2012-06-27 18:09:22
Γράφει ο Χρήστος Η. Χαλαζιάς
Η ιστορία των Ινδιάνων.
Η Αμερική γιορτάζει τα 500 χρόνια από την «ανακάλυψη» της του θαλασσοπόρου Ισπανού ή Έλληνα κατά τους άλλους Χριστόφορου Κολόμβου. Η ανακάλυψη της Αμερικής σήμαινε την κατάκτηση της από τους Άγγλους κυρίως αλλά και από άλλους ευρωπαϊκούς λαούς, οι οποίοι θεωρούσαν στη συνέχεια τους εγχώριους κατοίκους της αμερικανικής ηπείρου, δηλαδή τους γνωστούς σε όλους μας Ινδιάνους ή Ερυθρόδερμους ως «ενοχλητικά όντα» που εμπόδιζαν την εξάπλωση του «νέου πολιτισμού» και προφανώς έπρεπε να εκλείψουν.
Το καυτό θέμα των Ινδιάνων έρχεται αυτόν τον καιρό στην επικαιρότητα με τις καταγγελίες για φοβερές παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε βάρος των Ιθαγενών, που εξακολουθούν να γίνονται και στις μέρες μας. Οι καταγγελίες γίνονται από την Οργάνωση Διεθνής Αμνηστία, η οποία παρουσιάζει φέτος την ετήσια έκθεση της στην πόλη του Μεξικού
. Σε σχετικό άρθρο αναφέρεται: «Η διεθνής Αμνηστία κάνει έκκληση στις κυβερνήσεις της Λατινικής Αμερικής, αλλά και των Η.Π.Α να πάψουν να αδιαφορούν για τα ανθρώπινα δικαιώματα που οι Ευρωπαίοι έχουν συνηθίσει να αποκαλούν «Ινδιάνους» και εκθέτει τα αίτια των ανατριχιαστικών παραβιάσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων απορυθμίζοντας τις πολλές όψεις τις μαζικές εξοντώσεις, δολοφονίες και κακοποιήσεις παιδιών, βιασμών γυναικών, βασανιστήρια.
Σύμφωνα με τη Διεθνή Αμνηστία κύρια αιτία διωγμών και μαζικής εξόντωσης είναι η διεκδίκηση γης από το κράτος ή από τους ισχυρούς οικονομικούς ιδιώτες. Στη Βραζιλία εκατοντάδες Ιθαγενών που θέλησαν να υπερασπιστούν τη γη τους δολοφονήθηκαν με την προφανή ανοχή των αρχών. Το ίδιο συνέβη και στη Χιλή, την Ονδούρα, τη Βενεζουέλα και τον Ισημερινό. Στον Καναδά όπως καταγγέλλει η Διεθνής Αμνηστία, πολλοί Ιθαγενείς κακοποιήθηκαν από την αστυνομία, όταν το 1990 υπερασπίστηκαν τους ιερούς τόπους της ταφής, των δικών τους. Μια άλλη «ευκαιρία» για το ξεκλήρισμα ολόκληρων χωρίων και χιλιάδων Ιθαγενών αγροτών αποτελούν οι εντολές συγκρούσεις μεταξύ κυβερνητικών δυνάμεων και ένοπλης αντιπολίτευσης. Οι χωρικοί της Κολομβίας, του Περού, του Ελ Σαλβαδόρ και της Γουατεμάλας δέχονται τα πυρά και των δυο πλευρών. Πάντως κοινός παρονομαστής όλων αυτών των παραβιάσεων είναι η φυλετική διάκριση εναντίον των Ιθαγενών πληθυσμών. Στην περίπτωση τους ακόμη και όταν καταγγείλουν την επίθεση, ποτέ δεν ασκείται ποινική δίωξη εναντίον των υπευθύνων, είτε είναι κρατικά όργανα αυτοί , είτε πληρωμένοι δολοφόνοι, είτε έποικοι. Η ισονομία δεν ισχύει στην περίπτωση των «Ινδιάνων». Αντιθέτως συχνά επιβαρύνονται με αστήρικτες κατηγορίες και καταδικάζονται γι’ αυτές απροκάλυπτα.
