2012-06-27 10:27:20
Η συντριπτική πλειοψηφία των βουλευτών του ελληνικού κοινοβουλίου ψηφίζει έναν νόμο, τον οποίον αμφισβητούν αντιδημοκρατικά και εξόχως παράνομα οι πρυτάνεις, ένας εκ των οποίων τοποθετείται υπουργός παιδείας.
Στη συνέχεια οι πρυτάνεις, χωρίς να πουν ούτε λέξη για το συνάδελφό τους που χώθηκε βαθιά στη φυλακή για σοβαρότατες καταχρήσεις του δημοσίου χρήματος, εκδίδουν ανακοίνωση απαιτώντας να ανατεθούν αρμοδιότητες τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στον συνάδελφό τους, που είχε σηκώσει μπαϊράκι εναντίον της κοινοβουλευτικής νομιμότητας.
Μήπως τώρα που άνοιξε η πόρτα της εξόδου για τον Ράπανο και τον Βερνίκο, θα πρέπει να παραμείνει για λίγο ανοικτή για την επόμενη έξοδο;
Ας δούμε όμως παρακάτω πώς βλέπει τα πράγματα ο Γιάννης Πρετεντέρης στο ΒΗΜΑ:
Δύο κατάρες
Υποθέτω πως όλοι συμφωνούμε ότι το πολιτικό σύστημα κουβαλάει διαχρονικά και διακομματικά δύο κατάρες: τη φαυλότητα και την αναξιοπιστία.
Νομίζω πως το έχουν αντιληφθεί όλοι - πλην ίσως των ίδιων των πολιτικών… Ετσι, ενώ η κοινωνία βοά, αυτοί συνεχίζουν να φορτώνουν στην πλάτη του τις ίδιες κατάρες με την ίδια κουτοπόνηρη αμεριμνησία.
Θα πάρω ένα τυπικό παράδειγμα από τον σχηματισμό της κυβέρνησης: την υπουργοποίηση του πρύτανη του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου.
Πριν από έναν χρόνο, η συντριπτική πλειοψηφία των κομμάτων και των βουλευτών της τότε Βουλής ψήφισε έναν νέο νόμο για τα πανεπιστήμια.
Ο νόμος αυτός επιχειρούσε να βάλει τέλος στο κλίμα ανοργανωσιάς, δοσοληψίας και εκπαιδευτικής ανεπάρκειας που (κατά γενική παραδοχή) επικρατούσε στα ελληνικά ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα.
Δεν θα σταθώ στο περιεχόμενο του νόμου, δεν είναι αυτό σήμερα το ζητούμενο. Υποθέτω θα περιέχει καλές και λιγότερο καλές προβλέψεις - όπως άλλωστε όλοι οι νόμοι Θα σταθώ στην αντίδραση της λεγόμενης πανεπιστημιακής κοινότητας και στην άρνησή της να αποδεχτεί τη νομοθεσία της Ελληνικής Δημοκρατίας. Για διάφορους λόγους που επικαλείται ο καθένας αλλά κυρίως επειδή κανένας δεν θέλει να αλλάξει τίποτα στην παθογένεια που τον τρέφει.
Μεταξύ των πρωτοστατούντων στο κύμα αντίδρασης ήταν οι εν ενεργεία πρυτανικές αρχές και μεταξύ αυτών ο αγωνιστής πρύτανης του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου.
Ως εδώ, κανένα πρόβλημα. Δικαίωμά του να αγωνίζεται για ό,τι φρονεί σωστό ή απλώς για ό,τι τον συμφέρει.
Το πρόβλημα προκύπτει όταν, δέκα μήνες αργότερα, ο αγωνιστής πρύτανης (του δημοκρατικού, δημόσιου κτλ. πανεπιστημίου) αναλαμβάνει υφυπουργός Παιδείας - ας πούμε ότι από κάποιους εκτιμήθηκαν κάποια προσόντα του.
Αλλά εδώ αρχίζει το παπατζιλίκι.
Διότι τι θα κάνει πλέον ο αγωνιστής-πρύτανης-υφυπουργός;
Θα εφαρμόσει ως υφυπουργός τον νόμο με τον οποίο διαφωνούσε ως πρύτανης;
Ή δεν θα εφαρμόσει ως υφυπουργός τον νόμο επειδή διαφωνούσε ως πρύτανης;
Αν συμβεί το πρώτο, ο πρύτανης εκτός από αγωνιστής θα αποδειχτεί και πρωταθλητής της κωλοτούμπας.
Αν συμβεί το δεύτερο, τότε είναι η δημοκρατική πολιτεία που καλείται να κάνει κωλοτούμπα απέναντι στις οργανωμένες, βίαιες μειοψηφίες των πανεπιστημίων.
Ο,τι από τα δύο κι αν συμβεί όμως ποιο θα είναι το αποτέλεσμα; Οτι η κοινωνία θα συνεχίσει να αντιλαμβάνεται την πολιτική ως ένα σύστημα φαυλότητας και αναξιοπιστίας.
Ενα σύστημα δηλαδή όπου άλλα έλεγες χθες, άλλα σκέφτεσαι σήμερα κι άλλα θα κάνεις αύριο.
