2022-02-14 17:30:21
Είναι 5.20 π.μ. και κοιμάμαι βαθιά σε έναν ξενώνα στο Wolsztyn, μια μικρή πόλη στη δυτική Πολωνία. Το φως ανάβει έξω από το δωμάτιό μου. Ακούω τον Χάουαρντ Τζόουνς, τον οικοδεσπότη μου, να φωνάζει: «Λειτουργεί, λειτουργεί».
Μου παίρνει ένα δευτερόλεπτο για να καταγράψω τι συμβαίνει, μετά πετάγομαι από το κρεβάτι μου και ντύνω βιαστικά. Τριάντα λεπτά αργότερα ο Τζόουνς και εγώ φτάνουμε στο σιδηροδρομικό σταθμό. Έχει κρύο, σκοτάδι και βρέχει, αλλά, σίγουρα, υπάρχει μια τεράστια μαύρη ατμομηχανή που στέκεται στην πλατφόρμα, ατμός και καπνός αναβλύζουν από την καμινάδα της. Ανεβαίνουμε στην καμπίνα, όπου ο Andrzej και ο Marcin, ο οδηγός και ο πυροσβέστης, περιμένουν με τα βρώμικα ρούχα και τα καπέλα του μπέιζμπολ. Ακριβώς στις 6.03 π.μ., το μεγάλο ατσάλινο τέρας βγαίνει από το σταθμό, χτυπάει και τρίζει, τρέμει και ανατριχιάζει, βουίζει και φουσκώνει καθώς επιταχύνει αργά. Έτσι, η τελευταία ημερήσια προγραμματισμένη υπηρεσία ατμοκίνητου τρένου που έχει απομείνει στον κόσμο, η τελευταία που παρέχει κυρίως τακτικούς επιβάτες και όχι τουρίστες, ξεκινά το πρωινό της ταξίδι. Είναι επίσης το τελευταίο στο οποίο αρχάριοι σαν εμένα μπορούν να μάθουν να οδηγούν, αλλά προλαβαίνω.
Ήταν πριν από τρία χρόνια που ένας φίλος ενός φίλου που έτυχε να είναι λάτρης του ατμοκίνητου τρένου —γνωστός και ως «gricer» — μου μίλησε για τις ατμομηχανές του Wolsztyn και για τον περίεργο Άγγλο που είχε κάνει τόσα πολλά για να τις κρατήσει. στήσιμο «μαθημάτων πεζοπορίας» για όσους λαχταρούσαν να τους οδηγήσουν. Ενδιαφερόμενος, επικοινώνησα με τον Τζόουνς, ο οποίος με κάλεσε να το επισκεφτώ τον Φεβρουάριο του 2020. Έκλεισα τις πτήσεις μου, αλλά την προηγούμενη ημέρα που επρόκειτο να φύγω, τηλεφώνησε για να πει ότι δυστυχώς καμία από τις τρεις ατμομηχανές που λειτουργούσαν δεν λειτουργούσε. Μετά ήρθε ο Covid-19 και τα lockdown. Ανέστησα τα σχέδιά μου τον περασμένο μήνα, έκλεισα μια τριήμερη επίσκεψη και πέταξα στο Πόζναν με έναν μάστορα ονόματι Peter Lockley, έναν συνταξιούχο δικηγόρο από το Leamington Spa που ταξιδεύει τώρα στον κόσμο φωτογραφίζοντας ατμομηχανές για διασκέδαση. Μια ώρα αργότερα φτάσαμε στο Wolsztyn, όπου ο Jones δημοσίευσε την ενοχλητική είδηση ότι μόνο ένας από τους locos δούλευε. Η υπηρεσία προς Leszno εκτελείται δύο φορές την ημέρα, στις 6.03 π.μ. και στις 11.41 π.μ. Έχοντας φτάσει αργά, επέλεξα να ξαπλώσω την επόμενη μέρα και να πάρω το δεύτερο. Αυτό ήταν ένα κακό λάθος. Η μηχανή παρουσίασε ένα σφάλμα στην αντλία φρένων κατά τη διάρκεια της νωρίς το πρωί, οπότε η τελευταία ακυρώθηκε. Αυτό μου έδωσε χρόνο, τουλάχιστον, για να ενταχθώ στην παράξενη και μυστική αδελφότητα των μαγαζιών - οι περισσότεροι από αυτούς άντρες αρκετά μεγάλοι για να θυμούνται τα τελευταία τρένα ατμού της Βρετανίας. άντρες που μεγάλωσαν με τον Thomas the Tank Engine και ταινίες όπως The Titfield Thunderbolt , The Great St Trinian's Train Robbery και The Railway Children .