Όταν ο Χριστόφορος Κολόμβος πρωτοαντίκρισε την Αμερική το 1492 η καινούργια γη που απλωνόταν μπροστά του δεν ήταν έρημη, Σε όλο το μήκος και το πλάτος της, ζούσαν διάσπαρτοι δεκάδες λαοί, που είχαν οικοδομήσει πάνω σε αυτή τους δικούς τους πολιτισμούς. Οι Πρώτοι άνθρωποι έκαναν την εμφάνιση τους στην αμερικανική ήπειρο από 15.000 περίπου χρόνια, διεισδύοντας στα παρθένα εδάφη της από τη μια λεπτή λωρίδα γης του Βερίγγειου πορθμού και εξαπλώθηκαν σε όλη την έκταση της, από την Αλάσκα ως την Παταγονία. Η «ησυχία» τους κράτησε ως το 1492. Έκτοτε η ιστορία των Ινδιάνων των «κατοίκων των Ινδιών» όπου πίστευε ότι είχε αγκυροβολήσει ο Κολόμβος, ακολουθεί πορεία αντιστρόφως ανάλογης από εκείνη της εξάπλωσης των λευκών. Οι συνεχείς διωγμοί, οι γενοκτονίες και οι πόλεμοι σε διάστημα μικρότερο των εκατό ετών, ως τις αρχές του 20ου αιώνα, μείωσαν δραματικά τον αριθμό τους από 16.000.000 σε μόλις 1.000.000 ψυχές σήμερα.
«Λαοί υπερήφανοι-αναφέρεται σε μια έρευνα- νομαδικοί και ανεξάρτητοι, οι Ινδιάνοι με βαθιά ριζωμένο στην ψυχή τους το συναίσθημα της αγάπης και του σεβασμού για κάθε σπιθαμή της μητέρας φύσεως, ξένισε οποιαδήποτε λογική ατομικής ιδιοκτησίας, αναγκάστηκαν να περιοριστούν μέσα σε μικρούς απομονωμένους οικισμούς με τα δικά τους φυλετικά συμβούλια, αστυνομία ακόμη και δικαστικές αρχές καθώς ήταν ανεπιθύμητοι από τους λευκούς. Περισσότερες από 400 συμφωνίες αναδασμού της γης υπογράφηκαν μεταξύ 1785-1887 ανάμεσα στην αμερικανική κυβέρνηση και τους ινδιάνικους πληθυσμούς των Η.Π.Α και καταπατήθηκαν όλες από τους λευκούς βάναυσα και απροκάλυπτα.
Η λεηλασία των εύφορων κλήρων από κερδοσκόπους αγρότες το 1887 όταν το «Διάταγμα για τον καταμερισμό γαιών» παράμεινε νεκρό γράμμα εξόργισε ξανά τους περισσότερους Ινδιάνους. Ήδη όμως είχαν μειωθεί αρκετά στον δυτικό πολιτισμό οι πέντε φυλές.
Οι Τσερόκι, οι Κρίκ, οι Σεμινόλ και οι Τσικάσα που αποφάσισαν να συμβιβαστούν με την νέα κατάσταση. Οι υπόλοιποι επέλεξαν για πολλοστή φορά τον δρόμο του αγώνα και σήκωσαν τα όπλα της αντίστασης.
Η τελευταία πράξη γενοκτονίας ινδιάνων συντελέσθηκε τον παγωμένο Δεκέμβρη τοθ 1890 πριν από 102 χρόνια- από ένα τάγμα του 7ου αμερικανικού συντάγματος ιππικού, εναντίον άοπλων ανδρών και ανυπεράσπιστων γυναικόπαιδων στο Γουέντ νι (πληγωμένο γόνατο) της νότιας Ντακότα και στιγματίστηκε ως μια από τις μελανότερες σελίδες της ιστορίας. Ο «πολιτισμός των λευκών» ωστόσο ξέχασε την τραγωδία –όπως και όλες που εκτυλίχθηκαν στην Αμερική τόσο στον Βορρά όσο και στον Νότο της . Αιτία και αφορμή του δράματος στο οποίο αναφερόμαστε, υπήρξε η απόπειρα σύλληψης και τελικά η δολοφονία του διασημότερου Ινδιάνου της Αμερικής την εποχή εκείνη, του αρχηγού Καθιστού Ταύρου, τον οποίο οι λευκοί θεωρούσαν υπεύθυνο για την όλο και περισσότερο επεκτεινόμενη επαναστατικότητα και τις εξεγέρσεις των Ινδιάνων εναντίον των αποίκων.
