2022-02-04 17:17:35
Ας μιλήσουμε τώρα για ένα θαύμα που έγινε σ’ ένα μικρό κοριτσάκι… Πρόκειται για τη Μαρία, την κόρη του διακόνου (Ιωάννη) στην εκκλησία του τεμένους (των αγίων Κύρου και Ιωάννη), και να πώς έγινε αυτό το εξαίσιο θαύμα:
Υπήρχε ένα παραθύρι στο δωμάτιο του παιδιού κοντά στο οποίο συνήθιζε να κάθεται η μητέρα του και να στρίβει το λινάρι με τ’ αδράχτι· και σε μια στιγμή αμεριμνησίας, που συνηθίζεται να συμβαίνει πολλές φορές, κάτι τάχατες αναγκαίο την απασχόλησε κι αναγκάστηκε ν’ αφήσει το παιδί της κοντά στο παράθυρο και να τρέξει αλλού. Τότε το βρέφος, έρημο της μητρικής φροντίδας, αλλά άμοιρο της διάκρισης μεταξύ καλού και κακού, έπεσε έξω απ’ το ψηλό παραθύρι στο έδαφος.
Ακούγοντας η μητέρα το θόρυβο από το χτύπημα του σώματος, έσκυψε να δει την αιτία του θορύβου, εντελώς ξεχνώντας ότι προ ολίγου το είχε αφήσει μόνο του το παιδί κοντά στο παράθυρο, και βλέποντάς το να κείτεται ακίνητο στο έδαφος ξεσήκωσε όλο το ιερό χώρο της εκκλησίας (γιατί ήταν ακριβώς εκεί δίπλα το δωμάτιο και η είσοδός του ήταν από το ναό) τρέχοντας με κραυγές και ξεφωνητά και τα μάγουλά της με δάκρυα καταβρέχοντας.
Μαζί της έτρεξαν και όλοι όσοι την έβλεπαν να κλαίει και να βοά από μακριά για να πάρουν το κοριτσάκι νεκρό και να το θάψουν, το βρήκαν όμως σώο και αβλαβές να κάθεται στη γη χωρίς κανένα τραύμα και μάλιστα να παίζει με κάτι γουρουνάκια, που ήταν εκεί, χαϊδεύοντάς τα και κτυπώντας τα ανέμελα· και αμέσως αυτοί το πήραν το παιδί και το έριξαν μπροστά στο μνήμα των αγίων, εξυμνώντας τους ως σωτήρες του.
Δεν νομίζω ότι είναι περιττό να αναφερθώ και στο όραμα, που είδε για το θαύμα αυτό ο διάκονος Ιωάννης, όχι ο πατέρας του παιδιού, αλλά ένας άλλος, που είχε έρθει από την Κωνσταντινούπολη για θεραπεία.
Αυτός λοιπόν ο Ιωάννης ανέφερε ότι μια μέρα πριν να γίνει το θαύμα, είδε στον ύπνο του τους μάρτυρες (Κύρο και Ιωάννη) και μαζί με αυτούς και μια μεγάλη συνοδεία λευκοφορεμένων αγίων, οι δε άγιοι είπαν προς αυτόν: «Έλα μαζί μας και απόλαυσε την ευφροσύνη που έρχεται!»
Ο Ιωάννης τότε ρώτησε: «Προς τα πού πάτε, και για πια ευωχία μου μιλάτε;» Οι δε του απάντησαν: «Ο διάκονος Ιωάννης μας κάλεσε σε δείπνο και όλοι εμείς πηγαίνουμε εκεί να δειπνήσουμε!» Και αυτά αφού είπε, τον κάλεσε να ακολουθήσει το λαμπρό και εξαίσιο σύνταγμα των λαμπροφορεμένων αγίων.
