2021-12-17 10:42:07
ΑΓΙΟΣ Νικόλαος ο Πλανάς (1932), ένας άγιος των ήμερων μας, λειτουργούσε καθημερινά, χωρίς διακοπή, σε διάστημα μισού αιώνα. στο διάστημα αυτό τύχαινε κάποτε νά μην έχει πρόσφορο.
Πάντοτε όμως εξοικονομούσε είτε από τούς πιστούς είτε από τούς γύρω φούρνους.
Κάποια μέρα είχε προχωρήσει ο όρθρος αρκετά, αλλά πρόσφορο δεν φαινόταν πουθενά.
Έστειλε νά ψάξουν στους φούρνους και στις νοικοκυρές πού πάντα είχαν.
Κοίταξε και ατά ντουλάπια του ιερού, μήπως είχε αφήσει άλλος ιερέας.
Μα κανένα αποτέλεσμα. Στενοχωρήθηκε μέχρι δακρύων.
Κάποια στιγμή τον βλέπουν νά βγαίνει στην ωραία πύλη κρατώντας ένα πρόσφορο φρέσκο-φρέσκο. το είχε βρει πάνω στην άγία τράπεζα!
Κοιτάξτε, παιδιά μου, τι σημείο μου έκανε ο Θεός, είπε συγκινημένος και χαρούμενος.
'Όλα τα θαύματα, σημεία τα έλεγε. τα θεωρούσε φυσικά, γιατί είχε μεγάλη πίστη.
Στα συναξάρια συναντάμε ασκητές πού τούς υπηρετούσε άγγελος Κυρίου. Πολύ φυσικό λοιπόν νά υπηρετούσε άγγελος Κυρίου και τον παπα-Νικόλα, τον «εντός του κόσμου διαβιούντα αληθινό ασκητή».
Αρκετοί ενορίτες του, κυρίως μικρά παιδιά, τον έβλεπαν όταν λειτουργούσε κυριολεκτικά μεταρσιωμένο.
H φήμη τού παπα-Νικόλα, διηγείται σεβαστή γυναίκα, είχε απλωθεί σ' όλη την Αθήνα.
Κάποτε, παραμονή Χριστουγέννων, ξεκίνησα με τα εγγονάκια μου για νά κοινωνήσω από τ' αγιασμένα χέρια του.
Τότε στη Βουλιαγμένη ήταν ακόμα ερημιά.
Είκοσι χαμόσπιτα σκόρπια εδώ κι εκεί και τριγύρω χωράφια. στη θέση της σημερινής εκκλησίας υπήρχε ένα παλιό βυζαντινό εκκλησάκι, μικρό σαν κουβούκλιο, χαμηλό και μισοσκότεινο.
είχαν έρθει και άλλες οικογένειες με τα παιδάκια τους. Κάποια στιγμή πού ο παπα-Νικόλας εμφανίστηκε στην ωραία πύλη κρατώντας το άγιο ποτήριο, το εγγονάκι μου φώναξε:
Γιαγιά, ο παπάς περπατάει στον αέρα! Πάψε, τού λέω, ενώ συγχρόνως σταυροκοπήθηκα. Πώς περπατάει στον αέρα;
τον βλέπω κι εγώ, φώναξε άλλο παιδάκι. Δεν πατάει κάτω.
Στο «Μετα φόβου...» πλησιάσαμε όλες οι' γυναίκες και τα παιδάκια νά κοινωνήσουμε.
Ό παπα-Νικόλας δεν είχε ακούσει τίποτε, αλλά, κι αν είχε ακούσει, δεν έδωσε καθόλου προσοχή.
Από τότε ερχόμουν πάντοτε εδώ και κοινωνούσα. και κάθε φορά ήταν αδύνατον νά μην ακούσω παιδάκια νά φωνάζουν:
Ό παπάς περπατάει στον αέρα!"
Το 1920, ανήμερα τα Χριστούγεννα, ο όσιος λειτουργούσε στον άγιο 'Ιωάννη Βουλιαγμένης.
'Όταν βγήκε νά κοινωνήσει τούς πιστούς, πλησίασε και μια γυναίκα με το μωρό της.
Αφού κοινώνησε το μικρό, το έδωσε σε Μια κοπέλα, την 'Ιουλία, νά το κρατάει.
Ή 'Ιουλία, καθώς το κρατούσε, γύρισε και κοίταξε τον Ιερέα. Τότε παρά λίγο νά της πέσει το παιδί από τα χέρια.
Πρόσεξε! τι έπαθες; της φωνάζει ή γυναίκα. - Βλέπω τον παπά νά στέκεται πάνω σ' ένα σύννεφο, απάντησε εκείνη εκστατική.
'Άλλοτε πάλι, ενώ λειτουργούσε ο όσιος στον προφήτη Ελισαίο, έγινε και τούτο:
'Ένα οκτάχρονο παιδάκι βγαίνει κάτωχρο από το Ιερό και λέει στη μητέρα του:
Μαμά, ο παπα-Νικόλας εΙναι τόσο ψηλά από τη γη! και της έδειξε μισό πήχη με το χεράκι του.