Σε ένα χρονικό της ιστορίας αυτής αναφέρεται: « Τριακόσιοι τριάντα τρεις άνδρες, γυναίκες και παιδία ανήμποροι από τη φυλή των Σιού, κατακυριευμένοι από τον φόβο όσων σφαγών είχαν αντικρίσει μερόνυχτα, αναζητώντας ασφάλεια και προστασία σε ισχυρότερους ομόφυλους, κοντά στον ποταμό Σεγιέν , ρακένδυτοι και ξυλιασμένοι από το κρύο βρέθηκαν να λιμοκτονούν μπροστά στο μοιραίο αμερικανικό συντάγματα της 27 Δεκέμβρη. ΟΙ στρατιώτες αφού τους υποσχέθηκαν ότι δεν θα τους πειράξουν αν παραδοθούν, αφόπλισαν τους άντρες και τους κατάσφαξαν. Μετά πυροβόλησαν τις σκηνές των γυναικόπαιδων με πολυβόλα. Ύστερα σώριασαν τους νεκρούς και τους έθαβαν σε βιαστικά σκαμμένους ομαδικούς τάφους. Η μεγάλη νύχτα που διαδέχθηκε το λυκόφως της ινδιάνικης ιστορίας, έριχνε την αυλαία της έχοντας καταφέρει το τελειωτικό χτύπημα στα όνειρα και τις ελπίδες ενός λαού για μια αξιοπρεπή ιστορική συνέχεια. Τώρα απέμεινε μονάχα η θύμηση, φοβερές ημερομηνίες κα χρονολογίες στη σειρά, ανεξίτηλα χαραγμένες στη μνήμην των ευσυνείδητων μόνο, καθώς και το πένθος: Σαίντ Κρίκ 1864 Νανί, Τσαντί 1879, Γούεντεντ Νι 1890.»
Το 1961 ο πρόεδρος Τζον Κέννετντο είχε ομολογήσει « ο τρόπος που συμπεριφερόμαστε στους Ινδιάνους πλήττει τη συνείδηση του αμερικανικού έθνους.» Αλλά για πιο « αμερικανικό έθνος» να μιλήσει κανείς χωρίς να περιλάβει κυρίως τους Ινδιάνους σε αυτό- αν θέλει να είναι ειλικρινής;
Πώς μπορεί η ιστορία να λησμονήσει τα 4.000 παιδία που απήχθηκαν στην Καλιφόρνια στα τέλη του 19ου αιώνα, τη βεβήλωση ινδιάνικων τάφων από λευκούς αναζητούσαν ανθρώπινα οστά για να φτιάξουν .. κουμπιά όπως έλεγαν- τη στείρωση ινδιάνων γυναικών εν αγνοία τους στη διάρκεια συνηθισμένων ιατρικών εξετάσεων;
Ένας «ναζισμός» πολύ πριν το ναζισμό του Χίτλερ, με αισθήματα αμοιβαίας δυσπιστίας είναι πάντα ανεπτυγμένα από τις δυο πλευρές των τειχών των απομονωμένων «γκέτο» όπου κατοικούν Ινδιάνοι και για τους οποίους οι Διεθνής Αμνηστία καταγγέλλει τώρα, στο νέο έτος για την ανακάλυψη της Αμερικής από το Χριστόφορο Κολόμβο, φοβερές παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους. Οι περισσότεροι από τους Ινδιάνους δείχνουν αδύναμοι να προσαρμοστούν στο δυτικό τρόπο ζωής, κάτι που προκαλεί την περιφρόνηση των Αμερικανών. Ακόμη και το εδαφικό πρόβλημα σε κάποιες περιπτώσεις εξακολουθεί να υπάρχει και να παραμένει άλυτο. Στο Κεμπέλ λόγου χάρη ο δήμαρχος της Οκα διεκδικεί ορισμένα εκτάρια από ένα οικισμό τον Μόχοκ για να τα χρησιμοποιήσει στην επέκταση ενός γηπέδου γκολφ, γεγονός που προκάλεσε περίπου από ενάμιση χρόνο περίπου, θύελλα διαμαρτυριών από πλευράς των Ινδιάνων.