«Καθώς δε όλοι πήγαν στο σπίτι» εξιστορούσε ο διάκονος, «ανέβηκα κι εγώ επάνω μαζί με τους άλλους, όπως μου το ζητήσανε, και αφού συνδείπνησα μαζί τους, αναχώρησα θαμπωμένος από τα στολίδια και τα αξιώματα των συνδαιτυμόνων μου. Και το όραμα, που φάνηκε σε μένα, το διηγήθηκα στον Ιωάννη, αγνοώντας βέβαια το νόημα του πράγματος, που εξιχνιάστηκε με το θαύμα του παιδιού αργότερα, αλλά τον αποκάλεσα τότε μακάριο και ευτυχισμένο, αφού έφτασε να αξιωθεί τέτοιας τιμής και τόσους πολλούς αγίους να υποδεχθεί σπίτι του και να τους τραπεζώσει».
Εγώ αυτό θαυμάζω, ότι οι άγιοι μιμήθηκαν και σ’ αυτό τον Χριστό και εξεικόνισαν το δείπνο με θαύμα· γιατί, όπως και ο Χριστός στην πηγή της Σαμάρειας καθισμένος, σε ερώτημα των μαθητών του απάντησε «έχω τροφή προς βρώση που σεις αγνοείτε» (Ιω. 4:32), με τη βρώση εξυπονοώντας τη σωτηρία των πιστευόντων και την απολύτρωση, κατά παρόμοιο τρόπο και τώρα, ο Ιωάννης και ο Κύρος, δείπνο αποκάλεσαν τη σωτηρία του κοριτσιού αυτού και προμήνυσαν το παράδοξο θαύμα, που «τρέφει» την αγαθή και φιλάνθρωπη «πείνα» τους Από το βιβλίο: Αγίου Σωφρονίου Ιεροσολύμων, Αββάκυρος. Ο ισάγγελος βίος και τα παράδοξα θαύματα των Αγίων Άμπακίρ (Κύρου) και Αμπαγιοχάνα (Ιωάννου). Εισαγωγή, μετάφραση και σχόλια από τον Γιάννη Φουρτούνα, Θεολόγο. Εκδόσεις ΚΕ.Π.Ε., Αθήνα, σελ. 119.
Πηγή: koinoniaorthodoxias
paraklisi
Υπήρχε ένα παραθύρι στο δωμάτιο του παιδιού κοντά στο οποίο συνήθιζε να κάθεται η μητέρα του και να στρίβει το λινάρι με τ’ αδράχτι· και σε μια στιγμή αμεριμνησίας, που συνηθίζεται να συμβαίνει πολλές φορές, κάτι τάχατες αναγκαίο την απασχόλησε κι αναγκάστηκε ν’ αφήσει το παιδί της κοντά στο παράθυρο και να τρέξει αλλού. Τότε το βρέφος, έρημο της μητρικής φροντίδας, αλλά άμοιρο της διάκρισης μεταξύ καλού και κακού, έπεσε έξω απ’ το ψηλό παραθύρι στο έδαφος.
Ακούγοντας η μητέρα το θόρυβο από το χτύπημα του σώματος, έσκυψε να δει την αιτία του θορύβου, εντελώς ξεχνώντας ότι προ ολίγου το είχε αφήσει μόνο του το παιδί κοντά στο παράθυρο, και βλέποντάς το να κείτεται ακίνητο στο έδαφος ξεσήκωσε όλο το ιερό χώρο της εκκλησίας (γιατί ήταν ακριβώς εκεί δίπλα το δωμάτιο και η είσοδός του ήταν από το ναό) τρέχοντας με κραυγές και ξεφωνητά και τα μάγουλά της με δάκρυα καταβρέχοντας.
Μαζί της έτρεξαν και όλοι όσοι την έβλεπαν να κλαίει και να βοά από μακριά για να πάρουν το κοριτσάκι νεκρό και να το θάψουν, το βρήκαν όμως σώο και αβλαβές να κάθεται στη γη χωρίς κανένα τραύμα και μάλιστα να παίζει με κάτι γουρουνάκια, που ήταν εκεί, χαϊδεύοντάς τα και κτυπώντας τα ανέμελα· και αμέσως αυτοί το πήραν το παιδί και το έριξαν μπροστά στο μνήμα των αγίων, εξυμνώντας τους ως σωτήρες του.
