Σε προηγούμενο άρθρο είδαμε την άποψη του Πλάτωνα για αυτούς που αρέσκονται να τους αποκαλούν και να αυτοαποκαλούνται «πολιτικοί», ενώ στην πραγματικότητα δεν έχουν καμμία σχέση με το ιερό αυτό λειτούργημα.
Αν όμως οι «πολιτικοί» μίας πολιτείας είναι στ’ αλήθεια «στασιαστές», αφού έχουν μετατραπεί σε συμμορία που έχει αποστατήσει από την δικαιοσύνη και το κοινό συμφέρον της κοινωνίας, τότε τι σημαίνει αυτό για την ίδια την πολιτεία; Αν οι λειτουργοί της πολιτείας έχουν γίνει αποστάτες, μπορεί η πολιτεία να παραμένει όντως πολιτεία ή μετατρέπεται σε κάτι άλλο κι εκείνη;
Σε αυτό το άρθρο θα δούμε ποια είναι η άποψη του Πλάτωνα για την πολιτεία που αποστατεί από το κοινό συμφέρον της κοινωνίας, για να κατανοήσουμε καλύτερα τι πραγματικά είναι και το σημερινό ελληνικό κράτος.
Αρχικά, ο Πλάτων στους «Νόμους», μας λέει με το γνωστό απόλυτο ύφος του ότι η πολιτεία η οποία δεν λειτουργεί για το κοινό συμφέρον όλης της κοινωνίας δεν είναι καν πολιτεία, δεν ανήκει σε αυτήν την κατηγορία οργανωμένης κοινωνίας[1].
Λίγο παρακάτω, στο ίδιο έργο, μας αποκαλύπτει τι πραγματικά είναι αυτές οι κοινωνίες. Λέει λοιπόν ο Πλάτων ότι οι πολιτείες των οποίων τα πολιτεύματα δεν λειτουργούν για το κοινό συμφέρον, οι «ημαρτημένες» δηλαδή πολιτείες σύμφωνα με την Αριστοτελική ορολογία, όπως η μη ορθή δημοκρατία, η ολιγαρχία και η τυραννία, δεν είναι καν πολιτείες και δεν πρέπει να τις αποκαλούμε έτσι. Το πιο σωστό είναι όλες αυτές τις μη ορθές πολιτείες να τις αποκαλούμε «στασιωτείες» διότι σε αυτές οι άρχοντες δεν κυβερνούν τους πολίτες με την θέλησή τους, αλλά πάντα εξαναγκάζοντάς τους[2].
Πώς όμως συνδέεται ο εξαναγκασμός των πολιτών με τον χαρακτηρισμό της πολιτείας ως στασιωτείας κι απέναντι σε τι στασιάζει μία τέτοια πολιτεία;
Είναι δεδομένο ότι η θέληση των πολιτών είναι να διοικούνται με βάση το κοινό συμφέρον, ώστε να λαμβάνουν τα αγαθά που τους αναλογούν[3]. Όταν όμως οι άρχοντες διοικούν για το δικό τους προσωπικό όφελος, τότε είναι προφανές ότι δεν διοικούν τους πολίτες σύμφωνα με τον τρόπο που αυτοί θα ήθελαν να διοικούνται. Αυτό όμως, το να μην ρυθμίζεται η ζωή του πολίτη σύμφωνα με την θέλησή του να βιώνει το αγαθό, συνιστά εξαναγκασμό. Αυτόν τον εξαναγκασμό τον καταδικάζει και τον απορρίπτει ο Πλάτων κι αποκαλεί τις πολιτείες που λειτουργούν έτσι «στασιωτείες», ακριβώς επειδή εξαναγκάζοντας τους πολίτες να δέχονται το άδικο, καταλήγουν να «επαναστατούν» ενάντια στο δίκαιο το οποίο αποτελεί τον σκοπό κάθε ορθής πολιτείας.
Αυτή η εξαναγκαστική παρέκκλιση της κοινωνίας από το κοινό συμφέρον που συμβαίνει εξ αιτίας των αρχόντων, έχει όπως βλέπουμε καταλυτική επιρροή στην ίδια την φύση της πολιτικής κοινωνίας, μετατρέποντάς την σε φατρία, δηλαδή σε μία οργανωμένη και κλειστή συμμορία απατεώνων και στασιαστών οι οποίοι δια μέσου της κατάληψης της πολιτικής εξουσίας, μοιράζουν τα αγαθά με άδικο τρόπο όπως συμφέρει τους ίδιους, βλάπτοντας έτσι τους συμπολίτες τους.
Έτσι λοιπόν σύμφωνα με τον Πλάτωνα, όταν μία πολιτεία εξαναγκάζει τους πολίτες της να δέχονται την άδικη πολιτική μεταχείριση, αυτή αποτελεί στην πραγματικότητα όχι πολιτεία αλλά «στασιωτεία», επειδή στασιάζει, δηλαδή αποστατεί από την αποστολή της κι εξεγείρεται ενάντια στην δίκαιη άσκηση της πολιτικής για να ικανοποιήσει την εγωιστική φύση των ανταρτών αρχόντων που έχουν καταλάβει την εξουσία σε αυτές.
