Στο περιοδικό Hello και τον Γιάννη Βίτσα έδωσε συνέντευξη ο Λευτέρης Ελευθερίου. Ο γνωστός ηθοποιός μίλησε, μεταξύ άλλων, και για τους Πέτρο Φιλιππίδη και Δημήτρη Λιγνάδη.
Ξεκίνησες και μια συνεργασία με τον Δημήτρη Λιγνάδη, αλλά έφυγες λίγο πριν ανέβει η παράσταση «Ρωμαίος και Ιουλιέτα».
Πράγματι, αλλά δεν ξέρω κατά πόσον μπορώ να κρίνω πώς λειτουργεί ο καθένας. Δεν γνώριζα πολύ καλά ούτε τον Πέτρο Φιλιππίδη ούτε τον Δημήτρη Λιγνάδη. Με τον πρώτο δεν πέρασα πολύ καλά και έφυγα, με τον δεύτερο άλλα είχαμε πει, άλλα έγιναν και γι’ αυτό διέκοψα πριν συνεργαστώ. Κατά τη διάρκεια του metoo, είδαμε πολλούς ανθρώπους που είχαν συνεργαστεί για χρόνια με άτομα με προβληματική συμπεριφορά να πρωτοστατούν στο κίνημα και αναρωτιέμαι αν θα αλλάξει τελικά κάτι.
Από τη στιγμή που φοβάσαι και δεσμεύεσαι από το μεροκάματο, με αποτέλεσμα να μη φεύγεις από μια κακοποιητική συνεργασία, σημαίνει ότι και την επόμενη φορά που θα έχεις ανάγκη τη δουλειά το ίδιο θα κάνεις. Αυτό με προβληματίζει. Νομίζω ότι, για να υπάρξει ουσιαστική αλλαγή, το «είμαστε όλοι μαζί» πρέπει να αποκτήσει νομικό χαρακτήρα, να προστατευτεί η εργασία, να μπαίνουμε στις δουλειές γνωρίζοντας ποια είναι τα όρια του άλλου απέναντί μας και να διασφαλιζόμαστε από κάποια σύμβαση.
Όσο το εργασιακό παραμένει για τον εργαζόμενο περιβάλλον φόβου και τρομοκρατίας, μου φαίνεται πολύ δύσκολο να αλλάξουν τα πράγματα. Πρέπει όποιος υφίσταται bullying να έχει κάπου να απευθυνθεί. Για παράδειγμα, αν μια ομάδα ανθρώπων παραπονεθεί στον παραγωγό για την κακή συμπεριφορά του πρωταγωνιστή, εκείνος, έχοντας επενδύσει χρήματα, θα στηρίξει το όνομα που του τα φέρνει. Το θέμα είναι να υπάρχει ένα δυνατό σωματείο.
Πώς έφτασες στο σημείο να πεις «είμαι οριακά, πρέπει να φύγω»;
Αν εξαιρέσουμε έναν καβγά που είχα με τον Πέτρο Φιλιππίδη και με έναν άλλο ηθοποιό στη σκηνή, θα ήμουν ψεύτης αν ισχυριζόμουν ότι έχω ζήσει κάτι δραματικό. Ίσως γιατί δεν είχα πολλές εμπειρίες από διαφορετικούς θιάσους και προβληματικές συμπεριφορές. Από την άλλη, μπορεί κάποιος, όταν συνεργάζεται με μεγάλα ονόματα, να αισθάνεται τιμή ή να σκέφτεται «για να δουλεύει αυτός ο άνθρωπος 20-30 χρόνια, δεν έχει αυτός το πρόβλημα, εγώ το έχω που με ενοχλεί η συμπεριφορά του».
Αυτό απαντά και στην ερώτηση κάποιων «γιατί τώρα, γιατί να μιλήσουν τα θύματα τώρα;». Ευτυχώς, υπάρχουν και οι περιπτώσεις ανθρώπων όπως η Μιμή Ντενίση, ο Θοδωρής Αθερίδης και ο Θανάσης Βισκαδουράκης. Υπάρχουν και πολλά καλά σε αυτή τη δουλειά, πολύ ωραίες στιγμές και υπέροχοι άνθρωποι που γίνονται φίλοι σου μετά.
Πηγή: TVNEA.COM
tvnea