Στο όνομα μιας ατέρμονης συναλλαγής που καθορίζεται από αναρίθμητα συμφέροντα. Και από καμία πεποίθηση!
InfoGnomon
Στη συνέχεια οι πρυτάνεις, χωρίς να πουν ούτε λέξη για το συνάδελφό τους που χώθηκε βαθιά στη φυλακή για σοβαρότατες καταχρήσεις του δημοσίου χρήματος, εκδίδουν ανακοίνωση απαιτώντας να ανατεθούν αρμοδιότητες τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στον συνάδελφό τους, που είχε σηκώσει μπαϊράκι εναντίον της κοινοβουλευτικής νομιμότητας.
Μήπως τώρα που άνοιξε η πόρτα της εξόδου για τον Ράπανο και τον Βερνίκο, θα πρέπει να παραμείνει για λίγο ανοικτή για την επόμενη έξοδο;
Ας δούμε όμως παρακάτω πώς βλέπει τα πράγματα ο Γιάννης Πρετεντέρης στο ΒΗΜΑ:
Δύο κατάρες
Υποθέτω πως όλοι συμφωνούμε ότι το πολιτικό σύστημα κουβαλάει διαχρονικά και διακομματικά δύο κατάρες: τη φαυλότητα και την αναξιοπιστία.
Νομίζω πως το έχουν αντιληφθεί όλοι - πλην ίσως των ίδιων των πολιτικών… Ετσι, ενώ η κοινωνία βοά, αυτοί συνεχίζουν να φορτώνουν στην πλάτη του τις ίδιες κατάρες με την ίδια κουτοπόνηρη αμεριμνησία.
Θα πάρω ένα τυπικό παράδειγμα από τον σχηματισμό της κυβέρνησης: την υπουργοποίηση του πρύτανη του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου.
Πριν από έναν χρόνο, η συντριπτική πλειοψηφία των κομμάτων και των βουλευτών της τότε Βουλής ψήφισε έναν νέο νόμο για τα πανεπιστήμια.
Ο νόμος αυτός επιχειρούσε να βάλει τέλος στο κλίμα ανοργανωσιάς, δοσοληψίας και εκπαιδευτικής ανεπάρκειας που (κατά γενική παραδοχή) επικρατούσε στα ελληνικά ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα.
Δεν θα σταθώ στο περιεχόμενο του νόμου, δεν είναι αυτό σήμερα το ζητούμενο. Υποθέτω θα περιέχει καλές και λιγότερο καλές προβλέψεις - όπως άλλωστε όλοι οι νόμοι Θα σταθώ στην αντίδραση της λεγόμενης πανεπιστημιακής κοινότητας και στην άρνησή της να αποδεχτεί τη νομοθεσία της Ελληνικής Δημοκρατίας. Για διάφορους λόγους που επικαλείται ο καθένας αλλά κυρίως επειδή κανένας δεν θέλει να αλλάξει τίποτα στην παθογένεια που τον τρέφει.
Μεταξύ των πρωτοστατούντων στο κύμα αντίδρασης ήταν οι εν ενεργεία πρυτανικές αρχές και μεταξύ αυτών ο αγωνιστής πρύτανης του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου.
Ως εδώ, κανένα πρόβλημα. Δικαίωμά του να αγωνίζεται για ό,τι φρονεί σωστό ή απλώς για ό,τι τον συμφέρει.
Το πρόβλημα προκύπτει όταν, δέκα μήνες αργότερα, ο αγωνιστής πρύτανης (του δημοκρατικού, δημόσιου κτλ. πανεπιστημίου) αναλαμβάνει υφυπουργός Παιδείας - ας πούμε ότι από κάποιους εκτιμήθηκαν κάποια προσόντα του.
Αλλά εδώ αρχίζει το παπατζιλίκι.
Διότι τι θα κάνει πλέον ο αγωνιστής-πρύτανης-υφυπουργός;
Θα εφαρμόσει ως υφυπουργός τον νόμο με τον οποίο διαφωνούσε ως πρύτανης;
Ή δεν θα εφαρμόσει ως υφυπουργός τον νόμο επειδή διαφωνούσε ως πρύτανης;
Αν συμβεί το πρώτο, ο πρύτανης εκτός από αγωνιστής θα αποδειχτεί και πρωταθλητής της κωλοτούμπας.
Αν συμβεί το δεύτερο, τότε είναι η δημοκρατική πολιτεία που καλείται να κάνει κωλοτούμπα απέναντι στις οργανωμένες, βίαιες μειοψηφίες των πανεπιστημίων.
Ο,τι από τα δύο κι αν συμβεί όμως ποιο θα είναι το αποτέλεσμα; Οτι η κοινωνία θα συνεχίσει να αντιλαμβάνεται την πολιτική ως ένα σύστημα φαυλότητας και αναξιοπιστίας.
Ενα σύστημα δηλαδή όπου άλλα έλεγες χθες, άλλα σκέφτεσαι σήμερα κι άλλα θα κάνεις αύριο.
Στο όνομα μιας ατέρμονης συναλλαγής που καθορίζεται από αναρίθμητα συμφέροντα. Και από καμία πεποίθηση!
InfoGnomon
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Το Μαξίμου διπλοτσεκάρει ξανά τους υπουργούς
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ Ο ΒΑΝΤΕΡΣΟΝ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