Το αμερικανικό κίνημα Ινδιάνων ιδρύθηκε το 1968 στη Μινεάπολη με σκοπό την ιστορική αποκατάσταση του Ινδιάνικου λαού και τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων του.
Το κίνημα πραγματοποιεί και ενισχύει εκδηλώσεις μέσα στο έδαφος των Η.Π.Α, υποστηρίζουν και προωθούν την αποστολή και ευαισθητοποιούν την κοινή γνώμη, Τόσο η κατάληψη του Αλκατράζ το 1969 όσο και αυτή του Γούντενι Νι το 1973- με δυο νεκρούς και τους σχεδόν 300 συλληφθέντες- υπήρξαν από τις αποφασιστικότερες κινητοποιήσεις του.
Το 1975 οι δυο ηγέτες του κινήματος, ο Ντένις Μπάνκ και ο Ρασέλ Μινζ καταδικάστηκαν από τις αρχές της Νότια Ντακότα με την κατηγορία της πρόκλησης επεισοδίων. Το 1984 ο Ντένις Μπάνκ παραδόθηκε και εξέτισε ποινή τριών ετών χωρίς όμως ταυτόχρονα να παραδώσει και τα όπλα. Τον Ιούνιο του 1991 και παρά την απαγόρευση των αμερικανικών αρχών, οι Ινδιάνοι ταξίδεψαν στην Τρίπολη της Λιβύης, όπου τους απονεμήθηκε βραβείο 250.000 δολαρίων, από τον συνταγματάρχη Μ . Καντάφι, στο πλαίσιο του «Βραβείου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων» που το 1991 τίμησε το δικό τους αγώνα για ελευθερία.
« Η παγκόσμια αφύπνιση- αναφέρεται- για το ινδικό ζήτημα κατά τη δεκαετία του 1970, αποτελεί, σήμερα αναμφισβήτητο γεγονός που ενισχύεται όλο και περισσότερο. Ίσως όμως οι Ινδιάνοι με την αγνότητα και τη διακριτική καθαρή παρουσία τους να διδάσκουν τους ψηλούς ξανθούς αποίκους- και όχι μόνο σε αυτούς- και κάτι άλλο πιο σημαντικό: την αγάπη για τη γη, τον ιερό κύκλο της φύσης και τον ακατάλυτο του με τον άνθρωπο, οι «ιεροί αγώνες δρόμου» που εγκαινιάστηκαν από τον Ντενίζ Μπάνκ το 1978 δεν έχουν στόχο τους μονάχα να φωτίσουν το ινδιάνικο «Μονοπάτι της γης» και την « Πικρή πορεία των χιλίων δακρύων» της ινδιάνικης ιστορίας. Οι Ινδιάνοι που το 1978 και το 1984 εμφύτευσαν την δική τους ψυχή και ζωντάνεψαν το θεσμό αυτό μέσα στις ίδιες τις Η.Π.Α, ταξίδεψαν το 1988 στην Ιαπωνία για να ζητήσουν συγγνώμη από τον ιαπωνικό λαό επειδή το ουράνιο που εξήχθη από το υπέδαφος του Ναβάκο στη διάρκεια του Β΄ παγκοσμίου πολέμου κατέληξε στην κατασκευή της ατομικής βόμβας που χτύπησε τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι.