Αφού ειδαμε όλα τα παραπάνω, πάμε να δούμε τώρα τι γίνεται με το ελληνικό κράτος.
Ο Πλάτων λοιπόν, με την προσέγγιση αυτή μπορεί να μας αποκαλύψει την αλήθεια σχετικά με την πραγματική φύση του ελληνικού κράτους. Κι η αλήθεια είναι ότι το ελληνικό κράτος δεν είναι πολιτεία. Η πολιτεία λειτουργεί για το κοινό συμφέρον κι οδηγεί τους πολίτες στην δικαιοσύνη, ενώ το ελληνικό κράτος λειτουργεί για το συμφέρον εκείνων που το εξουσιάζουν κι εξαναγκάζει τους πολίτες να υπομένουν την αδικία. Έτσι στην Ελλάδα δεν υπάρχει πολιτεία, ούτε πολιτικοί αλλά ούτε και πολιτική εξουσία. Αντιθέτως, έχει στηθεί ένα «αντάρτικο» ενάντια στο κοινό συμφέρον της κοινωνίας, από αντάρτες που το «παίζουν» πολιτικοί κι ασκούν αντάρτικη εξουσία κατά παράβαση του δικαίου και του συμφέροντος της κοινωνίας, το οποίο είναι ο μόνος έγκυρος νόμος της αληθινής πολιτείας.
Αυτό το σκηνικό όμως αδυνατούμε να το δούμε. Πρώτον, λόγω της άγνοιας του τι είναι η πολιτεία, ο πολιτικός και η πολιτική εξουσία. Δεύτερον, διότι οι αντάρτες/στασιαστές έχοντας «χακάρει» και σφετεριστεί την εξουσία, «ντύνουν» την αδικία και την βλάβη που προκαλούν στους πολίτες με νομιμοφάνεια για να μην αντιλαμβάνεται κανένας πολίτης τον εξαναγκασμό στον οποίο μας υποβάλλουν ως αυτό που πράγματι είναι, δηλαδή ως μέγιστη αδικία και παρανομία εις βάρος της κοινωνίας. Κι επειδή αυτό το κάνουν πάρα πολύ καλά, το μέγεθος του εγκλήματος και της απατεωνιάς τους μένει αφανέρωτο στα μάτια μας και την συνείδησή μας με αποτέλεσμα να μην ορθώνεται καμμία ουσιαστική αντίσταση στην εξουσία τους.
Όσα κοστούμια και να αλλάξουν όμως, όσο «κύρος» και να μας πουλήσουν οι αντάρτες που μας εξουσιάζουν, τα αποτελέσματα των «πολιτικών» τους μιλάνε ισχυρότερα από όσο θα μπορούσε ποτέ να μιλήσει η εικόνα που μας παρουσιάζουν για να μας παραπλανήσουν. Τα αποτελέσματα λοιπόν λένε ότι στο ελληνικό κράτος έχει συντελεστεί ανταρσία από μία εγκληματική οργάνωση, η οποία έχοντας πάρει στα χέρια της την κυρίαρχη εξουσία έχει μετατρέψει την ελληνική πολιτεία σε μία φατρία, μία αδίστακτη συμμορία η οποία επιβιώνει κι ευημερεί εξαναγκάζοντας, καταπιέζοντας, ληστεύοντας και λεηλατώντας τους πολίτες από κάθε είδους αγαθά, ελευθερίες, δικαιώματα και πλούτο κόβοντας έτσι τον δρόμο για το σπουδαιότερο αγαθό από όλα – την σταθερή και πλήρη ευτυχία που περιλαμβάνει όλα τα αγαθά, την ευδαιμονία.
[1] Πλάτων Νόμοι Δ 715 Β: «ουτ’ είναι πολιτείας, ούτ’ ορθούς νόμους όσοι μη συμπάσης της πολιτείας ένεκα του κοινού ετέθησαν»
[2] Πλάτων, Νόμοι H 832 c: «τὰς οὐ πολιτείας ἔγωγε αἰτίας εἶναί φημι ἃς [832c] πολλάκις εἴρηκα ἐν τοῖς πρόσθεν λόγοις,
δημοκρατίαν καὶ ὀλιγαρχίαν καὶ τυραννίδα. τούτων γὰρ δὴ πολιτεία μὲν οὐδεμία,
στασιωτεῖαι δὲ πᾶσαι λέγοιντ᾽ ἂν ὀρθότατα: ἑκόντων γὰρ ἑκοῦσα oὐδεμία,
ἀλλ᾽ ἀκόντων ἑκοῦσα ἄρχει σὺν ἀεί τινι βίᾳ».
[3] Πλάτων, Πολιτικός 301 d
ΠΗΓΗ: asyrianos.gr
