2022-01-19 09:37:13
Ο ΣΤΑΡΕΤΣ Σαμψών (1979) παρακινούσε τα πνευματικά του παιδιά νά παρακαλούν επίμονα το Θεό για την απόκτηση του χαρίσματος της προσευχής λέγοντας: "Δίδαξέ με, Κύριε, νά προσεύχομαι. δεν ξέρω νά προσεύχομαι".
Μερικές φορές, συμπλήρωνε ο στάρετς, "το μυστικό αυτό μάς αποκαλύπτεται στη θεία λειτουργία όταν κοινωνάμε.
Γνώρισα έναν ιερέα πού δεν μπορούσε νά μάθει νά προσεύχεται.
Κάποτε λοιπόν, την ώρα πού κοινωνούσε, πήρε το Σώμα του Χριστού με το αριστερό του χέρι, το έβαλε πάνω στο δεξί και άρχισε νά διαβάζει, όπως συνήθως, την ευχή: «Πιστεύω, Κύριε, και ομολογώ... ».
Όταν τελείωσε, κι ενώ από τα μάτια του έτρεχαν δάκρυα, άρχισε νά παρακαλεί θερμά: 'Μάθε με, Κύριε, νά προσεύχομαι. δεν έμαθα ακόμα νά προσεύχομαι. Μόνο πού διαβάζω τις ευχές'.
Αμέσως, καθώς ο ίδιος διηγήθηκε, το πρόσωπό του φωτίστηκε από ένα αόρατο Φως και μέσα του άνοιξε ένας άλλος νους.
Άρχισε τότε νά διαβάζει για δεύτερη φορά το «Πιστεύω, Κύριε...» χωρίς νά σηκώνει τα μάτια από το δεσποτικό Σώμα.
Τον πλησιάζει ο διάκος και του λέει: 'Πάτερ, ο κόσμος περιμένει'.
Το κοινωνικό είχε τελειώσει, άλλά ο ιερέας, όσο κι αν προσπαθούσε, δεν μπορούσε νά συνέλθει. Στεκόταν σαν νά τα 'χε χαμένα, σαν στήλη άλατος. Και τούτο, γιατί κατέβασε τι είναι ή προσευχή. 'Ένιωσε πώς αναστήθηκε. 'Από τότε έκλαιγε ασταμάτητα, και ποτέ πια δεν μπόρεσε ν' ατενίσει το πανάχραντο Σώμα του Κυρίου χωρίς δάκρυα.
Ἀπὸ τὸ βιβλίο: Θαύματα καὶ Ἀποκαλύψεις ἀπὸ τὴ Θεία Λειτουργία (Ἱερὰ Μονὴ Παρακλήτου – Ωρωπού Ἀττικῆς)
paraklisi
Μερικές φορές, συμπλήρωνε ο στάρετς, "το μυστικό αυτό μάς αποκαλύπτεται στη θεία λειτουργία όταν κοινωνάμε.
Γνώρισα έναν ιερέα πού δεν μπορούσε νά μάθει νά προσεύχεται.
Κάποτε λοιπόν, την ώρα πού κοινωνούσε, πήρε το Σώμα του Χριστού με το αριστερό του χέρι, το έβαλε πάνω στο δεξί και άρχισε νά διαβάζει, όπως συνήθως, την ευχή: «Πιστεύω, Κύριε, και ομολογώ... ».
Όταν τελείωσε, κι ενώ από τα μάτια του έτρεχαν δάκρυα, άρχισε νά παρακαλεί θερμά: 'Μάθε με, Κύριε, νά προσεύχομαι. δεν έμαθα ακόμα νά προσεύχομαι. Μόνο πού διαβάζω τις ευχές'.
Αμέσως, καθώς ο ίδιος διηγήθηκε, το πρόσωπό του φωτίστηκε από ένα αόρατο Φως και μέσα του άνοιξε ένας άλλος νους.
Άρχισε τότε νά διαβάζει για δεύτερη φορά το «Πιστεύω, Κύριε...» χωρίς νά σηκώνει τα μάτια από το δεσποτικό Σώμα.
Τον πλησιάζει ο διάκος και του λέει: 'Πάτερ, ο κόσμος περιμένει'.
Το κοινωνικό είχε τελειώσει, άλλά ο ιερέας, όσο κι αν προσπαθούσε, δεν μπορούσε νά συνέλθει. Στεκόταν σαν νά τα 'χε χαμένα, σαν στήλη άλατος. Και τούτο, γιατί κατέβασε τι είναι ή προσευχή. 'Ένιωσε πώς αναστήθηκε. 'Από τότε έκλαιγε ασταμάτητα, και ποτέ πια δεν μπόρεσε ν' ατενίσει το πανάχραντο Σώμα του Κυρίου χωρίς δάκρυα.
Ἀπὸ τὸ βιβλίο: Θαύματα καὶ Ἀποκαλύψεις ἀπὸ τὴ Θεία Λειτουργία (Ἱερὰ Μονὴ Παρακλήτου – Ωρωπού Ἀττικῆς)
paraklisi
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Τρεις ημέρες προσευχή και νηστεία
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