Στον Άγιο Δομίνικο κορυφώθηκαν αυτό τον καιρό οι εορταστικές εκδηλώσεις για την ανακάλυψη της Αμερικής. Έτσι έκλεισε ο κύκλος του εορτασμού σε ολόκληρη την αμερικανική ήπειρο.
I-Reporter
Η ιστορία των Ινδιάνων.
Η Αμερική γιορτάζει τα 500 χρόνια από την «ανακάλυψη» της του θαλασσοπόρου Ισπανού ή Έλληνα κατά τους άλλους Χριστόφορου Κολόμβου. Η ανακάλυψη της Αμερικής σήμαινε την κατάκτηση της από τους Άγγλους κυρίως αλλά και από άλλους ευρωπαϊκούς λαούς, οι οποίοι θεωρούσαν στη συνέχεια τους εγχώριους κατοίκους της αμερικανικής ηπείρου, δηλαδή τους γνωστούς σε όλους μας Ινδιάνους ή Ερυθρόδερμους ως «ενοχλητικά όντα» που εμπόδιζαν την εξάπλωση του «νέου πολιτισμού» και προφανώς έπρεπε να εκλείψουν.
Το καυτό θέμα των Ινδιάνων έρχεται αυτόν τον καιρό στην επικαιρότητα με τις καταγγελίες για φοβερές παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε βάρος των Ιθαγενών, που εξακολουθούν να γίνονται και στις μέρες μας. Οι καταγγελίες γίνονται από την Οργάνωση Διεθνής Αμνηστία, η οποία παρουσιάζει φέτος την ετήσια έκθεση της στην πόλη του Μεξικού
Σύμφωνα με τη Διεθνή Αμνηστία κύρια αιτία διωγμών και μαζικής εξόντωσης είναι η διεκδίκηση γης από το κράτος ή από τους ισχυρούς οικονομικούς ιδιώτες. Στη Βραζιλία εκατοντάδες Ιθαγενών που θέλησαν να υπερασπιστούν τη γη τους δολοφονήθηκαν με την προφανή ανοχή των αρχών. Το ίδιο συνέβη και στη Χιλή, την Ονδούρα, τη Βενεζουέλα και τον Ισημερινό. Στον Καναδά όπως καταγγέλλει η Διεθνής Αμνηστία, πολλοί Ιθαγενείς κακοποιήθηκαν από την αστυνομία, όταν το 1990 υπερασπίστηκαν τους ιερούς τόπους της ταφής, των δικών τους. Μια άλλη «ευκαιρία» για το ξεκλήρισμα ολόκληρων χωρίων και χιλιάδων Ιθαγενών αγροτών αποτελούν οι εντολές συγκρούσεις μεταξύ κυβερνητικών δυνάμεων και ένοπλης αντιπολίτευσης. Οι χωρικοί της Κολομβίας, του Περού, του Ελ Σαλβαδόρ και της Γουατεμάλας δέχονται τα πυρά και των δυο πλευρών. Πάντως κοινός παρονομαστής όλων αυτών των παραβιάσεων είναι η φυλετική διάκριση εναντίον των Ιθαγενών πληθυσμών. Στην περίπτωση τους ακόμη και όταν καταγγείλουν την επίθεση, ποτέ δεν ασκείται ποινική δίωξη εναντίον των υπευθύνων, είτε είναι κρατικά όργανα αυτοί , είτε πληρωμένοι δολοφόνοι, είτε έποικοι. Η ισονομία δεν ισχύει στην περίπτωση των «Ινδιάνων». Αντιθέτως συχνά επιβαρύνονται με αστήρικτες κατηγορίες και καταδικάζονται γι’ αυτές απροκάλυπτα.