Ἀπὸ τὸ βιβλίο: Θαύματα καὶ Ἀποκαλύψεις ἀπὸ τὴ Θεία Λειτουργία (Ἱερὰ Μονὴ Παρακλήτου – Ωρωπού Ἀττικῆς)
paraklisi
Πάντοτε όμως εξοικονομούσε είτε από τούς πιστούς είτε από τούς γύρω φούρνους.
Κάποια μέρα είχε προχωρήσει ο όρθρος αρκετά, αλλά πρόσφορο δεν φαινόταν πουθενά.
Έστειλε νά ψάξουν στους φούρνους και στις νοικοκυρές πού πάντα είχαν.
Κοίταξε και ατά ντουλάπια του ιερού, μήπως είχε αφήσει άλλος ιερέας.
Μα κανένα αποτέλεσμα. Στενοχωρήθηκε μέχρι δακρύων.
Κάποια στιγμή τον βλέπουν νά βγαίνει στην ωραία πύλη κρατώντας ένα πρόσφορο φρέσκο-φρέσκο. το είχε βρει πάνω στην άγία τράπεζα!
Κοιτάξτε, παιδιά μου, τι σημείο μου έκανε ο Θεός, είπε συγκινημένος και χαρούμενος.
'Όλα τα θαύματα, σημεία τα έλεγε. τα θεωρούσε φυσικά, γιατί είχε μεγάλη πίστη.
Στα συναξάρια συναντάμε ασκητές πού τούς υπηρετούσε άγγελος Κυρίου. Πολύ φυσικό λοιπόν νά υπηρετούσε άγγελος Κυρίου και τον παπα-Νικόλα, τον «εντός του κόσμου διαβιούντα αληθινό ασκητή».
Αρκετοί ενορίτες του, κυρίως μικρά παιδιά, τον έβλεπαν όταν λειτουργούσε κυριολεκτικά μεταρσιωμένο.
H φήμη τού παπα-Νικόλα, διηγείται σεβαστή γυναίκα, είχε απλωθεί σ' όλη την Αθήνα.
Κάποτε, παραμονή Χριστουγέννων, ξεκίνησα με τα εγγονάκια μου για νά κοινωνήσω από τ' αγιασμένα χέρια του.
Τότε στη Βουλιαγμένη ήταν ακόμα ερημιά.
Είκοσι χαμόσπιτα σκόρπια εδώ κι εκεί και τριγύρω χωράφια. στη θέση της σημερινής εκκλησίας υπήρχε ένα παλιό βυζαντινό εκκλησάκι, μικρό σαν κουβούκλιο, χαμηλό και μισοσκότεινο.
είχαν έρθει και άλλες οικογένειες με τα παιδάκια τους. Κάποια στιγμή πού ο παπα-Νικόλας εμφανίστηκε στην ωραία πύλη κρατώντας το άγιο ποτήριο, το εγγονάκι μου φώναξε:
Γιαγιά, ο παπάς περπατάει στον αέρα! Πάψε, τού λέω, ενώ συγχρόνως σταυροκοπήθηκα. Πώς περπατάει στον αέρα;
τον βλέπω κι εγώ, φώναξε άλλο παιδάκι. Δεν πατάει κάτω.
Στο «Μετα φόβου...» πλησιάσαμε όλες οι' γυναίκες και τα παιδάκια νά κοινωνήσουμε.
Ό παπα-Νικόλας δεν είχε ακούσει τίποτε, αλλά, κι αν είχε ακούσει, δεν έδωσε καθόλου προσοχή.
Από τότε ερχόμουν πάντοτε εδώ και κοινωνούσα. και κάθε φορά ήταν αδύνατον νά μην ακούσω παιδάκια νά φωνάζουν:
Ό παπάς περπατάει στον αέρα!"
Το 1920, ανήμερα τα Χριστούγεννα, ο όσιος λειτουργούσε στον άγιο 'Ιωάννη Βουλιαγμένης.
'Όταν βγήκε νά κοινωνήσει τούς πιστούς, πλησίασε και μια γυναίκα με το μωρό της.
Αφού κοινώνησε το μικρό, το έδωσε σε Μια κοπέλα, την 'Ιουλία, νά το κρατάει.
Ή 'Ιουλία, καθώς το κρατούσε, γύρισε και κοίταξε τον Ιερέα. Τότε παρά λίγο νά της πέσει το παιδί από τα χέρια.
Πρόσεξε! τι έπαθες; της φωνάζει ή γυναίκα. - Βλέπω τον παπά νά στέκεται πάνω σ' ένα σύννεφο, απάντησε εκείνη εκστατική.
'Άλλοτε πάλι, ενώ λειτουργούσε ο όσιος στον προφήτη Ελισαίο, έγινε και τούτο:
'Ένα οκτάχρονο παιδάκι βγαίνει κάτωχρο από το Ιερό και λέει στη μητέρα του:
Μαμά, ο παπα-Νικόλας εΙναι τόσο ψηλά από τη γη! και της έδειξε μισό πήχη με το χεράκι του.
Ἀπὸ τὸ βιβλίο: Θαύματα καὶ Ἀποκαλύψεις ἀπὸ τὴ Θεία Λειτουργία (Ἱερὰ Μονὴ Παρακλήτου – Ωρωπού Ἀττικῆς)
paraklisi
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
