23/6/03 Οπίσθια Σπονδυλοδεσία.
»Καλή Μετεγχειρητική Πορεία…Θεραπευτική Αγωγή: ΕΟΦΑ. Αναμονή αποτελέσματος Γ΄ Βιοψίας. Έγερση–κινητοποίηση…»
Μετά από κάποιο διάστημα ειδοποιήθηκα να πάω στο “Θεαγένειο” για ακτινοβολίες, και έπειτα ακολούθησαν οι χημειοθεραπείες. Είχα γίνει ράκος.
Υποσχεθήκαμε να πάμε στο λόφο του μαρτυρίου των Αγίων. Το πραγματοποιήσαμε το καλοκαίρι του 2004. Επισκεφθήκαμε και το Μοναστήρι στη Γρίβα. Κάναμε Παρακλήσεις, θείες Λειτουργίες, κοινώνησα. Πήραμε πάλι λαδάκι και Αγιασμό.
Το 2005 προληπτική εξέταση (αξονική τομογραφία) έδειξε μετάσταση του καρκίνου στο ήπαρ με δύο εστίες. Πρίν κάνω μαγνητική τομογραφία για να δούν καλύτερα την εξέταση, πήγα στο Μοναστήρι των Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου & Ειρήνης στη Γρίβα. Προσκύνησα τα ιερά λείψανα των Αγίων, με σταύρωσε ο Ιερέας με τον Τίμιο Σταυρό, μου διάβασε Ευχή υπέρ υγείας. Η μαγνητική έδειξε μία μόνο εστία! Στην εγχείριση στο “Θεαγένειο”, όταν με άνοιξε ο γιατρός κ. Κ. Σέντζης, ούτε αυτός βρήκε δεύτερο όγκο. Ακολούθησαν νέες χημειοθεραπείες και εξετάσεις.
Στην Ιατρική Βεβαίωση του “Θεαγενείου” (7/6/05) από το Β΄ Παθ. Ογκολογικό, γράφει: «…Τον Απρίλιο 2005 υποβλήθηκε σε μερική κυστεκτομή για μεμονωμένη μεταεστία στο δεξιό λοβό του ήπατος. Τώρα χορηγείται συστηματική χημειοθεραπεία. Η πρόγνωση θεωρείται αβέβαιη».
Δεν χάνουμε την πίστη μας στο Θεό, στην Παναγία, στους Αγίους μας Ραφαήλ, Νικόλαο και Ειρήνη, που σε κάθε δυσκολία τους επικαλούμαστε και τρέχουν πάντα κοντά μας. Τον Ιούνιο του 2007 ξαναεπισκέφθηκα τον τόπο του μαρτυρίου στη Μυτιλήνη, να προσκυνήσω και να ευχαριστήσω τους Αγίους, γιατί μας παραστέκονται σε κάθε δυσκολία. Μέχρι σήμερα νιώθω καλά, δεν έχω άλλη επιπλοκή. Δοξασμένο το όνομα του Κυρίου και των Αγίων Αυτού!
Όσο κι αν είναι σκληρές τέτοιες δοκιμασίες, ας συνειδητοποιήσουμε: α) ότι «ουκ έχομεν ώδε μένουσαν πόλιν, την μέλλουσαν επιζητούμεν» (Εβρ. ιγ/14)· β) ο θάνατος, η αρρώστια, ο πόνος είναι “κατορθώματα” του δικού μας χωρισμού από την κοινωνία με το Θεό στον παράδεισο· γ) ο Θεός δεν θέλει τη δική μας ταλαιπωρία, αλλά τα επιτρέπει προς καιρόν, ανατρέποντας το αποτέλεσμά τους για κάθε πιστό, ώστε να οδηγούν (διά μετανοίας, πίστεως, καρτερίας) να συνεργούν στην κάθαρση του ανθρώπου και την αμεσότερη κοινωνία του με τον Κύριο· δ) ο Κύριος δέχθηκε επί του Σταυρού εκουσίως τον πόνο και το θάνατο, δικά μας “κατορθώματα”, οι δε Άγιοί Του όλοι δοκίμασαν βάσανα είτε μαρτυρίων είτε ασκήσεως· ε) εξ άκρας φιλανθρωπίας ο Κύριος και οι Άγιοι είναι οι μόνοι που μπορούν να οδηγήσουν στην υπέρβαση του τρομερού υπαρξιακού αδιεξόδου από τη δοκιμασία του πόνου, της αρρώστιας, του αναμενόμενου θανάτου· είτε με την δια ιατρών θεραπευτική απόληξη μιας αρρώστιας είτε με τη θαυματουργική ίαση μιας ανίατης περιπτώσεως είτε με την αναβολή του βιολογικού τέλους, ώσπου ο άνθρωπος ο διαρκής στόχος της άμετρης αγάπης του σαρκωθέντος και σταυρωθέντος και αναστάντος Θεανθρώπου να βρεί “πηγήν της ζωής και θύραν παραδείσου”. Όλα αυτά δεν αναιρούν την τραγικότητα του πόνου, της ανίατης αρρώστιας, του θανάτου· τους προσδίδουν το αληθινό τους νόημα και επισημαίνουν ότι ο θεόπλαστος και θεόσωστος άνθρωπος είναι ανώτερος και των χαρμοσύνων και των θλιβερών περιστατικών της ζωής του, στην προοπτική της πραγματικής κοινωνίας του με τον ζώντα Θεό.
Aπό το βιβλίο του Σεβ. Μητροπολίτου κ. Δημητρίου "Θαύματα Αγίων - Σημεία Θεού".
paraklisi
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Συντάξεις: Σε πλήρη λειτουργία ο Πύργος Ελέγχου στον ΕΦΚΑ.
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΕΡΤ: Εγκρίθηκε ο προϋπολογισμός για το 2022
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