Όταν ο Χριστόφορος Κολόμβος πρωτοαντίκρισε την Αμερική το 1492 η καινούργια γη που απλωνόταν μπροστά του δεν ήταν έρημη, Σε όλο το μήκος και το πλάτος της, ζούσαν διάσπαρτοι δεκάδες λαοί, που είχαν οικοδομήσει πάνω σε αυτή τους δικούς τους πολιτισμούς. Οι Πρώτοι άνθρωποι έκαναν την εμφάνιση τους στην αμερικανική ήπειρο από 15.000 περίπου χρόνια, διεισδύοντας στα παρθένα εδάφη της από τη μια λεπτή λωρίδα γης του Βερίγγειου πορθμού και εξαπλώθηκαν σε όλη την έκταση της, από την Αλάσκα ως την Παταγονία. Η «ησυχία» τους κράτησε ως το 1492. Έκτοτε η ιστορία των Ινδιάνων των «κατοίκων των Ινδιών» όπου πίστευε ότι είχε αγκυροβολήσει ο Κολόμβος, ακολουθεί πορεία αντιστρόφως ανάλογης από εκείνη της εξάπλωσης των λευκών. Οι συνεχείς διωγμοί, οι γενοκτονίες και οι πόλεμοι σε διάστημα μικρότερο των εκατό ετών, ως τις αρχές του 20ου αιώνα, μείωσαν δραματικά τον αριθμό τους από 16.000.000 σε μόλις 1.000.000 ψυχές σήμερα.
«Λαοί υπερήφανοι-αναφέρεται σε μια έρευνα- νομαδικοί και ανεξάρτητοι, οι Ινδιάνοι με βαθιά ριζωμένο στην ψυχή τους το συναίσθημα της αγάπης και του σεβασμού για κάθε σπιθαμή της μητέρας φύσεως, ξένισε οποιαδήποτε λογική ατομικής ιδιοκτησίας, αναγκάστηκαν να περιοριστούν μέσα σε μικρούς απομονωμένους οικισμούς με τα δικά τους φυλετικά συμβούλια, αστυνομία ακόμη και δικαστικές αρχές καθώς ήταν ανεπιθύμητοι από τους λευκούς. Περισσότερες από 400 συμφωνίες αναδασμού της γης υπογράφηκαν μεταξύ 1785-1887 ανάμεσα στην αμερικανική κυβέρνηση και τους ινδιάνικους πληθυσμούς των Η.Π.Α και καταπατήθηκαν όλες από τους λευκούς βάναυσα και απροκάλυπτα.
Η λεηλασία των εύφορων κλήρων από κερδοσκόπους αγρότες το 1887 όταν το «Διάταγμα για τον καταμερισμό γαιών» παράμεινε νεκρό γράμμα εξόργισε ξανά τους περισσότερους Ινδιάνους. Ήδη όμως είχαν μειωθεί αρκετά στον δυτικό πολιτισμό οι πέντε φυλές.
Οι Τσερόκι, οι Κρίκ, οι Σεμινόλ και οι Τσικάσα που αποφάσισαν να συμβιβαστούν με την νέα κατάσταση. Οι υπόλοιποι επέλεξαν για πολλοστή φορά τον δρόμο του αγώνα και σήκωσαν τα όπλα της αντίστασης.
Η τελευταία πράξη γενοκτονίας ινδιάνων συντελέσθηκε τον παγωμένο Δεκέμβρη τοθ 1890 πριν από 102 χρόνια- από ένα τάγμα του 7ου αμερικανικού συντάγματος ιππικού, εναντίον άοπλων ανδρών και ανυπεράσπιστων γυναικόπαιδων στο Γουέντ νι (πληγωμένο γόνατο) της νότιας Ντακότα και στιγματίστηκε ως μια από τις μελανότερες σελίδες της ιστορίας. Ο «πολιτισμός των λευκών» ωστόσο ξέχασε την τραγωδία –όπως και όλες που εκτυλίχθηκαν στην Αμερική τόσο στον Βορρά όσο και στον Νότο της . Αιτία και αφορμή του δράματος στο οποίο αναφερόμαστε, υπήρξε η απόπειρα σύλληψης και τελικά η δολοφονία του διασημότερου Ινδιάνου της Αμερικής την εποχή εκείνη, του αρχηγού Καθιστού Ταύρου, τον οποίο οι λευκοί θεωρούσαν υπεύθυνο για την όλο και περισσότερο επεκτεινόμενη επαναστατικότητα και τις εξεγέρσεις των Ινδιάνων εναντίον των αποίκων.