Δεν νομίζω ότι είναι περιττό να αναφερθώ και στο όραμα, που είδε για το θαύμα αυτό ο διάκονος Ιωάννης, όχι ο πατέρας του παιδιού, αλλά ένας άλλος, που είχε έρθει από την Κωνσταντινούπολη για θεραπεία.
Αυτός λοιπόν ο Ιωάννης ανέφερε ότι μια μέρα πριν να γίνει το θαύμα, είδε στον ύπνο του τους μάρτυρες (Κύρο και Ιωάννη) και μαζί με αυτούς και μια μεγάλη συνοδεία λευκοφορεμένων αγίων, οι δε άγιοι είπαν προς αυτόν: «Έλα μαζί μας και απόλαυσε την ευφροσύνη που έρχεται!»
Ο Ιωάννης τότε ρώτησε: «Προς τα πού πάτε, και για πια ευωχία μου μιλάτε;» Οι δε του απάντησαν: «Ο διάκονος Ιωάννης μας κάλεσε σε δείπνο και όλοι εμείς πηγαίνουμε εκεί να δειπνήσουμε!» Και αυτά αφού είπε, τον κάλεσε να ακολουθήσει το λαμπρό και εξαίσιο σύνταγμα των λαμπροφορεμένων αγίων.
«Καθώς δε όλοι πήγαν στο σπίτι» εξιστορούσε ο διάκονος, «ανέβηκα κι εγώ επάνω μαζί με τους άλλους, όπως μου το ζητήσανε, και αφού συνδείπνησα μαζί τους, αναχώρησα θαμπωμένος από τα στολίδια και τα αξιώματα των συνδαιτυμόνων μου. Και το όραμα, που φάνηκε σε μένα, το διηγήθηκα στον Ιωάννη, αγνοώντας βέβαια το νόημα του πράγματος, που εξιχνιάστηκε με το θαύμα του παιδιού αργότερα, αλλά τον αποκάλεσα τότε μακάριο και ευτυχισμένο, αφού έφτασε να αξιωθεί τέτοιας τιμής και τόσους πολλούς αγίους να υποδεχθεί σπίτι του και να τους τραπεζώσει».
Εγώ αυτό θαυμάζω, ότι οι άγιοι μιμήθηκαν και σ’ αυτό τον Χριστό και εξεικόνισαν το δείπνο με θαύμα· γιατί, όπως και ο Χριστός στην πηγή της Σαμάρειας καθισμένος, σε ερώτημα των μαθητών του απάντησε «έχω τροφή προς βρώση που σεις αγνοείτε» (Ιω. 4:32), με τη βρώση εξυπονοώντας τη σωτηρία των πιστευόντων και την απολύτρωση, κατά παρόμοιο τρόπο και τώρα, ο Ιωάννης και ο Κύρος, δείπνο αποκάλεσαν τη σωτηρία του κοριτσιού αυτού και προμήνυσαν το παράδοξο θαύμα, που «τρέφει» την αγαθή και φιλάνθρωπη «πείνα» τους Από το βιβλίο: Αγίου Σωφρονίου Ιεροσολύμων, Αββάκυρος. Ο ισάγγελος βίος και τα παράδοξα θαύματα των Αγίων Άμπακίρ (Κύρου) και Αμπαγιοχάνα (Ιωάννου). Εισαγωγή, μετάφραση και σχόλια από τον Γιάννη Φουρτούνα, Θεολόγο. Εκδόσεις ΚΕ.Π.Ε., Αθήνα, σελ. 119.
Πηγή: koinoniaorthodoxias
paraklisi
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΦΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΗ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗΣ ΕΞΑΓΩΓΩΝ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