Για συνέχεια πατήστε τον σύνδεσμο
.ft.com/content/a33b9c53-a08b-4a71-9175-f5fe99a5f247
sidirodromikanea.blogspot.com
Μου παίρνει ένα δευτερόλεπτο για να καταγράψω τι συμβαίνει, μετά πετάγομαι από το κρεβάτι μου και ντύνω βιαστικά. Τριάντα λεπτά αργότερα ο Τζόουνς και εγώ φτάνουμε στο σιδηροδρομικό σταθμό. Έχει κρύο, σκοτάδι και βρέχει, αλλά, σίγουρα, υπάρχει μια τεράστια μαύρη ατμομηχανή που στέκεται στην πλατφόρμα, ατμός και καπνός αναβλύζουν από την καμινάδα της. Ανεβαίνουμε στην καμπίνα, όπου ο Andrzej και ο Marcin, ο οδηγός και ο πυροσβέστης, περιμένουν με τα βρώμικα ρούχα και τα καπέλα του μπέιζμπολ. Ακριβώς στις 6.03 π.μ., το μεγάλο ατσάλινο τέρας βγαίνει από το σταθμό, χτυπάει και τρίζει, τρέμει και ανατριχιάζει, βουίζει και φουσκώνει καθώς επιταχύνει αργά. Έτσι, η τελευταία ημερήσια προγραμματισμένη υπηρεσία ατμοκίνητου τρένου που έχει απομείνει στον κόσμο, η τελευταία που παρέχει κυρίως τακτικούς επιβάτες και όχι τουρίστες, ξεκινά το πρωινό της ταξίδι. Είναι επίσης το τελευταίο στο οποίο αρχάριοι σαν εμένα μπορούν να μάθουν να οδηγούν, αλλά προλαβαίνω.
Ήταν πριν από τρία χρόνια που ένας φίλος ενός φίλου που έτυχε να είναι λάτρης του ατμοκίνητου τρένου —γνωστός και ως «gricer» — μου μίλησε για τις ατμομηχανές του Wolsztyn και για τον περίεργο Άγγλο που είχε κάνει τόσα πολλά για να τις κρατήσει. στήσιμο «μαθημάτων πεζοπορίας» για όσους λαχταρούσαν να τους οδηγήσουν. Ενδιαφερόμενος, επικοινώνησα με τον Τζόουνς, ο οποίος με κάλεσε να το επισκεφτώ τον Φεβρουάριο του 2020. Έκλεισα τις πτήσεις μου, αλλά την προηγούμενη ημέρα που επρόκειτο να φύγω, τηλεφώνησε για να πει ότι δυστυχώς καμία από τις τρεις ατμομηχανές που λειτουργούσαν δεν λειτουργούσε. Μετά ήρθε ο Covid-19 και τα lockdown. Ανέστησα τα σχέδιά μου τον περασμένο μήνα, έκλεισα μια τριήμερη επίσκεψη και πέταξα στο Πόζναν με έναν μάστορα ονόματι Peter Lockley, έναν συνταξιούχο δικηγόρο από το Leamington Spa που ταξιδεύει τώρα στον κόσμο φωτογραφίζοντας ατμομηχανές για διασκέδαση. Μια ώρα αργότερα φτάσαμε στο Wolsztyn, όπου ο Jones δημοσίευσε την ενοχλητική είδηση ότι μόνο ένας από τους locos δούλευε. Η υπηρεσία προς Leszno εκτελείται δύο φορές την ημέρα, στις 6.03 π.μ. και στις 11.41 π.μ. Έχοντας φτάσει αργά, επέλεξα να ξαπλώσω την επόμενη μέρα και να πάρω το δεύτερο. Αυτό ήταν ένα κακό λάθος. Η μηχανή παρουσίασε ένα σφάλμα στην αντλία φρένων κατά τη διάρκεια της νωρίς το πρωί, οπότε η τελευταία ακυρώθηκε. Αυτό μου έδωσε χρόνο, τουλάχιστον, για να ενταχθώ στην παράξενη και μυστική αδελφότητα των μαγαζιών - οι περισσότεροι από αυτούς άντρες αρκετά μεγάλοι για να θυμούνται τα τελευταία τρένα ατμού της Βρετανίας. άντρες που μεγάλωσαν με τον Thomas the Tank Engine και ταινίες όπως The Titfield Thunderbolt , The Great St Trinian's Train Robbery και The Railway Children .
Για συνέχεια πατήστε τον σύνδεσμο
.ft.com/content/a33b9c53-a08b-4a71-9175-f5fe99a5f247
sidirodromikanea.blogspot.com
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