Σε ένα χρονικό της ιστορίας αυτής αναφέρεται: « Τριακόσιοι τριάντα τρεις άνδρες, γυναίκες και παιδία ανήμποροι από τη φυλή των Σιού, κατακυριευμένοι από τον φόβο όσων σφαγών είχαν αντικρίσει μερόνυχτα, αναζητώντας ασφάλεια και προστασία σε ισχυρότερους ομόφυλους, κοντά στον ποταμό Σεγιέν , ρακένδυτοι και ξυλιασμένοι από το κρύο βρέθηκαν να λιμοκτονούν μπροστά στο μοιραίο αμερικανικό συντάγματα της 27 Δεκέμβρη. ΟΙ στρατιώτες αφού τους υποσχέθηκαν ότι δεν θα τους πειράξουν αν παραδοθούν, αφόπλισαν τους άντρες και τους κατάσφαξαν. Μετά πυροβόλησαν τις σκηνές των γυναικόπαιδων με πολυβόλα. Ύστερα σώριασαν τους νεκρούς και τους έθαβαν σε βιαστικά σκαμμένους ομαδικούς τάφους. Η μεγάλη νύχτα που διαδέχθηκε το λυκόφως της ινδιάνικης ιστορίας, έριχνε την αυλαία της έχοντας καταφέρει το τελειωτικό χτύπημα στα όνειρα και τις ελπίδες ενός λαού για μια αξιοπρεπή ιστορική συνέχεια. Τώρα απέμεινε μονάχα η θύμηση, φοβερές ημερομηνίες κα χρονολογίες στη σειρά, ανεξίτηλα χαραγμένες στη μνήμην των ευσυνείδητων μόνο, καθώς και το πένθος: Σαίντ Κρίκ 1864 Νανί, Τσαντί 1879, Γούεντεντ Νι 1890.»
Το 1961 ο πρόεδρος Τζον Κέννετντο είχε ομολογήσει « ο τρόπος που συμπεριφερόμαστε στους Ινδιάνους πλήττει τη συνείδηση του αμερικανικού έθνους.» Αλλά για πιο « αμερικανικό έθνος» να μιλήσει κανείς χωρίς να περιλάβει κυρίως τους Ινδιάνους σε αυτό- αν θέλει να είναι ειλικρινής;
Πώς μπορεί η ιστορία να λησμονήσει τα 4.000 παιδία που απήχθηκαν στην Καλιφόρνια στα τέλη του 19ου αιώνα, τη βεβήλωση ινδιάνικων τάφων από λευκούς αναζητούσαν ανθρώπινα οστά για να φτιάξουν .. κουμπιά όπως έλεγαν- τη στείρωση ινδιάνων γυναικών εν αγνοία τους στη διάρκεια συνηθισμένων ιατρικών εξετάσεων;
Ένας «ναζισμός» πολύ πριν το ναζισμό του Χίτλερ, με αισθήματα αμοιβαίας δυσπιστίας είναι πάντα ανεπτυγμένα από τις δυο πλευρές των τειχών των απομονωμένων «γκέτο» όπου κατοικούν Ινδιάνοι και για τους οποίους οι Διεθνής Αμνηστία καταγγέλλει τώρα, στο νέο έτος για την ανακάλυψη της Αμερικής από το Χριστόφορο Κολόμβο, φοβερές παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους. Οι περισσότεροι από τους Ινδιάνους δείχνουν αδύναμοι να προσαρμοστούν στο δυτικό τρόπο ζωής, κάτι που προκαλεί την περιφρόνηση των Αμερικανών. Ακόμη και το εδαφικό πρόβλημα σε κάποιες περιπτώσεις εξακολουθεί να υπάρχει και να παραμένει άλυτο. Στο Κεμπέλ λόγου χάρη ο δήμαρχος της Οκα διεκδικεί ορισμένα εκτάρια από ένα οικισμό τον Μόχοκ για να τα χρησιμοποιήσει στην επέκταση ενός γηπέδου γκολφ, γεγονός που προκάλεσε περίπου από ενάμιση χρόνο περίπου, θύελλα διαμαρτυριών από πλευράς των Ινδιάνων.
