«Είπα καλησπέρα στην Γκαλένα Βελίκοβα στο DWTS και δεν γύρισε να μου μιλήσει»

«Όταν στο σχολείο μου έμαθαν ότι ξεκίνησα χορό και με τα κορίτσια ότι κουνάμε τη μέση μας, άρχισε κατευθείαν το bullying. Μου έβγαλαν την πρώτη μέρα παρατσούκλι, με έλεγαν στριπτιτζού. Μου έκαναν  συνέχεια αστεία, με έδειχναν με το δάχτυλο «αυτός κουνιέται». Επίσης, ένας απλός καθημερινός χαιρετισμός από μεγαλύτερα παιδιά ήταν κλωτσιά, σπρώξιμο. Νομίζω έχει τύχει και να με βρίσουν. Έφτασα στο σημείο να κλαίω κάθε μέρα στο σπίτι επειδή δεν με ήθελαν.

Κάποια στιγμή πήρα απόφαση να μην παρακολουθώ τα μαθήματα χορού γιατί δεν άντεχα το bullying, χωρίς να το πω στη μητέρα μου. Κάποια στιγμή, παίρνει ο δάσκαλος από τη σχολή τηλέφωνο στο σπίτι και ρωτάει «Ο Αλέξανδρος πού είναι»; Γυρνάω στο σπίτι, η μητέρα μου έκλαιγε, με βάζει στο δωμάτιο και μου λέει: «Έχω κόψει οποιαδήποτε χάρη για τον εαυτό μου, εσύ έχεις ένα ταλέντο το οποίο μπορεί να εξελιχθεί σε κάτι καλό».

Η μητέρα μου δεν αγόραζε τίποτα για τον εαυτό της, δεν  έβγαινε με τις φίλες της κι εγώ σπατάλησα τα όνειρά της. Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα ότι μου τα δίνει όλα και ότι πρέπει να την κάνω χαρούμενη», είπε ο Αλέξανδρος Μπαχάριεφ και αποκάλυψε για τον πατέρα του:

«Ο πατέρας μου είναι μια δύσκολη περίπτωση, έφυγε από σπίτι όταν ήμουν δύο ετών. Μας εγκατέλειψε. Θυμάμαι να με παίρνει τηλέφωνο να μου πει χρόνια πολλά, και συνειδητοποιώ ότι μιλάω με έναν άγνωστο».

«Τον πρώτο καιρό που ήρθα στην Ελλάδα δεν ήθελα να κάνω χορό, γιατί φοβόμουν ότι θα μου κάνουν bullying κι εδώ. Πήγα να σπουδάσω στη σχολή της Γκαλένα. Δεν θυμάμαι να μου δίνει τόση προσοχή όσο οι προπονητές μου στην Ουκρανία. Εκεί γνώρισα τον Γιούρι και μια μέρα μου λέει «Εγώ θα φύγω από αυτή τη σχολή, θα σε πάρω μαζί μου» και με έφερε σε αυτή τη σχολή π0ου είμαι εδώ και 10 χρόνια. Με την Γκαλένα δεν μιλάμε.  Είχα κάνει ένα guest στο DWTS που ήταν κριτής, τη συνάντησα και της είπα «Καλησπέρα κ. Γκαλένα» και δεν γύρισε να μου μιλήσει», αναφέρει ο Αλέξανδρος Μπαχάριεφ για την Γκαλένα Βελίκοβα.