Το αμερικανικό κίνημα Ινδιάνων ιδρύθηκε το 1968 στη Μινεάπολη με σκοπό την ιστορική αποκατάσταση του Ινδιάνικου λαού και τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων του.
Το κίνημα πραγματοποιεί και ενισχύει εκδηλώσεις μέσα στο έδαφος των Η.Π.Α, υποστηρίζουν και προωθούν την αποστολή και ευαισθητοποιούν την κοινή γνώμη, Τόσο η κατάληψη του Αλκατράζ το 1969 όσο και αυτή του Γούντενι Νι το 1973- με δυο νεκρούς και τους σχεδόν 300 συλληφθέντες- υπήρξαν από τις αποφασιστικότερες κινητοποιήσεις του.
Το 1975 οι δυο ηγέτες του κινήματος, ο Ντένις Μπάνκ και ο Ρασέλ Μινζ καταδικάστηκαν από τις αρχές της Νότια Ντακότα με την κατηγορία της πρόκλησης επεισοδίων. Το 1984 ο Ντένις Μπάνκ παραδόθηκε και εξέτισε ποινή τριών ετών χωρίς όμως ταυτόχρονα να παραδώσει και τα όπλα. Τον Ιούνιο του 1991 και παρά την απαγόρευση των αμερικανικών αρχών, οι Ινδιάνοι ταξίδεψαν στην Τρίπολη της Λιβύης, όπου τους απονεμήθηκε βραβείο 250.000 δολαρίων, από τον συνταγματάρχη Μ . Καντάφι, στο πλαίσιο του «Βραβείου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων» που το 1991 τίμησε το δικό τους αγώνα για ελευθερία.
« Η παγκόσμια αφύπνιση- αναφέρεται- για το ινδικό ζήτημα κατά τη δεκαετία του 1970, αποτελεί, σήμερα αναμφισβήτητο γεγονός που ενισχύεται όλο και περισσότερο. Ίσως όμως οι Ινδιάνοι με την αγνότητα και τη διακριτική καθαρή παρουσία τους να διδάσκουν τους ψηλούς ξανθούς αποίκους- και όχι μόνο σε αυτούς- και κάτι άλλο πιο σημαντικό: την αγάπη για τη γη, τον ιερό κύκλο της φύσης και τον ακατάλυτο του με τον άνθρωπο, οι «ιεροί αγώνες δρόμου» που εγκαινιάστηκαν από τον Ντενίζ Μπάνκ το 1978 δεν έχουν στόχο τους μονάχα να φωτίσουν το ινδιάνικο «Μονοπάτι της γης» και την « Πικρή πορεία των χιλίων δακρύων» της ινδιάνικης ιστορίας. Οι Ινδιάνοι που το 1978 και το 1984 εμφύτευσαν την δική τους ψυχή και ζωντάνεψαν το θεσμό αυτό μέσα στις ίδιες τις Η.Π.Α, ταξίδεψαν το 1988 στην Ιαπωνία για να ζητήσουν συγγνώμη από τον ιαπωνικό λαό επειδή το ουράνιο που εξήχθη από το υπέδαφος του Ναβάκο στη διάρκεια του Β΄ παγκοσμίου πολέμου κατέληξε στην κατασκευή της ατομικής βόμβας που χτύπησε τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι.
Στον Άγιο Δομίνικο κορυφώθηκαν αυτό τον καιρό οι εορταστικές εκδηλώσεις για την ανακάλυψη της Αμερικής. Έτσι έκλεισε ο κύκλος του εορτασμού σε ολόκληρη την αμερικανική ήπειρο.
I-Reporter
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
![Απίστευτο! Καρχαρίας βγήκε στο δρόμο [Φώτο]](https://images.newsnowgreece.com/14/140402/apistefto-karxarias-vgike-sto-dromo-foto-1-124x78.jpg)
